28 สิงหาคม 2547 12:55 น.
ศาลาไทย
๏ เพ็ญจันทร์ราวยั่วยิ้ม หยอกใจ
ฤๅทราบเหตุซ่อนใน จิตข้า
กลืนเก็บห่อนขานไข คำกล่าว
หน่วงเหน็บเจ็บร้อนล้า เล่ห์เร้นลึกทรวง ๚ะ
๏ ถามทวงกี่ทบถ้อย เงียบงัน
พรายพร่าเพียงภาพฝัน ชั่วครั้ง
ปล่อยล่วงผ่านคืนวัน ถลำลึก
เกินกว่ารับใจพลั้ง แค่คุ้นเคยชิน ๚ะ
๏ หยาดรินคืออุ่นน้ำ เอ่อตา
หยั่งยากยามเย็นชา อกสะท้อน
บางคราวพร่ำเพรียกหา ทวนเหตุ
เกินกว่ารับรอยซ้อน แค่เสี้ยวเศษใจ ๚ะ
๏ จันทร์เพ็ญไยยั่วยิ้ม หยอกเรา
ฤๅเยาะคนขลาดเขลา ขื่นไข้
อุปสรรคกี่หนักเบา เคยผ่าน
กลายกลับหม่นหมองไหม้ พ่ายแท้แพ้ทาง ๚ะ๛
15 สิงหาคม 2547 04:32 น.
ศาลาไทย
ทำไมเราต้องใกล้กันในวันนี้
วินาทีเมื่อไหร่หนอก่อจุดเริ่ม
วันเวลาไยเจ้าเฝ้าแต่งเติม
คอยจักเพิ่มหัวใจให้ผูกพัน
ยังคิดถึงมุมปากเมื่อยิ้มเปื้อน
เคยแอบเอื้อนเอ่ยถามเล่าความฝัน
เคยยั่วหยอกเย้าเล่นไม่เว้นวัน
เคยดึงดันง้องอนอ้อนเอาใจ
กว่ารู้สึก...จึงรู้สาว่าเธอแสร้ง
แค่สวมแกล้งบทตามยามอยู่ใกล้
แท้ที่จริงทุกภาพงามของความใน
เธอมีใคร...เราต่างรู้อยู่เรื่อยมา
นะ...ไม่ควรจะใกล้กันในวันนี้
พอเสียทีความห่วงใยในทีท่า
แค่เศษเสี้ยวสงสารผ่านแววตา
จึงรู้ว่าทั้งหมดนั้น...ฉันโง่เอง...
8 สิงหาคม 2547 13:12 น.
ศาลาไทย
น้ำตารินไหลในความเงียบ
ใดเทียบเท่าคืนอันขื่นขม
เคว้งคว้างห่างหายราวสายลม
ทุกข์ระทมต่อคำที่ย้ำมา...
แสงฉานเคยฉายมาวายวับ
ย้อนกลับทางเดิมใช่เพิ่มค่า
รู้เห็นเป็นไปในเวลา
ดวงตาย่อมบอกถึงซอกใจ...
รอเพียงแสงรุ่งของพรุ่งเช้า
เชื่อมเราอีกครั้งหวังเริ่มใหม่
ลบรอยคำถามทุกความใน
ผ่านไปปล่อยวางลงบางคราว...
แสนห่วงยามห่างอย่างวันนี้
ท่าทีหมางเมินเกินคำกล่าว
ถามใครสักหนึ่งถึงเรื่องราว
ร้อนร้าวเกินประจักษ์รักฤๅชัง...
เกาะสีชัง ~ พฤษภาคม ๒๕๔๗
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศาลาไทย
หน้าส่วนตัว
1149
