23 กรกฎาคม 2550 00:25 น.
ว่าที่กวี
เธอเป็นดอกไม้...ในใจฉัน
เธอเป็นดั่งดวงตะวัน...ที่คอยให้ความอบอุ่น
เธอเป็นสายลมเย็น-เย็น...ที่โชยพัดอ่อนละมุน
เธอเป็นเสียงเพลง...ที่ใจฉันเคยคุ้นอยู่ข้างใน
เธอเป็นสายฝน...ที่คอยให้ความชุ่มฉ่ำ
เธอเป็นสายน้ำ...ที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจ
เธอเป็นอากาศ...ที่ทำให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้
เธอเป็นอะไรต่อมิอะไร...ที่ใจฉันต้องการ
เธอเป็น...คนที่คอยสร้างความสดใส
เธอเป็น...คนที่ใส่ใจในทุกเรื่องราวของชีวิตฉัน
เธอเป็น...คนของทั้งวันนี้พรุ่งนี้และเมื่อวาน
เธอเป็น...ทุกสิ่งที่ฉันต้องการ
เพราะนั่นเป็นทุกอย่างที่...เป็นเธอ
19 กรกฎาคม 2550 12:28 น.
ว่าที่กวี
อยากจะปลูกต้นรักสักกอ
ความรู้สึกเริ่มก่อตัวตั้งแต่รู้จักกับเธอนั้น
เป็นเพราะสิ่งดี-ดีที่เรามีให้แก่กัน
ค่อย-ค่อยสะสมเพิ่มขึ้นทุกวัน...กลายเป็นฉันรักเธอ
สิ่งต่าง-ต่างที่เธอมอบให้มา
ล้วนมีค่าต่อจิตใจของฉันเสมอ
ถึงแม้อะไรหลาย-หลายอย่างรอบตัวเรา...
...ไม่ได้สวยงามเลิศเลอ
นับตั้งแต่วันที่เราค้นหากันจนเจอ...
...โลกของเราก็ดูงดงามขึ้นมา
แต่ความจริงที่เธอบอกให้ฉันได้รู้
คือ...เธอมีอีกคนที่เคียงคู่...มานานยิ่งกว่า
และแล้ว...ความห่วงใยความหวังดี...
...ที่บำรุงต้นรักของเราอยู่ตลอดเวลา
ต้องกลับกลายเป็นสูญค่า...และเสียเปล่าไป
อยากจะปลูกต้นรักสักกอ
พอเริ่มแตกหน่อ...กลับกลายเป็นต้นงิ้วไปเสียได้
ในความรู้สึกของเธอ...ถ้าเป็นฉัน...เธอจะทำอย่างไร
จะรดน้ำพรวนดินดูแลมันต่อไป...
...หรือโค่นทิ้งในทันใด...ช่วยบอกให้ฉันรู้ที
18 กรกฎาคม 2550 00:50 น.
ว่าที่กวี
หากมองฟ้าแล้วรู้สึกสดใส
โปรดจงรู้ไว้...ว่าฉันกำลังส่งใจมาหา
หากเธอมองแล้วหยดน้ำร่วงจากตา
โปรดจงรู้ว่าฉันเศร้ายิ่งกว่า...นับร้อยนับพัน
หากมองฟ้าแล้วรู้สึกเดียวดาย
โปรดหลับตาแล้วส่งใจมาให้ฉัน
จะรีบรักษาให้ผ่อนคลายในเร็วพลัน
แล้วเราจะก้าวไปด้วยกัน...เพื่อมองฟ้างาม
หากมองฟ้าแล้วรู้สึกสับสน
กับหัวใจที่วกวน...และมีแต่คำถาม
ขอเธอจงมองไปที่ขอบฟ้าสีคราม
ฉันจะคอยย้ำ...ด้วยคำว่ารักเบา-เบา
อยากให้เธอมองฟ้าสดใส
ในทุกครั้งที่ใจของเธอเหงา
แล้วเธอจะรู้ว่า...
...ฉันยังคงอยู่ไม่ไกล...เป็นเหมือนเงา
ที่คอยเฝ้าติดตามดูแลเธอ
ฟ้าก็ยังเป็นฟ้า...เหมือนทุกคราว
ฟ้ายังคงมีดาว...เคียงคู่อยู่เสมอ
เหมือนฉันที่ยังเป็นห่วงและหวังดีกับเธอ
แม้ไม่ได้เจอ...แต่ใจที่ส่งให้เธอ...ยังไม่เปลี่ยนแปลง
15 กรกฎาคม 2550 20:55 น.
ว่าที่กวี
ก็รู้ว่าเธอมีใคร
คอยดูแลอยู่ใกล้-ใกล้...ไม่เคยห่าง
ฉันก็เพียงแค่คนเดินร่วมทาง
ที่มีฝันบางอย่างร่วมกัน
รู้ดีว่าควรทำตัวอย่างไร
อยากเดินเคียงข้างกาย...เป็นไปได้แค่ฝัน
ขอเพียงแค่ได้แอบรักเธอ...อย่างทุกวัน
รักซ้อน...ฉันต้องเก็บมันไว้ข้างใน
เธอกับเขาที่รักกัน...ยังคงสุขดี
ฉันคนนี้...จะแย่งเธอมา...ก็ผิดวิสัย
หากเพียงแค่ได้ดูแลอยู่ห่าง-ห่างอย่างห่วงใย
แค่นี้ก็พอได้สุขใจไปวัน-วัน
ต้องเก็บงำความรู้สึกต่าง-ต่างเอาไว้
อยากแสดงออกไปให้มากมายกว่านั้น
ซ่อนรักไว้ในใจอย่างทรมาน
เพราะไม่รู้ว่าจะแสดงมันออกมาได้อย่างไร
15 กรกฎาคม 2550 19:06 น.
ว่าที่กวี
อยากลงไปนอนหนุนตัก
ให้เธอกล่อมด้วยคำว่ารักอ่อนหวาน
ช่วยรักษาใจดวงเก่า-เก่า...
...ที่เจ็บปวดร้าวซ้ำ-ซ้ำมานาน
ให้ฉันได้หลุดพ้นจากความทรมานสักที
อยากหนุนตักให้เธอกล่อมนอน
ให้ฉันได้พ้นผ่านเรื่องราวที่คอยหลอกหลอน...
...ในทุกวันนี้
อยากเดินไปด้วยกัน...พร้อมกับความฝันที่มี
ร่วมสร้างสิ่งดี-ดี...ด้วยมือของสองเรา
อยากกอดเธอไว้แนบกาย
ให้หัวใจได้ผ่อนคลายจากความเหงา
อยากลบลืมฝันร้ายในคืนวันเก่า-เก่า
กระซิบรักกันเบา-เบา...ให้ซึ้งสุดใจ
อยากกุมมือเธอมาไว้แนบอก
ให้เธอได้ช่วยหยิบยกความหมองไหม้
แล้วขว้างทิ้งให้สุดตา...ไกลแสนไกล
และขอเอาหัวใจของเธอมาเก็บไว้แทน
อยากจับมือ...แล้วเดินไปด้วยกัน
ให้เธอได้รู้ว่าฉัน...สุดรักสุดหวงแหน
ความรักที่มีจะส่งผ่านใจมิให้ขาดแคลน
ความห่วงใยอย่างสุดแสนจะมีให้แต่เธอ...
...เพียงผู้เดียว
หน้าส่วนตัว
1145
