14 พฤศจิกายน 2547 17:50 น.
ศาลาไทย
๏ สายลมหนาว...
แวะเวียนส่งข่าวในคืนขม
หนึ่งใครอยู่ท่ามความตรอมตรม
จ่อมจมทดท้อการรอคอย...
๏ สายลมหนาว...
บอกเล่าเรื่องราวการปลดปล่อย
หนึ่งใจเคยช้ำน้ำตาปรอย
กลับค่อยลุกยืนตื่นเตือนตน...
๏ สายลมหนาว...
คงถึงคราคราวอีกครั้งหน
ฝากความห่วงใยให้บางคน
อีกหนึ่งทุกข์ทนจนคุ้นชิน...
๏ สายลมหนาว...
วังวนวูบผ่าวใช่ผ่านสิ้น
สุขทุกข์ชื่นช้ำน้ำตาริน
หัวใจแหว่งวิ่นฤๅเติมเต็ม...
23 ตุลาคม 2547 19:06 น.
ศาลาไทย
๏ จันทร์เอย...
ฤๅจันทร์เย้ยยิ้มเย้าคนเขลาขลาด
ปล่อยเวลาปล่อยใจให้พลั้งพลาด
แลหวั่นหวาดวายวิบเพียงพริบดาว
๏ ลมเอย...
ฤๅลมเอ่ยเพลงร่ำค่ำคืนหนาว
แทนหัวใจเพรียกหาน้ำตาพราว
สะทกร้าวรอนทรวงห่วงบางใคร
๏ ฝนเอย...
ฤๅฝนเคยหลงรักทักแดดใส
พอฝนซาฟ้าสางบนทางไกล
จึงเห็นรุ้งรำไรมาหยอกฟ้า
๏ ฤๅเธอ...เป็นเช่นนั้น
เพียงชั่ววันกลับกลายคล้ายแปลกหน้า
เพียงชั่วคืนล่วงผ่านหวานน้ำตา
ฤๅทุกสิ่งธรรมดาเป็นเช่นนั้น...
11 กันยายน 2547 19:12 น.
ศาลาไทย
เราต่างเคยมีใครในครั้งก่อน
เหมือนละครฉากสั้นถึงวันจบ
ภาพอดีตกรีดฝันนั้นยากลบ
เราต่างพบรอยขื่นคืนลำเค็ญ
วันหนึ่ง...เมื่อรักมาทักถาม
ฉันตอบตามใจจริงสิ่งใจเห็น
ฉันรักเธอเท่านี้ที่เธอเป็น
จึงอยู่เย็นยินยอมอย่างพร้อมใจ
มีบางคน...ที่เธอย้ำว่ายังรัก
ฉันตระหนักซึมซับยอมรับได้
หวังสักวันฝันร้ายจักคลายไป
เหลือเพียงใคร...เธอเก็บเพื่อเจ็บจำ
เราต่างเก็บรักเก่าของเราอยู่
เราเรียนรู้เปิดใจใช่เรื่องขำ
ฉันยืนอยู่กับวันนี้ที่ฉันทำ
เธอยังย้ำรักและรอ...พอกันที
เธอไม่รัก...ไยมาใกล้ให้ไหวหวั่น
ฤๅผูกพันอุ่นแววตาแค่หน้าที่
เพียงของเล่นข้างมือหรือคนดี
คำตอบมี...คือเศษใจที่ใกล้ตา
เมื่อเธอรักเฝ้าพ้อ...รอเพียงเขา
ระหว่างเราจบแค่นี้คงดีกว่า
ฉันเพียงคนผ่านทางธรรมดา
ใช่หมดค่าหากแค่ไม่เคยมี...
28 สิงหาคม 2547 12:55 น.
ศาลาไทย
๏ เพ็ญจันทร์ราวยั่วยิ้ม หยอกใจ
ฤๅทราบเหตุซ่อนใน จิตข้า
กลืนเก็บห่อนขานไข คำกล่าว
หน่วงเหน็บเจ็บร้อนล้า เล่ห์เร้นลึกทรวง ๚ะ
๏ ถามทวงกี่ทบถ้อย เงียบงัน
พรายพร่าเพียงภาพฝัน ชั่วครั้ง
ปล่อยล่วงผ่านคืนวัน ถลำลึก
เกินกว่ารับใจพลั้ง แค่คุ้นเคยชิน ๚ะ
๏ หยาดรินคืออุ่นน้ำ เอ่อตา
หยั่งยากยามเย็นชา อกสะท้อน
บางคราวพร่ำเพรียกหา ทวนเหตุ
เกินกว่ารับรอยซ้อน แค่เสี้ยวเศษใจ ๚ะ
๏ จันทร์เพ็ญไยยั่วยิ้ม หยอกเรา
ฤๅเยาะคนขลาดเขลา ขื่นไข้
อุปสรรคกี่หนักเบา เคยผ่าน
กลายกลับหม่นหมองไหม้ พ่ายแท้แพ้ทาง ๚ะ๛
15 สิงหาคม 2547 04:32 น.
ศาลาไทย
ทำไมเราต้องใกล้กันในวันนี้
วินาทีเมื่อไหร่หนอก่อจุดเริ่ม
วันเวลาไยเจ้าเฝ้าแต่งเติม
คอยจักเพิ่มหัวใจให้ผูกพัน
ยังคิดถึงมุมปากเมื่อยิ้มเปื้อน
เคยแอบเอื้อนเอ่ยถามเล่าความฝัน
เคยยั่วหยอกเย้าเล่นไม่เว้นวัน
เคยดึงดันง้องอนอ้อนเอาใจ
กว่ารู้สึก...จึงรู้สาว่าเธอแสร้ง
แค่สวมแกล้งบทตามยามอยู่ใกล้
แท้ที่จริงทุกภาพงามของความใน
เธอมีใคร...เราต่างรู้อยู่เรื่อยมา
นะ...ไม่ควรจะใกล้กันในวันนี้
พอเสียทีความห่วงใยในทีท่า
แค่เศษเสี้ยวสงสารผ่านแววตา
จึงรู้ว่าทั้งหมดนั้น...ฉันโง่เอง...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศาลาไทย
หน้าส่วนตัว
1161
