ตอนที่ 24

ชโลธรยืนมองรถเก๋งคันสีแดงสดขับเคลื่อนออกไปจนลับสายตา แล้วเดินหันหลังกลับเข้าบ้านเพียงลำพัง ชมพู่กลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว บัดนี้คงเหลือเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่อาศัยอยู่ภายในบ้านสวยหลังกะทัดรัดนี้เพียงคนเดียว พรุ่งนี้คุณยุพาถึงจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย แต่เธอไม่กลับไม่นึกกลัวอะไรเลย จะด้วยเพราะรายรอบล้วนมีแต่เพื่อนบ้านที่น่ารัก หรือเพราะว่าเธอคิดเสมอว่ารันชรีอยู่กับเธอตลอด

บ่ายแก่ๆ หญิงสาวออกมานั่งอ่านหนังสือหน้าบ้าน ขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่นั้น รถแวก้อนสีดำคันโต ก็มาจอดเทียบที่ประตูบ้าน

เพราะชายหนุ่มรู้ว่าเพื่อนของหญิงสาวจะกลับกรุงเทพฯ เขารู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ใจก็คิดอยากจะชวนเธอออกไปทานอาหารเย็น แต่เขาเองก็ตอบตนเองไม่ได้ว่าหญิงสาวจะตกลงไปกับเขาหรือไม่ เขาจึงตัดสินใจขับรถมาหาเธอที่บ้านพัก

ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะรู้สึกเคืองชายหนุ่มเรื่องรันชรี แต่มันกลับตรงข้ามกับพฤติกรรมที่บัดนี้เธอกำลังเปิดประตูรับชายหนุ่มโดยดี

อากาศกำลังดี แดดไม่แรงจัด ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบริเวณบ้านด้วยความเบิกบานใจ แต่จู่ๆ กลับมีเมฆดำกลุ่มใหญ่เข้ามาบดบังบรรยากาศอันแสนรื่นรมย์ของเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา กัมปนาทกึกก้องของแผ่นฟ้าทำให้หญิงสาวต้องรีบเก็บเสื่อและหนังสือที่ยังอ่านค้างอยู่ชายหนุ่มถือวิสาสะดึงเสื่อมาจากหญิงสาว แล้วเดินตามหญิงสาวเข้าไปในบ้าน

ฝนฟ้ากำลังกระหน่ำซัดอย่างหนัก มันจึงเป็นข้ออ้างที่ทำให้เขาได้อยู่ในบ้านหญิงสาวในบัดนี้ หญิงสาวเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มนั่งที่โซฟารับแขกตามมารยาท ในความรู้สึกของหญิงสาวในขณะนี้มันยากที่จะอธิบายยิ่งนัก เธอพึงพอใจอย่างนั้นหรือที่ชายหนุ่มเข้ามานั่งอยู่ตรงหน้า แต่ทว่าเมื่อนึกถึงรันชรีขึ้นมา หญิงสาวก็อยากจะไล่เขาออกไปเสียโดยเร็ว

แต่มิวายที่หญิงสาวจะรินน้ำมาให้ชายหนุ่มดื่มโดยที่ไม่ทันที่จะพูดคุยใดๆ กับหญิงสาว ความง่วงงันกลับก่อเกิด ชายหนุ่มรู้สึกง่วงเหลือเกิน หนังตามันหนักเกินกว่าเขาจะฝืนต่อไปได้ ฝ่ายหญิงสาวเองก็มีอาการแปลกๆ เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะมาก จนต้องนั่งเอนหลังอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มนั้นแล้วหลับใหลไปในที่สุด

ภาพรันชรีเดินอย่างเชื่องช้าเข้ามาในบ้านหลังนี้ หญิงสาวค่อยก้าวเดิน ใบหน้าบ่มเพาะไปด้วยความเศร้าหมองแล้วค่อยๆ ไขลูกบิดประตูห้องนอน แว่วเสียงร่ำไห้ดังออกมาจนโชคได้ยินอย่างชัดเจน เขาก้าวเดินตามหลังเพื่อนรักเข้าไปยังห้องๆ นั้น รันชรีกำลังเปิดตู้เสื้อผ้า มันมีแต่ความว่างเปล่า รวมไปถึงสภาพในห้องนอนนั้นด้วย มันมีแต่ความว่างเปล่าปราศจากอาภรณ์หรือเครื่องใช้ใดๆ

เสียงร่ำไห้ของรันชรีมันช่างเศร้าโศกเสียจริงๆ เขาจำเสียงนั้นได้ดี ภาพเพื่อนรักกำลังทรุดกายลงข้างๆ เตียงนอน เธอใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้า แล้วร่ำไห้เหมือนดั่งใจจะขาดไปในขณะ

“รัน...”

ทันทีที่เขาตื่นจากความฝัน เขาคิดถึงรันชรีขึ้นมาจับใจ และรู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก นั่งทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา รู้สึกว่าทำไมไม่ยอมพูดคุยกับรันชรี และสอบถามถึงสาเหตุที่แท้จริงของการหายไปของเงินจำนวนนั้น

หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้านยังคงนั่งอยู่ข้างๆ กายชายหนุ่ม และมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ เพราะนั่นคือแววตาของรันชรีที่เฝ้ามองเพื่อนรักอยู่

“แกคิดอะไรอยู่”หญิงสาวเอ่ยถามก่อน

“ไม่มีอะไร แค่งงว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ง่วงมากจนทนไม่ได้”

รันชรีในร่างของชโลธรยังยืนถามชายหนุ่ม ด้วยแววตาที่ชายหนุ่มคุ้นเคยยิ่งนัก

“คิดถึงเพื่อนหรือ”น้ำเสียงนั้น...มันใช่เสียงของชโลธร

หากแต่เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยยิ่งนัก

เสียง...ของรันชรี

ชายหนุ่มไม่ตอบ  เขาจ้องหน้าหญิงสาวตอบแทนคำพูด

“แกยังคิดถึงเพื่อนอยู่หรือ ฉันคิดว่าแกลืมเพื่อนไปแล้วเสียอีก”

“แหม่ม คุณบอกผมมาเดี๋ยวนี้นะว่าคุณเป็นใคร คุณรู้จักรันใช่ไหม”

“มองหน้าฉันสิโชค มองดูให้ดีๆ”

ชายหนุ่มทำตามที่หญิงสาวบอกอย่างว่าง่าย

แล้วใบหน้าชโลธรก็ค่อยๆ กลับกลายเป็นใบหน้าของรันชรี หัวใจของชายหนุ่มแทบจะหยุดเต้นในขณะ เขาต้องฝันไปแน่ๆ จู่ๆ ชโลธรจะกลายเป็นรันชรีได้อย่างไร

“โชค แกคิดถึงฉันหรือเปล่า ฉันคิดถึงแกมาก ไปหาฉันนะ ที่บ้านของฉัน”

“รัน...รัน”

แต่แล้วแรงเขย่าจากหญิงร่างเล็ก ก็ปลุกให้ชายหนุ่มตื่นจากการหลับใหลนั้น

“แหม่ม...รัน”

“ฝัน...ไป”

ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวชัดๆ อีกครั้งหนึ่ง

“คุณกลับบ้านได้แล้วค่ะ มันใกล้จะมืดเต็มทีแล้ว”

ชายหนุ่มรั้งแขนหญิงสาวไว้ มองหน้าด้วยใบหน้าตึงเครียด

“แหม่ม คุณช่วยตอบผมทีเถอะ คุณกับรันรู้จักกันใช่ไหม ตอนนี้ผมสับสน ผมสับสนกับเรื่องราวที่ผมได้สัมผัส ตอบผมทีเถอะแหม่ม”

“ค่ะ...รู้จัก”

แล้วรันเค้า....อยู่ที่ไหน

“ก็อยู่ที่บ้านนั่นแหละค่ะถ้าคุณว่างก็แวะไปหาเธอบ้างสิคะ เธอคงคิดถึงคุณมากนะคะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเยือกเย็น

ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตนเอง เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว แต่เหตุใดชโลธรจึงไม่เปิดไฟ ในบ้านมันเริ่มจะมืดมิดเข้าไปทุกทีๆ หญิงสาวกลับเป็นผู้เดินนำหน้าเขาออกไปสู่นอกตัวบ้าน เหมือนจะไม่ต้องการให้เขาอยู่ที่นี่ในเวลานี้

“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย” หญิงสาวกล่าวกับชายหนุ่ม

แม้ว่าจะยังไม่อยากผละจากชโลธรออกมา แต่เขาก็ต้องทำตามที่หญิงสาวบอก เพราะในขณะนี้ตัวเขาเองรู้สึกสับสนเหลือเกิน สับสนเกินกว่าจะเรียบเรียงคำพูดหรือเหตุการณ์ต่างๆ ให้มันเป็นเรื่องเป็นราว เขาเชื่อว่าชโลธรคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นผู้ไขความข้องใจของเขาได้

ระหว่างทางกลับบ้านโชคครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น หรือเขาจะไปหารันชรีที่บ้านอย่างที่ชโลธรบอก หรือเขาจะโทรศัพท์ไปก่อน แต่แล้วคำพูดของแพรวพรรณกลับแว่วเข้ามาในหู

“นังรันมันตายแล้ว”

จริงหรือที่รันชรีจะตายแล้ว?

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ยังลังเลที่จะกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาหญิงสาวผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนรัก แต่ทว่ากลับติดต่อไม่ได้ มันยิ่งเพิ่มระดับความสับสนภายในใจของเขาเป็นทวีคูณ

“โชค เมื่อคืนแม่ฝันไม่ค่อยดี ฝันถึงรัน ลูกโทรหาเพื่อนหน่อยนะ” มารดากล่าวเมื่อเห็นบุตรชายยืนถือโทรศัพท์อยู่

“แม่ครับ ผมเพิ่งโทรหารัน แต่ผมติดต่อเขาไม่ได้ ว่าแต่แม่ฝันว่าอะไรหรือครับ”

“รันเขามาขอโทษแม่ แม่ถามว่าขอโทษเรื่องอะไรก็ไม่ยอมบอก หน้าตางี้ซีดเซียว แม่เป็นห่วงจริงๆ”

“ไม่แน่นะครับแม่ ผมอาจจะไปหารันก็ได้”

แม้ว่าชายหนุ่มอยากจะเล่าสิ่งที่ตนเพิ่งได้สัมผัสมาเมื่อตอนเย็นให้มารดาฟัง แต่เขากลับเก็บทุกอย่างไว้ในความเงียบ ยิ่งเมื่อมารดาฝันเช่นนั้น เขายิ่งกลัวว่ามารดาจะวิตกกับเรื่องที่เขาประสพมา

................................................................................................

ฝ่ายชโลธรเธอต้องการติดต่อกับรันชรีอีกครั้ง หญิงสาวพยายามนั่งสมาธิ จนได้พบกับรันชรี

“คุณรัน คุณบอกแหม่มทีเถอะคะ ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”

“เธอไม่ต้องถามหรอก เธอช่วยฉันมามากแล้ว ต่อไปนี้เธอไม่ต้องช่วยอะไรฉันอีก เพราะทุกอย่างมันใกล้จบเต็มทีแล้ว”

“คุณรัน...”

“เลิกแล้วต่อกันเถอะค่ะ อย่าจองเวรพวกเขาเลย นี่คุณกิตติก็หายตัวไป แหม่มรู้ว่าคุณรู้ว่าเขาหายไปไหน หยุดเถอะค่ะ”

รันชรีที่ใบหน้ายิ้มแย้ม กลับกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึงและโกรธเกรี้ยว แล้วหันกลับมามองชโลธร ด้วยสายตาที่น่าหวาดกลัว

“หมดหน้าที่ของเธอแล้ว เธอไม่ต้องมาพูดอะไร คนพวกนั้นต้องได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด อย่างที่ฉันเคยเป็น”

“โธ่ คุณรัน คุณไม่ควรจะไปตัดสินลงโทษพวกเขาด้วยความรู้สึกของคุณนะคะ” ว่าแล้วแหม่มก็ได้แต่แผ่เมตตาไปให้

“หยุดเถอะค่ะ เชื่อแหม่มนะ”

หลังจากออกจากการนั่งสมาธิแล้ว แหม่มได้แต่วิตกกังวลเรื่องกิตติและโชค ไม่ใช่เพราะว่าคนหนึ่งเป็นหัวหน้า อีกคนหนึ่งเป็นชายที่หญิงสาวเริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่เป็นเพราะทั้งสองคนต่างก็เป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน และเธอก็รับรู้ถึงเรื่องราวของรันชรีมาโดยตลอด รวมไปถึงรับรู้ถึงความเจ็บปวดต่างๆ ที่รันชรีได้รับมา แต่รันชรีไม่มีสิทธิ์จะมาตัดสินลงโทษคนทั้งสองด้วยความรู้สึกของตนเอง เพราะเธอเองเชื่อว่าอีกไม่นานทั้งกิตติและโชคก็จะต้องได้รับผลกรรมจากการกระทำของตนอย่างแน่นอน

โชคมาหาชโลธรอีกครั้งหนึ่ง เขาตั้งใจว่าวันนี้จะต้องคุยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวกับรันชรีให้รู้เรื่อง เพราะเขาบอกมารดาแล้วว่าในวันรุ่งขึ้นจะไปหารันชรีที่บ้าน

“ที่ผมมาวันนี้ ผมต้องการคุยกับคุณ เรื่อง...รัน” ชายหนุ่มเปิดฉากการสนทนาทันที ที่นั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก

หญิงสาวไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงความสับสนในใจเท่านั้น ที่เธอจะเล่าเรื่องของรันชรีให้ชายหนุ่มฟังดีหรือไม่ เพราะบัดนี้เธอเริ่มเป็นห่วงเขาแล้วจริงๆ

“คุณเป็นอะไรกับรัน”

“ฉันขอร้องล่ะคุณโชค อย่าถามอะไรฉันเลย แต่ฉันก็จะขอร้องถ้าคุณจะไปหาคุณรันจริงๆ ฉันขอไปด้วย”

“ทำไม”

“มันยากที่จะให้ฉันอธิบาย ว่าแต่คุณจะไปเมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้”

“มารับฉันด้วย”

ด้วยการสนทนาเพียงชั่วครู่ ยิ่งทำให้โชคอยากรู้เรื่องราวมากยิ่งขึ้น แต่ทว่าหญิงสาวกลับขอร้องให้เขากลับบ้านไปก่อน อีกครั้งที่ชายหนุ่มขับรถกลับบ้านด้วยความจำใจ ทั้งที่ใจจริงแล้วอยากจะพูดคุยกับชโลธรให้กระจ่างถึงความสงสัยทั้งหมดที่มีอยู่ในใจ

คืนนั้นแหม่มครุ่นคิดทั้งคืนว่าจะเล่าเรื่องรันชรีให้โชคฟังดีหรือไม่

“เธอจะเล่าให้เขาฟังไม่ได้ หากเขาจะรู้ฉันเองที่จะเป็นคนบอกเขา”เสียงรันชรีกังวานก้อง

“คุณจะทำอะไรเขา เขาเป็นเพื่อนของคุณนะ”แหม่มเริ่มสงสัยว่ารันชรีอาจจะทำอะไรโชค เหมือนกับการที่กิตติหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“มันยังใช้ได้อีกหรือคำว่าเพื่อน”กังวานนั้นกึกก้อง

“เธอเป็นคนที่ช่วยฉันมาตลอด ฉันจะไม่ลืมบุญคุณของเธอเลย แต่ฉันขอเตือนเธอว่าอย่ามายุ่งกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น”

“คุณรันจะทำอะไรเขากันแน่”

คงมีเหลือแต่ความเงียบเท่านั้น แหม่มพยายามจะนั่งสมาธิเพื่อจะติดต่อกับรันชรีอีกครั้ง แต่บัดนี้จิตใจของเธอร้อนรุ่มเกินกว่าที่จะปฏิบัติเช่นนั้นได้ มีเพียงความหวาดหวั่นเท่านั้นที่เข้ามาแทนที่จิตใจอันแน่วนิ่งที่เคยมี

รุ่งเช้าโชคขับรถมารับชโลธรด้วยใบหน้าที่อิดโรย เขาไม่ได้นอนทั้งคืน ความคิดเกี่ยวกับเรื่องของรันชรีมันวนเวียนอยู่ในหัว จนยากที่เขาจะข่มตาหลับลงได้ หญิงสาวก็เช่นกัน เพราะเธอเองก็ครุ่นคิดเรื่องนี้ตลอดทั้งคืน มาเผลอหลับเอาตอนใกล้จะสว่าง แต่อย่างไรหญิงสาวก็อาสาที่จะขับรถเปลี่ยนให้หากเขาต้องการพักผ่อน

“คุณเป็นเพื่อนกับคุณรันมานานหรือยัง” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในภวังค์แห่งตน

“นาน...นานมาก หลายสิบปีแล้ว”

“แล้วคุณไม่รู้จักนิสัยใจคอเพื่อนคุณเลยหรือ”

ชายหนุ่มอึ้งในคำถามหญิงสาวช่างถามได้ถูกจุดเสียจริงๆ เขาคบกับรันชรีมาเกือบยี่สิบปี รู้นิสัยใจคอกันดี แต่แล้วทำไมเขาถึงไม่ให้โอกาสเพื่อน เขาขับไล่เธอ ความผิดที่เขาต้องยอมรับเพราะมันคือความจริงที่เกิดขึ้นมาแล้ว

“คุณรันตายไปแล้วนะ”

“คุณว่าไงนะ รันตายแล้ว ตายเมื่อไหร่ ตายยังไง คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ ความเป็นความตายเนี่ย”

“เธอตายไปแล้วจริงๆ และการที่ฉันได้มาที่เมืองนี้ ฉันคิดว่าเพราะเธอต้องการให้ฉันช่วยเหลืออะไรบางอย่างกับเธอ ฉันรับรู้เรื่องราวของพวกคุณมาโดยตลอด ด้วยการฝัน และการนั่งสมาธิ คุณรันน่าสงสารมากแต่ก็น่ากลัวมากเหมือนกัน”

ชายหนุ่มผ่อนความเร็วของยานพาหนะลง เมื่อหญิงสาวเริ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้น

“ใช่แล้ว ฉันเห็นพวกคุณตั้งแต่วันงานเลี้ยงส่งที่บ้านคุณรัน แล้วก็ตอนที่ยัยแพรวกับอีตานนท์นั่นบอกให้คุณรันขายหุ้น เรื่องนี้คุณคงไม่รู้สินะ ว่าเพื่อนตัวแสบของคุณทั้งสองคนนั้น เป็นงูพิษขนาดไหน ยัยแพรวแอบชอบคุณมานาน คุณรู้ตัวหรือเปล่า รวมไปถึงเรื่องของคุณกิตติ คุณรันพยายามจะเล่าเรื่องของเธอให้คุณฟัง แต่คุณรันเห็นว่าคุณกำลังยุ่งเรื่องแม่ของคุณ ก็เลยไม่ได้เล่าในทีเดียว คุณรันน่าสงสารที่ถูกคนอย่างคุณกิตติหลอกลวง”

“แพรวพรรณ” เธอช่างร้ายกาจมากกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ กังกานก้องในความรู้สึกของชายหนุ่ม

“แล้วคุณเริ่มฝันตั้งแต่เมื่อไหร่ หมายถึงรันเขาตายนานหรือยัง”ชายหนุ่มยังไม่เชื่อในทีเดียว เพราะเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้เป็นมารดายังได้สนทนากับรันชรี และรันชรีก็บอกว่ากำลังจะกลับมาที่เมืองนี้

“ฉันไปสำรวจบ้านร้างกับรายการวิทยุ ไปสำรวจบ้านร้างที่ขึ้นชื่อว่าเฮี้ยน คุณเคยฟังไหม แล้วฉันก็ได้พบคุณรัน”

“นานหรือยัง”

“สองเดือนที่แล้ว”

หากเป็นดังเช่นที่หญิงสาวกล่าวจริงๆ รันชรีต้องตายมาไม่ต่ำกว่าสองเดือน แล้วรันชรีที่มารดาเขาพูดคุยด้วยนั้นคืออะไร เขาเล่าเรื่องราวให้หญิงสาวฟัง

“ก็วิญญาณไงคุณ หรือเรียกสั้นๆ ว่าผีน่ะ”

“ทุกอย่างมันประจวบเหมาะหรือทุกอย่างมันถูกจัดแจง ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่กี่วันหลังจากที่ฉันได้พบกับคุณรัน บริษัทก็ส่งฉันมาที่นี่ แล้วก็ได้พบกับหัวหน้าซึ่งก็คือคุณกิตติ แต่การที่ฉันได้พบคุณ ฉันเพียงทำตามสิ่งที่คุณรันต้องการเท่านั้น เธอบอกให้ฉันเข้าไปพบคุณ”

เมื่อหญิงสาวเล่ามาถึงตรงนี้แล้ว ชายหนุ่มถึงกับหน้าชา เขาเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นอีกระดับ เพื่อหวังจะไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด

.............................................................................................................

ตอนที่ 23

แพรวพรรณรู้สึกอ่อนล้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น หญิงสาวเลี่ยงเข้าไปในห้องทำงานเล็กๆ ที่อยู่ด้านในสุดของร้าน เพื่อปิดบังไม่ให้ใครได้เห็นหยาดหยดน้ำใสๆ ที่กำลังเอ่อออกมาจากดวงตากลมโตทั้งสอง

บวกกับความโกรธเคืองผู้เป็นมารดาของชายหนุ่มที่พยายามกันท่าเธอทุกอย่าง ยิ่งเมื่อมีชโลธรเข้ามาเหมือนกำแพงที่นางสร้างขึ้นถูกเสริมด้วยใยเหล็กให้แน่นหนายิ่งขึ้น แต่ความรักและความสเน่หาที่หญิงสาวมีต่อชายหนุ่มจะเป็นแรงผลักดันให้หญิงสาวต้องพยายามต่อไป เพื่อให้ชายหนุ่มกลับมาสนใจตนเหมือนเมื่อครั้งที่รันชรีไปจากที่นี่ใหม่ๆ

หญิงสาวกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาอานนท์ด้วยความไม่พอใจ ที่อานนท์ไม่รีบเข้าไปตีสนิทกับชโลธร ตามแผนการที่เธอได้วางไว้ แต่ดูเหมือนว่าปลายสายจะไม่รับโทรศัพท์ ยิ่งเพิ่มระดับความไม่พอใจให้กับหญิงสาวไปอีกขั้น

ติดแล้ว...

“แกอยู่ไหน”

“ว่าไงนะ ฉันไม่ได้ยิน”

สัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไป...

ไม่แปลกที่แพรวพรรณจะไม่ได้ยินเสียงของอานนท์ เพราะมันอึกทึกไปด้วยเสียงเพลงจังหวะเร้าใจ ไม่ต้องบอกหญิงสาวก็รู้ได้ในทันทีว่าขณะนี้อานนท์กำลังอยู่ในสถานบันเทิงอานนท์ชักจะไม่เชื่อฟังเธอเสียแล้ว พักหลังๆ นี้อานนท์ออกเที่ยวบ่อย แม้แต่ในร้านอาหารก็ยังไม่เข้ามาดู โดยเฉพาะในวันศุกร์เช่นนี้ ลูกค้าจะหนาตาเป็นพิเศษ ความระอาและเบื่อหน่ายเริ่มขึ้น

แพรวพรรณหยิบกระเป๋าถือของตนแล้วสะบัดก้นเดินออกจากร้านไปอย่างไม่เหลียวหลัง มีเพียงโชคคนเดียวเท่านั้นที่หล่อนพอที่จะเอื้อนเอ่ยด้วยได้

“รู้สึกว่าแพรวจะเป็นส่วนเกิน แพรวกลับก่อนดีกว่านะโชค” หญิงสาวกล่าวกับชายหนุ่มเชิงน้อยใจ

ไม่มีคำพูดใดๆ จากชายหนุ่ม มีเพียงการพยักหน้าเบาๆ เท่านั้นที่เป็นการตอบรับระหว่างเขาและเธอ แต่บัดนี้ชายหนุ่มกลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะในใจของเขาไม่ต้องการให้แพรวพรรณเข้ามาที่ร้านนี้อีกเลย มิใช่ว่าถูกต่อว่าจากผู้เป็นมารดาเรื่องการดึงแพรวพรรณมาร่วมหุ้น แต่ทว่ามันมาจากตัวเขาเองและตัวแพรวพรรณ ที่เขายังโทษตนเองอยู่เสมอว่า เป็นเพราะการไม่มีสติของเขาในคืนนั้น ทำให้แพรวพรรณคิดไปว่าเขามีใจให้ แล้วจึงแสดงกิริยาไม่งามต่างๆ นานา ให้ทั้งเขา มารดา และผู้คนรอบข้างได้เห็น จนเลยเถิดถึงการแสดงตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ

ในเวลานี้ ชโลธรต่างหากที่เขาต้องการอยากให้อยู่ที่นี่ให้นานที่สุด นี่หรือความรัก เขาย้อนนึกถึงอดีตเพื่อนรักอีกครา เขาและรันชรีเคยสัญญาต่อกันไว้ว่าจะแข่งกันเก็บเงิน ถ้าใครมีแฟนก่อนกันจะต้องพาแฟนไปกระโดดบันจี้จั๊ม ซึ่งเป็นเรื่องที่ทั้งเขาและรันชรีกลัวถึงขีดสุด หากวันนี้รันชรียังอยู่ที่นี่เขาคงจะบรรยายความรู้สึกในขณะนี้ที่มีต่อชโลธรให้รันชรีฟังเป็นแน่

แต่เขาเพิ่งนึกขึ้นได้...

ชโลธรน่าจะรู้จักกับรันชรี...

แม้เธอจะไม่เคยยอมรับ...

แต่ด้วยเหตุการณ์และเหตุผลต่างๆ...

มันทำให้เขาสรุปเอาเองว่า

ชโลธร...รู้จัก...รันชรี

ประเด็นเรื่องความสัมพันธ์ของหญิงสาวทั้งสองจึงย้อนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง

อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาปิดร้าน ลูกค้าโต๊ะยาวบัดนี้เหลือสมาชิกเพียงสี่คนเท่านั้น คือคุณยุพาหัวหน้าคนใหม่ คุณสมชาย ชโลธรและชมพูนุช ที่ยังคงนั่งคุยกันเรื่องงานติดพันกันอยู่ แต่มิวายที่คุณยุพาอดที่จะกล่าวถึงกิตติไม่ได้

“ฉันละเสียดายจริงๆ กิตติไม่น่าหายไปแบบนี้เลย เขาเป็นคนที่เก่งมากทีเดียว”คุณยุพากล่าวอย่างอ่อนใจ

“แหม่มว่าเขาคงมีความจำเป็นจริงๆ ถึงต้องทิ้งงานไปแบบนี้”

“อย่าให้เป็นเหมือนครั้งก่อนเลย”

“เป็นอะไรคะคุณยุพา” ชมพู่ถาม

 “กิตติโชคร้ายเรื่องครอบครัว เพื่อนรักกับภรรยาเป็นชู้กัน เขาเสียใจมาก จนเสียผู้เสียคน จากคนที่ไม่เคยกินเคยดื่ม ก็หันเข้าหาอบายมุข กลายเป็นคนเจ้าชู้ ฉันรู้จักกับเขามาตั้งแต่เริ่มทำงานที่บริษัทนี้ใหม่ๆ แต่พอกิตติเขาได้เลื่อนตำแหน่ง เขาก็ไม่ค่อยได้อยู่ที่สำนักงานใหญ่ จนเมื่อปีที่แล้วก็มีเรื่องหนี้การพนัน ที่เขาต้องบากหน้าไปหยิบยืมเงินเพื่อน รวมทั้งฉันด้วย”

“แล้วหัวหน้าช่วยคุณกิตติหรือเปล่าคะ”

“ก็...กะว่าจะช่วย”

“แต่เมื่อติดต่อเขาอีกทีกิตติเขาก็บอกว่าเขาจัดการเรียบร้อยแล้ว”

“แล้วหัวหน้ารู้จักแฟนคุณกิตติหรือเปล่าคะ”

“เก่าหรือใหม่ล่ะ ถ้าเก่าละก็...รู้จักดีเลยล่ะ แต่ถ้าเป็นแฟนใหม่ อย่าพูดถึงเลย นับไม่ถ้วน”

“แต่มีอยู่รายหนึ่งน่าสงสารมาก ชนิดที่ต้อง รปภ.พาออกไปจากตึกเชียวแหละ” หญิงกลางคนผู้เป็นหัวหน้าใหม่ กล่าวอย่างอ่อนใจและเล่าต่อไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“วันนั้นกำลังเลิกงาน ผู้หญิงคนนั้นร้องห่มร้องไห้ กอดแข้งกอดขา พูดแล้วน่าสงสารลูกผู้หญิงด้วยกัน”

“ผมไม่ยาวมาก แล้วก็ไม่ค่อยสวยมากใช่ไหมคะ คุณยุพา”

“อ้าวชโลธร เธอรู้ได้ยังไงกัน”

“คุณรัน”

“เดาเอาค่ะ”

เลวจริงๆ ผู้ชายคนนี้เลวจริงๆ ทำถึงขนาดนั้นเชียวหรือนี่ คุณรัน ไม่น่าไปรักคนไม่มีหัวใจอย่างนี้เลย

คุณยุพา กวักมือให้สัญญาณกับบริกรเพื่อเรียกเก็บเงิน แต่ทว่าบริกรกลับบอกว่าค่าอาหารและเครื่องดื่มทั้งหมดถูกเคลียร์ไปเรียบร้อยแล้ว คุณยุพาทำสีหน้าตกใจ เพราะคิดว่าผู้เป็นเลขาฯ ของตนเป็นผู้จ่ายเงิน แต่ทว่าเมื่อมองเลยไปที่เคาน์เตอร์ก็เห็นหนุ่มรูปงามที่แนะนำตนว่าเป็นคู่รักของเลขาฯ ตน ก็พอจะเข้าใจว่าใครกันเป็นผู้จ่ายเงินทั้งหมด แต่มิวายคุณยุพาจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม พร้อมกับยื่นธนบัตรให้ หลังจากพูดคุยกันสักพัก ชายหนุ่มดึงธนบัตรลงเก็บและส่งคืนคุณยุพาบางส่วน จากนั้นคุณยุพาจึงเดินกลับมาที่โต๊ะ

“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ” โชคกล่าวอย่างนอบน้อม

“ถ้ามาแล้วไม่ให้จ่ายทีหลังจะไม่มาอีกนะ เกรงใจแย่” หญิงผู้เป็นลูกค้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แฟนแหม่มนี่น่ารักนะ” ผู้เป็นหัวหน้าหันมาคุยกับเลขาฯ คนใหม่ของตนระหว่างที่เดินมายังรถที่จอดอยู่หน้าร้าน

หญิงสาวทำได้เพียงส่งยิ้มให้ แล้วก้มหน้าเท่านั้น ซึ่งเธอเองก็ออกจะงงกับพฤติกรรมของตนเองอยู่ไม่น้อย ว่าเหตุใดจึงไม่ชี้แจง หรือปฏิเสธทุกอย่างที่ชายหนุ่มบอกกล่าวกับเพื่อนร่วมงานทั้งหมด คงมีเพียงชมพู่เท่านั้นที่ยังมองหน้าเพื่อนด้วยคำถามอยู่เหมือนเมื่อต้นชั่วโมงที่ผ่านมา

โชคเดินอย่างรีบเร่ง เพื่อตามหญิงสาวมาจนถึงรถคันสีแดงสดที่จอดใกล้ๆ กับรถของเขา

มันแปลกมากในความรู้สึก เหตุใดความรู้สึกที่เขามีต่อหญิงสาวผู้นี้มันจึงได้รุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกคุ้นเคยกับเธอ ราวกับว่ารู้จักและคบหากันมานานนับปี บวกกับฝ่ายมารดาที่นอกจากจะไม่มีทีท่าว่าจะห้ามแต่ยังเหมือนจะสนับสนุนให้เขาคบหากับชโลธร ไม่เช่นนั้นนางคงไม่รีบโทรศัพท์ตามให้เขากลับมาเช่นนี้หรอก

“ราตรีสวัสดิ์ครับ...” ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวเมื่อหญิงสาวกำลังจะเปิดประตูรถในใจของเขาอยากจะดึงร่างเล็กๆ นี้เข้ามากอดไว้เสียจริง กลิ่นกายของหญิงสาวช่างหอมจนยากที่เขาจะลืมกลิ่นนั้นได้ลง

“ค่ะ” แต่อีกฝ่ายกลับมีเพียงคำตอบสั้นๆ เท่านั้น

แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเขา ชมพู่สตาร์ทรถเท่าไหร่ก็ไม่ยอมติด คุณยุพาและคุณสมชายก็ออกไปได้พักใหญ่ๆ แล้ว หญิงสาวทั้งสองออกจากตัวรถแล้วตรงไปเปิดกระโปรงรถทันที

“ให้ผมขับรถไปส่งได้ไหม” ชายหนุ่มว่า

หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากัน เหมือนจะส่งคำถามหากันว่าจะตกลงหรือไม่

ครืน...ครืน...เสียงฟ้าคำรามดังก้องฟ้า เวลาผ่านไปไม่กี่วินาที ประกายแสงจากเบื้องบนก็เป็นสัญญาณเตือนว่าอีกไม่นาน ฝนกำลังจะเทลงมา

“แล้วแม่คุณล่ะ” ชโลธรเอ่ยถาม

เขาลืมมารดาไปเสียสนิท ป่านนี้นางคงกำลังเคลียร์บิลอยู่ในร้าน ว่าแล้วเขาก็ถือวิสาสะ คว้าที่ข้อมือหญิงสาว แล้วเดินเข้าไปในร้าน ชมพู่ได้แต่มองตามในกิริยาของโชคที่ปฏิบัติต่อเพื่อนรัก

“เดี๋ยวผมไปช่วยแม่เคลียร์บิลก่อน รอผมแป็ปหนึ่งนะ นะจ๊ะคนดี”

“แกเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะแหม่ม” ชมพู่คาดคั้นเพื่อนรัก

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาจริงๆ อีตานี่ก็ไม่รู้อะไรเข้าสิงมาขี้ตู่ว่าฉันเป็นแฟนเสียอย่างนั้น” หญิงสาวอธิบายให้เพื่อนรักฟังตามความจริง

“แล้วทำไมแกไม่ปฏิเสธเขาไปล่ะ ตอนที่เขาแนะนำให้ทุกคนรู้ว่าแกเป็นแฟนเขา”

ไม่มีคำตอบใดๆ จากชโลธร เพราะเธอเองก็ไม่สามารถตอบได้เช่นกัน ว่าเหตุใดเธอจึงไม่ปฏิเสธไป เพราะหากเธอต้องการจะปฏิเสธ เธอคงบอกชายหนุ่มไปตั้งแต่วันแรกที่ถูกแนะนำให้รู้จักกับมารดาของเขา แต่หญิงสาวกลับปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปอย่างที่ชายหนุ่มต้องการ ไม่เว้นแม้แต่ขณะอยู่ในอ้อมกอดของเขา ที่เธอเองก็ไม่คิดจะขัดขืนแม้แต่น้อย

“เราเป็นอะไรไป ทำไมถึงปล่อยใจได้ถึงเพียงนี้” หญิงสาวตำหนิตนเอง

ไม่นานโชคประคองผู้เป็นมารดาออกมาจากร้าน หญิงสูงวัยมองหญิงสาวเบื้องหน้าด้วยสายตาเอ็นดู ชมพู่และชโลธรจอดรถทิ้งไว้ที่หน้าร้านอาหารของโชค และให้เขาขับรถมาส่งทั้งสองที่บ้านพัก ก่อนจากลาชายหนุ่มส่งจูบให้ชโลธรด้วยใบหน้าทะเล้น มิวายผู้เป็นมารดาจะแอบหัวเราะเบาๆ อย่างพึงพอใจ

ตอนที่ 22

แพรวพรรณตรงดิ่งไปที่บ้านอานนท์และเล่าเรื่องกิตติส่งชโลธรมาแย่งโชคเพื่อเป็นการแก้แค้น แพรวพรรณวางแผนเช่นเดิมคือให้อานนท์เข้าไปตีสนิทและจีบชโลธร โดยคราวนี้ให้ค่าจ้างเป็นเงินหลักแสน แต่อานนท์ต้องทำให้สำเร็จตามเวลาที่แพรวพรรณกำหนดไว้

ฝ่ายอานนท์เมื่อเห็นเงินค่าจ้างก้อนใหญ่ก็ตกปากรับคำทันที

“แกอย่าทำพลาดเหมือนคราวนังรันก็แล้วกัน” แพรวพรรณท้าวความถึงเรื่องที่อานนท์จีบรันไม่สำเร็จ

“เออน่า ยัยนี่น่าจะไม่ยาก” ในแววตาชายหนุ่มฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาทันที

“ฉันก็เห็นแกบอกอย่างนี้เมื่อครั้งนังรันเหมือนกัน”

อานนท์มองแพรวพรรณด้วยสายตาไม่พอใจสักเท่าใด เพราะเขาเองก็ใช่ว่าหน้าตาจะขี้ริ้วขี้เหร่ บรรดาสาวเล็กสาวใหญ่ในเมืองต่างก็อยากจะคู่ควงของเขา คงมีเพียงแต่รันชรีเท่านั้นที่ตาไม่ถึงของ แต่เมื่อนึกเงินมันก็ทำให้ความรู้สึกขุ่นเคืองนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้ง 

แต่อีกเรื่องหนึ่งที่แพรวพรรณจะต้องเล่าให้อานนท์ฟังให้ได้ คือเรื่องใบหน้าของชโลธรกลายเป็นรันชรี

“เราต้องไปหาของดีมาป้องกันตัวเรา ไม่งั้นฉันต้องประสาทกลับเพราะนังรันแน่ ตอนเป็นคนก็เป็นขวากหนามของฉัน พอตายไปก็ยังตามมาหลอกหลอนกันอีก”

ว่าแล้วหญิงสาวก็ลูบแขนไปมา เพราะยังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่ริมบึงแต่แรงแห่งความรักและความหึงหวงมันมีมากยิ่งกว่า

“ไอ้กิตติล่ะ แพรวได้โทรหามันบ้างหรือเปล่า เห็นบอกว่ามันไปหารันไม่ใช่หรือ”

“ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ป่านนี้โดนนังรันบีบคอตายไปหรือยังก็ไม่รู้”

อานนท์นั่งอมยิ้มอย่างมีความใน สักพักชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินไปชั้นสองของบ้าน เขากลับลงมาด้วยตะกรุดเก่าๆ หนึ่งอัน พลางยื่นให้กับหญิงสาว

“แกเอานี่ไว้ มันจะอยู่หรือมันจะตายก็กันไว้ก่อน”

“แกเอามาจากไหน”

“ตั้งแต่วันนั้นที่เราต้องไปนอนค้างที่วัด ฉันก็เริ่มเสาะแสวงหาของพวกนี้ ก็ที่ฉันไม่อยู่สองสามวันนั่นแหละ ไปเอาของดีมา เชื่อฉันนะใส่ไว้แล้วจะปลอดภัย ก็ตั้งแต่ฉันใส่ติดตัว ก็ไม่มีอะไรมาให้เห็นอีก”

หญิงสาวรับเครื่องรางจากชายหนุ่มเอาไว้ มันทำให้จิตใจอันหวาดผวานั้นกลับมามั่นคงอีกครั้งหนึ่ง

.......................................................................................

ระยะเวลาแห่งการทำงานของชโลธรใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว แต่กิตติหายตัวไปอย่างลึกลับ นับจากวันที่เขาลางานและขอลาพักร้อนต่อ มันร่วมเดือนเข้าไปแล้ว “คุณยุพา” คือหัวหน้าคนใหม่ที่ทางสำนักงานใหญ่ส่งมาแทนกิตติ ข่าววงในซุบซิบกันว่ากิตติอาจจะหนีหนี้พนันอีกก็เป็นได้ หรือไม่ก็ถูกนักเลงทำรายเหมือนที่ผ่านมา แต่เรื่องสำคัญคือบัดนี้เขาถูกปลดออกจากการเป็นพนักงานของบริษัทไปเรียบร้อยแล้ว เพราะการละเลยงานเป็นเวลานานขนาดนี้ มันถือเป็นความบกพร่องอย่างสูงสำหรับผู้มีตำแหน่งเป็นหัวหน้างาน

แม้หญิงสาวจะไม่ค่อยชอบหน้ากิตตินัก แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ที่เขาหายตัวไปนานเช่นนี้บวกกับการไม่ได้ติดต่อกับรันชรีมาหลายวัน ทำให้หญิงสาวคาดเดาไปต่างๆ นานา ว่ากิตติอาจจะตกอยู่ในอันตรายก็เป็นได้

คืนนี้ชโลธรจึงนั่งสมาธินานเป็นพิเศษ จนชมพู่ดูทีวีแล้วเผลอหลับไป ชโลธรก็ยังคงนั่งสมาธิต่อไป โดยเธอไม่รู้สึกเหนื่อยล้าร่างกายแต่อย่างใด

หญิงสาวเพ่งจิตไปที่รันชรี แต่ทว่ากลับพบแต่ความว่างเปล่า สิ่งที่ทำได้สิ่งเดียวคือการแผ่เมตตาและอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้ แต่พลันนั้นภาพของรันชรีก็ปรากฏขึ้น

“ฉันสบายดี ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยเหลือฉันมาตลอด” รันชรีพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“คุณกิตติหายไป คุณรันรู้หรือเปล่าค่ะว่าเขาอยู่ที่ไหน ทุกคนที่บริษัทเป็นห่วงเขามากนะคะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอก”

“หมายความว่าเขาอยู่กับคุณ?

...คุณรันให้แหม่มไปพบเพื่อนคุณทำไมคะ? ”

“แค่เธอไปให้เพื่อนฉันได้รู้จักเธอ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เธอช่วยฉันมามาก ต่อไปนี้ฉันจะเป็นฝ่ายช่วยเธอเอง”

“ช่วยอะไรคะ”

“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง ฉันไปละนะ ขอบใจเธอมาก”

แล้วภาพทุกอย่างก็กลายเป็นสีขาวโพลน หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วถอนตนเองออกจากการนั่งสมาธิ แม้ว่าคำตอบทุกอย่างจะยังไม่เฉลยให้เธอได้รับรู้ทั้งหมด แต่เมื่อเห็นรันชรีกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและมีความสุขเช่นนั้น ก็ทำให้หญิงสาวอิ่มอกอิ่มใจไม่น้อย เธอหวนนึกถึงคำพูดของรันชรีอีกครั้งว่าไม่ต้องทำอะไรแล้ว มันก็ช่วยทำให้เธอผ่อนคลายลงไปได้มาก

รุ่งเช้าหญิงสาวไปทำงานด้วยความปลอดโปร่ง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นดอกไม้ช่อใหญ่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของตน ชมพู่ตื่นเต้นกับดอกไม้ช่อนั้นยิ่งกว่า รีบวิ่งเข้าไปสำรวจดูในการ์ดที่แนบมา

“สำหรับมิตรภาพที่กำลังจะก่อเกิด...อานนท์”

หญิงสาวทั้งสองถึงกับผงะ ชมพู่เผลอปล่อยมือ ทำให้ดอกไม้ช่อใหญ่หล่นลงบนพื้นไปต่อหน้าหญิงสาวทั้งสอง

“สองคนนั่น กำลังคิดจะทำอะไรอยู่” ชโลธรรำพึง

“ฉันว่าแกต้องระวังตัวให้มากนะ ต้องเป็นแผนการของยัยแพรวนั่นพันเปอร์เซ็นต์”ชมพู่ออกความคิดเห็นทันที

ทั้งคู่เดาถูกเพราะครั้งหนึ่งชโลธรเคยรับรู้วิธีการสกปรกที่มีผู้เป็นหัวหน้าของคนทั้งสองร่วมลงมือไปด้วย

“พวกแกไม่มีวันทำได้สำเร็จหรอก” ชมพู่ว่าบ้าง

แต่ยังไม่ทันไรก็มีโทรศัพท์จากสำนักงานใหญ่มาถึงชโลธร เนื้อความคือให้เธออยู่ที่เมืองนี้ต่อ โดยเลื่อนตำแหน่งให้เป็นเลขาฯ ของหัวหน้าฝ่ายคนใหม่ที่ทางสำนักงานใหญ่ส่งมาแทนกิตติ

“หรือนี่จะเป็นสิ่งที่คุณรันบอกว่าจะช่วยเรา เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้น เงินเดือนเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ยังไม่รวมเงินพิเศษอื่นๆ อีก” โดยที่ยังไม่ทันเล่าให้ชมพู่ฟัง หญิงสาวค่อยๆ เดินออกจากสำนักงาน เพื่อออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก เธอนึกตรึกตรองดูอีกทีว่าจริงๆ แล้วเธออยากจะอยู่เมืองนี้ต่อหรือไม่ เพราะในระยะเวลาที่กำหนด อีกไม่ถึงสิบวันเธอก็จะได้กลับกรุงเทพฯ แล้ว

ชโลธรเล่าเรื่องที่สำนักงานใหญ่เลื่อนตำแหน่งและเงินเดือนให้ชมพูนุชฟัง แต่ต้องทำงานที่นี่ต่อจนกว่าห้างสรรพสินค้าแห่งใหม่เปิดได้หกเดือน ถึงจะทำเรื่องย้ายกลับไปที่กรุงเทพฯ ได้อีกครั้งหนึ่ง

รถเก๋งสองคันบรรทุกผู้โดยสารมาแน่นเอี๊ยด มาจอดสนิทที่หน้าร้านอาหารอันคุ้นเคยนั้น บรรดาหนุ่มๆ สาวๆ ต่างทยอยกันออกมาจากรถอย่างยากลำบาก เพราะอัดเบียดเสียดกันมาอย่างแน่นขนัดมีเพียงคุณยุพาหัวหน้าคนใหม่เท่านั้นที่จะขับรถตามมาสมทบกับคุณสมชาย

หนุ่มสาววัยทำงานนับรวมกันแล้วก็สิบห้าคนพอดี กำลังส่งเสียงเซ็งแซ่ระหว่างการสั่งอาหาร คนนี้จะเอาอย่างนั้น อีกคนจะเอาอย่างนี้ บางคนกำลังสั่งเครื่องดื่มจากบริกรหนุ่มน้อย แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนต่างก็มีเหมือนกันคือรอยยิ้ม วันนี้ทุกคนบนโต๊ะอาหารมีรอยยิ้มอาบอยู่ที่ใบหน้า เคล้ากับเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะอย่างขบขันในบางจังหวะ มันช่างเป็นชั่วโมงที่แสนจะมีชีวิตชีวาเสียจริง

เมื่อเงยหน้าขึ้นจากรายการอาหาร หญิงสาวผู้นั่งหัวโต๊ะก็ชำเลืองตาไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ แต่ก็ทำให้หญิงสาวต้องชะงักงันในสายตา เพราะในสายตาของเธอนั้นไปบรรจบกับสายตาอีกคู่หนึ่ง ที่กำลังเพ่งมองเธอยู่ด้วยแววตาที่ยากจะอธิบาย คงไม่มีใครจะมีแววตาเช่นนี้ได้นอกเสียจาก หญิงสาวหน้าสวยคนนั้น

 “แพรวพรรณ”

แต่แล้วสายตาชโลธรก็ไปสะดุดกับผู้เป็นมารดาของชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมาจากห้องเล็กๆ ด้านในสุดของร้านหญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปสวัสดีกับผู้ที่สูงอายุกว่า นางเองเมื่อเห็นหญิงสาวก็ดีใจไม่น้อย แต่ก็นึกเสียดายที่บุตรชายขับรถกลับไปทันทีที่ส่งนางถึงหน้าร้าน

แตกต่างกับอีกคนที่เมื่อเห็นกลุ่มของชโลธรที่กำลังเข้ามาในร้าน กลับทำหน้าไม่รับแขก ใบหน้าสวยๆ นั้นแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา ชื่อของอานนท์ผุดขึ้นมาในทันที

เหตุใดในเวลานี้อานนท์จึงไม่อยู่ที่ร้าน

แต่ก็ยังถือว่าโชคดี เพราะโชคเองก็ไม่อยู่เหมือนกัน จะอยู่ก็แต่มารดาที่แพรวพรรณเองอยากจะให้เป็นอัมพาตไปให้รู้แล้วรู้รอด เพราะทุกวันนี้ที่เห็นหน้ากัน หล่อนก็ต้องฝืนยิ้มและฝืนพูดคุยด้วยทุกอย่าง

“พวกพนักงานบริษัทกิ๊กก๊อก มากันเยอะแบบนี้สงสัยเจ้านายจะพามาเลี้ยง ถ้าให้จ่ายเองคงไม่มีปัญญาหรอก” แพรวพรรณแสดงความคิดเห็นเมื่อหญิงสูงวัยผละออกมาจากชโลธร

“เขาจะมีจ่ายหรือใครจะจ่ายให้ เขาก็คือลูกค้า แพรวไม่ควรไปพูดวิจารณ์ลูกค้าอย่างนั้นนะ เรามีหน้าที่บริการเขา ก็ทำหน้าที่ของเราไป” หญิงสูงวัยกว่ากล่าวสอนด้วยวาจาที่นุ่มนวล

“คุณป้าก็มองโลกในแง่ดีตลอด เผื่อพวกมันกินแล้วไม่มีเงินจ่ายจะทำยังไงคะ”

“คงไม่มีเหตุการณ์อย่างนั้นเกิดขึ้นหรอกจ๊ะ หนูแพรวก็รู้จักหนูชโลธรไม่ใช่เหรอ คนที่นั่งหัวโต๊ะนั่น”

“รู้ค่ะ ก็แค่พนักงานบริษัท เงินเดือนจะซักเท่าไหร่เชียว”

หญิงสูงวัยถอนหายใจด้วยความระอาใจที่มีต่อแพรวพรรณ นางคิดว่าหากวันใดที่บุตรชายของนางมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แพรวพรรณคงจะเลิกคิดและเลิกหวังกับบุตรชายของนางไปเอง แต่ในทางตรงกันข้าม แพรวพรรณกลับมีพฤติกรรมที่ก้าวร้าวยิ่งขึ้น

นางเลี่ยงออกไปที่ระเบียงร้านด้านที่ติดกับแม่น้ำ แล้วกดโทรศัพท์ไปหาบุตรชายเพื่อต่อว่าว่าเหตุใดจึงไม่รู้ว่าแฟนตนเองจะมาทานอาหารที่ร้านอาหาร นางจึงบอกให้บุตรชายรีบขับรถกลับมาโดยเร็ว

เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีโชคมาถึงที่ร้าน ชายหนุ่มปรี่เข้าหาชโลธรดั่งคนคุ้นเคย หญิงสาวทำตัวไม่ถูกด้วยความเขินอาย เพื่อนๆ ทุกคนในโต๊ะอาหารรวมทั้งชมพู่ต่างก็แปลกใจกับอากัปกิริยาที่เจ้าของร้านรูปหล่อ ปฏิบัติกับเลขาฯ คนใหม่ประดุจคนคุ้นเคยเช่นนั้น

แพรวพรรณคิดตำหนิอานนท์ที่ไม่เอาไหน ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างที่เห็น คนที่เข้าไปสนิทสนมกับชโลธรต้องเป็นอานนท์ไม่ใช่โชค ที่บัดนี้ดูเหมือนจะเข้ากับกลุ่มเพื่อนของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เมื่อฟังจากเสียงหัวเราะอย่างเฮฮา ที่ดังมาจนถึงเคาน์เตอร์

หญิงสาวหน้าสวยขบฟันแน่น

ชมพูนุชถามชโลธรเมื่อทั้งคู่มาเข้าห้องน้ำ ว่าไปเป็นแฟนกับโชคตอนไหน ชโลธรได้แต่บอกว่าจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังเมื่อกลับถึงบ้านแล้ว ซึ่งก็ปล่อยให้ชมพู่ตกอยู่ในความสงสัยไปตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร

“น้องแหม่มเนี่ย เป็นแฟนของเจ้าของร้านก็ไม่บอก” หนึ่งในสมาชิกพูดเชิงตำหนิ

“เปล่านะคะ ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ยังมาปฏิเสธอีก” ชายหนุ่มสวนขึ้นมาทันที

“โธ่ คุณชโลธรครับ คุณจะอายใครหรือครับ นี่ก็เพื่อนคุณทั้งนั้น ไม่ต้องอาย ขนาดผมยังไม่อายเลย” ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าทะเล้น

หญิงสาวอยากจะเอาช้อนส้อมที่อยู่ในมือไปอุดปากผู้พูดเสียจริงๆ ในเวลานี้

“ขี้ตู่”

แต่ลึกๆ แล้วในใจหญิงสาวก็ไม่ได้ปฏิเสธแม้แต่น้อย จากหน้าตาที่ดูดีอยู่แล้ว เมื่อได้สัมผัสกับความน่ารักและความทะเล้นเล็กๆ ของเขา มันยากเหลือเกิน ยากที่จะรั้งใจตนเองไว้ ไม่ไห้ล่องลอยไปกับเขา

แต่แล้วนางมารร้ายก็ปรากฏร่างขึ้นมา แพรวพรรณเดินเชิดหน้าสวยๆ นั้นเข้ามายังชายหนุ่ม

“โชคคะ ท่านรองฯ อยากพบคุณค่ะ” แพรวพรรณเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับสองมือที่เข้ามาคล้องที่แขนของชายหนุ่ม และดึงรั้งเข้าหาตัว

ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างชะงักการพูดคุยที่กำลังได้อรรถรสนั้น แล้วหันมามองแพรวพรรณเป็นตาเดียวกันสลับกับมองมาที่ชโลธร เป็นนัยๆ จะถามว่าหญิงสาวหน้าสวยผู้นี้เป็นใคร เหตุใดจึงมาควงแขนแฟนหนุ่มของเธอเช่นนี้

“ท่านรองฯ ลูกค้าประจำของเราไงคะ ท่านรออยู่ที่หน้าร้าน”หญิงสาวบอกแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าร้าน

“คงไม่ต้องไปพบแล้วละมั้ง เพราะแม่คุยธุระกับท่านเรียบร้อยแล้ว แล้วหนูแพรวก็ควรจะปล่อยมือจากแขนโชคเสียที เพราะหากแม่เป็นหนูแหม่มแม่คงไม่พอใจ ที่คนอื่นจะมาควงแขนแฟนตัวเองอยู่อย่างนี้”

หญิงสูงวัยผู้ตามมาสมทบกล่าวขึ้น ทำเอาทุกคนบนโต๊ะอาหารอึ้งไปอีกรอบนางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หากแฝงไปด้วยอำนาจ ดวงตานางแม้จะไม่กลมโตเหมือนหญิงสาวหน้าสวย แต่บัดนี้สายตาที่นางมองไปที่หญิงสาวผู้นั้น ราวกับว่าจะกระชากมือของหญิงสาวออกจากแขนของชายหนุ่มในบัดดล

“คนอื่น คุณป้าเรียกแพรวว่าเป็นคนอื่น แล้วสองคนนี้เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน จะเรียกว่าแฟนได้ยังไง” หญิงสาวพูดด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

“ก็ลองถามเจ้าตัวเขาดูอีกทีสิ ว่าใช่หรือไม่ใช่” หญิงสูงวัยกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกเช่นเคย

พอดีกับคุณยุพาและคุณสมชายมาถึง ชโลธรจึงถือโอกาสแนะนำให้โชคและมารดาได้รู้จักกับหัวหน้างานตามมารยาท แต่ชายหนุ่มกลับถือวิสาสะบอกคุณยุพาว่าตนเองเป็นแฟนกับชโลธร ทุกคนบนโต๊ะอาหารชักชวนให้ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของร้านมานั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน ชายหนุ่มอ้างว่าตนต้องดูแลแขกโต๊ะอื่นด้วย ขอให้ทุกคนตามสบาย มื้อนี้เขาขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงฉลองตำแหน่งใหม่ของชโลธรแล้วชายหนุ่มกับมารดาก็เดินเลี่ยงออกมา ปล่อยให้หญิงสาวหน้าสวยนั้นมองตามอย่างร้อนรน ที่ไม่มีใครแนะนำตนให้คนทั้งโต๊ะได้รู้จัก

ตอนที่ 21

“รันชรี...” ใช่แล้ว วันนั้นวันที่เขาและเพื่อนช่วยกันเก็บข้าวของที่บ้าน ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่นี่ รันชรีนำหน้าเขาไปนั่งเล่นที่สนามหญ้า แล้วชวนให้เขาลงมานั่งที่สนามหญ้าด้วยกัน

แต่ขณะที่หญิงสาวกำลังทอดสายตาไปยังภาพเด็กๆ เบื้องหน้า ภาพรันชรีก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น

“เธออย่าเพิ่งตกใจ อยู่นิ่งๆ ที่เหลือฉันจะจัดการเอง” รันชรีชิงพูดขึ้นก่อน

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะกล่าวตอบ เธอก็รู้สึกเคลิ้มเหมือนกำลังจะหลับ

“คุณโชค คุณเคยมีเพื่อนรักไหมคะ เพื่อนสนิทก็ได้”แหม่มเอ่ยถาม

ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ หญิงสาวก็เอ่ยคำถามนี้ขึ้นมา โดยที่ใจเขาเองก็กำลังคิดถึงรันชรีอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอย่างสงสัย

“ทำไมคุณถึงถามผมละครับ แล้วคุณล่ะมีบ้างหรือเปล่า”ชายหนุ่มถามกลับ

 “มีสิคะ ก็ชมพู่ไง เรารู้จักกันมาตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง พอทำงานเราก็ทำที่เดียวกัน ถือได้ว่าเป็นทั้งเพื่อนรักและเพื่อนสนิทเลยล่ะ แต่เวลาเรามีปัญหากัน เราก็จะมานั่งคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ต่างฝ่ายต่างไม่พูดจากัน หรือปล่อยให้อีกฝ่ายรอที่จะพูดคุยอยู่ฝ่ายเดียว ที่สำคัญเราจะไม่เชื่อคนอื่น เราจะเชื่อใจกันและกัน คุณมันคนใจร้าย ใจดำ ทิ้งเพื่อนโดยที่ไม่รับฟังคำอธิบาย คุณไม่สงสารเพื่อนเลยหรือไง คุณไม่รู้หรอกว่าเพื่อนคุณรักคุณมากขนาดไหน”หญิงสาวหยุดพูดแล้วจ้องหน้าชายหนุ่ม ด้วยแววตาที่ปวดร้าว

อีกครั้งกับประโยคแปลกๆ ที่หญิงสาวพูดขึ้นมาชายหนุ่มค่อยๆ ถอยตัวออกห่างจากหญิงสาว ตรงข้ามกับหญิงสาวที่จ้องหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาที่ขึงขัง และกำลังขยับกายใกล้เขามาเรื่อยๆ ซึ่งเขาเชื่อในสายตาเขาว่าแววตานั้นมันไม่ใช่ชโลธรคนเมื่อสักครู่ที่นั่งคุยกัน แต่มันเป็นแววตาที่น่ากลัว แววตาที่ดุดัน อาฆาต

“แกกลัวฉันหรือโชค ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวคนเดียว ฉันทำอะไรใครไม่ได้หรอก” แน่นอนว่าประโยคนี้ออกมาจากปากชโลธร แต่แววตานั้น มันไม่ใช่ของหญิงสาว

ชายหนุ่มรวบรวมความกล้าทั้งหมด เอนกายเข้าไปหาหญิงสาว แล้วจับหัวไหล่อันบอบบางนั้น

“แหม่ม...แหม่ม...” ชายหนุ่มเขย่าตัวหญิงสาวเบาๆ พร้อมกับเรียกหญิงสาวคนเดิมกลับมา

เหมือนถูกปลุกขึ้นจากความฝัน หญิงสาวพบว่าบัดนี้เบื้องหน้านั้นเป็นใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่เกือบจะชิดใบหน้าตน มือทั้งสองข้างของเขาเกาะกุมอยู่ที่หัวไหล่ทั้งสองของเธอ เธอสลัดมือนั้นออกไปสุดแรง

“อีตาโชค คุณจะทำอะไรฉันเนี่ย” เสียงแหม่มแว้ดขึ้นมา พร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนไป

“แหม่ม คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณพูดอะไรออกมาบ้าง”

“ก็ฉันถามคุณว่าคุณจะทำอะไรฉันอยู่นี่ไง ไม่ได้ยินหรือ” หญิงสาวเริ่มขึ้นน้ำเสียง พร้อมกับลุกขึ้น

“แสดงว่าก่อนหน้านี้คุณ...จำ...ไม่ได้”

“พอเถอะคุณ นี่มันกลางวันแสกๆ ผู้คนเยอะแยะจะมาทำลามกอนาจารอะไรกับฉัน นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณรัน...” หญิงสาวหยุดเอามือข้างหนึ่งปิดปากตนเองไว้ เพื่อยุติคำพูดที่กำลังจะพรั่งพรูออกมา

“รัน...คุณรู้จักรันหรือตอบผมมาสิ” ชายหนุ่มเป็นฝ่ายลุกขึ้นบ้าง พร้อมกับย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาว

แทนคำตอบ หญิงสาวกลับรีบสาวเท้ากลับไปที่รถของตนเองที่จอดอยู่ใกล้ๆ ไม่วายชายหนุ่มจะวิ่งตาม เพราะจากคำพูดทั้งหลายของหญิงสาวที่พรั่งพรูออกมา ประกอบกับหญิงสาวเอ่ยชื่อรันชรี ทำให้เขารู้ว่าหญิงสาวผู้นี้ต้องรู้จักรันชรีอย่างแน่นอน

ชายหนุ่มคว้าข้อมือหญิงสาวไว้ได้ เขาดึงร่างเล็กๆ นั้นเข้าหาตัวอย่างสุดแรง ชั่วไม่กี่วินาทีนั้นหญิงสาวก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างง่ายดาย

“คุณบอกผมมาเดี๋ยวนี้ว่าคุณรู้จักรันใช่ไหม”

“ฉันไม่รู้จักใครทั้งนั้น แล้วคุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว” แม้ปากของแหม่มจะบอกให้ชายหนุ่มปล่อยตนออกจากอ้อมกอดของเขา แต่หญิงสาวก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอไม่เคยถูกชายใดสวมกอดเช่นนี้ ความรู้สึกซาบซ่านมันแผ่คลุมจนทำให้ร่างกายเกือบจะชาไปทั้งตัว

ชายหนุ่มเองก็เหมือนกัน หากไม่มีเรื่องคำถามเกี่ยวกับรันชรีมาเกี่ยวโยง เขาจะมีโอกาสสัมผัสกับหญิงสาวอย่างใกล้ชิดเช่นนี้หรือไม่ เขาเองคิดว่ามันคงไม่เรียกว่าการฉวยโอกาส หากชายคนหนึ่งจะแสดงต่อหญิงที่ตนชอบเช่นนี้ เขาอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะยิ่งทวีแรงกอดให้แนบแน่นยิ่งขึ้นแล้วเอาหน้าไปแนบไว้ข้างๆ หูหญิงสาว

“คุณก็บอกผมมาก่อสิ” เสียงกระซิบนั้น ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงอีกระลอก

เสียงแตรรถที่ลากยาว หันความสนใจของคนทั้งคู่ออกจากประเด็นที่กำลังพูดถึงกันอยู่นั้น ชายหนุ่มคลายวงแขนออกจากร่างอันบอบบางของหญิงสาว แต่ก็ยังสวมกอดไว้อย่างหลวมๆ

รถเก๋งสีขาวคันหรู ยังคงบีบแตรเสียงดังและจอดอยู่ถนนริมบึง ดึงดูดสายตาเกือบทุกคู่ของผู้คนที่มีใช้พื้นที่ให้หันไปมองเป็นตาเดียวกัน

ทันทีที่ชายหนุ่มเห็น ก็ได้แต่ถอนใจแรงๆ เขารู้จักเจ้าของรถคันนี้ดี เพราะมันเป็นรถของแพรวพรรณนั่นเอง เขาหรี่ตามองดูผู้โดยสารที่นั่งอยู่คู่กับเบาะคนขับ คือผู้เป็นมารดาของเขา ขณะที่ชายหนุ่มกำลังหรี่ตามองอยู่นั้น แพรวพรรณก็เปิดประตูลงมาจากรถ และรีบเดินมาอย่างรวดเร็ว โดยมีมารดาของเขาค่อยๆ เดินตามมาอย่างเชื่องช้า

“โชค...โชค...โชค ทำอะไรน่ะ” เสียงแพรวพรรณมาเร็วกว่าตัว

หญิงสาวผู้อยู่ในอ้อมกอดพยายามแกะมือทั้งสองของชายหนุ่มออกแต่ก็ไร้ผล แทนที่เขาจะรีบปล่อยเธอเขากลับยิ่งกอดรัดราวกับอยากจะให้ผู้ที่กำลังย่างก้าวเข้ามาได้เห็นภาพที่กำลังเกิดขึ้น

ชายหนุ่มผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่ เหตุใดเขาจึงทำเช่นนี้

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะโชค” แพรวพรรณพูดพร้อมเข้ามาดึงแขนฝ่ายชายออก แต่ชายหนุ่มกลับสลัดมือของแพรวพรรณและจับมือของชโลธรไว้แน่น พลางดึงเธอเข้ามาใกล้จนเนื้อตัวชิดกัน

“แพรวมาก็ดีแล้ว นี่แหม่มแฟนเราเอง” หญิงสาวผู้ถูกเรียกว่าแฟนถึงกับตาค้างในตำแหน่งที่ชายหนุ่มเพิ่งหยิบยื่นให้

“ไม่จริงโชค ที่โชคเป็นแฟนกับนังนี่ แพรวไม่เชื่อ นังนี่มันเป็นคนของกิตติ แฟนของนังรันเพื่อนรักคุณไงล่ะ แล้วนี่มันก็กำลังจะให้นังนี่มาแย่งโชคไปจากแพรว แพรวไม่ยอม” แพรวพรรณพูดราวกับคนเสียสติ คงมีเพียงแหม่มคนเดียวที่ยืนอึ้งกับคำพูดของแพรวพรรณ ส่วนชายหนุ่มนั้นบัดนี้เขาได้บีบมือเธอแรงขึ้น มองหน้าพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณโชคนะ” หญิงสาวว่า

“โถแหม่ม แพรวเป็นเพื่อนของผมเอง เราเป็นแฟนกันไม่เห็นต้องปิดบังใครเลยนี่ โน่นแม่ผมกำลังเดินมา” ชายหนุ่มว่าพรางเสตามองไปที่ผู้เป็นมารดา ที่อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะมาถึงเขาแล้ว

หญิงสาวได้แต่อึ้งที่ชายหนุ่มพูดและแสดงพฤติกรรมเช่นนี้ออกไป แต่อีกใจก็รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นหญิงใบหน้าสวยนั้นเต้นแร้งเต้นกา ร้องเสียงดังเหมือนงิ้วออกโรงเช่นนี้

“สมน้ำหน้า” หญิงสาวก่นด่าในใจ

ผู้เป็นมารดาเดินมาสบทบอย่างยากเย็น แค่เพียงเห็นชายหนุ่มก็พอจะรู้ว่าอาการปวดหลังของนางกลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มรีบเดินเข้าหามารดาแต่ทว่ายังไม่ปล่อยมือจากหญิงที่ตนกุมมือไว้ เขาดึงเธอเข้าไปหาผู้เป็นมารดา เมื่อหญิงสาวเห็นนางเดินมาด้วยอาการปวดหลัง มิวายที่หญิงสาวจะยื่นมือข้างหนึ่งให้นางจับ และพยุงนางให้มานั่งที่ม้านั่งที่ใกล้ที่สุด นางรู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับภาพที่เห็นเมื่อสักครู่

บุตรชายของนางกำลังสวมกอดหญิงสาวผู้นี้ไว้ ยิ่งบัดนี้นางได้สัมผัสถึงประกายในตาของบุตรชาย นางทราบได้ทันทีว่าหญิงสาวผู้นี้คงเป็นบุคคลพิเศษสำหรับบุตรชายของตนอย่างแน่นอน

“มาได้ยังไงกันเนี่ยแม่” บุตรชายเอ่ยถามมารดา

“แม่ปวดหลังมาก แพรวเขาอาสาขับรถมาส่งที่บ้าน แล้วก็มาเจอแกกลางทางนี่แหละ” มารดาพูดพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ สายตามองไปที่หญิงสาวข้างกายตนอย่างเอ็นดู

“แหม่ม สวัสดีแม่เสียสิ แม่ครับ นี่แหม่มแฟนผมครับ” ชายหนุ่มแนะนำ

แทนคำพูดใดๆ หญิงสูงวัยมีเพียงรอยยิ้มเท่านั้นที่ส่งออกไปให้กับหญิงสาวและบุตรชายของตน ต่างจากแพรวพรรณที่บัดนี้หายใจหอบฟืดฟาด มือทั้งสองกำแน่นด้วยด้วยความโกรธเกรี้ยว และมองมาทางคนทั้งสามด้วยสายตาที่ร้ายกาจ

“นี่แหละความรัก ความรักที่ฉันเคยมี และพวกแกกำลังมี พวกแกจะต้องวิบัติเพราะความรัก” เสียงใครบางคนแว่วมา แต่ปราศจากผู้ที่ได้ยิน

“หยุด พอ พอกันได้แล้ว มีความสุขกันเข้าไป” แพรวพรรณระเบิดอารมณ์ออกมา แล้วตรงไปผลักหญิงสาวจนเสียหลัก ล้มลงไป

ทั้งชายหนุ่มและมารดาต่างก็ตกตะลึงในการกระทำของแพรวพรรณ เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าทำเช่นนี้ได้

แพรวพรรณหวังจะเข้าไปตบหน้าชโลธร เธอเดินเข้าไปหาหญิงสาวอย่างมาดร้าย แต่เมื่อหญิงผู้เป็นเป้าหมายเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้น ก็ทำให้แพรวพรรณถึงกับผงะจนตนเองเสียหลักหกล้มเสียเอง

ใบหน้านั้น กลับกลายเป็นใบหน้าของรันชรี ไม่ผิดแน่

ชโลธรลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ใบหน้าแฝงด้วยรอยยิ้มประหลาด แพรวพรรณยังคงนั่งตกตะลึงอยู่ที่พื้นหญ้า

“อย่าเข้ามานะ นังรัน แกออกไปเดี๋ยวนี้ แกจะมาหลอกมาหลอนอะไรฉันอีก ฉันมีพระนะ” ว่าแล้วแพรวพรรณก็ดึงเอาสายสร้อยที่จี้พระออกมา แล้วยื่นไปต่อหน้ารันชรีในร่างชโลธร

แต่มันกลับไม่มีผลอันใด หญิงสาวยังคงก้าวต่อไปเพื่อจะเข้าหาแพรวพรรณ ซึ่งมันทำให้แพรวพรรณเพิ่มระดับความดังของเสียงกรีดร้อง เพราะบัดภาพรันชรีที่หน้าตาซีดเซียว เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด กำลังคืบคลานเข้าหาเธอ เธอพยายามจะส่งเสียงร้องอีกแต่ทว่าเนื้อตัวกลับชา ชาเกินกว่าที่เธอจะขยับเขยื้อนสิ่งใดในร่างกายได้อีก

ทุกคนถึงกับอึ้งเมื่อเห็นอาการของแพรวพรรณ ทุกคนกำลังมองหารันชรีอย่างที่แพรวพรรณบอก แต่ตาแพรวพรรณกลับจับจ้องอยู่ที่ชโลธรแต่เพียงผู้เดียว

“หนูแพรว” หญิงสูงวัยจับที่หัวไหล่หญิงสาว เมื่อเธอกำลังถอยหลังมาเกือบจะชนกับหัวเข่านาง นางเขย่าอีกที่เพื่อเรียกสติหญิงสาวกลับคืน

แพรวพรรณได้แต่จับหัวเข่าของหญิงสูงวัยไว้แน่น พลางร้องให้ทุกคนช่วย โชคดึงแขนเพื่อนหญิงให้ลุกขึ้น ฝ่ายแพรวพรรณเมื่อเรียกสติตนเองกลับคืนมาได้ ก็มองหน้าชโลธรอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับไม่ใช่ใบหน้ารันชรีที่ซีดเซียวนั้น

“นังรันมันต้องตายแล้วแน่นอน โชค ต้องไปพิสูจน์นะ คุณป้าก็เหมือนกัน ที่คุณป้าคุยด้วยนั้นมันเป็นผี ผีนังรัน” แพรวพรรณประมวลเหตุการณ์ทุกอย่างแล้วสรุปได้ว่าตอนนี้รันชรีไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว และวิญญาณคอยตามหลอกหลอนทั้งเธอและอานนท์ ตลอดจนเหตุการณ์ที่ลูกค้าเจอผีในห้องน้ำ ก็ต้องเป็นวิญญาณของรันชรีเป็นแน่

แพรวพรรณกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปจากบึงน้ำใหญ่ด้วยความหวาดกลัว เมื่อหันหลังกลับมามองด้านหลังก็ต้องผวาอีกรอบเมื่อเห็นรันชรียืนจ้อมเขม็งอยู่ใกล้ๆ กับชายหนุ่ม ยิ่งทำให้หญิงสาวต้องรีบจ้ำอ้าวไปที่รถอย่างกลัวสุดขีด

เหลือเพียงสองหนุ่มสาวกับอีกหนึ่งคนแก่ ที่มองหน้ากันอย่างหาคำตอบไม่ได้ในเหตุการณ์ที่เพิ่งดำเนินผ่านมา แต่อาจจะมีเพียงชโลธรเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าแพรวพรรณไม่ได้ตาฝาด และไม่ได้โกหก สิ่งที่แพรวพรรณพบเจอเป็นเรื่องจริง รันชรีคงจะอยู่แถวนี้ แล้วปรากฏให้แพรวพรรณได้เห็นในรูปที่ไม่น่ามองนัก

“เดี๋ยวหนูขับรถไปส่งค่ะ” หญิงสาวกล่าวโดยที่ตนเองไม่รู้ตัว

ผู้เป็นมารดาเพิ่งพินิจดูหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า อย่างตรึกตรอง เด็กสาวผู้นี้มีอะไรลึกๆ อยู่หรือเปล่า และเป็นแฟนกับบุตรชายของนางจริงหรือไม่

“ลูกนะลูก น่าจะเปิดตัวแฟนตั้งนานแล้ว เพื่อนแกจะได้ไม่คิดมากแล้วฟุ้งซ่านแบบเมื่อกี้” ผู้เป็นมารดากล่าวอย่างขบขันระหว่างที่บุตรชายและหญิงสาวพยุงนางเดินมาที่รถ

“แหม่มเขาเพิ่งว่างครับแม่” ชายหนุ่มปรายตามองหญิงสาวนิดหนึ่ง อมยิ้มให้กับเรื่องที่แต่งขึ้นมาและยังดำเนินต่อโดยที่หญิงสาวไม่สามารถล่วงรู้ได้เลย ว่าต่อไปชายหนุ่มจะจัดฉากเช่นไรต่อไป

แต่มันกลับเป็นเรื่องแปลก ที่เธอเองไม่ยักจะปฏิเสธในคำพูดใดๆ ของชายหนุ่ม มิหนำซ้ำยังเออออไปด้วยกัน ทำเอาชายหนุ่มยิ้มไม่หุบ

“หนูแหม่มมาเที่ยวหรือลูก” มารดากล่าวถามหญิงสาวร่างเล็กข้างกาย

“คือ...หนูมาทำงานค่ะ”

“งานอะไร ทำที่ไหนกันเหรอลูก”

“แม่ก็...อย่าเพิ่งซักอะไรมากครับ เดี๋ยวแฟนผมเค้าตกใจแย่ เล่นถามเอาๆ แบบนี้”

ภาพของคนทั้งสามกำลังตกอยู่ในห้วงของความสุข ยิ่งในสถานที่เช่นนี้ บรรยากาศเช่นนี้ มันช่างอบอวลไปด้วยความรัก และความอาทร ซึ่งแตกต่างจากในแววตาผู้เฝ้ามองอย่างรันชรี ที่บัดนี้สิ่งที่เธอต้องการกำลังจะบรรลุผล

รถเก๋งสีแดงเพลิงจอดหน้าบ้านไม้อันร่มรื่นหลังใหญ่ ผีกำลังออกมาตากผ้าอ้อมให้ลูก แต่ทว่าแสงในยามนี้กำลังสวย หากใครจะว่าน่ากลัวก็ช่างเถิด แต่สำหรับแหม่มแล้วมันสวยจับจิต โดยเฉพาะในอาณาเขตของบ้านเก่าแก่หลังนี้ มันสวยงามเกินจะบอกได้ว่าเป็นเช่นไร

มีหญิงวัยกลางคนตรงรี่มาที่รถ และช่วยพยุงผู้เป็นมารดาของชายหนุ่มลงจากรถไป โดยมีชายสูงวัยท่านหนึ่งยืนคอยรับที่ประตูใหญ่ทางเข้าบ้าน ก่อนลงจากรถหญิงสูงวัยเอ่ยชวนหญิงสาวให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน และส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“บ้านคุณสวยจัง” หญิงสาวเผลอปากพูด

“แล้วคุณอยากอยู่ไหมล่ะ” ชายหนุ่มกระเซ้าเล่น

“ฉันยังไม่ได้จัดการคุณเลยนะ มาขี้ตู่ว่าฉันเป็นแฟน แล้วก็...” หญิงสาวละคำที่จะพูดต่อไว้ มีเพียงความเขินอายเท่านั้นที่ปรากฏบนใบหน้า

“แล้วก็กอดคุณ ใช่ไหม” ชายหนุ่มเสริมต่อ

“ผมขอโทษ ว่าแต่คุณเถอะ อยากเป็นแฟนกับผมจริงๆ ไหมล่ะ” ชายหนุ่มทำแววตาซึ้ง

แทนคำพูดหญิงสาวทำท่าจะเดินหนี แต่ชายหนุ่มคว้าข้อมือไว้ทัน ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงระเรื่ออีกครั้ง แม้ความรู้สึกหวั่นไหวจะเกิดขึ้นแล้ว แต่หญิงสาวก็เตือนสติตนเองด้วยการคิดถึงรันชรี เพราะการที่เธอเข้าไปพบโชคที่ร้านอาหาร มันเป็นความต้องการของรันชรี หญิงสาวผู้โชคร้ายที่เธอเองสัมผัสเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดของเธอมาแล้ว

เมื่อความรู้สึกถูกระชากกลับมาสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง แววตาอ่อนโยนของหญิงสาวกลับกลายเป็นแววตาอันแสนกระด้าง และแสดงความโกรธเคืองชายหนุ่มอย่างรุนแรง จนเธอสะบัดข้อมือจากการเกาะกุมของชายหนุ่มไว้จนเป็นอิสระ

“พอเถอะคุณโชค ดิฉันไม่ต้องการจะเป็นอะไรกับคุณทั้งสิ้น ไม่ว่าแฟนหรือเพื่อน เพราะคนอย่างคุณคงจะไม่มีความจริงใจต่อเพื่อน” พูดจบหญิงสาวเดินกลับไปที่รถ ปล่อยให้ชายหนุ่มสงสัยในคำพูดเหล่านั้นแต่เพียงผู้เดียว

ระหว่างทางที่จะกลับบ้านพัก แหม่มเริ่มสับสนในความรู้สึกของตนเอง การที่เธอได้มารู้จักผู้ชายคนนี้ก็เพราะการชักพาของรันชรี และที่เธอทำทุกอย่างก็เพื่อวิญญาณของรันชรีจะสงบสุข แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ารันชรีต้องการให้เธอมาพบกับเพื่อนชายด้วยสาเหตุอันใด หากต้องการบอกเรื่องการตายของเธอ เหตุใดจึงมีเสียงห้ามปรามจากเธอมิให้บอก หญิงสาวได้แต่นั่งพูดคุยคนเดียวในรถ เพราะเธอหวังว่าขณะนี้รันชรีคงจะคอยดูเธออยู่ หรือไม่แน่อาจจะร่วมโดยสารอยู่บนรถกับเธอก็เป็นได้

ตอน 20

ตลอดทั้งวันนับตั้งแต่เปิดร้าน แพรวพรรณราวกับอยู่ในกองไฟ หญิงสาวผุดลุกผุดนั่ง เดินไปเดินมา จนหญิงสูงวัยกว่าเอ่ยปากให้หยุดเดิน เพราะนางตาลายกับพฤติกรรมดังกล่าวจนทำให้ต้องมองหายาดมแม้ผู้เป็นบุตรชายจะบอกกับตนว่าไม่จำเป็นต้องเข้ามาที่ร้านก็ได้ เพราะมีแพรวพรรณกับอานนท์ดูแลอยู่แล้ว นางก็อดห่วงไม่ได้ ที่จะปล่อยให้คนไม่เคยทำงานบริการอย่างแพรวพรรณมาดูแลร้านในช่วงที่บุตรชายของนางเอ่ยปากว่าขอพักสักสองสามวัน

“โชคไปไหนค่ะคุณป้า แพรวโทรไปก็ไม่ติด”คำถามที่อยากจะถามมาตั้งแต่เปิดร้าน แต่หญิงสาวเพิ่งจะมาถามเอาตอนบ่ายแก่ๆ หญิงสาวนึกไว้ในใจแล้วตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อคืน ที่จู่ๆ โชคก็เดินออกจากร้านไป โดยไม่สนใจในตัวเธอเลย

“ไม่ค่อยสบายจ้ะ ป้าก็เลยมาแทนนี่ไง”หญิงผู้เป็นมารดาของชายหนุ่มกล่าวมุสาฯ เพราะจริงๆ แล้วบุตรชายของนางไม่ได้เป็นอะไรเลย และยังคงปกติดีทุกอย่าง

“งั้นแพรวไปดูแลโชคที่บ้านนะคะ”หญิงสาวไม่ละความพยายาม

“อย่าเลยหนูแพรว เขาทานยาไปแล้ว ให้เขาพักผ่อนเถอะ หนูอยู่ดูแลร้านกับป้านี่แหละดีแล้ว”

“.........................”

ประกายเพลิงในใจหญิงสาวปะทุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพราะเชื้อเพลิงแห่งความเกลียดชังที่มีต่อหญิงสูงวัยที่กำลังสนทนาอยู่ด้วยนี้มันมีอยู่แล้ว หญิงสาวมองไปยังหญิงสูงวัยด้วยสายตาที่ไม่เคารพหรือยำเกรงแต่อย่างใดแต่ก็ต้องฝืนยิ้มเพื่อปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงนั้นไว้

เช่นเดียวกันกับสตรีสูงวัย ที่ขณะนี้ส่งยิ้มให้หญิงสาวอย่างผู้มีชัยชนะ แต่จริงๆ แล้วนางไม่ต้องการชัยชนะใดๆ เหนือหญิงสาวผู้นี้ เพียงแต่ต้องการให้ออกไปจากชีวิตบุตรชายเพียงเท่านั้น ซึ่งดูจากพฤติกรรมของคนทั้งคู่แล้ว นางก็พอจะคาดเดาออกว่าในขณะนี้บุตรชายของนางกำลังหาวิธีให้หญิงสาวก้าวออกไปด้วยวิธีที่นุ่มนวลที่สุด

เมื่อเช้าหลังจากนางใส่บาตรเสร็จ บุตรชายก็มาปรารภเรื่องจะซื้อหุ้นคืนจากแพรวพรรณ นางก็พอจะเข้าใจว่าบัดนี้สิ่งที่นางดูหญิงสาวคนนี้คงไม่ผิดเพี้ยนเป็นแน่ และบุตรชายของนางคงจะอึดอัดหากรู้ว่าเพื่อนที่เล่นหัวด้วยกันมาแต่เล็กแต่น้อย คิดอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อน ซึ่งหากบุตรชายของนางชื่นชอบในตัวหญิงสาวมันคงไม่มีปัญหาใดๆ แต่ในทางกลับกันนางรู้ใจบุตรชายดีว่าจะไม่มีวันรักชอบแพรวพรรณในฉันชู้สาวไปได้เด็ดขาด

นางเองต่างหากที่บอกบุตรชายว่าไม่ต้องมาที่ร้าน ขอให้นางเข้ามาจัดการเองเถิด แม้ว่าจะถูกทัดทานจากทั้งผู้เป็นสามีและบุตรชาย นางก็ยังยืนยันว่านางสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ โดยไม่ต้องกลัวว่าอาการป่วยของนางทรุดลงไปอีก มิหนำซ้ำยังบอกบุตรชายว่าให้หยุดพักยาว และเสนอว่าควรจะไปตามรันชรีกลับมาที่นี่

เข็มสั้นบนหน้าบัดนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องรับแขกเดินอย่างเชื่องช้าสู่เลข 4 ของเวลาบ่าย ชายหนุ่มแต่งกายด้วยชุดสบายๆ เสื้อยืด กางเกงขาสั้น มองไปรอบๆ บ้าน มันนานนับตั้งแต่ที่เขาเทียวไปเทียวมาระหว่างเมืองนี้กับกรุงเทพฯ เพื่อเฝ้าอาการอัมพฤกษ์ของผู้เป็นมารดา ช่วงเวลาเย็นๆ เช่นนี้เขาไม่เคยได้อยู่ในบ้านเลย เพราะหากกลับมาจากโรงพยาบาล เขาก็ต้องไปที่ร้านอาหาร กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำ เกือบทุกวัน บรรยากาศเช่นนี้เรียกความรู้สึกเก่าๆ กลับคืนมาได้เป็นอย่างดี

ในวันวานที่เขาพารันชรีมาที่บ้านครั้งแรก มารดาตื่นเต้นกับการมาของหญิงสาวเป็นอันมาก นางทำอาหารแปลกๆ ให้กับอดีตเพื่อนรักได้ลิ้มรส ยิ่งเมื่อรันชรีสนอกสนใจเรื่องการทำอาหาร ยิ่งทำให้นางพึงพอใจอย่างเป็นที่สุด เขามองปราดเดียวก็รู้ว่ามารดาพยายามจะถ่ายทอดวิชาการทำอาหารให้กับรันชรี และก็เหมือนชะตาของคนทั้งสองจะต้องกัน รันชรีเข้ากับมารดาเขาได้เป็นอย่างดี ซึ่งเขาเองก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าเหตุใดมารดาจึงได้สนิทสนมและรักใคร่เอ็นดูเพื่อนคนนี้มาก

แต่ยิ่งนึกถึงเรื่องราวที่ล้วนแล้วแต่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความสุขมากเท่าใด ความผิดหวังและความโกรธเคืองที่มีต่อหญิงผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนที่เขารักมาก มันกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เขาขบกรามแน่นแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สมองกำลังสั่งให้จิตใจลืมเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ไปเสีย

เขามองหาผู้เป็นบิดา ที่ไม่ได้นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวโปรด ชายหนุ่มก้าวเดินอย่างไม่รีบเร่งออกมาที่หน้าบ้าน

ใกล้ๆ บ้านเป็นบึงน้ำสาธารณะ ในเวลาเย็นๆ เช่นนี้จะมีผู้คนมากมายมาใช้พื้นที่ร่วมกัน ทั้งออกกำลังกาย รำมวยจีน นั่งเล่น สารพัดจะทำได้ มันก็นานมากเหมือนกันที่เขาไม่ได้มาเยือนบึงน้ำแห่งนี้ วันนี้เขาจึงเลือกที่จะเดินเล่นๆ ไปที่บึงน้ำแห่งนั้น

ชายหนุ่มเดินทอดอารมณ์ออกจากบ้านมุ่งหน้าสู่บึง แต่แล้วในความว่างเปล่าในความรู้สึกกลับมีใครคนหนึ่งแทรกเข้ามา เขาแทบจะไม่อยากเชื่อความรู้สึกของตนในวันนี้เลย เพียงพบชโลธรไม่กี่ครั้ง หญิงสาวผู้นี้ได้ฉุดกระชากหัวใจของเขาไปเสียแล้ว เขาอยากพบชโลธรอีกครั้งหนึ่ง

เขารีบสลัดความคิดออกไปอย่างรวดเร็ว

ออกจากบ้านมาเพียงไม่กี่เมตร มีลูกสุนัขตัวหนึ่งวิ่งออกมาจากรั้วบ้านที่เปิดแง้มไว้ มันคงจะเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่าที่ตรงไหนปลอดภัยหรือันตรายสำหรับมัน

“เอี๊ยด......................” เสียงเบรกรถในระยะประชิด ดังสนั่น!!

“เอ๋งๆๆๆๆๆๆๆ” ลูกสุนัขตัวอ้วนร้องเสียงหลง

รถเก๋งสีแดงสดจอดนิ่งสนิท ก่อนที่ผู้โดยสารอยู่ด้านในจะเปิดประตูออกมา ชายหนุ่มมองดูด้วยความตกใจ เจ้าหมาน้อยตัวนั้นจะเป็นอะไรหรือเปล่า เขาวิ่งเข้าไปดูลูกสุนัขที่นอนหมอบอยู่กับพื้น

รอยลากของล้อรถ เป็นทางยาว พร้อมกับกลิ่นฉุนของผ้าเบรก ที่เขาคาดเดาว่ามันคงไหม้ไปเสียแล้ว

เมื่อไปถึงตัวลูกสุนัข ก็เป็นจังหวะเดียวกับประตูรถถูกเปิดออก

โอ...กามเทพตัวน้อยคอยติดตามมาแผลงศรให้เขาอีกคราหนึ่งหรือนี่

ผู้ที่ก้าวลงมาจากรถ เป็นคนๆ เดียวกับหญิงสาวที่เขากำลังคิดถึงอยู่ในขณะนี้ “ชโลธร” ในที่สุดเราก็พบกันอีกจนได้ เขากระหยิ่มยิ้มย่องในใจ

หญิงสาวลงจากรถมาด้วยใบหน้าตกใจ แล้วก้มมองลูกสุนัขที่นอนหมอบอยู่เบื้องหน้า

“ว้าย! ตายแล้วชนลูกหมา ตายหรือเปล่าเนี่ย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามาดูลูกสุนัขตัวอ้วนที่เนื้อตัวสั่นเทาอยู่บนพื้นผิวถนน

“คุณ...โชค” หญิงสาวหลุดปากเอ่ยชื่อชายหนุ่ม ที่นั่งดูลูกสุนัขอยู่ก่อนแล้ว

“ก็คุณเล่นลากเบรกซะยาว เจ้าตัวน้อยนี้เลยไม่เป็นอะไร” ชายหนุ่มผู้เห็นเหตุการณ์กล่าว

หญิงสาวใช้สองมือค่อยๆ สัมผัสไปที่ลูกสุนัข

“อื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

เจ้าตัวเล็กร้องครางในลำคอ

หญิงสาวอุ้มลูกสุนัขไว้แนบอก

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ แกปลอดภัยแล้ว ว่าแต่แกเล่นโผล่มาแบบนี้ คงไม่โชคดีอย่างนี้เสมอไปหรอก เจ้าตัวน้อย” หญิงสาวยกลูกสุนัขขึ้นมาต่อหน้า แล้วพูดราวกับว่ามันจะฟังรู้เรื่อง

ไม่นานเด็กผู้หญิงสองคนก็วิ่งตาลีตาลานออกมาจากบ้าน เพื่อมารับเอาลูกสุนัขคืน ชายหนุ่มกล่าวเป็นภาษาถิ่นว่าทีหลังให้ปิดประตูบ้านให้ดี เจ้าลูกหมาตัวนี้ไม่โชคดีอย่างนี้เสมอไปหรอก หลังจากเด็กหญิงทั้งสองรับลูกสุนัขคืนไปแล้ว เขาหันกลับมาที่หญิงสาวผู้ยืนอยู่เคียงข้างอีกครั้ง

“สวัสดีครับ คุณชโลธร” ชายหนุ่มเอ่ยทักทาย

“สวัสดีค่ะ”หญิงสาวทักทายกลับด้วยใบหน้าที่ไม่ยิ้มแย้มสักเท่าใด

“มาทำอะไรแถวนี้ครับ”

“มาส่งพี่ที่บริษัทค่ะ แล้วคุณ...ล่ะ”หญิงสาวตอบพลางส่งสายตาเลยไปที่หญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน

“บ้านผมอยู่แถวนี้ นี่กำลังเดินเล่นไปที่บึงน้ำ ไปนั่งเล่นด้วยกันไหมครับ”

“ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว”

“เออ พี่ก็ว่าจะชวนน้องแหม่มอยู่แล้วเชียว บึงนี้เป็นบึงเก่าแก่ของเมืองเลยนะ” หญิงสาวผู้ร่วมโดยสารมาแสดงความคิดเห็น

“แต่พี่น้ำ...”

“พี่ไปด้วยก็ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่จะโทรหาแฟนพี่ให้มาเจอกันที่บึง น้องแหม่มจะได้ไม่ต้องเข้าไปส่งพี่ในซอย ทางมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่” อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ตัวว่าหญิงสาวไม่ต้องการไปกับชายหนุ่มเพียงลำพัง

หญิงสาวเพ่งพิจอยู่ที่ชายหนุ่มในชุดลำลองสบายๆ เช่นนี้ เขาดูมีเสน่ห์ไม่น้อย ยิ่งดวงตากลมโต รับกับขนตางอนยาวนั้น มันดูน่าค้นหาอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างไรเขาก็คือเพื่อนที่ใจร้ายที่สุด หญิงสาวพยายามสกัดกั้นความรู้สึกตนเองเอาไว้

สายลมพัดมาปะทะใบหน้าวูบใหญ่

หญิงสาวลงนั่งกับผืนหญ้าสีเขียวข้างบึงนั้น พลางใช้มือข้างหนึ่งตบลงบนพื้นหญ้านั้น

“แกลงมานั่งกับฉันสิ มานั่งนี่ อีกหน่อยเราจะไม่ได้มานั่งกันแบบนี้แล้วนะ”หญิงสาวเอ่ยออกมาโดยไม่มองหน้าชายหนุ่ม

ปล่อยให้ผู้รับฟังยืนอึ้งกับคำพูดเหล่านั้นเขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับประโยคเหล่านั้น มันคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน เขาได้แต่เก็บความสงสัยของตนเองไว้ แล้วก้าวไปนั่งลงที่ข้างๆ หญิงสาว

“คุณแหม่ม ผมจะเรียกคุณอย่างนี้ได้ไหมครับ” แทนคำตอบหญิงสาวยิ้มรับแล้วพยักหน้าหงึกๆ

เสียงมอเตอร์ไซต์ดังอยู่ใกล้ๆ หู คนทั้งสามหันไปตามเสียงนั้น ชายผู้หนึ่งโบกไม้โบกมือให้กับน้ำ พนักงานบัญชีที่แหม่มตั้งใจจะมาส่งที่บ้าน จนทำให้เจอกับโชคอีกครั้ง

“น้องแหม่ม แฟนพี่มารับแล้ว ขอตัวก่อนนะ” น้ำพรวดลุกขึ้น พร้อมกับโบกมือลาให้กับชายหญิงทั้งคู่

“อ้าวพี่น้ำ...” แหม่มเรียกตาม

“แหม กลัวผมหรือครับ” ชายหนุ่มกระเซ้าเล่น

“เปล่าค่ะไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น เพียงแต่...”

“เพียงแต่อะไรครับ”

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่มองไปทางกลุ่มเด็กๆ ที่กระโดดน้ำเล่นตูมตามอยู่ริมบึงอีกด้านหนึ่ง

“คุณยังไม่อนุญาตผมเลย ผมจะเรียกคุณว่าแหม่มได้ไหมครับ”

“ก็เรียกไปสิ ใครจะไปว่าอะไรเล่า” หญิงสาวตอบอย่างเขินอาย

แม้ว่าชายหนุ่มจะกำลังตกอยู่ในห้วงเวลาของความสุข แต่ทว่าประโยคคุ้นหูที่แหม่มเอ่ยขึ้นมา มันยังทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน แต่มันก็เป็นประโยคทั่วๆ ไปที่ใครจะพูดก็ได้ ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปคิดตามอะไรมากมาย แต่จู่ๆ ที่เขากำลังจะหันมาคุยกับหญิงสาว เสี้ยวหนึ่งในความทรงจำก็โผล่ขึ้นมา