29 ธันวาคม 2552 19:14 น.
ศรีอักษรลักษณ์
๏ ประจงจารผ่านกลอนอักษรศิลป์
ใช่อวดอ้างรจนาเป็นราคิน
มิหวังให้ระบิลระบือไกล
ฉันชื่อศรีสุนทรอักษรลักษณ์
จงประจักษ์แจ้งความตามสงสัย
เป็นนักกลอนนอนเปล่าก็เศร้าใจ
จึงจำเรียงเรื่องไว้ให้คนชม
สำนวนกลอนขัดเขินจนเกินเพราะ
ไม่เสนาะสำเนียงเสียงประสม
ต่ำปัญญาพาถ้อยด้อยคารม
ไม่นิยมจริงจังอย่าชังกัน
จะจับความตามกาลโบราณก่อน
พอเล่าย้อนกลับไปถึงไอศวรรย์
แห่งนารายณ์อวตารช้านานครัน
ไวกูณฑ์นั้นจากเกษียรสมุทรมา
เพื่อปราบราพณ์อสุรินให้สิ้นเสี้ยน
ซึ่งเบียดเบียนจักรวาลเที่ยวผลาญฆ่า
จึ่งกำเนิดเกิดองค์พระจักรา
ยังกรุง อโยธยาทวารวดี
ทั้งพระนางอัคเรศวิเศษสวรรค์
นามนั้น คือพระลักษมี
อีกบัลลังก์นาคาในวารี
โดยเสด็จภูมีมาปราบมาร
คือสีดาแลองค์พระอนุช
นามพระลักษมณ์ฤทธิรุทธพระทัยหาญ
จะจับความตามศักติลัทธิกาล
เมื่อครั้งรามาวตารชำนะชัย
ปางรามาวตารผู้ผลาญราพณ์
เสร็จปราบทศพักตร์เธอตักษัย
ให้มีความเปรมปรีดิ์ดีพระทัย
เหมือนหนึ่งได้อมฤตประสิทธิ์องค์
จึ่งพระนางสีดาเยาวเรศ
เห็นภูเบศร์อิ่มพระทัยจนไหลหลง
หารู้ไม่ว่ายังมีประยูรวงศ์
ของราพณ์ร้ายยังดำรงแลแรงฤทธิ์
นางจึ่งทูลพระรามซึ่งความนี้
ว่าภูมีอย่าทรงหลงในจิต
ปราบสิบเศียรใช่เกรียงไกรในทศทิศ
ทูลกระหม่อมจอมชีวิตจงตรองการ
ณ บัดนี้ยังมีพระยายักษ์
ซึ่งมีถึงพันพักตร์น้ำใจหาญ
เป็นประยูรพงษ์ร่วมวงศ์วาน
ในสิบเศียรขุนมารเคยราญรอน
ขอพระองค์ผู้ทรงธรณี
นำศรศรีไปปราบจอมราพณ์ก่อน
ต่อเมื่อนั้นจอมบพิตรวิษณุกร
จึงจะก้องเกียรติกระฉ่อนทั้งโลกา
จึงสมเด็จพระรามาวตาร
ฟังนงคราญสิ้นพะวังไม่กังขา
ทรงคิดพลางทางมีพระบัญชา
เราจะยกยาตราไปเอาชัย
เสด็จถึงซึ่งสนามรณรงค์
ถ้วนทิวธงปลิวอยู่ดูไสว
ทั้งพระนางสีดาอรทัย
ตามเสด็จภูวนัยมาในรถ
ปะทะทัพยักษาพันเศียร
จึงหันเหียนรถทรงอลงกต
เร่งกระบวนป่วนไปไม่ละลด
มิทันที่จะปรากฏฤทธิไกร
จอมราพณ์ร้ายเหนี่ยวสายพระแสงศร
ฤทธิรอนลั่นเลื่อนสะเทื้อนไหว
ต้องพระรามหันเหทรุดเซไป
ทิ้งพระองค์บรรลัยในณรงค์
จึ่งสมเด็จพระเทวีนามสีดา
กริ้วโกรธาบ้าใจจนไหลหลง
วรกายสั่นซ่านสะท้านองค์
จึงนิมิตจิตอนงค์เป็นกาลี
พระโฉมยังคงเป็นนางสีดา
นัยนาลุกเพลิงเถกิงสี
วรกายแสงสะพรั่งดังอัคคี
คว้าคันศรพระภูมีเข้าแนบชิด
แล้วพาดสายหมายเขม้นเข้าเข่นราพณ์
กรซึมซาบพระเสโทโมโหจิต
กัมปนาทหวาดไหวไปทุกทิศ
โฉมเฉลาเยาวมิตรก็แผลงไป
ลูกศรสาดกราดสนั่นเป็นพันเล่ม
ขจายเต็มสนามยุทธไม่หยุดได้
เข้าตัดเศียรทั้งพันโดยทันใด
ก็ขาดใจยักษ์ร้ายวายชีวัน
ปางนั้น จึงสมเด็จพระเยาวเรศ
เมื่อปราบเพศอสุราจนอาสัญ
เหลียวนัยนามาเห็นพระทรงธรรม์
ซึ่งมอดม้วยดับขันธ์บนรถชัย
จึงประกาศสุรสิงหนาท
ตรัสตวาดไปทั่วภพไตรใหญ่
ข้าขอคืนชีวาภัสดาไว้
แม้นหาไม่ข้าจะล้างโลกา
สิ้นคำตรัสสุรเสียงสำเนียงสั่ง
พระรามามีกำลังขึ้นหนักหนา
แล้วชักศรปักอยู่ที่อุรา
ทำลายทิ้งพสุธาทันใด
นางกาลีกลับเป็นนางสีดา
ลักขณานวลละอองผ่องใส
พระภูธรสั่งเคลื่อนรถพิชัย
ยาตราเข้ากรุงไกรอโยธยา ฯาะ
29 ธันวาคม 2552 01:15 น.
ศรีอักษรลักษณ์
๏ ขอจับความตามกลอนสุนทรเขียน
ไม่ไพเราะลมปากสู้พากเพียร
ค่อยบรรจงจำเนียรนิราศมา
ปางพี่มาดหมายสุดาดวงสมร
เหมือนหมายดวงจันทรในเวหา
พิศวาสกลัดกลุ้มรุมอุรา
สุดที่จะไขว่ขว้ามาเชยชม
แม้นพี่เป็นอิศเรศวิเศษศักดิ์
แม้นหมายรักนวลอนงค์ก็คงสม
นี่สุดคิดจิตเรียมเกรียมระทม
หลงละเมอเพ้อชมโฉมชไม
สวาทหมายแต่เจ้าสายสวาทนุช
ไม่สิ้นสุดความรักประจักษ์ไฉน
นี่ต่างศักดิ์รักนางจึงห่างไกล
จะเต้าไต่ก็งันงกกลัวตกจริง
เจ้าอยู่ทิพสถานพิมานมาศ
อันโอภาสสิมพลีมีทุกสิ่ง
อยู่ยอดงิ้วง้ำง่ามขามประวิง
แม้นต้องกิ่งก็ยิ่งทิ่มทะลวงใจ
จึงจำอดรสรักระทมทุกข์
ค่อยปั้นปลุกพิศวาสเมื่อชาติใหม่
ชาตินี้คลาดกันแล้วก็แล้วไป
ต่อภพหน้ายาใจคงใกล้ เอย ฯาะ
หน้าส่วนตัว
4660
