23 พฤษภาคม 2552 15:27 น.

โฮ่ง โฮ่ง ใครก็ว่าผมหมาเพี้ยน ตอนที่ 2 อาหารมื้อพิเศษของผม

..... แกร๊ก  เสียงไขประตูดังขึ้น  ไอ้ทิชชูไม่พูดพร่ำทำเพลง  มันส่งเสียงเห่าตามสัญชาติญาณหมาบ้าอำนาจ  โฮ่งๆๆ....  ผั๊วะ!!!  เอ๋ง  สิ้นเสียงเห่าก็ตามด้วยเสียงโขลกกระโหลกชุดใหญ่  จิ๊กซอร์นายของมันนั่นเอง แกเห็นว่าเป็นข้า  แล้วจะเห่าทำซากอะไรนักว่ะ  มันวิ่งไปตั้งหลักอยู่มุมห้อง  แล้วส่งเสียงเห่าอีกครั้ง  เหมือนกับเถียง  ถ้าตูพูดได้จะฟ้องสมาคมพิทักษ์สัตว์คอยดู  มันคิดในใจ  พลันสายตาแลไปเห็นหมูปิ้งนอนอยู่บนโซฟา  และกำลังจ้องมันอยู่เช่นกัน  เยาะเย้ยตูเหรอ   เดี๋ยวตูก็งับจมเขี้ยวเลยเนี้ย  นั่นพาลอีก  นายทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ทำให้หมูปิ้งผงกหัวขึ้นเพราะโซฟาเด้งจากน้ำหนักตัวของเขา  ก่อนจะนอนต่อ เขาวางถุงอะไรบางอย่างลงบนโต๊ะรับแขก  ฟุด...ฟิด   กลิ่นที่อยู่ในถุง มันชวนให้น้ำลายไหล  สุนัขสองตัวเหลียวมองไปที่ถุงโดยไม่ได้นัดหมายแต่อย่างใด  ก่อนจะกรูเข้ามารวมตัวกันที่ถุงด้วยความสนใจ

	..... เอ้ย!! ใจเย็นๆพวก  ข้ายังไม่ได้กินเลย   เขาร้องห้าม  เมื่อเห็นว่าไอ้สองตัวทำท่าจะตะกายของกินที่อยู่ในถุง   ไก่ทอดแสนอร่อย   ไอ้ทิชชูรู้ได้เลยว่าของในถุงก็คือไก่ทอดจากร้านชื่อดัง  มันพรำในใจ  และกระดี๊กระด๊าดีใจออกนอกหน้า   ก่อนจะเห่าเหมือนจะบอกกับนายว่า กินเร็วๆ สิ   ส่วนเจ้าหมูปิ้งก็ได้แต่นอนมองของในถุงแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่  รอเวลาให้นายกินเสร็จก่อน   เขาเทไก่ใส่จาน  ไอ้ทิชชูเห็นไก่ชิ้นโตๆอยู่ประมาณ 2-3 ชิ้น กับนัตเก็ตอีกประมาณสิบกว่าชิ้น  ยิ่งชวนทำให้น้ำลายไหล ไอ้ทิชชูรบเร้าให้นายกินเสร็จไวๆ เพื่อหวังว่าของที่เหลือจะตกถึงมันบ้าง   แต่ก็เหมือนกับว่ายิ่งรบเร้าเขาก็ยิ่งแกล้งกินช้าๆ  มันมองไก่ในมือของนายหมดไปแล้วชิ้นที่ 1  และตามด้วยชิ้นที่ 2  ยังมีไก่ชิ้นใหญ่อีกชิ้น กับนัตเก็ตอีกหลายชิ้น  มันยังมีความหวังอยู่
.....ไก่ชิ้นที่ 2 หมดไปแล้ว และดูเหมือนว่าเขากำลังจะหยิบไก่ชิ้นใหญ่ชิ้นสุดท้าย  ไอ้ทิชชูกับเจ้าหมูปิ้งดูจะหมดหวังแล้ว  หากนายกินไก่ชิ้นสุดท้ายในมือหมด  ก็เหลือเพียงนัตเก็ตเพียงไม่กี่ชิ้น กับสุนัข 2 ตัว คาดคะเนจากสายตาสุนัขขี้ตะกละของไอ้ทิชชูดูไม่เพียงพอ   ถ้านายแบ่งไก่ชิ้นเล็กๆที่เหลือ  ข้าก็จะแย่งเจ้าหมูปิ้ง  ไอ้ทิชชูคิดแผนชั่วร้ายไว้ล่วงหน้า  ถ้าหากนายกินไก่ชิ้นใหญ่ในมือหมดไปจริงๆ  เสียงเรอของจิ๊กซอร์จุดประกายความหวังของไอ้ทิชชูทันที  เขาวางชิ้นไก่ที่ยังกินไม่หมดไว้ในจาน  และเหมือนกับว่าไอ้สองตัวจะรู้ว่าถึงคิวของมันแล้วที่จะได้ลิ้มรสไก่แสนอร่อยบ้าง  ไอ้ทิชชู ข้าให้สิทธิ์แกเลือกไก่ก่อนว่าจะกินชิ้นไหน  จิ๊กซอร์ยื่นจานไก่ตรงหน้ามัน  ไอ้ทิชชูไม่ลังเล  มันเลือกไก่ที่ชิ้นใหญ่สุด  แล้วคาบไปไว้ที่จานของมันเหมือนกลัวว่านายจะเปลี่ยนใจ  มันค่อยๆลิ้มรสชาติไก่พร้อมกับเหลือบตาด้วยความหวาดระแวง  เกรงว่าจะมีใครอาจหาญแย่งไก่ไปจากมัน  ส่วนไก่ที่เหลือนายก็จัดแจงเทลงในจานของเจ้าหมูปิ้งที่อยู่คนละมุมกับไอ้ทิชชู

	.....เจ้าหมูปิ้งกระโดดลงจากโซฟา  เมื่อเห็นว่าเขาเทนัตเก็ตไก่ลงใส่ในจานมันแล้ว  มันค่อยเดินไปช้าๆ และนั่งกินอย่างสงบ (ก็มันเป็นสุนัขเรียบร้อยนี่หน่า)  พลันไฟริษยาของไอ้ทิชชูก็ลุกพรึบขึ้น  เมื่อเห็นว่าความจริงแล้วไก่ในจานของเจ้าหมูปิ้งมิได้น้อยกว่าไก่ของมันเลย  มิหนำซ้ำจะดูมากกว่าด้วยซ้ำไป  ไก่ในจานของมันมีแค่กระดูกไก่ที่มีเนื้อเหลืออยู่บ้าง  แต่ของเจ้าหมูปิ้งถึงจะเป็นไก่ชิ้นเล็กๆ แต่มีปริมาณมากจนพูนจาน   อะไรว่ะ  ทำไมเจ้าหมูปิ้งมันได้เยอะกว่าล่ะ  มันคิดในใจ  ว่าแล้วก็ค่อยๆย่องเดินเพื่อจะแย่งไก่ในจานเจ้าหมูปิ้ง  แต่ยังไม่ทันจะถึงก็มีมือใหญ่ๆ หนาๆ หนักๆ ตีผั๊วะที่หัวมัน    เอ้ย..จะทำอะไร  ข้าให้เอ็งเลือกก่อน  ยังจะหน้าด้านแย่งเจ้าหมูปิ้งเหรอ  ไอ้หมาโรคจิต   เขาเท้าเอวต่อว่ามัน  ข้ารู้สันดานดีว่าแกเป็นหมาตะกละ  ข้าเลยให้แกเลือกก่อน  และเดาได้เลยว่าแกต้องเลือกไก่ชิ้นใหญ่  เขาพูดเสร็จก็หัวเราะสะใจมัน  แกนั่งแทะกระดูกไก่นั่นแหละดี  ฟันจะได้แข็งแรง จะได้แทะรองเท้าข้าได้อีกนานๆ   ประโยคหลังเหมือนว่านายจะประชดที่มันชอบขโมยรองเท้าเขาไปแทะประจำ  อ๊ะๆๆ  อย่าคิดจะไปแย่งเจ้าหมูปิ้งอีกน่ะ  เพราะข้าจะนั่งเฝ้าพวกเอ็งกินใก่จนกว่าจะหมด  ว่าแล้วเขาหัวเราะอย่างสะใจ  ก่อนจะนั่งดูเจ้าสองตัวกินไก่

	.....อาหารมื้อนี้ถือว่าเป็นมื้อที่พิเศษสำหรับเจ้าหมูปิ้ง เพราะมันแทบไม่ต้องทำอะไรเลย  มันก็อิ่มได้ด้วยกินไก่ที่แสนอร่อย  ตรงข้ามกับไอ้ทิชชูที่นั่งแทะกระดูกไก่โดยไม่มีทีท่าว่าจะช่วยให้มันหายหิวได้เลยแม้แต่น้อย

	.....เรื่องราวซนๆ ของไอ้ทิชชูจะเป็นไงต่อไป ติดตามตอนต่อไปนะคะ

1782

love

comment

22 พฤษภาคม 2552 17:30 น.

โฮ่ง โฮ่ง ใครก็ว่าผมหมาเพี้ยน ตอนที่ 1 เปิดตัว

ศรรกรา

ไอ้ทิชชูเป็นสุนัขสีขาวพันธุ์ชิสุที่เกิดในบ้านผู้มีอันจะกิน โดยพ่อแม่ของมันก็เป็นสุนัขของบ้านนี้เช่นกัน จิ๊กซอร์นายของมันชอบเรียกมันว่า ไอ้หมาโรคจิต เพราะอะไรหรือ?? เพราะมันชอบวิ่งไล่งับหางตัวเอง ซึ่งจริงๆแล้วมันก็ไม่แปลกหรอก เพราะก็มีสุนัขอีกมากที่ชอบไล่งับหางตัวเองเช่นมัน แต่สิ่งที่แปลกกว่านั้นก็คือ เวลากินอาหารเจ้าทิชชูจะหวงกินมาก แล้วมันจะขู่คำรามทุกครั้งที่เห็นอะไรอยู่ใกล้รัศมีมันขณะที่มันกินอยู่ มันหวงกินขนาดไหนหรือ??? ก็หวงถึงขนาดอะไรที่อยู่ใกล้รัศมีที่สายตามันมองเห็น มันจะขู่และพร้อมจะกัดทันทีไม่เว้นแม้แต่หางหรือขาของมันเอง ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่จะได้ยินไอ้ทิชชูร้องเอ๋งทุกครั้งในเวลากิน เพราะนั่นแสดงว่ามันเผลอกัดขาหรือหางของมันเข้าแล้ว
อาหารโปรดที่ไอ้ทิชชูหวงหนักหวงหนา ถ้าอ่านแล้วก็คงเข้าใจว่าคงจะเป็นอาหารสุนัขสำเร็จรูปที่ราคาสูง รสชาติแสนอร่อย แต่ไม่ใช่เลยมันก็แค่ข้าวคลุกกับตับต้มธรรมดา แต่สิ่งที่พิเศษกว่านั้นก็คือ มันเป็นอาหารเพียงมื้อเดียวของแต่ละวัน
ทิชชูมีเพื่อนสนิทอยู่ตัวหนึ่งชื่อ หมูปิ้ง เป็นสุนัขพันธุ์เดียวกัน และไอ้ทิชชูก็ชอบเล่นกับมันอยู่เสมอ แต่ดูจากอากัปกิริยาของหมูปิ้งแล้วไม่ค่อยเต็มใจจะเป็นเพื่อนกับทิชชูเท่าไหร่ เพราะเวลาเล่นกับทิชชูทุกครั้ง เจ้าหมูปิ้งก็ต้องเป็นฝ่ายเจ็บตัวอยู่เป็นประจำ หมูปิ้งจะเป็นสุนัขที่เรียบร้อยมาก เรียบร้อยถึงขนาดนายของมันเจ็บมันนั่งตรงไหนมันก็จะอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน หนำซ้ำมันยังเป็นสุนัขสงบหมาสงบคำ ซึ่งต่างจากไอ้ทิชชูโดยสิ้นเชิง ความเรียบร้อยของเจ้าหมูปิ้งทำให้นายของมันตั้งฉายาว่า เซรามิค เพราะอะไรน่ะหรือ ?? ตามมาสิ เราจะเล่าให้ฟัง
สาเหตุที่จิ๊กซอร์นายของมันตั้งฉายาเจ้าหมูปิ้งว่า เซรามิค เกิดจากวันหนึ่งมีคนกดกริ๊งประตูบ้าน ซึ่งในขณะนั้นจิ๊กซอร์กำลังนั่งดูทีวี โดยมีเจ้าหมูปิ้งนอนอยู่บนตัก และไอ้ทิชชูกำลังนั่งแทะรองเท้าของนายอยู่ข้างๆ อ่ะน่ะ...คงสงสัยว่าทำไมนายถึงไม่ดุไอ้ทิชชูที่แทะรองเท้าน่ะหรือ ซึ่งความจริงแล้วนายไม่ได้ดุมันเพียงอย่างเดียว เขายังเคยตีมันด้วยรองเท้าเพื่อให้มันรู้ว่าสิ่งที่มันทำอยู่ผิด แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะมันก็ยังขโมยรองเท้าเขามาแทะเล่นอยู่นั่นเอง จนเขาอ่อนใจต้องปล่อยมันแทะ มาพูดถึงเจ้าหมูปิ้งกันต่อ เมื่อจิ๊กซอร์ได้ยินเสียงกริ๊งจึงจับเจ้าหมูปิ้งวางไว้บนชั้นที่เป็นตู้โชว์รับแขกเพื่อเดินไปดูว่าใครมา ซึ่งผู้ที่มีเยือนก็คือเพื่อนของเขานั่นเอง เขาเชิญแขกเข้ามานั่งบนโซฟาหน้าทีวี ก่อนที่จะเดินหายออกไปในครัวสักพัก แล้วเดินเข้ามาพร้อมน้ำและของวางมาเลี้ยงต้อนรับ ไอ้ทิชชูก็ดูจะเป็นสุนัขที่ไม่ค่อยชอบรับแขกเท่าไหร่ มันแสดงอำนาจโดยการเห่ากรรโชกและความเป็นเจ้าถิ่นของมัน จนนายของมันทนไม่ไหวกับเสียง จำต้องกึ่งจูงกึ่งลากมันไว้หน้าบ้านโดยไม่ลืมที่จะเก็บรองเท้าของแขกไว้ในบ้าน เขาและเพื่อนพูดคุยกันหลายเรื่องตามประสาคนไม่ได้พบเจอกันมานาน จนลืมไปว่ายังมีเจ้าหมูปิ้งสุนัขอีกตัวนั่งอยู่บนชั้นที่เป็นตู้โชว์ ซึ่งมันนั่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เขาจับมันนั่งก่อนลุกไปเปิดประตูนั่นเอง และดูเหมือนว่าเขาจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ หากไม่มีเสียงทักขึ้นมา เออ..ไอ้ซอร์ เซรามิคตัวนี้นายซื้อมาจากไหนว่ะ โคตรเหมือนจริงฉิบ..เลยว่ะ สิ้นเสียงดูเหมือนว่าเขาสงสัย เพราะเขาจำได้ว่าบ้านของเขาไม่มีซรามิคสักชิ้น จนกระทั่งมองตามสายตาของเพื่อนจึงรุ้ว่า เซรามิคที่เพื่อนกล่าวถึงก็คือเจ้าหมูปิ้งนี่เอง นับตั้งแต่นั่นมาเจ้าหมูปิ้งจึงมีฉายาว่าเซรามิคแต่นั้นเป็นต้นมา และอาจเป็นเพราะเจ้าหมูปิ้งเป็นสุนัขที่เรียบร้อยกว่าไอ้ทิชชู จึงไม่แปลกที่จิ๊กซอร์จะลำเอียงชอบหมูปิ้งมากกว่ามัน ทำให้ไอ้ทิชชูนอกจากจะเป็น ไอ้หมาโรคจิต ในสายตานายแล้ว ยังเป็น หมาขี้อิจฉา อีกด้วย
เรื่องราวของไอ้ทิชชู เจ้าหมูปิ้งและจิ๊กซอร์นายของมันจะเป็นยังไงต่อไปน้อ เอาไว้คอยติดตามตอนต่อไปนะคะ