17 กุมภาพันธ์ 2550 08:41 น.
วิภาวดี
มาถึงตอน สำคัญ นี่แล้วหนา
พ่อเพื่อนยา เธอนั้น สำคัญไฉน
แม้รักหญิง แต่ปันใจ ให้กับใคร
สุนัขไง เธอก็คือ "พ่อทูนหัว"
ไม่เคยกลัว ความรัก มาหักอก
ไม่งันงก วิตก จิตหักเห
มั่นในรัก พิทักษ์ ใจทุ่มเท
ไม่รักเกย์ whitelily ทุ่มให้ชาย
เหมือนที่ปลาย ฟ้าไกล แสนสุดสวย
เหมือนรูปกรวย ตั้งเด่น สง่าแสน
"แก้วประเสริฐ" นั่งเป็น ไม่คับแค้น
เหมือนโชว์แกน ใส่เสื้อกล้าม ตามใจพลัน
เกือบจะตัน อีกแล้ว การแต่งกลอน
อยากจะงอน อาจารย์ ยามขัดสน
แต่เอะเดี๋ยว "แมงกุ๊ดจี่" แม่หน้ามล
เธอเป็นคน หน้าใส แข็งแกร่งจัง
เสียงปึงปัง เคร้งเคร้ง ดังกึกก้อง
เอามือป้อง กกหู ให้เงียบบ้าง
น้อง"ไรไก่" ที่ใคร แสสร้องคาง
ทั่วทั้งปาง คงความดี คู่ฟ้าเอย
ฉันไม่เคย แต่งกลอน ตั้งสามภาค
แม้แม่นาค ยังมี หลายตอนนัก
ขอปรึกษา อาจารย์ ต้องตระหนัก
จะนั่งพัก หรือต่อ ภาค ๔ ดี (ภาค ๓ /ยังมีต่อ)
17 กุมภาพันธ์ 2550 08:09 น.
วิภาวดี
ยามเราเศร้า หันไป ไม่เห็นใคร
แม้ในใจ อยากร้อง น่ะเฮียจ๋า
มาช่วยหน่อย อยากตาย ช่วยกันน่ะ
เรียก"ขวัญ"จ๊ะ ดับเศร้า "ศรรกรา"
เคยนำพา ความเศร้า หลายหลายครั้ง
เคยนั่งฟัง คำพูด สุดเสกสันต์
แต่ไม่สู้ ปรึกษาใจ กันต่อกัน
ตัวเธอนั้น "อัสสุ" คือคนดี
มาถึงนี้ คอยแจม แม้ไม่ว่าง
ไม่เคยกร่าง น่ารัก แม้ไกลเพื่อน
"คนบนเกาะ" หัวใจ ไม่แชเชื่อน
มีเพื่อนเกลื่อน ทั่วโพเอ็ม ชื่นหัวใจ
พูดถึงใจ ให้เพื่อน ในโพเอ็ม
ให้เต็มเต็ม ไม่เคยยัก ดึงไปมา
คุณ" ครูใหญ่ โรงเรียนเล็ก" คนนี้หนา
เด็กเดินมา ยิ้มให้ ในโรงเรียน
ถางหญ้าเตียน ดีกว่า หญ้ารกรก
อย่าไปหมก ซ่อนไว้ ให้หดหู่
อยากให้ช่วย นี่"เจน_ จัดให้" ไง
แนะนำไง คนนี้ ดีงดงาม
ถ้าว่าตาม เนื้อผ้า สวยสุดหรู
แต่สุดกู่ ขี้ง้อน แสนสุดดื้อ
"Salukphin" "ลัดดา"ไง ไม่ต้องตื้อ
ไม่เคยบื้อ อ้อนไม่เป็น เช่นนักเลง....(ภาค ๒ น่ะ/ยังมีต่อ)
17 กุมภาพันธ์ 2550 07:33 น.
วิภาวดี
ในโพเอ็ม ทุกคน ล้วนน่ารัก
มารู้จัก ครูพิม แสนพริ้มเพรา
อ่านกลอนเธอ ได้รับ ทั้งสุขเศร้า
แต่ฉันเฝ้า อ่านกลอน ทุกคืนวัน
เกือบทุกวัน เธอเศร้า เฝ้าถวิล
เหมือนเพลงพิณ ขึ้นสาย แล้วขาดผึง
ยังตลึง ไม่หาย ใจรำพึง
หัวใจซึ้ง เธอนั้นคือ "กุหลาบขาว"
เมื่อมียาว ในโลก ย่อมมีสั้น
ในใจพลัน จากดี เป็นใจร้าย
ทำปากดี แสนโหด แกล้งกลับกลาย
ใจมลาย นี่ความจริง "แม่มด"เอง
นั่งฟังเพลง ให้คิดถึง น้อง"เพียงพริ้ว"
เธอน่ารัก น่าชัง ไม่เคยกริ้ว
กลอนอ่อนพริ้ว สมชื่อ คล้ายคลื่นริ้ว
ไม่หน้านิ่ว เมื่ออ่าน กลอนของเธอ
นี่มาเต๊อะ คนนี้ คนห้าวหาญ
ไม่เคยพาล ใจดี แสนอบอุ่น
เป็นที่รัก งดงาม ตามใจปุ่น
อกอุ่นอุ่น ใครอยากได้ "เบรฟฮาร์ท "ไง
ก้าวมาไกล ถ้าไม่ ลืมคนนี้
คนคนที่ ขวานผ่าซาก ยังเรียกพี่
เอะทำงง งงงงหรือ งงทั้งปี
เธอคนนี้ ใช่ใคร "เปเป้.." ไง
ถามหัวใจ หลายครั้ง น้องคนนี้
"เฌอมาลย์" ที่ น่ารัก นิสัยงาม
ชอบแจกสุข ทุกคน จึงติดตาม
เธอสวยงาม เกินค่า แม้เพชรพลอย.....(จบภาค ๑)
***โปรดติดตามภาค ๒ ต่อไป******
14 กุมภาพันธ์ 2550 21:29 น.
วิภาวดี
ฉันรักเธอ อยากบอก แต่ไม่กล้า
เหมือนเห็นฟ้า สูงสุด เอื้อมไม่ถึง
ใจสุดสลด เหี่ยวเฉา สุดคำนึง
แม่รำพึง ฉันอยากบอก "ว่ารักเธอ"
วาเลนไทน์ มาถึง อีกครั้งหนึ่ง
ได้แต่ซึ่ง ตามสมัย ที่ไหลบ่า
แต่ตัวฉัน แสนเศร้า ไม่เข้าท่า
อยากเข้าป่า ปลีกวิเวก ล้างจิตตน
14 กุมภาพันธ์ 2550 06:14 น.
วิภาวดี
ในวันนั้น..เธอและฉัน..พลันลาจาก
ทิ้งเศษซาก..ความอาลัย..ใจหมองหมาง
เจ็บเหลือทน..เจ็บแปลบ..แทบวายวาง
น้ำตาหลั่ง..อาบนอง..สองข้างตา
ก็เพราะรัก..เธอมาก..จากดวงจิต
ใยจึงคิด..ร้างไกล..ให้ห่วงหา
ยังคิดถึง..เธออยู่..ทุกครั้งครา
ไม่เลือนลา..จากความรัก..สักนาที
ตอนนี้เธอ..เป็นอย่างไร..ใจพร่ำเพ้อ
อยากรู้เธอ..มีทุกข์..หรือสุขขี
เป็นห่วงเธอ..รักมาก..นะคนดี
ดวงใจนี้..รักเพียงเธอ..เสมอนิรันดร์
หลับตานอน..คราใด..ใจยังหวัง
เพียงสักครั้ง..เราชิดใกล้..ในความฝัน
ได้แต่รอ..ทุกข์ท้อ..ทรมาน
ทุกวันวาน..ของความฝัน..นั้นไร้เธอ...
***อนุเคราะห์..บทกลอนโดย..white roses..******
(ความเศร้าถ้าคิดให้ดี นั่นคือความสุขอีกอย่างหนึ่ง
ที่เรามักไม่ค่อยเข้าใจ)
หน้าส่วนตัว
834
