4 สิงหาคม 2551 10:26 น.
ศาลาไทย
หัวใจเปียกฝนจนดึกดื่น
ฝ่าคืนมืดหนาวร้าวหัวอก
ข้ามฝั่งคืนหวั่นสั่นสะทก
เจียนตกน้ำตากระอักตาย
ใครเล่าทิ้งกันในวันท้อ
ใครห่างให้รอร้างจุดหมาย
ใครปล่อยย่ำเดินอยู่เดียวดาย
ใครย้ำทำร้ายตลอดมา
ความฝันเลื่อนลอยกี่ร้อยเรื่อง
คืนวันเปล่าเปลืองไร้คุณค่า
ชีวิตทุ่มเททุกครั้งครา
ทบทวนเวลาจึงเข้าใจ
เลิกหวังคำปลอบประโลมขวัญ
เลิกหวังคำมั่นแม้หม่นไหม้
เลิกหวังความรักความห่วงใย
เลิกหวังจากใครเจ็บให้จำ
หายใจแทนกันได้ที่ไหน
ล้มแล้วลุกใหม่ฝืนกลืนกล้ำ
เพียงตนพึ่งตนอดทนทำ
ขื่นคำหมิ่นหมางก็ช่างใคร
เส้นทางเดียวดายนับแต่นี้
เหลือเพียงปรารถนาดีมอบให้
ยังฝัน - ยังหวัง - ยังหายใจ
หยัดยืนขึ้นได้โดยลำพัง
ยังฝัน - ยังหวัง - ยังหายใจ
ก้าวเดินต่อได้โดยลำพัง...
__________________________________
ภาพ : นาฬิกาฝาผนัง ออน อาร์ต @ พระสุเมรุ
24 ตุลาคม 2550 21:59 น.
ศาลาไทย
กี่ครั้งแล้วร่ำไห้หัวใจเจ็บ
น้ำคำเธอเหน็บแสนหน่วงหนัก
สบตาถามใจ ใช่คนรัก ?
คล้ายเราไม่รู้จักบนความจริง
ทางเดินทอดยาวร้าวและล้า
สู้ถนอมคุณค่ามาทุกสิ่ง
เคยร่วมแบ่งปันวันพักพิง
ยินยอมทอดทิ้งทั้งยากเย็น
เมื่อไม่เหลือความดีการมีอยู่
ก็จะเลิกฝืนสู้ฝ่าทางเข็ญ
เมื่อไม่เหลือเยื่อใยอย่างใจเป็น
ก็จะเลิกรู้เห็นเช่นก่อนมา
เมื่อจงใจไม่ถนอมพร้อมทำร้าย
ก็อย่าหมายพบกันในวันหน้า
เธอย่อมรู้เงื่อนไขที่ค้างคา
เหลือเพียงรอยน้ำตา ลา - เลิกกัน
กี่ครั้งแล้วร่ำไห้หัวใจเจ็บ
น้ำคำเธอเหน็บ รักหรือนั่น ?
ใครและใครอีกบ้างบนทางนั้น
หนึ่งคนไม่สำคัญ ฉันหรือเธอ ?
1 กรกฎาคม 2550 01:06 น.
ศาลาไทย
ฤๅมิใช่...
เธอมีใครเคลียคลอกันต่อหน้า
ทุกอย่างบอกตอกย้ำอยู่ตำตา
แม้ปวดปร่าเพียงใดไม่ถึงตาย
เลิกถามหาระหว่างเรา-เอาใจใส่
ยามร้องไห้เธอหัวเราะเยาะความหมาย
เดินเปียกฝนดึกดื่นอยู่เดียวดาย
ความห่วงใยหล่นหายตามรายทาง
นั่งทบทวนนับแต่ต้นจนวันนี้
เข้าใจที่ดูแลกันแบบทิ้งขว้าง
ผ่านเวลา...บางใครน้ำใจจาง
เลิกฝันสร้างสิ่งใดไว้เพื่อเรา
คิดถึงรอยมุมปากเมื่อยิ้มเปื้อน
โลกยิ่งเหมือนงดงามด้วยความเหงา
หัวใจร่ำบรรเลงเพลงแผ่วเบา
ภาพวันเก่ายิ่งย้ำชัดให้หยัดยืน
ฤๅมิใช่...
ต่อหน้าใครฉันเป็นเช่นคนอื่น
ไหนเล่ารักที่เธอพร่ำทุกค่ำคืน
ฤๅเช้าตื่นลืมเลือนเหมือนไม่มี
17 เมษายน 2550 10:27 น.
ศาลาไทย
เรื่องราวรอยทางระหว่างฝัน
เพื่อกันและกันเช่นนั้นหรือ
แท้เพียงดอกไม้อยู่ใกล้มือ
ยุดยื้อเหยียบย่ำเพื่อทำลาย
มืดบอดใบ้บ้ามาพอแล้ว
ร้าวแก้วหม่นไหม้ใจสลาย
ทบทวนน้ำคำคนกลับกลาย
คืนร้ายทำร้ายเธอหมายใด
ทุกข์ท้อทบซ้ำสม่ำเสมอ
ยามเธอหัวเราะฉันร้องไห้
กลืนเจ็บเก็บคำย้ำหัวใจ
วันใหม่แม้หม่นหนทางมี
พลั้งพลาดวาดหวังทั้งชีวิต
ถูก-ผิด วูบไหวไม่คงที่
ลวงภาพฉาบฝันวันเดือนปี
ความจริงชัดชี้ไม่มีเรา
คำตอบย้ำเตือนเหมือนไร้ค่า
น้ำตารินไหลหัวใจเศร้า
ดึกดื่นคืนนี้มีเพียงเงา
รอเช้าวันพรุ่งจะมุ่งไป
เรื่องราวรอยทางเคยสร้างฝัน
เพื่อกันและกันเช่นนั้น ใช่ !
แค่คนผ่านทางของบางใคร
ความรัก-จริงใจ ไม่เคยมี
ความรัก-เข้าใจ ไม่มีจริง
--------------------------------------------------------------------------
หมายเหตุ : ในเดือนฤดูเดียวดาย
วรรคสุดท้ายจากบทกวีผู้แจ้งข่าว บทกวีชุดทะเล
หนังสือ ผลึกลึกแห่งชีวิตกวี ทะเล ป่าภู และเพิงพัก
ของ พนม นันทพฤกษ์
--------------------------------------------------------------------------
30 เมษายน 2549 09:07 น.
ศาลาไทย
หัวใจ...ตอบหัวใจในคำถาม
ถึงเธอในนามของความฝัน
ร่องรอยร้าวรานผ่านคืนวัน
เธอหมายเช่นนั้น...ฤๅคนดี
กี่คว้างคว้าคว้างระหว่างคิด
เคยชิดเคียงใกล้ไยเลี่ยงหนี
ฟันฝ่าสารพันวันเดือนปี
ศักดิ์ศรีวางลงตรงเท้าเธอ
กี่เจ็บซ้ำเจ็บจนปวดปร่า
คุณค่ากลับกลายเพียงกล่าวเก้อ
ขื่นคำพูดพล่อยลอยละเมอ
แผ่วเพ้อน้ำตาจึงพร่าพราย
กี่ร้าวยิ่งร้าวทุกคราวครั้ง
เย็นชาคล้ายชังชั่งความหมาย
ฤๅเพียงหยุดพักเพื่อทักทาย
ผ่อนเหงาเปล่าดายแล้วทอดทิ้ง
หัวใจ...ถามหัวใจใครยินเสียง
ไร้สำเนียงตอบรับสรรพสิ่ง
หนึ่งคำก่อนไปใช่ท้วงติง
มีฉันจริงหรือไม่ในใจเธอ...
...มีความจริงหรือไม่ในรักเรา...
หน้าส่วนตัว
2691
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศาลาไทย
