11 ธันวาคม 2549 09:46 น.
ศรรกรา
อาทิตย์เยือน เดือนกลับ ลับขอบฟ้า
มวลดารา อ่อนแรง ไร้แสงสี
แดดสาดส่อง ลงสู่ พื้นปฐพี
เหล่าชีวี ต่างพลิก ฟื้นตื่นอีกครา
หมู่วิหค ผกผิน หากินร่อน
แมลงซ่อน ชอนชม มวลพฤกษา
นกยางใหญ่ ไล่งับ จับฝูงปลา
สิงโตล่า ฝ่าฝูงกวาง ตามวิธี
แต่มนุษย์ หนอมนุษย์ ใยยังนิ่ง
คงจมดิ่ง ความเกียจคร้าน ในหน้าที่
อายนกกา อย่าให้มัน มาย่ำยี
ให้มันหมิ่น ในศักดิ์ศรี คำว่าคน
มนุษย์ให้คำนิยามสิ่งที่มีชีวิตที่ไม่ใช่พวกเดียวกับตนว่า สัตว์เดรัจฉาน แต่แปลกที่สัตว์เหล่านั้นกลับทำหน้าที่ของตนได้ดีกว่ามนุษย์บางคน ที่นิยามว่าตนเป็นสัตว์ประเสริฐ
9 ธันวาคม 2549 15:54 น.
ศรรกรา
น้ำตาเธอ เอ่อมา เวลาทุกข์
แต่มันชุก ท่วมท้น ล้นใจฉัน
ใครโอดโอย โวยวาย ก็ช่างมัน
สำหรับฉัน เธอโวยลั่น ฉันยังแคร์
แต่ไม่เคย คิดเลย ลืมกันง่าย
ดังคล้ายคล้าย ใจเธอ ไม่แยแส
รักเท่าไหร่ ใจไม่พ้น โดนรังแก
จะมีดี ก็เพียงแค่ คนข้างกาย
ฉันไม่เคย ใจพัง นี่ครั้งแรก
ใจจึงแหลก แตกลง ไปทุกสาย
อุตส่าห์ให้ ความรัก ชักเสียดาย
เพราะลืมง่าย ประหนึ่งคล้าย ตายจากกัน
เราอาจพบ กันใหม่ หรือไม่พบ
ขอให้มัน จบลง ตรงที่ฉัน
รักของเธอ จะต้องหมอง ทำไมกัน
คนปราชัย คือฉัน ไม่ใช่เธอ
9 ธันวาคม 2549 13:06 น.
ศรรกรา
แม้สำเนียง เสียงถ้อย น้อยคำหวาน
ไม่ชำนาญ เกาะแกะ แทะเล็มหญิง
สำนวนคำ มึงกู อย่างไทยจริง
แต่เย่อหยิ่ง ในฐานะ ค่าของตน
แม้ใครเหยียด ส่อเสียด ในตัวข้า
ยังดีกว่า คนมี ที่ฉ้อฉล
หากใครหยาม ประณามว่า ข้ามันจน
ในตัวตน คนนั้นเล่า ใช่ว่ามี
ถึงตัวข้า อาภัพ เพราะทรัพย์ขาด
ก็ไม่อาจ โกงกิน จนอิ่มหมี
สองแขนขา ข้าแลกข้าว เลี้ยงชีวี
คราวไม่มี ก็ยอมอด ซดน้ำตา
หยุดประณาม หยามคน จนเขาด้อย
เพราะอย่างน้อย ก็คือคน เท่าเทียบค่า
พึ่งสังวร คนดีได้ ด้วยสัจจา
หยุดตีค่า คนว่าชั่ว ด้วยความจน
8 ธันวาคม 2549 17:25 น.
ศรรกรา
เพียงแค่นี้หรือ.....
กับคนที่เธอรัก
คำสั้นสั้นฉันฟังแทบกระอัก
เธอตัดรักแค่คำว่าเสียใจ
ง่ายเกินไปหรือเปล่า...
จึงตัดรักราวตัดเส้นด้าย
หากเป็นคนอื่น...ไม่เคยเสียใจ
แต่เป็นเพราะเธอไง....ฉันแทบเสียคน
8 ธันวาคม 2549 16:51 น.
ศรรกรา
ตื่นขึ้นมา ติดลม นอนซมต่อ
อาบน้ำก็ น้ำติดขัด ชักรมณ์เสีย
สวมกางเกง ซิบดันติด ขัดใจเฮีย
กินข้าวเนี่ย...ติดคอ ตูเกือบตาย
นั่งรถรา จราจร ติดยาวเหยียด
แถมนั่งเบียด ติดสาว ใจแทบหาย
เข้างานช้า ต้องติดต่อ พ้อเจ้านาย
บอสหน้าคล้าย ผีดุ ดูติดตา
มีสาวนั่ง ใกล้ชิด ติดข้างโต๊ะ
ดูโก๊ะโก๊ะ ติดเอ๋อ เสียหนักหนา
พิศดูแล้ว ติดใจ แม่กานดา
ผิดที่ว่า มีลูกติด แสนลำเข็ญ
นั่งรถกลับ จราจร ติดยาวเหยียด
ต้องนั่งเบียด ติดคน กลิ่นเต่าเหม็น
กินข้าวยัง ติด คอ ตอนมื้อเย็น
ค่อยค่อยเอน ตัวติดฟูก กรนครอกเอย
หน้าส่วนตัว
707
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟศรรกรา
