4 ธันวาคม 2550 15:31 น.
ว่าที่กวี
ฉันอยู่กับความเหงา
ที่ไม่รู้จะจบสิ้นลงเมื่อใด
ฉันอยู่กับความเหว่ว้า
ที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงตรงไหน
ฉันอยู่กับความโดดเดี่ยว
ที่ไม่รู้ว่าเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
อย่างน้อย...
คืนนี้...
พระจันทร์สีนวลตา
ก็ยังคงส่งยิ้มให้ฉัน
ฉันคงจะนอนหลับฝันดี
..ซักคืน...
3 ธันวาคม 2550 12:53 น.
ว่าที่กวี
คนที่เคยมีเวลาให้ฉัน...ตอนนี้ก็มีคนอื่นแทรกเข้ามา
คนที่ไม่ใช่ของฉัน...มันก็ไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ
เสียงหัวเราะจางหายไป
เหลือเพียงรอยยิ้มฝืด-ฝืด แห้ง-แห้ง
ไว้ให้กับตัวเอง
สิ่งต่าง-ต่างที่ผ่านเข้ามา
ก็ผ่านมา...เพียงเพื่อผ่านไป
เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ความทรงจำ
ที่คอยปลอบโยน
บางครั้งกลับหลอกหลอน
...
ฉันมีบ้านไว้พักผ่อนหลับนอน
หากแต่ขาดซึ่งที่พึ่งทางใจ
ฉันมีเพื่อนไว้คอยพูดคุยหยอกล้อ
หากแต่ขาดคนซึ่งคอยให้คำปรึกษาช่วยแก้ปัญหา
ฉันยังคงได้กินอาหารอยู่ทุกวัน
หากแต่พร่องซึ่งโภชนาการ
...
ตอนนี้ฉันอยากดื่ม...ฉันอยากเมา
เพราะมันทำให้ฉันได้หลุดพ้น
จากเรื่องราวที่สับสนวุ่นวาย
ดื่มท่ามกลางแสงจันทร์และหมู่ดาวระยิบระยับ
ที่คอยรับฟังความรู้สึกของฉัน
โดยที่มิเคยปริปากบ่นด่า...ต่อว่า...หรือถากถางฉัน
แม้แต่เพียงครั้งเดียว
หน้าส่วนตัว
1551
