13 มกราคม 2552 14:24 น.

ชีวิต คือ....ของขวัญอันล้ำค่าที่สุด

        ชีวิต คือ....ของขวัญอันล้ำค่าที่สุด

      จากเริ่มต้นสู่บั้นปลาย....จุดสุดท้ายของการเดินทาง  ชีวิตผู้คนมากมาย
ถามหา....จะอีกกี่ไมล์....หนึ่งหรือร้อยไมล์หรือสุดปลายฟ้า..บนเส้นทางสายนี้

      ระหว่างทางในป่าธรรมชาติเราได้พบ....ฟ้าสดใสกว้างไกล
...ทุ่งหญ้าเขียวขจี...เห็นป่าทึบ...หุบเขาอยู่ข้างหน้า...แวะก้มดู
เงามืดในเหวลึก (เพราะอยากรู้ว่าลึกมากเท่าไรกันแน่และ
หยั่งลึกสู้ใจคงไม่ได้ เท่าที่คิด)...แล้วเดินต่อไป...มุดผ่านถ้ำ...
ดูเป็นอุโมงค์ทางยาว....รู้สึกเย็นๆชื้นๆ...ตลอดทาง...มืดสลัวๆ
หลังจากที่ได้ปรับสายตาในความมืด...(แปลกจริงๆใจนี้...ไม่รู้สึกกลัว
และกังวลใจมากเท่าไร)

      จนกระทั่ง...แลเห็นจุดสว่างเล็กๆเหมือนปลายเข็มไกลออกไป
..ที่ปลายอุโมงค์...เร่งสาวเท้าเร็วขึ้น...ใกล้ขึ้น...จากจุดเล็กๆขยายใหญ่
ขึ้นเป็นช่องขนาดเท่าครึ่งตัวคน....เราสามารถบีบตัวเองให้เล็ดลอด
ออกไปได้...เห็นลำแสงแรกของภายนอก...ยิ้มรับตะวันยอแสงของ
วันใหม่หรือนี่...ล้มตัวลงพักเอาแรงและลุกขึ้นใหม่พร้อมลมหายใจที่สดชื่น
...หาผลไม้จากพรรณไม้ที่รายล้อมและวักน้ำใสๆจากลำธารสายน้อย
ที่อยู่ข้างๆที่ไหลมาจากหน่าผาสูง...เพื่อประทังชีวิต  สร้างกำลังใจให้กับตัวเอง
แล้วก้าวเดินต่อไป...ก้าวเร็วขึ้น...เดินข้ามเนินเขาสูงและแล้วก็เข้าสู่
แนวป่าคอนกรีต

       ระหว่างทางในป่าคอนกรีตเราได้พบ...ป้ายต่างๆบอกทิศทาง  
เริ่มจากป้ายแรกที่เห็น...ป้ายทางตรง...เลี้ยวขวา...เลี้ยวซ้าย...มีป้าย
(หวังดี)บอกให้ระวัง...ทางขึ้นเนิน...ทางขรุขระ...ทางคดเคี้ยว...มีป้าย
ระวังรถสวน...และแล้วก็ เจอป้ายบอกทางตัน...และใกล้เคียงนั่นเอง
...เป็นป้ายกลับรถ

      ใจเราถาม...นี่หมายถึงอะไร...ตลอดเส้นทางไม่ว่าจะเป็นป่าธรรมชาติหรือ
ป่าคอนกรีตก็ประสพพบอารมณ์ตัวเองต่างๆ ทั้งรัก..ทั้งชัง..ทั้งหวาน..และขมขื่น
(เหมือนดั่งกับเพลงเพราะที่ก้องอยู่ในโสตประสาทเลย) ทั้งยังต้องอดทน...
ต่อสู้เพื่อชีวิตอยู่รอดปลอดภัยตลอดมาของตังเองและคนที่เรารัก...
 ต้องหันหลังกลับไปทางเดิมหรือเช่นไร   เพื่อกลับไปสัมผัสกับอารมณ์
หลากหลายที่ผ่านมาอีกครั้งหรือ...เอะ ! เราใช้เครื่องย้อนเวลาไม่ดีกว่าหรือ
(นึกขำในใจ)  ทันใดนั้น...ก็แลเห็น..ป้ายบอกทางขนาดใหญ่ข้างหน้า...
ตัวอักษรสีแดงตัวไม้ในกรอบแปดเหลี่ยมสีแดงพื้นขาว ขัดเจนแต่ไกล
...เป็นคำสั่งเตือน  "หยุด"  ...สั่งใครว่ะ  ความคิดหนึ่งผุดขึ้นทันทีแบบไม่สบอารมณ์...หยุดทำไม...แล้วก็...หยุดเพื่ออะไร...หยุดรอใคร...หยุดดู
สิ่งไรอีก...หรือหยุดคิดหรือไง

      เมื่อเราเดินเข้าใกล้...ใกล้ถึงที่สุด...จนสัมผัสได้และได้ยินกระทั่ง
...ลมหายใจ...บางเบายิ่งกว่าขนนกที่ล่องลอยในอากาศ..ถึงได้เข้าใจ
...ถึงความเงียบสงบในจิตใจ

      จากนั้น...ความรู้สึกตื่นขึ้น...จากความเงียบนั้น...ความคิดเปิดเปลือกตา
....ชีวิตในภพนี้  ไฉนจบลงด้วยความว่างเปล่า...ไม่น่าเชื่อ...ทั้งที่แต่แรกที่เดิน
...รู้สึกอบอุ่น...มีคนคอยห่วงใยดูแล...มีคนรัก...มีคนรู้ใจ...สารพัดคน
รวมทั้งคนที่ชังเราด้วย (ก็มีบ้าง  เป็นธรรมดาน่า...แต่ช่างเขาเถิด)...
...ทุกๆคนเป็นเพื่อนร่วมทาง... คนเหล่านั้น..ไม่รู้หายไปในกันหมด

      ความสงสัยถามหา....จากเริ่มต้นสู่บันปลาย...กลายเป็นเพียง
ความฝันอันรื่นรมย์...บางขณะหรือบ่อยครั้งในความรู้สึกก็เป็นเหมือน
ฝันร้ายกระมั่ง...ยังไงเสีย...การเดินทางครังใหนๆก็ย่อมมีที่สิ้นสุด...
แต่ไม่เคยหยุดสงสัยว่า...ชีวิตในมิติของเส้นทางแห่งการเรียนรู้

      ความทรงจำเอ่ยขึ้น...เจ้าได้สิ่งใดจากเส้นทางที่ผ่านมา  นิยามที่ว่า
"ชีวิตคือการเดินทาง......ชีวิตคือการต่อสู้......หรือชีวิตคือโอกาส"
อย่างไรก็ตาม...เจ้าก็ได้เรียนรู้คุณค่าของวันวาน...เพื่อในวันนี้
...วันพรุ่งนี้...จนวันสุดท้าย...วันที่ความรู้สึก...ความคิด..ความสงสัย
และความทรงจำได้ตระหนักถึงนิยามแห่งชีวิตที่หลอมรวมกันเป็น
หนึ่งเดียว    "ชีวิต คือ....ของขวัญอันล้ำค่าที่สุด"