18 มกราคม 2548 12:51 น.
สร้อยกัทลี
ฉันพร่ำบอก...กับใจ...ให้เข้มแข็ง
แต่ใจก็...อ่อนแรง...เกินทนไหว
ซ้ำยัง...ไม่มีคน...คอยห่วงใย
สิ่งใดใด...ก็เลวร้าย...ลงทุกที
นี่ใช่ไหม...ที่เรียกว่า...ความเหงา
ช่างดูเศร้า...เปล่าเปลี่ยวใจ...จนเหลือที่
ไม่เคยรู้...ก็ได้รู้...ซึ้งใจดี
ว่าวันนี้...ไม่มีใคร...ให้ผูกพัน
*************************************************
6 มกราคม 2548 17:04 น.
สร้อยกัทลี
เงาจันทร์เฉกภาพทาบซ้อน
หัวใจเหนื่อยอ่อนคลอนไหว
เหมือนเดินท่ามกลางพงไพร
หทัยเมื่อยล้าพร่าเลือน
ฉันเศร้าฉันเหงาเปล่าเปลี่ยว
แลเหลียวหาใครเป็นเพื่อน
ดวงใจไหวหวั่นฟั่นเฟือน
น้ำตาเป็นเพื่อนปลอบใจ.....
หน้าส่วนตัว
1439
