29 มิถุนายน 2546 12:37 น.
สนิม
เธอจะเลือกอะไร?????
นับย้อนไปหลายสิบปี ในวันที่ฉันยังเป็นเพียงเด็กเล็กๆที่ไม่รู้ซึ่งความหมายของสิ่งใดและไม่มีเหตุผล เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งบอกกับฉันเมื่อยื่นของสองสิ่งให้ ในมือเล็กๆนั้นมีผลไม้สองชนิดที่ฉันชอบมาก ส้มสองผล กับ มังคุดอีก สองผล
" ชอบทั้งสองอย่างเลย" ฉันเปรยให้เธอฟัง
" ไม่ได้หรอกเธอเลือกได้อย่างเดียว" เธอบอก
" ทำไมหล่ะ" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย
" ฉันชอบทั้งสองอย่างเลย" ฉันขออย่างละผลได้มั้ยหล่ะ
" ไม่ได้ เธอมีสิทธิ์เลือกแค่อย่างเดียวและครั้งเดียว"
" แหม!!!!! เธอใจร้ายจัง เราแบ่งกันดีกว่านะ" ฉันบอก
" ไม่เอาหรอก"
" งั้นเธอเลือกละกัน ฉันให้เธอเลือกก่อน" ฉันไม่อยากเลือกหรอกเพราะฉันชอบทั้งสองอย่างนี่นาทำไมต้องเลือกหล่ะในเมื่อมันสามารถแบ่งกันได้เด็กหญิงหยิบเอามังคุดไปแล้วทิ้งส้มไว้ให้ฉัน ฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ทำไมต้องเลือกหล่ะ หาเหตุผลไม่ได้????????
" ณัฐข้าวฟ่างมารอแล้วลูก " เสียงยายตะโกนบอกหลังจากวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก
" เร็วสิเธอสายอีกแล้วนะป่านนี้ยายหนูนาบ่นตายแล้ว"
"รู้แล้วน่า" ฉันบอกไปพร้อมกับผูกเชื่อกร้องเท้าให้เรียบร้อยก่อนจะวิ่งออกมา
" ทำไมเธอช้ากันจัง ถ้าแบบนี้ต่อไปฉันจะไม่รอแล้วนะ" เสียงยายหนูนาบ่นๆๆๆแต่เช้า ยิ่งกว่าแม่ซะอีกแฮะ
"บ่นมากจังระวังหน้าจะเหี่ยวก่อนวัยนะ" ฉันบอกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่น ยายหนูนาขี้บ่นไล่ทุบฉันจนแทบตั้งตัวไม่ทัน
เราสามคนเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เด็ก เวลาไปไหนจะไปด้วยกัน กินด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ฉันจะเป็นองค์รักษ์ ยายสองคนนี่บอกกับใครต่อใครแบบนี้ จะเรียกปาท่องโก๋คงไม่ใช่ เพราะไม่ได้มาเป็นคู่
" วันนี้เจอกันที่เดิมนะ"
" รีบทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆละกันย่ะ" ยายหนูนาตัวแสบบ่นอีกตามเคย
" เดี๋ยวฉันไปรอเธอนะณัฐ" ข้าวฟ่างบอกด้วยเสียงนุ่มนวล ผิดกันกับยายตัวแสบเลย
.....................
"เธอเห็นอะไรอยู่บนนั้นบ้าง" ข้าวฟ่างถามด้วยความสงสัย
"เห็นควายกำลังไถนา" ฉันบอกพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
"จะบ้าหรอ ควายที่ไหนมี ฉันไม่เคยเห็นมีดาวควาย" ยายหนูนาตัวแสบขัดขึ้น
" โน่นไง ดาวไถ แล้วนี่ ดาววัว อิอิ " ฉันชี้มาที่ยายแสบ
" ไอ้บ้า " โดนด่าอีกตามเคย พูดผิดตรงไหนหว่า?????
"ฉันกลับบ้านดีกว่า วันนี้อารมณ์ไม่ดีอ่ะ" ยายหนูนาบอกอย่างหัวเสีย
"จะรีบไปไหนหล่ะดาวกำลังสวยเลย" ข้าวฟ่างบอก
"ไม่เอาหล่ะ ไปดูโทรทัศน์ดีกว่า" ยายหนูนาปัดฟางข้าวที่ติดตามตัวออกก่อนที่จะเดินกลับบ้านไป ฉันนอมมองดูดวงดาวบนนั้น ค้นหาอะไรสักอย่าง สิ่งที่อยู่ลึกๆภายในใจ
" เธอคิดอะไรหรอ ทำไมเงียบไป" ข้าวฟ่างถามด้วยความสงสัย
"ป่าวหรอก กลับบ้านเถอะ น้ำค้างลงแล้วเดี๋ยวไม่สบาย" จริงๆฉันไม่อยากดูดาวหรอก ยายตัวแสบกลับบ้านไปแล้ว ไม่รู้จะแกล้งใคร ไม่สนุก.....
" อืมมม"
ฉันเดินไปส่งข้าวฟ่างที่บ้าน และอดไม่ได้ที่จะชำเรืองมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งขณะนี้มันมืดสนิทและถูกครอบคลุมด้วยความเงียบสงบ
" ฝันดีนะ"
.............
ผ่านวันเวลามาแห่งความผูกพันเนิ่มนาน ชีวิตยังดำเนินต่อไป อีกไม่กี่วันชีวิตของพวกเราจะเปลี่ยน แต่ละคนอาจจะต้องแยกย้ายกันไป ฉันไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย
" วันนี้เจอกันที่เดิมนะ" ฉันบอก
.................................................
" ถ้าเรียนจบแล้วเธอจะเรียนต่อมั้ย"ข้าวฟ่างถามขึ้นขณะที่เรากำลังอยู่ในความเงียบ
" ฉันคงไปเรียนในเมือง เธอหล่ะณัฐ" หนูนาถามขึ้น
" ไม่รู้หรอก ยังไม่คิด"
ฉันไม่อยากบอกเธอสองคน เมื่อวานยายบอกว่าแม่อยากให้ฉันไปอยู่ด้วยไปเรียนที่กรุงเทพฯ แต่ฉันไม่อยากไป
"งั้นเราไปเรียนด้วยกันในเมืองนะ" ข้าวฟ่างบอกกับเราทุกคน
"โรงเรียนใหม่จะเป็นยังไงนะ"
"ฉันง่วงนอนแล้วหล่ะ ไปนอนก่อนหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าใส่บาตร" หนูนาหนีไปนอนตามเคยฉันมองตามไป ร่างเล็กๆหายลับไปกับความมืด
" ฉันมีเรื่องนึงอยากจะบอกและอยากจะถามเธอหล่ะณัฐ" ข้าวฟ่างพูดขึ้น
" คือฉัน......."
" อะไร" ฉันถามพร้อมกับหันมองด้วยความสงสัย
" คือฉัน....เอ่อฉัน...ฉัน..."
"พูดมาสิ มีอะไรหรอ"
" คือฉัน...ฉันชอบเธอน่ะ....."
"ขอบใจ" ฉันตอบออกไป
" มากกว่าความเป็นเพื่อน.....และฉันก็อยากรู้ว่าเธอรู้สึกกับฉันอย่างไร"
"......"
"ดึกแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ" ฉันบอกออกไปพร้อมกับลุกขึ้น
" แล้วคำตอบหล่ะ"
" ไว้ฉันจะตอบเธอนะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ"
ฉันอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหน้าต่างบานเดิม ความมืดสนิทที่คุ้นตา "คงหลับแล้ว" ฉันบอกตัวเองในใจ
คืนนี้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนที่นอกหน้าต่างฉันมองเห็นดาวน้อยใหญ่ส่องแสงระยิบระยับ จริงๆมองจากหน้าต่างบ้านฉันเห็นดาวสวยๆได้สบาย คืนนี้เดือนมืด ไม่มีเมฆบดบังแสงดาวเลย มันช่างสวยงามจริงๆ ฉันหวลคิดถึงคำพูดของข้าวฟ่างที่พูดกับฉันเมื่อกี้ "มันมากกว่าความเป็นเพื่อน" ความรู้สึกที่เธอให้ฉัน แล้วฉันรู้สึกกับเธออย่างไรนะ เธอก็น่ารักดี เราเป็นเพื่อนสนิทกันจนฉันไม่ได้คิดหรือรู้สึกกับเธอแบบนั้นเลย หรือฉันไม่เคยรู้สึกตัวกันนะ ....ไม่ใช่หรอก.............
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า ข้าวฟ่างมายืนรอเหมือนเดิมเพียงแต่ยายไม่ได้เรียกอย่างเช่นทุกวัน
"วันนี้ตื่นเช้าจัง" ข้าวฟ่างคงแปลกใจ ไม่ได้ตื่นเช้าหรอกแต่ยังไม่ได้นอนทั้งคืน
" ไปเถอะเดี๋ยวหนูนาจะรอ" ฉันบอกออกไปและไม่อยากมองสบตาเธอนัก มันเปลี่ยนไปแล้วหรอความรู้สึกเดิมๆ
" วันนี้ทำไมมาเช้าจัง ฝนฟ้าคงจะตก" หนูนาประชดประชันตามเคย
" คิดถึงเธอไงเลยมาเช้า" ฉันแกล้งบอกออกไปพร้อมกับส่งยิ้มให้
" ไอ้บ้า" เธอตะโกนใส่ฉันแล้วก็วิ่งไปหยิบกระเป๋านักเรียนเดินตามออกมา
เป็นแบบนี้มากี่วัน กี่เดือน กี่ปีแล้วนะ ความผูกพันของพวกเรา ตอนนี้มีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป ฉันกับข้าวฟ่างพูดคุยกันน้อยลง มันมีความรู้สึกเหมือนกับว่าระหว่างเราทั้งสองคนเปลี่ยนแปลงไป
" วันนี้เจอกันที่เดิมนะ" ฉันบอกกับเธอทั้งสองคนหลังเลิกเรียน
ที่เดิมของเราคือลานหลังบ้าน จริงๆบ้านเราก็อยู่ใกล้ๆกัน เราจะชอบไปนอนดูดาวด้วยกันเสมอ ที่เดิมคือที่ที่ผูกพัน ที่ที่มีความสุข ต่อไปฉันจะได้มีโอกาสได้ดูดาวกับพวกเธออีกหรือเปล่าฉันก็ยังไม่รู้เลย
" ฉันจะไปเรียนต่อในเมืองหล่ะ" ข้าวฟ่างบอก
ความเงียบเข้ามาครอบคลุม เราสามคนนอนมองดวงดาวบนท้องฟ้า คืนนี้ดาวไม่ค่อยส่องแสงเจิดจ้าเหมือนทุกๆคืนที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะมีแสงของดวงจันทร์เข้ามาบดบังก็ได้
" ฉันกลับบ้านก่อนนะ ง่วงแล้วหล่ะ" ข้าวฟ่างบอก
" เดินดีๆนะ" ฉันส่งเธอด้วยเสียง
" ฉันก็เริ่มง่วงแล้วหล่ะ" หนูนาเอ่ยขึ้นมาบ้าง
" งั้นฉันไปส่งเธอนะ"
" อืมมม"
ฉันเดินไปส่งหนูนาที่หน้าบ้าน " ฝันดีนะ " ฉันบอกออกไป " ฝันดีเช่นกัน" หนูนาบอกพร้อมกับยื่นกระดาษเล็กๆที่หยิบออกจากกระเป๋าเสื้อมาส่งให้ฉัน แล้วก็เดินเข้าบ้านไป ฉันคลี่ออกดูด้วยความสงสัย มันเป็นจดหมาย ฉันพับมันเข้ากระเป๋าเสื้อแล้วรีบเดินกลับบ้าน ฉันเปิดไฟในห้องหยิบกระดาษที่หนูนาส่งให้ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความด้านใน...
ณัฐ ....
ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ฉันจะบอกกับเธอนั้นมันผิดหรือถูกแต่มันก็เป็นความรู้สึกดีๆของฉันที่มีต่อเธอ และมีมานานแสนนาน เราเป็นเพื่อนกันมานาน จนฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันบอกเธอไปแล้วเธอจะยังรู้สึกดีๆกับฉันหรือเปล่า ทุกวันที่หน้าต่างบานนี้ ฉันมองเธอผ่านความเงียบสงบและความมืด ... ทุกวัน... เธอคงไม่รู้ นับจากวันนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเมื่อฉันได้บอกความรู้สึกของฉันกับเธอแล้ว แต่ฉันก็หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ " ฉันรักเธอ" เป็นความรู้สึกที่ดีๆที่มากกว่าความเป็นเพื่อน น่าอายจังที่ฉันทำแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่รู้จะบอกกับเธอยังไง ฉันไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากบอกกับเธอให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกดีๆของฉัน ฉันซ่อนมันไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ และหวังว่าเธอจะรู้สึกได้....
หนูนา
....เวรกรรม นี่ฉันทำยังไงดี เพื่อนรักสองคนที่เปลี่ยนความรู้สึกจากความเป็นเพื่อนมาเป็นความรัก ฉันรักเธอเท่าๆกันทั้งสองคน ฉันจะให้คำตอบกับเธอยังไงดีที่จะไม่ทำให้เธอทั้งสองคนเสียใจ ....
หลายวันผ่านไป ฉันไม่ได้พบพวกเธอ แม่มาหาและบอกว่าจะมารับฉันไปเรียนต่อ แม่อยากให้ฉันได้ไปเรียนใกล้ๆแม่ และได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัยดีๆ จบออกมาจะได้ทำงานดีๆ ฉันตัดสินใจแล้ว.....
ฉันหิ้วกระเป๋าเดินตามแม่ออกไป กราบลายายด้วยความรู้สึกอันหดหู่อย่างบอกไม่ถูก มีจดหมายสองฉบับอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ฟ้ายังไม่สางดีนัก ทุกบ้านยังคงปิดไฟเงียบ มันคงยังเช้าเกินกว่าที่ใครต่อใครจะตื่นขึ้นมา ฉันเสียบจดหมายไว้ที่รั้วหน้าบ้านของเพื่อนรักทั้งสองคน จากนี้ไปฉันคงไม่ได้พบพวกเธออีกแล้ว ที่เดิมของพวกเราคงว่างเปล่า ฉันหันมองและสลัดทิ้งความรู้สึกอาลัยลึกๆไว้และเดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมองอีก
เพื่อนรัก....
ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันได้ทำร้ายจิตใจของพวกเธอหรือเปล่า แต่ความรู้สึกดีๆที่เธอมีต่อฉัน ฉันรู้สึกดีใจและอยากจะรับมันไว้ แต่ยังก่อน ฉันยังไม่อยากเสียเพื่อนดีๆอย่างพวกเธอไป สักวันฉันจะกลับมาให้คำตอบกับเธอ
แต่ไม่ว่าคำตอบจะออกมาเช่นไร ฉันก็ยังรักเธอและหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจอยู่ ฉันไม่ได้กล่าวลาเธอเพราะไม่อยากให้เธอเห็นน้ำตาของเพื่อนคนนี้ แต่ฉันรักเธอนะ รักมากเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะรักได้ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับจากวันนี้ไป ไม่ว่าเราจะอยู่ไกลกันแค่ไหน เธอจะอยู่ในความรู้สึกของฉันตราบนานเท่านาน และไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป ...ฉันเลือกไม่ได้ระหว่างส้มกับมังคุด เพราะว่ามันอร่อยทั้งสองอย่าง และเลือกไม่ได้ระหว่างเพื่อนกับเพื่อน เลือกไม่ได้ที่จะให้ใครคนใดคนหนึ่งเป็นคนพิเศษสำหรับฉันเพียงคนเดียว เพราะฉันรักเธอทั้งสองคนเท่าๆกัน และเธอทั้งสองก็เป็นคนพิเศษของฉันทั้งคู่ บางทีฉันอาจเป็นคนโลภมาก ที่ไม่อยากเสียอะไรไป หรืออยากได้ไว้ซะทั้งสองอย่าง ซึ่งความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้ข้อนั้นฉันรู้ดี แต่ทำไมต้องได้อย่างและเสียอย่างหล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว ฉันเลือกที่จะมีทั้งสองอย่างอยู่ตลอดไปนะ และเลือกที่จะมีเธอทั้งสองคนอยู่ในใจฉันเสมอ ขอโทษนะที่ทำให้เสียใจ.............
รักเพื่อนเสมอ
ณัฐ
12 มิถุนายน 2546 18:08 น.
สนิม
คืนนี้เธอคงนอนไม่หลับสินะ ถึงได้มานั่งอยู่ตรงนั้น เธอคงไม่ทันได้สังเกตุหรอกว่ามีใครมองดูเธออยู่จากตรงนี้ ฉันก็ยังคงอยู่เวรยามดังเช่นเดิม เพื่อนๆเริ่มทยอยกันออกมาปฏิบัติหน้าที่ของตนเองกันแล้ว ฉันยังมองดูเธออยู่จากตรงนี้ อยากรู้จริงๆว่าเธอคิดอะไรอยู่นะ วันนี้หน้าตาเธอดูเศร้าหมองจัง ภายใต้สายตาเป็นประกายดวงตาคู่นั้นดูเหงาๆ ก็คงเหมือนหลายๆ ครั้งที่ฉันได้พบเธอที่นี่ เวลาที่เธอไม่มีใครเธอมักจะมานั่งตรงนี้เสมอ.....
" เป็นอะไรไปหรอ " ฉันเลื่อนตัวออกจากเงาจางๆที่อาศัยอำพรางตัวเองอยู่ และถามเธอเบาๆ เธอร้องไห้ !!!!!!! " ใครทำอะไรเธอ " เธอร้องไห้เมื่อหันมาสบตาฉัน ฉันมองดูเธออย่างอยากที่จะค้นหาคำตอบและรู้สึกเห็นใจเธอ แม้ฉันจะไม่มีอกอันอบอุ่นไว้คอยซับน้ำตาเธอเวลาที่เธอปวดร้าว ทั้งๆที่ฉันก็อยากจะทำอย่างนั้นเป็นที่สุด แต่ฉันก็คอยรับฟังเธอเสมอนะ
" เธอเคยร้องไห้มั้ย???? " เธอถามฉัน
" ......" ฉันเงียบฟังเธอ
" เธอเคยรู้จักความรักหรือเปล่า??? " เธอถามฉันอีกและมองทอดสายตามาด้วยความปวดร้าว
ฉันจะให้คำตอบเธออย่างไรดี ก็ฉันไม่รู้จัก " ความรัก " ของเธอมาก่อน แต่เธอคงสนิทกับเขามาก ฉันรู้สึกเหมือนว่าความรักทำให้หัวใจเธอเป็นทุกข์ ฉันไม่รู้จักเขาหรอก แต่ฉันอยากให้เธอรู้จักฉันก่อนรู้จักเขา เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ทำให้เธอร้องไห้เพราะฉัน เหมือนกับที่เขาทำให้เธอร้องไห้เพราะเขา และฉันก็ไม่เคยร้องไห้หรอกนะ แต่ฉันเห็นเธอร้องไห้บ่อยๆ ??? ทำไมหล่ะ
ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมความรักทำให้เธอต้องเสียน้ำตาได้อย่างไร แต่ฉันคิดว่าเขาคงมีอำนาจต่อจิตใจเธอมาก...มากเสียจนฉันคิดว่าโลกของเธอคงเศร้าไปทั้งใบ และทำให้เธอเสียน้ำตาได้มากมายอย่างนี้
" อย่าร้องไห้เลยคนดี " ฉันบอกกับเธอเบาๆ
" ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ผ่านวันนี้ไปแล้วเธอจะยิ้มได้เอง เชื่อฉันสิ แม้ว่าจะไม่มีเขาอยู่ แต่ฉันยังอยู่ข้างๆเธอนะ "
คำปลอบใจของฉันอาจไม่มีพลังยิ่งใหญ่เท่ากับคำพูดหวานๆของใครบางคนที่เธออยากฟังจากเขา เสียงของหัวใจฉันที่เต้นเป็นจังหวะคลายเหงามันก็คงเบามากในความรู้สึกของเธอ แต่ฉันสามารถอยู่กับเธอได้ อยู่เคียงข้างเธอได้จนถึงเช้าเวลาที่เธอไม่มีเขาข้างๆกายเธอ ฉันไม่สงสัยหรอกว่า ทำไม!! เวลาที่เธอเศร้าแล้วต้องร้องไห้ แต่ฉันก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ทุกครั้งที่เธอเศร้า ทำไมเธอต้องร้องให้กับฉัน @@@ " ร้องไห้กับดาว "
หากว่าเธอนอนไม่หลับ
เปิดม่านมารับดาวสักหน่อย
ดาวขอเป็นเพื่อนยามเธอเลื่อนลอย
และจะคอยอยู่ดูแลเป็นกำลังใจ
อย่ามาถามดาวว่าเคยร้องไห้หรือเปล่า
ดาวก็เคยเศร้าเหมือนกันรู้ไหม
เวลาที่ดาวเศร้าดาวไม่มีใคร
แต่เมื่อเธอเศร้าใจ... เธอยังมีดาว
5 ตุลาคม 2545 19:51 น.
สนิม
" อยากอ้อนวอนดวงดาว อยากเล่าความเป็นไป ว่าคนทางนี้ ต้องการแต่ความรัก อยากขอให้ดวงดาว ส่งรักที่จริงใจ จากฟากฟ้าที่แสนไกล มาให้ที "
มุมหนึ่งของหาดทรายที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดโถมเข้าหาฝั่ง เธอรู้มั้ยท้องฟ้ายามนี้เต็มไปด้วยดวงดาวนับร้อยนับพันที่แข่งกันส่องแสงระยิบระยับ...ในความเงียบ...ฉันกำลังนอนมองดวงดาวบนท้องฟ้านั่นอยู่และเฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเวลาที่ฉันมองดาว คนแรกที่ฉันคิดถึงคือใคร....คำตอบที่ได้ก็คือ...ฉันกำลังคิดถึงเธอ...แล้วตอนนี้หล่ะหากว่าเธอนอนมองดวงดาวเหมือนฉันหรือเธอแค่บังเอิญเหลือบเห็นดวงดาวบนฟ้าเธอจะคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?????
.......................................................................................................................
เธอรู้มั้ย!!! ??? ฉันกำลังส่งผ่านความรู้สึกดีดีของฉันที่มีต่อเธอ ฝากไปกับดวงดาวที่ทอแสงระยิบระยับอยู่ยามนี้ ฝากไปเธอจะได้รับมั้ยให้ดวงดาวนำพาความรัก ความห่วงใย และความปรารถนาดีที่ฉันมีต่อเธอ..ช่วยวานให้ดวงดาวนำมันส่งไปให้เธอที....
ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งไหนในโลกนี้...โปรดจงรู้ว่าเธอจะได้รับความรู้สึกดีดีจากฉัน...ไว้คอยกล่อมขวัญเธอยามหลับ ในราตรีที่เหน็บหนาว..หากเธอกำลังมองดูดวงดาวเหมือนกันกับฉัน เธอจะรู้ว่า ณ. ฟากฟ้าที่ห่างไกลกำลังมีใครคนนึงกำลังคิดถึงเธอ...
และหากว่าดวงดาวเป็นสื่อกลางของความผูกพันของเราได้จริงอย่างที่เธอเคยบอกฉัน เธอจะได้รับความอบอุ่นทุกครั้งเมื่อเธอนั่งดูดวงดาว...
" จะมีบ้างไหมสักคืน ที่อาจมีใครสักคน เขาเฝ้ามองเราห่างๆ ผ่านดวงดาวแสนไกล ให้ดาวส่องแสงถึงเรา และบอกกับเราว่าเขาห่วงใยเขาขอเป็นกำลังใจ จากขอบฟ้าไกลตา "
ฝากบทเพลงแห่งดวงดาวนี้
ให้กับเธอที่อยู่อีกฝั่งฟ้า
เมื่อใดที่เธอหันมองดาริกา
อยากให้รู้ว่ามีฉันคอยห่วงใย
แสงของดวงดาวอาจริบหรี่
แต่ทุกนาทีมีแต่ความสว่างใส
เมื่อเธอรู้สึกโดดเดี่ยวและเดียวดาย
มีฉันไง...ดูแลเธอทุกวัน...ผ่านดวงดาว
หน้าส่วนตัว
1238
