10 มิถุนายน 2553 15:07 น.
ศุุภนาคราช
บุปผาปลิว ลิ่วลง ตรงเบื้องหน้า
เยื้องกายา คว้าไขว่ ลุ่มไหลหลง
ตะปบขวับ จับแย่ง แรงทะนง
ดอกไม้ปลง โล่งไร้ ใบกลีบลา
เหกายก้ม ล้มลิ่ว ปลิวตามกลีบ
ฉุดกายรีบ ถีบถอง ต้องบุปผา
กลีบเจ้าหม่น ระคนดิน สิ้นราคา
นองน้ำตา บุปผาไซร้ ไร้เชยชม
5 มิถุนายน 2553 13:28 น.
ศุุภนาคราช
ขอกราบกราน ท่านครูกลอน สุนทรภู่
บารมี คุ้มคู่ อยู่เหนือเศียร
ศิษย์ลำบาก ตรากตรำ คอยพร่ำเรียน
มิเท่าเทียบ เปรียบความเพียร ท่านเขียนนำ
5 มิถุนายน 2553 13:19 น.
ศุุภนาคราช
เสียงลมเล เห่กล่อม ประนอมประณีต
ดุจสังคีต ดีดก้อง ต้องลมหวน
ตะวันย้อย คล้อยบ่าย ได้คราวควร
ลมเลชวน ป่วนระโหย โดยยินยอม
บรรจงนั่ง ตั่งแคร่ แลเลกว้าง
กลิ่นเลสร่าง จางกลิ่น ไม่สิ้นหอม
ลมเลหวน ชวนฤทัย ใฝ่ดมดอม
พริ้มตาพร้อม ยอมหลับไหล ใกล้ชายเล
3 มิถุนายน 2553 20:34 น.
ศุุภนาคราช
บางครั้ง คนเรานั้น ก็ฝันใฝ่
อยากจะดัง อยากจะได้ อย่างใครเขา
อยากให้ดี อยากให้เด่น เป็นของเรา
อยากจะเอา อยากจะมี ที่ถูกใจ
พอถึงวัน สมหวัง กลับพลั้งพลาด
แม้ฉลาด ขาดเฉลียว ฝันเลี้ยวหาย
ทำถือตัว มัวพยอง ต้องอับอาย
ฝันมลาย ได้แต่เศร้า เขาซ้ำเติม
3 มิถุนายน 2553 02:32 น.
ศุุภนาคราช
อยากฝาก คำถามถึง...ใครคนนั้น
เรายังเป็น เพื่อนกัน...ใช่ไหม
หรือลืมฉัน ไปแล้ว...ไม่เป็นไร
อยากให้เธอ รู้ไว้...เสียน้ำตา
เวลาที่ดี ที่สุด...สำหรับเพื่อน
แต่เธอกลับ ลืมเลือน...หายหน้า
ฉันรู้ ฉันแค่...คนธรรมดา
หรือเธอมอง ว่าไร้ค่า...ไม่คาใจ
หากเพียงเธอ แค่เผลอมอง...มองฉันบ้าง
เธอจะเห็น เช่นอ้างว้าง...ช่างหวั่นไหว
เห็นภาพเขา เหล่านั้น...ฉันเป็นใคร
เธอใจร้าย ให้ฉันเศร้า...เราไม่สำคัญ~
---------------------------------------------------------------------------------------
ในงานสำคัญเป็นงานมงคลยิ่ง แต่ทำไม ไม่บอกเราสักคำ
ในขณะที่คนอื่นรู้กันตั้งมากมาย มารู้อีกทีก็เมื่อมีคนมาบอก
แล้วพอเห็นภาพ น้ำตาแทบไหล ทั้งที่ส่วนตัวเป็นคนใจแข็งและเยือกเย็นมาก แต่ความรู้สึกนี้ ยากเกินรับไหว เสียใจและเสียความรู้สึก มาระบายให้เพื่อนที่นี่ฟังแทน T-T
หน้าส่วนตัว
1891
