9 พฤษภาคม 2555 09:22 น.
ศรีสมภพ
จรดพระนังคัลแรกนาขวัญ
ราชพิธีไถหว่านโบราณเริ่ม
ปลายกรุงศรีฯ มีให้เห็น เป็นประเดิม
พืชมงคล ฝนแรกเจิม เริ่มแรกนา
พระโคคู่ รู้ลากไถถากร่อง
เทพีสอง หาบทองเงิน เทินเมล็ดกล้า
โปรยข้าวพันธุ์ หว่านประเดิมเริ่มเพลา
พระยาแรกนา นำพิธีศรีมงคล
มวลพืชพันธุ์ธัญญาเติบกล้าใหญ่
แตกกิ่งใบให้ดอกออกผลิตผล
เป็นปัจจัย ให้คงอยู่เลี้ยงผู้คน
ควรค่าล้น คนรู้ค่าแห่งกล้าพันธุ์
เก็บเมล็ดข้าว ! เข้าพิธี ที่สนามหลวง
เป็นขวัญดวงให้ข่วงนาจากฟ้านั้น
เป็นเชื้อนำ.. ทำนาหยั่งกล้าพันธุ์
เป็นพลังมั่น.. ขันแข็งแห่งจิตใจ
ดินคอยฟ้า นาข้าวเฝ้ารอฝน
โปรดบันดลฝนพรำนำน้ำให้
หล่อเลี้ยงพืช เผ่าพันธุ์อันอำไพ
เพื่อเติบใหญ่ให้ผลิตผล..เลี้ยงคนกิน !
จากแผ่นฟ้าจรดแผ่นพื้น.. สุดชื่นฉ่ำ
ฝนพร่างพรำนำโชคดีทุกที่ถิ่น
แรกนาขวัญมงคลเริ่มเจิมผืนดิน
ทั่วธรณินถวิลหวัง.. ดังคำทาย
6 พฤษภาคม 2555 13:33 น.
ศรีสมภพ
ท้องฟ้าครึ้มซึมเซา แต่เช้าตรู่
ฝนพรั่งพรู เมื่อคืนผ่านทั่วลานฟ้า
ร้อนแดด ที่แผดเผาเนานานมา
ก็สร่างซาด้วยฟ้าฝนหล่นพรมดิน
ย้อนคืนเก่า วันเสาร์ห้า ว่าแรงนัก
โหรทายทักเป็นฤกษ์มารแห่งวันล่ม
เสาร์ที่ห้า เดือนห้านั้น..จันทร์เพ็ญกลม
ฤกษ์มิสม! ล่มสลายถึงวายวาง
เจ้านกน้อยตัวหนึ่ง.. ซึ่งคืนผ่าน
กางปีกบานโบยบินถวิลหวัง
ต้องหลบหลีกลมฝนชนประทัง
เพื่อกลับรัง ใกล้ฝั่งฟากที่จากมา
ใจเจ้าจ่อที่หมายในคืนค่ำ
ความมืดดำสุดจำนนปนความล้า
อีกโผผิน บินมาไกลในอาณา
จึงถลาร่วงสู่พื้น..คืนอาถรรพ์ !
เห็นฟ้าครึ้ม..ใจซึมเศร้าเช้าวันนี้
หลายชีวีดำเนินไปไม่ไหวหวั่น
แต่หนึ่งนก..ตกจากฟ้าถึงอาสัญ
ช่างเป็นวันที่น่าเศร้า ..เจ้าอำลา
แต่นี้ไป.. คงไร้นกเคยผกผิน
ไร้เสียงยิน เจ้าเจื้อยแจ้ว แล้วสิหนา
ไร้ซึ่งร่างกางปีกไหว ไต่ราวฟ้า
อนิจจา ! เจ้าลาลับ..ไม่กลับคืน
สู่สัมปรายภพ ณ เบื้องหน้าเถิดนะ ..เจ้านกน้อย !
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ร้อยกรองเพื่อไว้อาลัยแด่ หมอนก หนุ่มน้อยไฟแรง
แห่งชมรมแบดมินตันจังหวัดอุทัยธานี
..นกน้อยที่ตกร่วงจากฟ้าสู่สามัญแห่งมนุษย์
ในคืนอาถรรพ์ วันเสาร์ที่ ๕ เดือน ๕ ปี ๕๕ ขึ้น ๑๕ ค่ำ ที่ผ่านมา
4 พฤษภาคม 2555 11:36 น.
ศรีสมภพ
ฟ้าเอ๋ย...
ใยเฉยนิ่งไม่ติงไหว
แผดร้อนระอุไอ
จนเกรียมไหม้ไปทั่วหล้า
ฝนเอ๋ย...
อย่าละเลยอย่างเคยหนา
ปลดปล่อยฝอยจากฟ้า
ชุบชีวาปฐพี
แมวเอ๋ย...
ด้วยคุ้นเคยอย่าเฉยหนี
วอนเจ้าช่วยเราที
ตามวิถีพิธีเก่า
นางแมวเอ๋ย ! ...
อย่ามัวเฉยตีหน้าเศร้า
เมฆครึ้มมันซึมเซา
ยั่วยวนเย้าให้เขาเยือน
เอวองค์ระหงเหิน
เซิ้งลำเพลินจีบปากเอื้อน
อ้อนฝนหลั่งหล่นเกลื่อน
จนเจิ่งเปื้อนทั่วเรือนหล้า
ผืนแยกแตกระแหง
ทั่วหนแห่งแล้งหนักหนา
เขื่อนปิดไม่ปล่อยมา
อีกฝนฟ้าก็บ้าบอ
ซัดน้ำเข้าสาดใส่
เข่งหวามไหวใจแมวท้อ
สั่นเทิ้มตัวเริ่มงอ
กรงกะทอไม่ประทัง
ขอฝนเพื่อคนแท้
ใยรังแกไม่แลหลัง
โห่ฮิ้วแห่แหนคลั่ง
จับเจ้าขังยังไม่พอ
นางแมวยั่วสวาท
เรียกฝนสาดมาสิหนอ
ยวนเย้าเข้าโลมล่อ
ทำตัวงอ หงออยู่ใย..
คนเอ๋ย ! ขอเอ่ยบ้าง
ไม่ปล่อยวางช่างใจร้าย
อวิชชาที่บ้าใบ้
ฆ่าเขาตาย ! ..ในกะทอ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
พิธีแห่นางแมวของชาวอีสานเพราะเชื่อว่าเหตุที่ฝนไม่ตกมีเหตุผลหลายประการ เช่น เกิดจากดินฟ้าอากาศเปลี่ยนแปลง,ประชาชนชาวเมืองหย่อนในศีลธรรม ,เจ้าเมืองหรือเจ้าแผ่นดินไม่ทรงอยู่ในทศพิธราชธรรม, เป็นต้น เหตุนี้ชาวเมือง ชาวอีสานจึงต้องทำพิธีอ้อนวอนขอฝน และการที่ต้องใช้แมวเป็นตัวประกอบสำคัญในการขอฝน เพราะเชื่อว่าแมวเป็นสัตว์ที่เกลียดฝน ถ้าฝนตกครั้งใดแมวจะร้องทันที ชาวอีสานจึงถือเอาเคล็ดที่แมวร้องในเวลาฝนตกว่า จะเป็นเหตุให้ฝนตกจริงๆ ชาวบ้านจึงร่วมมือกันสาดน้ำและทำให้แมวร้องมากที่สุดจึงจะเป็นผลดี และชาวอีสานเชื่อว่าหลังจากทำพิธีแห่นางแมวแล้วฝนจะตกลงมาตามคำอ้อนวอน และตามคำเซิ้ง ของนางแมว
องค์ประกอบที่ใช้ในพิธีแห่นางแมว
1. กะทอหรือเข่งที่มีฝาปิดข้างบน 1 อัน
2. แมวสีดำตัวเมีย 1 ตัว
3. เทียน 5 คู่
4. ดอกไม้ 5 คู่
5. ไม่สำหรับสอดกะทอให้คนหาม 1 อัน
วิธีแห่งนางแมว
1.ชาวบ้านรวมทั้งคนแก่คนหนุ่มและเด็กส่วนมากจะเป็นผู้ชาย ปรึกษาหารือกัน คนที่เป็นผู้นำกล่าวเซิ้ง เพื่อให้ผู้ไปแห่ทั้งหมดเป็นผู้ว่าตาม ส่วนใหญ่จะเป็นคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้าน
2. หากะทอใบหนึ่งหรืออาจใช้เข่งก็ได้
3. จับเอาแมวตัวเมียสีดำ 1 ตัวใส่ในกะทอ ใช้เชือกผูกปิดปากะทอไม่ให้แมวออกได้ และใช้ไม้สอดกะทอให้คนหา 2 คน ตั้งคายด้วยขันธ์ ห้า ป่าวสักเคเทวดา เพื่อให้เทวดาบันดาลให้ฝนตก
4. ได้เวลาพลบค่ำผู้คนกำลังอยู่บ้าน ก็เริ่มขบวนแห่โดยหากะทอแมวออกข้างหน้า แล้วตามด้วยคนว่าคำเซิ้ง และผู้แห่ว่าตามเป็นท่อนๆไป ในขบวนก็จะมีการตีเกราะเคาะไม้เพื่อให้เกิดจังหวะตามไปด้วย และแห่ไปทุกหลังคาเรือนในหมู่บ้านนั้นๆ เมื่อแห่ไปถึงบ้านใครเจ้าของบ้านก็ต้องเอาน้ำสาดหรือรดที่ตัวแมวให้เปียกและทำให้แมวร้อง และสาดใส่ขบวนเซิ้งด้วย ประเพณีบางบ้านก็สาดใส่ขบวนเฉยๆโดยไม่ให้ถูกแมว เพราะปรากฏว่าเซิ้งหนักๆเข้า แมวตายวันละตัว
1 พฤษภาคม 2555 02:14 น.
ศรีสมภพ
ก็เพราะแรง..ทนแข็งขืนให้ยืนหยัด
ก็ตีนถีบปากกัดเกินขัดขืน
ก็จำเป็นต้องกระทำแม้ค่ำคืน
ก็ต้องตื่นฝืนยันกายไปขายแรง
ต้องขายแรงแลกเงินเดินจรดค่ำ
ต้องตรากตรำลำบากอยากแสวง
ต้องการซื้อก็อยากขายในทุกแห่ง
ตราบเรี่ยวแรงไม่หายหดหมดจากกาย
จะสามร้อย..หรือน้อยกว่าไม่กล้าเกี่ยง
ขอแค่เพียงอิ่มท้องสาม ข้าวชามใหญ่
เมียและลูกที่ผูกพัน มันอิ่มใจ
เอาแรงไป.. เอาเงินมา ไม่ว่ากัน !
ถึงโคตรจน.. แต่โคตรคนไม่จนแต้ม
ชั่วอย่าแหยมมาแต้มสีให้ดีหวั่น
ไม่หลงผิดคิดทำชั่วกลัวอดนั่น
ใจยังมั่นใช้หลักธรรมนำครรลอง
ก็เพราะแรง..ที่แข็งขืนจึงยืนหยัด
พอเป่าปัดความขัดสนที่หม่นหมอง
วอนนายจ้างอย่าเลิกจ้างอย่าขัดข้อง
อีกหลายท้องมันร้องจ๊อก.. บอกออกมา !
ขอขายแรงแห่งกาย.. จนตายจาก
ถึงลำบากจนชาชิน ใช่สิ้นค่า
เป็นส่วนหนึ่งซึ่งสร้างสรรค์งานนานา
แม้ได้มาจากหยาดเหงื่อ.. เพื่อแลกเงิน !
30 เมษายน 2555 09:09 น.
ศรีสมภพ
ร่อนเร่.. เร่ร่อนสัญจรไป
ฉันใช่ใคร ก็แค่คนที่ทนกล้า
ทนความโหด หลงโฉดเขลาเบาปัญญา
ทนทุนบ่าที่ถาโถม.. ล้มจนจน
ก็คงเป็นเช่นนี้ไม่มีเปลี่ยน
ยังต่ำเตียนเปลี่ยนตามท่ามเหตุผล
รัฐบาล/รัฐแทะบีบ จนตีบตน
เขาก็คนฉันก็คน ..จนจึงยอม
ต่างแข่งขันการเมืองสู่เบื้องฟ้า
ต่างทายท้าโถมขวิดไม่คิดค้อม
ลืมคนร่อนนอนตีนก่ายกายซูบผอม
ที่แวดล้อมด้วยระแหงแห่งน้ำใจ
ยังเป็นฉัน..ผ่านวันคืนสะอื้นอก
พวกเขาฉกฉวยสิทธิ์คิดการใหญ่
เป่าลมลวงเข้าล่วงล้ำทำตามใจ
จนฉันกลายเป็นไอ้โง่.. โธ่ไอ้งั่ง !
แม้ตะลอนร่อนเร่เหว่ว้านัก
ก็ยังรักประเทศไทยใคร่วาดหวัง
ขอรอยยิ้มที่หายไปเพราะใจคลั่ง
มาประทังประทืองใจให้จรุง
เห็นคนรู.. อยู่ตึกโตคอนโดใหญ่
เข้าออกในใต้หลืบชั้นเช้ายันรุ่ง
ต่างรีบเร่ง หน้าเคร่งเครียดเบียดกระบุง
คนเมืองกรุง ช่างยุ่งยากลำบากจัง
หวนคะนึงถึงที่มาครั้งคราก่อน
จะเร่ร่อนนอนรำพึงถึงความหลัง
เคยทำนาปลูกข้าวเหย้าอยู่ยัง
ก่อนจะพังเพราะน้ำท่วมร่วมภัยแล้ง
ทิ้งนาเช่าเข้าหมายมุ่งสู่กรุงใหญ่
สมัครงานสมัครใจหลากหลายแห่ง
ต่างตอกย้ำความต่ำต้อยคอยระแวง
ใจสุดแล้ง แห้งสุดหน่วงกว่ารวงรัง
โอละเห่ เร่ร่อน ..ขอนอนตรงนี้
บาทวิถี มีพื้นรับกับแผ่นหลัง
หยุดตะลอน นอนวาดฝันอันจีรัง
คืนนี้ยั้ง พรุ่งนี้ยื้อ ..คือคือกัน !
หน้าส่วนตัว
1561
