1 พฤศจิกายน 2550 20:18 น.
ส.ญาณเมธี
บางคนทุกข์... บางคนสุข... บางคนเศร้า..
บางคนเหงา... บางคนเปลี่ยว... บ้างเที่ยวหลง...
บ้างยึดมั่น... บ้างยึดถือ... บ้างปลดปลง...
บางคนลง... บางคนขึ้น... สลับวน...
อนิจจา... ความสุข.. นั้นไม่เที่ยง...
ทุกข์ก็เพียง... ผ่านมา.. น่าฉงน...
ใยไปยึด... ไปแบกไว้.. เล่า! ละคน...
เดี๋ยวก็พ้น... เดี๋ยวก็ผ่าน.. จากมันไป...
ไม่มีใคร... ทุกข์ไป... ตลอดดอก...
ไม่มีหรอก... ใครที่สุข... ชั่วกัลป์ได้...
สุขทุกข์โลก.. หมุ่นเปลี่ยน... ผ่านเวียนไป...
สุดท้ายไซร้... ชีวิต... ต้องม้วยลง...
เราเลือกได้... ชีวิต... อันน้อยนี้...
สิทธิเลือกที่... จะมี... หรือขัดสน...
สิทธิเลือกที่... จะสุข.. หรือทุกข์วน..
หรือเลือกพ้น... สิ้นทุกข์... ตลอดกาล....
พุทธะท่าน... ชี้ทาง... ดำเนินแล้ว...
ทางผ่องแผ่ว.... โล่งเตียน.... ไร้ขวากหนาม..
ทางพ้นทุกข์... อยู่ข้างหน้า... จะพยายาม...
หรือจะตาม... กิเลส... ทุกข์ร่ำไป....
อันว่าทุกข์.... เจือใส้... กิเลสนี้...
มันทุกข์ที... ทุกข์ทน... ไม่หมดให้....
ถึงจะ "สุข".... โลกโลกย์.. แท้จริงไซร้...
ก็เป็นได้... แค่"ทุกข์.. ลดน้อยลง"...
ลองดำริ.... ตริเหตุ.. ดูเอาเถิด...
สุขที่เกิด.... จากกิเลส... เหตุเศร้าหลง...
มันอยู่ได้... แต่ไม่... อยู่ทนคง...
สุดท้างลง.... ต้องกลาย... สลายไป...
สุขอันใด... สุขหนอ... สุขที่แท้...
สุขที่แม้... ทุกข์ซ้ำ... ไม่พลันหาย...
สุขภายนอก.... ถ้าทุกข์แทรก... พลันมลาย....
แล้วสุขไหน.... ที่แท้... ที่หวังกัน...
สุขจากใจ... ไม่ยึดมั่น... กับสิ่งของ...
สุขที่ต้อง... ไร้ "กิเลส... เจือ"หมดสิ้น...
สุขจากเหตุ.... ละวาง... คือทางจริง....
เพราะทุกสิ่ง.... ต้องจาก... ตัวเราไป...
หากไปยึด... เอาสุข... จากเหล่านั้น...
ต้องมีวัน... ทุกข์แน่.. แน่ใช่ไหม...
เพราะทุกสิ่ง... ต้องจาก... ตัวเราไป...
ยึดเข้าไว้... ก็รอทุกข์... อยู่ได้เลย.....
พุทธะสอน... กู ๆ.... เหตุตัวทุกข์....
กิเลสสุด.... ยอดนี้.... คือเฉลย...
หากรู้จัก... "วาง" เสียบ้าง... คงลงเอย....
ที่เราเคย... ทุกข์! ย่อมพลัน... มลายไป...
แบกโลกไว้.... แน่ไซร้.... มันย่อมหนัก....
วางลงจัก.... เบาแน่.... ง่ายใช่ไหม...
รู้อยู่แล้ว.... ทางสุขแท้... อยู่เช่นไร....
จะเลือกไป... หรือเลือกโง่... เชิญเลือกเอง ๚ะ๛
๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
7 ตุลาคม 2550 01:06 น.
ส.ญาณเมธี
ศิลปะ สรรเสก จำโลงโลกย์
สรรโศก สรรสุข สรรทุกขา
สรรสร้าง วาดปั้น สรรกันมา
จักสรรหา สรรไป ทำไมกัน
บ้างก็ว่า สรรเพื่อเงิน สรรสวรรค์
สรรวิมาน สรรสุข ไร้ทุกขี
บ้างก็ว่า สรรบอกโลกย์ โศกฤดี
สรรรักที่ มีแต่ทุกข์ ทุกอุรา
บ้างก็ว่า สรรพุทธะ สรรพระธรรม
บ้างก็ว่า สรรคำ นินทาด่า
บ้างก็ว่า สรรเพื่อเสริญ เยินอุรา
บ้างก็ว่า สรรเพื่อเกียรติ สรรยศไป
บ้างก็วาด สรรมืดมิด ดาวพราวพร้าง
บ้างก็สร้าง วาดอาทิตย์ สว่างไสว
บ้างก็วาด ดอยสูง ดูเปลี่ยวใจ
บ้างก็วาด ดอยใหญ่ ดูงามตา
โอ้ศิลปะ สรรเสก ฤางามแท้?
บางคนแค่ แลเห็นก็ ตะลึงหงา
บางคนเห็น แต่เฉยไม่ สบอุรา
งามนั้นค่า ของงามแท้ อยู่ไหนกัน
งามที่งาน งามที่ของ หรือไรนั้น
พินิจกัน เห็นแท้ มิใช่ไหน
งามที่แท้ มันงาม เพราะที่ใจ
มันคิดไกล ปรุงแต่ง จึงงามกัน
งามงามงาม งามงอน งามซ่อนเร้น
งามมันเป็น เช่นงาม ที่งามฝัน?
งามแท้แท้ จีรัง ในใจนั่น
สติกั้น ลองตริ คิดตรองดู
ศิลปะ พันปี ไม่เสื่อมหาย
แต่สุดท้าย ก็บรรลัย น่าอดสู
แต่จิตใจ งามงด ติดทุกผู้
สุดท้ายอยู่ จีรัง คืองามใจ
งามงามงาม งามงด งามหมดสิ้น
ไร้ทุกขิน กินหัว พาป่วนหาย
ปราศกิเลส ไร้ทุกข์ สุขมิวาย
ความชั่วไร้ ไม่แทรก นั่นงามจริง
ขอกันเถิด สรรสร้าง ศิลป์ศิลปะ
ไม่ยึดละ ว่า"ของกู" งามแท้ยิ่ง
เพียงสร้างเหตุ "งาน"ให้ดี ย่อมดีจริง
จริงไม่จริง ลองดู ทุกคนเอยฯ
11 เมษายน 2550 05:14 น.
ส.ญาณเมธี
จตุ----รายิสัจไซร้ บ่จินต์
คาม--เทพเทวาสิ้น กราบไหว้
ราว---ลืมพุทธะยิน หมดเฮย
เทพ--สถานเทวาไท้ ยกให้ เหนือธรรม๚ะ๛
โอ้ว่า อนิจจา มนุษย์โลก
ใยจึงโลภ โมหันธ์ อันธหนา
ตั้งแต่งองค์ เทพารักษ์ เฝ้าทวารา
เป็นถึงว่า องค์เทพไท้ จอมราชันย์
ปรกปลุกเสก สิ้นไร้ พุทธภาวะ
หมดสิ้น"พระ" ทั้ง"โยม" โอ้โมหันธ์
เปิดบูชา "แปลว่าขาย" ร้ายพอกัน
เอาถึงขั้น เหยียบกันตาย ไม่ไปดี
ว่าศักดิ์สิทธิ์ สักนิด ก็บ่แจ้ง
บ่สำแดง ฤทธี ปาฎิหาริย์
ใยจึงได้ ทอดทิ้งข้า อันธกาล
ให้พวกพาล เหยียบคน จนตายเอา
โอ้กูหนอ กูนี่ฤา คือมนุษย์
วิเศษสุด ประเสริฐ เลิศกว่าเขา
มีปัญญา เลิศล้ำ คิดนึกเดา
มั่ว ๆ เอา ก็ กราบไหว้ เอาห้อยคอ
โถ่หนอโถ่หนอเราใยบ่คิด
โยนิโสซักนิดก็จักเห็น
ว่าอันใด ควรมิควร จะไม่เป็น
เหมือนดั่งเช่น คนโง่ ผู้งมงาย
ว่า "ปัญญา" แรงเหลือนัก ดับ"สังสาร"
แต่สันดาน "ศรัทธา" กลับ ร้ายฉิบหาย
เอาถึงขั้น ดับ "สังขาร" ชีพวางวาย
โอ้มันร้าย แรงนรก หมดท่ากัน!!!
ส.ญาณเมธี
๑๑ เมษายน ๒๕๔๙
30 มีนาคม 2550 19:46 น.
ส.ญาณเมธี
ในบัดนั้นรามสูรจะล่าแก้ว
ต่างก็แล้วปาขวานทิ้งลงไถล
พลันหยิบปืนอาก้าในทันใด
ด้วยในใจคิดจะคร่าเอาแก้วมา
เมขลาเมื่อเห็นเป็นดังนั้น
จึงคว้าพลันเครื่องขับไล่ F-15
แล้วก็ขับขี่ไล่กันไปมา
นี่แหละเหตุฟ้าผ่าในตำนาน
@_+
27 มีนาคม 2550 03:00 น.
ส.ญาณเมธี
อนิจจา... ความสุข.. นั้นไม่เที่ยง...
ทุกข์ก็เพียง... ผ่านมา.. น่าฉงน...
ใยไปยึด... ไปแบกไว้.. เล่า! ละคน...
เดี๋ยวก็พ้น... เดี๋ยวก็ผ่าน.. จากมันไป... ๚ะ๛
๒๗ มีนาคม ๒๕๕๐
หน้าส่วนตัว
1189
