14 มีนาคม 2550 13:24 น.
ว่าที่กวี
ถ้าท้องฟ้าของเธอวันนี้เป็นสีเทา
เธอจะรู้สึกเหงาเหมือนฉันไหม
และอีกอย่างถ้าตอนนี้เธอไม่มีใคร
เป็นฉันได้ไหม...ให้เธอคิดถึงสักเสี้ยวนาที
ท้องฟ้าของฉันวันนี้เป็นสีหม่น
เมื่อเธอหนึ่งคนหลบหายไป...จากใจฉันนี้
สุข-ทุกข์ หนาว-ร้อนเพียงใด...เธอก็ไม่สนใจใยดี
ใต้ผืนฟ้าวันนี้จึงเหมือนมีแค่ฉันกับเงา
14 มีนาคม 2550 12:30 น.
ว่าที่กวี
ใครบอก...ผู้ชายไร้น้ำตา
เพียงแค่ไม่อยากหลั่งออกมาให้ใครเห็น
ผู้ชายก็คน...เจ็บเป็น
แอบร้องไห้อย่างยากเย็นเพียงลำพัง
เสียน้ำตาอย่างเงียบ-เงียบ
หยาดหยดเย็นยะเยียบให้กับความหลัง
เพราะรู้ว่าสะอึกสะอื้นไป...
...ก็ไม่มีใครรับฟัง
เลยต้องมานั่งน้ำตาหลั่งในมุมของตัวเอง
13 มีนาคม 2550 17:55 น.
ว่าที่กวี
เมื่อเวลาผ่านไป
ฉันพยายามเหงาให้น้อยลง
ทำอะไรเพื่อตัวเองมากขึ้น
คิดถึงอดีตให้น้อยลง
ใช้เวลาอยู่กับปัจจุบันให้มากขึ้น
ฉันหวังว่าจะคลายจากความเศร้า...ในสักวัน
แต่มันคงยาก
หากจะลืมให้หมดใจ
สำหรับคนใจร้าย...อย่างเธอ..
13 มีนาคม 2550 16:22 น.
ว่าที่กวี
อยากรู้ใจเธอคิดอะไร
ทำไมทำการโหดร้ายได้ลงคอถึงเพียงนี้
เธอตัดฉันออกจากใจอย่างไร้ความปราณี
แล้วความรู้สึกต่าง-ต่างที่เคยมี...
...ก็เลือนลับหลบลี้หายจากไป
13 มีนาคม 2550 15:12 น.
ว่าที่กวี
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า
ฉันคอยนั่งนับวันเวลาที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว
เจ็ดพันสามร้อยแปดสิบห้าชั่วโมงแล้วเชียว
ที่ฉันห่อเหี่ยวอยู่ในใจ
ตั้งแต่เธอบอกลาฉัน
เธอทำให้เรื่องราวแห่งคืนวันไร้ความหมาย
ฉันคงต้องหาแอลกอฮอล์มาล้างแผลใจ
อาจเจ็บปวดอยู่ข้างใน...แต่คงเป็นปกติได้ในสักวัน
หน้าส่วนตัว
915
