1 กรกฎาคม 2550 01:06 น.
ศาลาไทย
ฤๅมิใช่...
เธอมีใครเคลียคลอกันต่อหน้า
ทุกอย่างบอกตอกย้ำอยู่ตำตา
แม้ปวดปร่าเพียงใดไม่ถึงตาย
เลิกถามหาระหว่างเรา-เอาใจใส่
ยามร้องไห้เธอหัวเราะเยาะความหมาย
เดินเปียกฝนดึกดื่นอยู่เดียวดาย
ความห่วงใยหล่นหายตามรายทาง
นั่งทบทวนนับแต่ต้นจนวันนี้
เข้าใจที่ดูแลกันแบบทิ้งขว้าง
ผ่านเวลา...บางใครน้ำใจจาง
เลิกฝันสร้างสิ่งใดไว้เพื่อเรา
คิดถึงรอยมุมปากเมื่อยิ้มเปื้อน
โลกยิ่งเหมือนงดงามด้วยความเหงา
หัวใจร่ำบรรเลงเพลงแผ่วเบา
ภาพวันเก่ายิ่งย้ำชัดให้หยัดยืน
ฤๅมิใช่...
ต่อหน้าใครฉันเป็นเช่นคนอื่น
ไหนเล่ารักที่เธอพร่ำทุกค่ำคืน
ฤๅเช้าตื่นลืมเลือนเหมือนไม่มี