8 กันยายน 2547 22:02 น.
สนธยา
ฉันเคยหวัง.....ฉันเคยรอ
รอ..วันที่ได้เจอ
แต่ความรัก....ความหวัง
และความฝัน...ของฉัน
ฝากไว้ให้..เธอทำลาย.
................................
ฉันเหงา...ฉันเศร้า....ฉันร้องให้
ขอเพียงใครสักคนคอยปลอบโยน
เธอหายไป..ไปไหนไม่เคยรู้
ฉันจึงอยู่แบบเหงาๆ เพียงลำพัง
....................................
ถึงวันนี้..ใจฉันเริ่มหายดี
ฉันกำลังจะหลุดพ้นความเหงาเหล่านี้
เธอกลับมา..และบอกฉันว่า
กลับมาเหมือนเดิมได้ไหม...
เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว..นอกจากฉัน..
ได้โปรดไปแล้ว...อย่ากลับมา
เมื่อตอนฉันเหงา..ฉันเศร้า..ฉันร้องให้
ไม่มีใครสักคนคอยปลอบโยน
อย่าให้ฉันต้องเจ็บมากไปกว่านี้อีกเลย
พอเถอะ....ถ้ายังเห็นใจฉันอยู่
โปรดอย่ากลับมา...อย่ากลับมา
เพราะเวลาที่ผ่านมา..ฉันเจ็บเหลือเกิน
เกินที่จะให้อภัยเพืยงเพราะคำ..รักลวง ของเธอ..
3 กันยายน 2547 11:30 น.
สนธยา
เมื่อคืนฉันหลับและฝันไป
ในฝันของฉันมีคนมากมาย
ต่างทักทายและยิ้มให้กัน
แต่ฉันเหมือนขาดอะไรไป
ในฝันฉันได้แต่มองหาเธอ
แต่ฉันก็พบเพียงความว่างเปล่า
ฉันคงต้องยอมรับว่าได้เสียเธอไปแล้ว
ไปอย่างไม่มีวันกลับมาจริงๆ
เพียงในฝันที่ฉันอาจจะได้เจอ
ฉันยังไม่มีเธอ...แม้เพียงในฝัน
ไม่มีแล้วจริงๆ...เพียงในฝัน..
ตื่นเถอะ...ตื่นจากฝันเสียที...
ไม่ว่าในความเป็นจริงหรือความฝัน
เราก็ไม่มีทางได้เจอเขาอีกแล้ว
ไม่มีทางใช่ไหม..ไม่มีจริงๆ
หน้าส่วนตัว
1116
