19 มีนาคม 2550 13:12 น.
ว่าที่กวี
เมื่อเวลาผ่านไป
ฉันได้เรียนรู้ว่า...
ความรัก...คือความว่างเปล่า
เธอเดินเข้ามาหาฉันในวันที่เธอหวั่นไหว
แล้วเธอก็เดินจากไป
เหลือทิ้งไว้...แค่ความว่างเปล่า
คำว่ารักยังมีค่า
แต่คนที่เคยเคียงข้างห่างหาย
ความหมายแห่งรัก...คือความว่างเปล่า
เมื่อเธอได้เดินจากไป
ทำให้ฉันได้รู้ว่า
เธอ...คือความปวดร้าวแห่งชีวิต
15 มีนาคม 2550 13:17 น.
ว่าที่กวี
ไม่อยากเอาเรื่องเล็ก-เล็กเหล่านี้
มาคิดให้มากมาย
แต่เรื่องที่คิดว่าเล็ก-เล็ก...
ถ้าสะสมนานวันเข้า...โดยที่ไม่ได้เคลียร์
มันก็กลายมาเป็นเรื่องใหญ่ได้ในวันหนึ่ง
ฉันไม่อยากให้มีตะกอนในหัวใจ
ตะกอนที่ไม่ได้เททิ้ง
ใช่นะ...ถ้าไม่มีเรื่องอะไร...ก็ยังเห็นว่าใส-ใสอยู่
แต่ถ้ามีอะไรไปกวน...สะกิดใจเข้า
.....................
15 มีนาคม 2550 11:53 น.
ว่าที่กวี
เธอยังอยู่ใกล้ตา
หากแต่ว่ายิ่งห่างไกลในความรู้สึก
ลมอุ่นพัดโชย...แต่ฉันกลับหนาวเหน็บเจ็บลึก
ยิ่งเมื่อตอนที่เผลอนึก...ถึงเรื่องราวระหว่างเรา
ครั้งที่ยังมีแค่ฉันกับเธอ
ตอนที่ยังไม่เจอส่วนเกิน...อย่างเขา
ณ เวลานั้น...เพียงแค่กระซิบรักกันเบา-เบา
ก็ยังรู้สึกลึกซึ้ง...เข้าไปถึงในใจ
ณ วันนี้...วันที่มีเพียงฉัน
ส่วนตัวของเธอนั้นไม่ต้องถามว่าหายไปไหน
ยังอยู่ในที่ของเธอ...ไม่ใกล้...ไม่ไกล
หากแต่ข้างกาย...กลับไม่ใช่ฉันคนเดิม
ความรู้สึกดี-ดีค่อยจางหาย
แต่ละคืนที่พักกาย...มีฝันร้ายเข้ามาเสริม
ในขณะที่ชีวิตเธอ...มีอีกหนึ่งใครเข้ามาช่วยแต่งเติม
ส่วนตัวฉันสิ่งที่ทับถมเพิ่ม...
...คือความทุกข์ระทมในหัวใจ
14 มีนาคม 2550 18:36 น.
ว่าที่กวี
หนาวเหน็บเจ็บหนักเมื่อรักร้าว
เจ็บเข้ากระดูกดำเธอทำฉัน
หักอกไม่ว่า...แต่เธอมาหักหลังกัน
สิ่งที่เธอทำนั้น...เหมือนยืนยัน...ว่าเธอไร้หัวใจ
14 มีนาคม 2550 14:01 น.
ว่าที่กวี
สองลบหนึ่งเป็นหนึ่งไงใครก็รู้
ครั้งเรียนอยู่คุณครูท่านเคยสอน
มาบัดนี้คำตอบเริ่มไม่แน่นอน
ก็เมื่อตอนคนรักฉันนั้นบอกลา
ความรู้สึกหวังดีเคยมีให้
แต่เมื่อเธอจากไปกลับหมดค่า
เมื่อไร้เธอความหมายรักไร้ราคา
รักสร้างมาค่ากลับเห็นเป็นศูนย์ไป
หน้าส่วนตัว
694
