2 มีนาคม 2554 11:29 น.
ศรีสมภพ
ปฏิวัติดอกมะลิ
กลุ่มรากหญ้า.. กล้าสู้ผู้กดขี่
ข่มเสรีที่น้อยนิด ไร้สิทธิ์ป้อง
ปฏิวัติดอกมะลิ ผลิบานผยอง
ตูนีเซีย..นำร่องต้องเปลี่ยนแปลง
โลกเสรี.. คลี่ขยายไม่หยุดยั้ง
เสียงปืนดัง ร่างฝังกลบ สยบแสยง
โลกาภิวัฒน์ ชัดเจนเห็นจะแจ้ง
แตกขั้วแย้ง แบ่งฝ่าย เอาให้ล้ม
มนุษย์..เสมอมนุษย์ ทุกศาสน์สัจ
ยากจำกัด ตวงสัดส่วน ควรเหมาะสม
มัชฌิมาปฏิปทา น่านิยม
คลี่คลายปม ที่ถมทับนับสมัย
ตูนีเซีย อียิปต์ รีบเร่งรุด
ชนวนจุด ฉุดลิเบีย สูญเสียใหญ่
โดมิโน.. โย้ล้มตามสุดห้ามได้
ประชาธิปไตย อยู่ใต้ปืน ฝืนแหลกราญ !
โรคเสรี.. ระเบิด ระบาดแล้ว
ต่อทิวแถว แหงนหน้ามอง ต้องสะท้าน
ผู้ปกครอง ต้องออกไป ขับไล่มัน !
หมดเวลา ตีหน้าบาน..อมบ้านเมือง
คนรากหญ้า..ท้าทาย ขยายทั่ว
เสียงปืนรัว หากลัวไม่ไปต่อเนื่อง
ใช้ช่องทาง อินเตอร์เน็ตทั่วเขตเมือง
เสรีเรือง.. มะลิบาน สะท้านโลกา !
1 มีนาคม 2554 02:33 น.
ศรีสมภพ
พายเรือ..เพื่อมวลชน
เรือจ้าง.. วางพาย บนสายน้ำ
แล้วจ้วงจ้ำ นำเรือไป ให้ถึงฝั่ง
ผู้โดยสาร หลายหลาก มากประดัง
คนแจวยัง จ้ำพาย ..ด้วยใจทระนง !
น้ำเชี่ยว.. เรี่ยวแรงล้า ยังกล้าแกร่ง
ตะวันแดง เลาะแก่งน้ำ ข้ามคุ้งโค้ง
ที่หมาย พายเข้าหา ท่าฝั่งตรง
เจตน์จำนง คงไว้ ..ด้วยใจพลี
หัวเรือเกย.. เลยตลิ่ง นิ่งรอส่ง
ผู้โดยสาร นั้นลง..ถีบส่งหนี
คนแจวยิ้ม อิ่มใจ จงไปดี
หมดเที่ยวนี้ มีเที่ยวต่อ รอท่าเดิม
เรือจ้าง.. วางชีวิต คิดแค่นี้
ขอแค่มี ค่าจ้างนิด คิดสร้างเสริม
ส่งผู้คน ขึ้นบนฝั่ง อย่างเช่นเดิม
เป็นทางเริ่ม เพิ่มวิชา มหาชน
เรือจ้าง.. หวังเช่นครู คือผู้ให้
ส่องป็นไฟ ให้เห็นแสง แห่งเหตุผล
เปิดประเด็น เป็นความรู้ สู่ผู้คน
เพื่อส่งพ้น ขึ้นบนฝั่ง ..อย่างตั้งใจ
ความภาคภูมิ.. สุมไว้ ใจส่วนลึก
ตกผลึก หวังนึกปลื้ม ลืมเหนื่อยได้
ปิดทองแผ่น ใต้แท่นพระ ละด้วยใจ
ส่งศิษย์ให้ ได้ข้ามฝั่ง ..ตามอย่างครู
คาราวะแด่.. คุณครู ผู้มีพระคุณทุกท่าน
1 มีนาคม 2554 02:24 น.
ศรีสมภพ
นายท้าย..คนใจซื่อ
คลองโคกขาม คดเคี้ยว น้ำเชี่ยวกราก
หลั่งไหลหลาก เกินคัด ปัดท้ายพ้น
โถมแรงงัด ขัดยื้อยุด สุดอับจน
หัวไม่พ้น โขนเรือชน ต้นไม้หัก
กระโดดขึ้นฝั่ง นั่งกราบ ทูลทราบว่า
อันตัวข้าฯ ทำผิดพลาดขนาดหนัก
ถือท้ายเรือ ทรงเชื่อใจ ไม่ระวังนัก
ขอโทษหนัก ขั้นประหาร ! ตามทัณฑ์เมือง
นรสิงห์ อย่าด่วนไป ใช่ใหญ่หลวง
เป็นเพราะช่วง คลองคด ปรากฎเรื่อง
อุบัติเหตุ สุดวิสัย ข้าฯ ไม่เคือง
เร็วขึ้นเรือ ! เพื่อกลับเมือง จบเรื่องกัน
ท้ายเรือฝืน ยืนยัน ประหารต่อ
แม้ตัดคอ หุ่นแทนข้า หาพ้นนั่น
คลองคดเคี้ยว คนไม่คด กฎมณเฑียรบาล
วอนพระองค์ ทรงประหาร เพื่อบ้านเมือง
พันท้ายนรสิงห์ คนซื่อจริง ไม่ทิ้งสัตย์
คอถูกตัด สัจจธรรม นำเห็นเรื่อง
ศาลเพียงตา ค่าควรจำ ตำนานเมือง
นามกระเดื่อง เลื่องลือไกล.. คนใจตรง
28 กุมภาพันธ์ 2554 13:39 น.
ศรีสมภพ
มนุษย์ตัวนิด..
พีระมิดยิ่งใหญ่
เหล่ามนุษย์... ตัวนิดคิดการใหญ่
ช่วยกันไหลลากเลื่อนเคลื่อนหินหนัก
หนทางไกลใจมั่นสมานรัก
ร่วมแรงชักผลักดันไปไม่ถอยท้อ
มหัศจรรย์พันลึกดึกดำบรรพ์
ร่วมห้าพันนานปีมีสืบต่อ
หินเรียงตั้งเป็นผังผาสง่าช่อ
มหึมานำมาต่อ ก่อพีระมิด !
มดงานน้อย มวลมนุษย์ สุดประจักษ์
ซึ่งความรักสามัคคีที่ประดิษฐ์
มโหฬารงานสร้างวางแนวคิด
หินต่อติดตั้งตระหง่าน..ลานทะเลทราย
เป็นความเชื่อหลังตายประกายจุด
ให้ต้องขุด ฝังมัมมี่ ที่ยิ่งใหญ่
รอวิญญาณ กลับสู่ร่างไม่ห่างไป
นอนนิ่งใต้ พีระมิด..นิจนิรันดร์
หลายคนงง สงสัยอะไรนี่ ?
ล้าสมัยหลายพันปี ที่มือนั้น
ช่างขยัน ปั้นภูเขานับเนานาน
มโหฬาร ! งานสร้าง อย่างงดงาม
ปริศนา..กังขาอยู่ คู่อาถรรพ์
เป็นตำนาน ตำตา น่าเกรงขาม
มนุษย์ตัวนิด คิดการใหญ่ได้ลึกล้ำ
เป็นนวกรรม ข้ามเวลา ที่ท้าทาย !
28 กุมภาพันธ์ 2554 13:11 น.
ศรีสมภพ
พายุ ..แห่งความเมตตาธรรม
พายุ ท้าวอุดม ..ได้ชมที่ทีวีไทย
อุดมการณ์งานยิ่งใหญ่ สอนเด็กว่าย จิตกายพร่อง
หูหนวก หรือตาบอด เห็นทางรอดของน้องๆ
จมน้ำ กรรมซ้ำสอง ไร้คนมอง ต้องวางวาย
ครูพร้อม ยอมอุทิศ ช่วยลิขิตชีวิตให้
ฝึกฝน พ้นความตาย สอนแหวกว่าย ใช้สื่อมือ
เด็กท้อ ออทิสติก กระดิกรู้ สู้ไม่ดื้อ
ฝึกฝน จนเลื่องลือ ครูฝึกปรือไม่ถือตัว
พายุ.. หอบพวกเขา พ้นจากเขลา เงาสลัว
หยัดยืนไม่ตื่นกลัว ช่วยตนตัว ..ไม่กลัวตาย !
พายุ.. ผู้พัดพา จิตเมตตา เติมเต็มให้
เด็กพร่อง ลอยฟ่องสบาย พายุร้าย ! ..แต่ใจดี
พายุณัฐศักดิ์ ท้าวอุดม เปิดปากบอกถึงคำจำกัดความของตัวเอง เขาอาจเป็นครูสอนว่ายน้ำ หนุ่มเชียงใหม่อายุ ๒๔ ปีธรรมดา ๆ คนหนึ่ง หากเขาไม่ได้เป็นครูสอนว่ายน้ำให้เด็กพิเศษ ทั้งออทิสติก หูหนวก และเด็กตาบอด เพียงเพราะต้องการให้เด็ก ๆ เหล่านี้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ในสังคม ไม่เสียชีวิตจากการจมน้ำ เพราะไม่สามารถสื่อสาร หรือ ร้องตะโกนให้คนอื่นช่วยเหลือได้
พายุมีโรคลมชักและไมเกรนเป็นโรคประจำตัวตั้งแต่อายุเพียง ๑๑ ขวบ
หน้าส่วนตัว
2164
