16 สิงหาคม 2546 11:41 น.
ว่าน
ดอกไม้ปรายโปรยกลีบโรยร่วง
ยามเปลี่ยนช่วงฤดูกาลผ่านผันไป
ดูเหมือนใครคนหนึ่งซึ่งหัวใจ
ไหวหวั่นได้ตามเวลาที่ร่วงโรย
คำสัญญาคำมั่นในวันนั้น
ไม่สำคัญเมื่อวันนี้เธอดูเฉยเฉย
แววตาเคยหวามหวานกลับเฉยเมย
แม้ไม่เอ่ยคำลาก็เข้าใจ
หัวใจเธอไม่มั่นคงในความคิด
ต้องลมนิดก็ร่วงหล่นลงได้
เหมือนกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรยหล่นไป
เหลือไว้เพียงความทรงจำว่างดงาม
15 สิงหาคม 2546 15:19 น.
ว่าน
อะไรกัน ฉันเนี่ยนะเจ้าชู้
ไม่เห็นรู้เรื่องเลยไม่ใช่สักหน่อย
อ๋อ!ที่เห็นเดินด้วยกันบ่อยๆ
ก็แค่เพื่อนไงไม่มีอะไรกัน
สับราง?เนี่ยะทำไม่เป็น
เช้าคนเย็นคนไม่ใช่ฉัน
แหมยังงั้นจะวิ่งรอกยังไงทัน
คนละวันไปเลยดีกว่าสะดวกดี
พูดเล่นน่ะอย่าคิดมาก
ก็แค่อยากหยอกล้อนิด ๆ นี่
โธ่เอ๊ยที่ไปหาน่ะก็พี่ ๆ
ไม่ใช่พี่ก็น้องรู้จักกัน
แฟนเยอะอะไร โอ๊ย!ไม่มี
บอกว่าพี่ยังจะซักอีกนะนั่น
คนนั้นก็เพื่อนโตมาด้วยกัน
ให้ร้อยพันพูดจริงฉันจริงใจ
ไม่ต้องกลัวนะว่าจะหลอก
คนเขาออกจะซื่อใส
ก็ลองคบ ๆ ดูจะเป็นไร
ถ้าไม่ใช่ก็ค่อยว่ากันอีกที
23 กรกฎาคม 2546 15:52 น.
ว่าน
รู้ว่าสักวันเธอต้องไป
แต่ไม่คิดว่าจะไกลขนาดนี้
คงนานเหลือเกินนับเป็นปี
กว่าที่เธอจะกลับมาพบกัน
ไม่กล้าเอ่ยคำรั้งเธอไว้
แต่ก็ไม่อยากให้เธอไปไกลจากฉัน
แต่ในเมื่ออนาคตเธอขึ้นอยู่กับมัน
เพราะอย่างนั้นจึงได้แต่เอ่ยคำลา
8 กรกฎาคม 2546 20:46 น.
ว่าน
เมื่อลมฝนพัดผ่าน
ดอกไม้ที่บานก็โรยร่วงหล่น
ดอกไม้อาจเหมือนใจใครบางคน
ที่ผ่านฤดูกาลก็ร่วงหล่นโรยไป
แต่หัวใจฉันยังคงที่
เหมือนที่เคยสัญญาไว้
ความทรงจำจะงดงามเสมอไป
จะหนาวร้อนเพียงไหนทำใจให้เหมือนเดิม
8 กรกฎาคม 2546 19:36 น.
ว่าน
ธารสายหนึ่งที่ไม่เคยไหลกลับ
หอบรักลับลอยไปไกลสุดสาย
หอบข้ามน้ำ ข้ามฟ้า ทะเลทราย
และสลายอยู่ที่นั่นนิรันดร
หน้าส่วนตัว
5599
