26 มกราคม 2547 12:29 น.
ศิลป์สรา
....ถึงเงียบเหงา อย่างไร ใจห่วงหา
คิดทุกคราว ว่ามีเพื่อน อยู่ที่นี้
ถึงมีน้อย ไม่เป็นไร ขอให้มี
ที่สำคัญ เป็นคนดี เท่านั้นพอ.....
....ความเป็นเพื่อน บ่งบอก หลายหลายอย่าง
มิตรภาพ สรรสร้าง ทางเริ่มก่อ
ผูกใจมั่น ร่วมเดิน ไม่สอพอ
อุดมการณ์ สานต่อ ไปพร้อมกัน.....
....ความเชื่อมโยง ผนึกรัก กันเป็นเพื่อน
คอยย้ำเตือน ผิดชอบ บอกประสาน
ทุกทิวา ราตรี ตลอดกาล
สายสัมพันธ์ งดงาม ฉันท์เพื่อนเรา.....
....สิ่งเหล่านี้ หาซื้อ ไม่มีขาย
ใครอยากได้ ร่วมสร้าง ประสานต่อ
คุณภาพ ความเป็นเพื่อน ต้องมีพอ
ไม่ได้ขอ มีเพื่อนแบบ ปริมาณ.....
23 มกราคม 2547 12:17 น.
ศิลป์สรา
.....เคยมีมั้ย ความจริงใจ จากตัวเธอ
เฝ้าละเมอ คอยฝัน พร่ำเพ้อหา
ด้วยดวงจิต ยึดมั่น ตลอดเวลา
เป็นศรัทธา บูชารัก มั่นในใจ.....
.....ด้วยวันนี้ รักจริง ยิ่งประจักษ์
สุดจะห้าม ดวงจิต คิดไฉน
คิดถึงเธอ ฝ่ายเดียว อยู่เรื่อยไป
แต่เธอไม่ ชายตา หันมาแล.....
.....ด้วยรักมั่น จริงใจ จากฉันนี้
สุดเหลือที่ บรรยาย ผ่านอักษร
รู้เพียงว่า มีรัก นิรันดร
ใจร้าวรอน เพราะเธอ แต่ผู้เดียว....
....ถึงแม้ว่า หัวใจ จะเจ็บปวด
ย่อมร้าวรวด บอกช้ำ กว่าที่เห็น
ขอรักเธอ ฝ่ายเดียว เหมือนที่เป็น
แม้เธอยิ้ม เลือดเย็น เชือดใจเรา.....
25 ธันวาคม 2546 16:55 น.
ศิลป์สรา
....ใครคนหนึ่ง ซึ่งเคยรัก ประทับจิต
เป็นเหมือนมิตร เพื่อนใจ ที่ปรึกษา
เป็นเหมือนพ่อ ห่วงใย ดั่งพี่ยา
สุขคณา นับได้ ชื่นใจปอง....
....ในวันนั้น ฉันฝัน มั่นใจเหลือ
มีเพียงเธอ แนบข้าง เสน่หา
คงสมปอง มีความสุข ทุกเวลา
อนิจจา เธอนั้น มากลับกลาย.....
....เหมือนฟ้าฝ่า ดังเปรี้ยง แสนเจ็บปวด
สุดร้าวรวด บอกช้ำ ระกำหลาย
ไม่เคยคิด ว่าเธอ จะทำลาย
ชั่งใจร้าย เหลือเกิน ฆาตกร....
....ในวันนี้ ไม่มีแล้ว ภาพความหลัง
คงจะฝัง ไว้เป็น อนุสรณ์
บอกตัวเอง ถูกเธอฆ่า เพื่อตัดรอน
ไม่แน่นอน วันข้างหน้า อาจเป็นเธอ.....
25 ธันวาคม 2546 16:39 น.
ศิลป์สรา
....อันดอกหญ้า ถูกประนาม ว่าต่ำต้อย
ค่าเล็กน้อย ไม่ควรคู่ กับเกศา
เกิดติดดิน ดอกไม่งาม ตระการตา
เปรียบเหมือนข้า ผู้อาภัพ ดั่งเจ้าเป็น....
....อีกไม่นาน นักข้าจะ ประกาศก้อง
ให้โลกต้อง ตกตะลึง กับสิ่งเห็น
แม้ดอกหญ้า จะไร้ค่า กว่าที่เป็น
ข้าจะเด่น พร้อมดอกหญ้า ค่าควรมอง.....
.....การประเมิน คุณค่า จากสิ่งไหน
เอาอะไร เข้ามาวัด บอกเฉลย
มองภายนอก ด้วยตาเปล่า โง่เขลาเลย
แล้วมาเอ่ย บอกค่ากัน ว่าไม่มี.....
....สิ่งเล็กน้อย เพียงภายนอก อย่ามองข้าม
สิ่งประนาม กลับล้ำค่า กว่าจะเผย
ร้อยดอกหญ้า เป็นมงกุฎ ไม่เฉยเมย
ข้าจะเอ่ย คุณค่าเจ้า แทนหมวกงาม....
24 ธันวาคม 2546 11:53 น.
ศิลป์สรา
....ในอดีต ที่ผ่านมา เหมือนฟ้าหม่น
ดั่งเมฆฝน มืดครึ้ม ทั่วทิศา
กระหน่ำแรง แสนเจ็บปวด เหลือคณา
ด้วยรักฆ่า ตัวฉัน ไม่หวั่นเกรง....
....ในความจำ ผังใจ ให้หวนคิด
เป็นความรัก ดำสนิท เฝ้าโศกศัลย์
ดั่งจานงาม ตกแตก กระจายพลัน
ความสมหวัง หมดสิ้น มลายไป....
.....ในวันนี้ เหมือนมี แสงสว่าง
ฟ้าผืนงาม เมฆหมอก เริ่มสดใส
ได้พบเธอ เรียนรู้ เป็นคู่ใจ
ถึงฉันไม่ เป็นคนแรก ของรักเธอ....
....ปัจจุบัน ขอฉันเป็น เศษใจหนึ่ง
เฝ้าคนึง แนบจิต ไม่หวั่นไหว
เธอมีรัก เป็นร้อย ไม่น้อยใจ
แต่ขอเป็น คนสุดท้าย ในใจเธอ.....
หน้าส่วนตัว
1568
