14 กรกฎาคม 2551 21:40 น.
สงสารจันทร์
ว่าวกับชีวิต
ว่าวลอยสูงขึ้นได้เพราะเหตุที่ต้านลม
ถ้าหมดลม...ว่าวจะตก
มนุษย์เราจะสูงขึ้นได้ก็เพราะการต่อต้านอุปสรรค
ชีวิต...ที่ไม่เคยประสบอุปสรรค
จะหาความก้าวหน้าไม่ได้เลยเป็นอันขาด
25 มีนาคม 2551 23:57 น.
สงสารจันทร์
คนเราต้องกล้าที่จะก้าว...
ไม่มีใครรู้ว่าจุดหมายที่เราวาดไว้นั้น...หนทางที่จะต้องเดินฝ่าไปมันจะเป็นอย่างไร
แต่ถ้าไม่กล้าตั้งแต่ก้าวแรก...
มันไม่ได้ทำให้เราเพียงแค่เดินไม่ถึงจุดหมาย....
แต่นั่นคือเราเดินไม่ได้เลย.....ด้วยซ้ำไป
11 กุมภาพันธ์ 2551 19:01 น.
สงสารจันทร์
.....ไม่สำคัญว่าจะเกิดอะไรขึ้น.......
......สำคัญที่ว่า เรายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้มากแค่ไหน
จงปล่อยให้สิ่งที่เกิดขึ้นทำร้ายเราได้แค่เพียงกาย
แต่อย่าปล่อยให้สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น......ทำร้ายจิตใจเราได้
24 มกราคม 2551 11:11 น.
สงสารจันทร์
จันทร์เจ้ารู้หรือเปล่า...ว่าฉันเหงาเกินกว่าใคร
วันที่เธอลาไกล บอกไปแล้วจะกลับมา
คืนนี้ฉันรอเธออยู่อยากบอกให้รู้คำเดียวว่า
จะรอจนกว่า..........ค่ำคืนนี้ไม่มีจันทร์
เมฆบังจันทร์ ลมช่างแรง แสงสลัว
จันทร์ฤากลัว ยังส่องแสง แจ้งให้เห็น
แม้แสงด้อย น้อยนิด พิศเพ่งเพ็ญ
จันทร์ยังเน้น เข่นแสงสู้ หมู่เมฆา
23 มกราคม 2551 19:16 น.
สงสารจันทร์
.....ใครเขาลืมเรา ทำใจให้ลืมเขาเสียบ้าง
.......รักเขาชืดจาก รักเรา.....ก็จาง.....ได้เหมือนกัน
เมื่อ....รักแรก
เมื่อรักแรกแตกตกทำอกหัก
เมื่อรักแรกช้ำนักปักใจฝัง
เมื่อรักแรกแหลกรักหักใจพัง
เมื่อรักแรกนั้นยังติดในจิตใจ
เมื่อรักแรกแทรกมิได้ด้วยรักอื่น
เมื่อรักแรกคอยขวางขืนรักไหนไหน
เมื่อรักแรกคอยแจกช้ำย้ำหัวใจ
ด้วยเหตุใดจึงเฝ้าแบกรักแหลกราญ
เมื่อเรารักแต่เขาลืมก็ไม่แปลก
เมื่อรักแรกไม่ผูกมั่นสัมพันธ์เฉา
เมื่อเรารักเขาไม่รักหนักใจเรา
ก็ทิ้งเขาไว้ทางแยก......รักแรกเอย
หน้าส่วนตัว
1162
