30 กรกฎาคม 2550 00:56 น.
ว่าที่กวี
อยากเป็นสายรุ้ง...ให้เธอมองในวันที่อ่อนล้า
อยากเป็นสายธารา...หลั่งรินในวันที่เธอร้อนรน
หากเธอเหนื่อยใจ...ฉันจะขอกลายเป็นสายฝน
พร่างพรมลงบนหัวใจ...ให้เธอได้ผ่อนคลาย
วันใดเธอหนาว...จะขอเป็นกองไฟอบอุ่น
ให้เธอเคยคุ้น...ทุเลาจากความหนาวได้
จะเป็นผ้านวม...ให้เธอได้ห่มคลุมร่างกาย
หากเหน็บหนาวใจ...จะขอไปอยู่ใกล้-ใกล้เธอ
หากเธอเหนื่อยล้า...จะขอเป็นยาทาถูนวด
ให้เธอหายปวด...รู้สึกผ่อนคลายได้เสมอ
จะขอเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง...เป็นอะไรก็ได้เพื่อเธอ
ก็ใจทั้งดวงมันยกให้เธอ...
...ตั้งแต่แรกเจอและเริ่มทำความรู้จักกัน
29 กรกฎาคม 2550 11:56 น.
ว่าที่กวี
คืนที่มีแต่แสงไฟสลัว
ดาวทุกดวงเอ่ยลาท้องฟ้า
เมฆดำครึ้มฝนเข้ามาครอบคลุม
ว้าเหว่...น่ากลัว
เธออยู่ที่ไหน...
ในคืนค่ำที่เงียบสงัด
ใยปล่อยทิ้งฉันไว้...เพียงลำพัง
สายลมหนาวกรรโชกรุนแรง
ยอดไม้เอนลู่ไปตามลม
หรีดหริ่งเรไรเร้นลี้หลบหาย
เหมือนเหลือเพียงฉัน
โลกนี้ช่างดูโดดเดี่ยวยิ่งนัก
อยากพบเจอกับเธออีกครั้ง...
ผู้ที่ทำให้โลกมืดดำของฉัน...
กลับสว่างสดใสขึ้นมา
ผู้ที่คอยแต่งแต้มสีสัน...
ให้กับคืนวันที่เคยว่างเปล่า
ผู้ที่จุดประกายรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ...
ให้กับชีวิตซังกะตายของฉัน
เธอห่างหายไป...
ชีวิตฉัน...เหมือนไร้วิญญาณอีกครั้ง
หลับลงไป...
โดยไร้ซึ่งสิ่งที่หวังว่าจะตื่นขึ้นมาเจอ
หากยังมีเธออยู่
ถึงแม้แสงไฟสลัว...จะมืดดับลง
แต่โลกของฉัน...
ก็ยังคงสว่างไสวได้
หากคืนนี้ยังมีเธอ
27 กรกฎาคม 2550 14:22 น.
ว่าที่กวี
พี่ครับ...
ผมแอบหลงรักแฟนพี่
พี่จะให้ผมทำอย่างไรดี
กับพี่ที่ผมเคารพนับถือด้วยใจ
กับแฟนของพี่...
ผมมีทั้งใจ...ที่ยินดีมอบให้
กับเรื่องราวเหล่านี้...ก็รู้ดีว่าหวังได้เท่าไหร่
แต่กับใจทั้งใจ...ที่ให้ไปก็ให้จริง-จริง
ฝากบอกแฟนพี่...
ว่าใจที่ให้ไปนี้...กรุณาอย่าขว้างทิ้ง
ผมรักแฟนพี่...ใช่มาปลิ้นปลอกกลอกกลิ้ง
ผมรักจริง-จริง...ได้โปรดรับไว้พิจารณา
ขอโทษครับพี่...
กับความรักที่มี...ถ้าพี่จะโกรธจะเคืองผมก็ไม่ว่า
แต่ขอโอกาสให้ผมได้บอกรักแฟนพี่สักครา
แล้วผมจะไม่มากวนใจพี่อีกเลย
26 กรกฎาคม 2550 17:06 น.
ว่าที่กวี
ใจก็รู้ว่า..เธอยังมีอีกหนึ่งใครคนนั้น
หากแต่ใจฉัน...ก็มิอาจหยุดรักเธอได้
จะขอรักเธอเงียบ-เงียบ...อยู่ในมุมของฉันต่อไป
จะไม่รบกวนหรือวุ่นวาย...กับใครคนนั้นของเธอ
ทั้ง-ทั้งที่รู้ว่าเธอยังมีเขา
แต่ในวันเหงา-เหงา...
...ใจยังอนุญาตให้เธอเข้ามาอยู่ใกล้-ใกล้เสมอ
รอยยิ้มสดใสเสียงหัวเราะเบิกบาน...
...สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นได้ก็เพราะเธอ
เลยยกใจทั้งใจให้เธอ...อีกทั้งอยากเจอและอยู่ใกล้กัน
ทั้ง-ทั้งที่ใจก็รู้ดี
ว่าสิ่งเหล่านี้...คงเป็นไปได้แค่ในความฝัน
ถึงแม้ไม่ได้พบเจอ...
...แต่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความในใจกันทุกวัน
เพียงแคนั้นก็ให้รู้สึกพอเพียงภายในใจ...
...และคงจะได้นอนหลับฝันดี
25 กรกฎาคม 2550 23:05 น.
ว่าที่กวี
เธอห่างหายไป
ภายในใจ...ก็เริ่มห่วงหา
ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า...อลัญชา
เข้ามาที่บ้านกลอนไทย...ยังไม่เจอ
เธอห่างหายไป
เพื่อน-เพื่อนที่บ้านกลอนไทย...
...ยังคิดถึงอยู่เสมอ
คิดถึงสำนวนกลอนที่คมคายล้ำลึกของเธอ
ใช่เพียงพร่ำเพ้อ...
...แต่มาจากมุมมองที่มีประสปการณ์
อย่าห่างหายไป
ทุก-ทุกคนยังอยากให้มาร่วมแชร์ความฝัน
ทุกข์สุขหนาวร้อน...ขอให้ร่วมแบ่งปัน
และยังคงหวังว่าสักวัน...
...เธอจะกลับมา
หน้าส่วนตัว
878
