20 พฤศจิกายน 2549 13:07 น.
ศรรกรา
อุตส่าห์ให้ดอกไม้เธอกลับโกรธ
แม้ขอโทษอย่างไรเธอไม่สน
รู้ว่าผิดยกโทษเถอะนะหน้ามน
ดอกไม้จันทน์ ยื่นแค่หนทำบ่นไป
20 พฤศจิกายน 2549 11:59 น.
ศรรกรา
เมื่อวานผมเห็นสาวใส่สายเดี่ยว
รูปร่างเพรียวผิวขาวน่าเข้าใกล้
สวมส้นสูงนุ่งสั้นงามไฉไล
ผมไฮไลท์หลากสีดูติดตา
แต่วันนี้เธอเป็นฝ่ายเดินมาใกล้
ผมได้ใจเลยดอมดมเต็มใบหน้า
เธอไม่โกรธซ้ำกอดผมเต็มกายา
แล้วถามว่า...หมาที่กอดตัวกี่ตังค์
20 พฤศจิกายน 2549 08:52 น.
ศรรกรา
แอบมองพี่ขีดเขียนลายหนังสือ
เอ๊ะนั่นคือจดหมายหรือเปล่าหนอ
สองฉบับพับไว้เพื่อจะรอ
ซองจอมอสีสดใสให้งามตา
ลับหลังพี่น้องคนดีแอบย่องอ่าน
เอ๊ะนั่นสารของแม่มดแน่แล้วหนา
ส่วนฉบับของกุหลาบแม่กานดา
เนื้อความว่าดั่งก๊อปปี้ว่าจริงใจ
เอ๊ะพี่ชายทำไมทำเช่นนี้หนอ
ต้องแก้เผ็ดชายชีกอสักทีไหม
ว่าแล้วก็สลับซองเสียทันใย
สุดสะใจน้องศรรกราซะจริงจริง
พี่ชายกลับรีบเร่งปิดผนึก
ไม่ได้นึกถึงอะไรในบางสิ่ง
คว้าจดหมายวิ่งโลดอย่างกะลิง
ให้สองหญิงยอดยาหยีอย่างฉับไว
18 พฤศจิกายน 2549 15:26 น.
ศรรกรา
เธอถามเขา.....
ว่าทำไมไม่แยแส
ไม่ใส่ใจ...ไม่ดูแล
ไม่แคร์..แม้เธอจะมีน้ำตา
เธอถามเขา.....
ยามเธอโศกเศร้าเสียหนักหนา
ไม่มีหรอกที่เขาจะเช็ดน้ำตา
ไม่มีแม้แต่คำว่าปลอบใจ
เธอถามเขา....
ว่าหายหน้าไปไหน
และมาเลือกหล่อนแทนเธอได้ไง
เธอถามว่าทำไม ทำไม
เธอเพียรถามเขา
แต่เขากลับให้คำตอบเธอไม่ได้
งั้นฉันขอตอบแทนเขาว่าทำไม
ก็เขาไม่รัก ไม่มีใจ..แค่นั้นเอง
18 พฤศจิกายน 2549 12:24 น.
ศรรกรา
แค่ความรักของลาโง่เพียงตัวหนึ่ง
แม้ฟังดูอาจไม่ซึ้งเท่าความเขลา
ถึงจะแลกกับความชังมันก็เอา
ขอแค่มันได้เข้าใกล้ก็ยังดี
เป็นความรักของลาโง่เพียงเท่านั้น
ให้เธอปั่นหัวอย่างไรได้เต็มที่
จะโขกสับกี่หนก็ยินดี
ขอให้รู้ลาตัวนี้รักจริงใจ