หลงเชื่อ

สกุณาโผบิน

เมื่อคราวนั้นฉันยังจำได้อยู่

เหตุหดหู่จดจำเจ็บมิรู้หาย

เมื่อความรักสิ่งเดียวเทียวทำลาย

เหมือนความตายมาทักทายให้วายชนม์


เมื่อคุณนั้นเสนอเผลอส่งรัก

ฉันตระหนักมักจิตคิดเหตุผล

กลัวความรักจักทำลายหัวใจตน

แสนสับสนกังวลใจให้คิดจริง


แล้วต่อมาไม่นานฉันนึกรัก

ซึ่งประจักษ์ความรักคือทุกสิ่ง

อันความรักบังเกิดประเสริฐยิ่ง

ยโสหยิ่งหมดสิ้นมลายลา


แต่ความรักครั้งนี้ย่อมมีหนาม

ฉันมิเคย ได้รู้จิต รู้ศึกษา

ว่าคุณนั้น แท้ที่จริง คือมายา

แสนโศกา อาลัย ให้วอดวาย


เหตุอันใด ไฉนฉัน ไม่ฉลาด

ว่าคุณอาจ จักทำร้าย จิตสลาย

คุณหลอกลวง ทำลายฉัน มิคิดอาย

ช่างโหดร้าย ยังไม่พอ ประจานกัน


ความรักดี ความรักศรี ความรักสุข

ความรักทุกข์ ความรักโฉด เกิดโศกศัลย์

ความรักดีอยู่ที่คนประพฤติกัน

ความรักฉันคนใจดำระกำเอย