6 กันยายน 2547 20:27 น.
วิญญาณศิลา
แว่วเสียงสั่ง
...ยามรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ ดวงอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นยอดไม้สาดแสงทองเป็นประกายแวววาว ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง จากเมฆหมอกลม ต้นฤดูฝนกำลังพัดมาเอื่อย ๆ ทำให้อากาศตอนเช้าตรู่ ช่างแจ่มใสและสดชื่นเสียจริง
...นายเข้ม กล้าผจญ กำลังอบรมสั่งสอน บุตรคนเดียวของแกที่กำลังไปศึกษาต่อในต่างจังหวัดดอน ลูกรักการไปอยู่ที่หอพักรวมกับคนหมู่มากนั้น ลูกควรเลือกคบแต่มิตรดี ส่วนมิตรชั่วอย่าไปคลุกคลี การคบมิตรนี่แหล่ะลูกเอย เป็นหนทางที่จะนำพาเจ้าให้ประสบกับแสงสว่างหรือมืดมนในอนาคตได้ และประการสำคัญอบายมุข มันเป็นทางเสื่อมเสีย ลูกจงล่ะจากความชั่วแล้วประพฤติแต่ความดี จงพยายามเล่าเรียนเพื่อให้ได้มีความรู้ประดับตัวเอาไว้ เมื่อเติบใหญ่จะได้นำวิชาความรู้ที่ได้จากการศึกษาเล่าเรียน มาประกอบอาชีพ ตามความรู้ความสามารถของเจ้าสืบไป
...ครับพ่อ ผมจะทำตามที่พ่อสั่งสอนทุกอย่างลูกชายรับคำของนายผจญอย่างแข็งขัน
...สองปีผ่านไป การเรียนของนายดอน กล้าผจญ ไม่เคยตกต่ำเลย ปีนี้ ดอน กำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายซึ่งเหลือเวลาอีกไม่กี่วันจะสอบไล่ ทุก ๆ เดือนที่ผ่านมา ดอน จะต้องเขียนจดหมายมาถึงบิดาของเขา เพื่อให้รับรู้ความสุขความทุกข์ของตนเอง เป็นประจำไม่ขาด
...นายเข้ม เมื่อทราบข่าวของลูกก็มีความยินดีอย่างมากและนั่งวาดอนาคตไว้อย่างสวยหรูว่า คงจะได้พึ่งพาบุตรชายคนนี้ในวัยชรา และแล้ววันที่ดอนรอคอยก็มาถึง นั่นคือวันประกาศผลสอบไล่ของเขา ผลปรากฏว่า ดอน สอบเป็นที่ หนึ่ง ในนักเรียนทั้งหมด หลังจากที่ทราบผลของการสอบแล้ว ดอน ก็ไปกราบลาครูบาอาจารย์ และอำลาเพื่อน ๆ เพื่อไปตามวิถีชีวิตและดวงชะตาของแต่ล่ะบุคคล
...หลังจากจบการศึกษาแล้ว ดอน ก็ไปสอบเข้าเพื่อศึกษาต่อในสถาบันต่าง ๆที่มีวิทยฐานะสูงขึ้น แต่ทำไมดวงชะตาจึงเล่นตลกกับเขา ผลการสอบเข้าตามสถาบันต่าง ๆ ไม่มีชื่อของ ดอน ปรากฏ แม้แต่สถาบันเดียว ทำให้รู้สึกเสียใจมากที่ไม่สามารถเข้าเรียนต่อได้ตามที่เขาหวังเอาไว้
...หนึ่งปีผ่านไป ที่ ดอน ต้องกลับไปช่วยบิดาทำงานที่บ้าน
...วันนี้ไปติดต่องานเป็นอย่างไรบ้างล่ะ พอจะมีหวังที่จะเป็นเจ้านายกับเขาบ้างไหมลูกนายเข้มถามลูกชายขณะกำลังรับประทานอาหารเย็น
...ถ้ามีเงินสัก หนึ่งหมื่นบาท ก็มีหวังได้ครับ ดอนตอบ
...หนึ่งหมื่นบาทนายเข้มอุทานออกมาหนึ่งหมื่นบาท มันมีค่าน้อยสำหรับคนรวย ๆ ก็จริงอยู่แต่มันมีค่ามากสำหรับคนจน ๆ อย่างเรานะลูกนะ ในชีวิตของพ่อไม่มีความสามารถที่จะหาเงินหนึ่งหมื่นบาทมาได้ดอกลูกเอ้ย
...มีอยู่ทางหนึ่งครับ ดอนออกความเห็น คือให้คุณพ่อไปกู้เงินของลุงกำนัน เอาที่ดินแปลงนี้แหล่ะ ไปประกันไว้ เมื่อผมเข้าทำงานได้เงินเดือนแล้ว ผมจะส่งเงินมาให้คุณพ่อผ่อนหนี้สิน ภายในไม่กี่ปีคงหมดแน่ ๆ
...คนมีหนี้สินหาความสุขใจได้ยาก นายเข้มคิดอยู่ในใจ แต่ต้องตัดสินใจด้วยรักและสงสารลูก จึงยอมเพราะคนเป็นพ่อย่อมยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต เพื่อเห็นแก่ความสุขในอนาคตของลูก
เงินถูกกู้เพื่อดอนจะหาที่ทำงาน... อนาคตของดอน และนายเข้ม จะเป็นเช่นไร ต้องติดตาม ตอนต่อไป
5 กันยายน 2547 23:27 น.
วิญญาณศิลา
รัก รัก รัก คำว่า รัก คำนี้ ใครรู้ดีถึงความหมาย
คนมากมายต่างไขว่คว้าหาความรัก
แต่น้อยคนที่จักประจักษ์
ว่ารักจริงนั้นเป็นเช่นไร......
คุณล่ะ ความรัก คุณรู้ความหมายของมันแล้วหรือ
รัก รัก รัก คำว่ารัก แม้คนไม่รู้ความหมาย
แต่ก้อใคร่ ปรารถนาจะมีรัก
คุณล่ะ เป็นเช่นนี้หรือเปล่า .......
คุณล่ะ รู้หรือเปล่ารักนี้คืออะไร ^_^
4 กันยายน 2547 21:32 น.
วิญญาณศิลา
ท่ามกลางความตาย
วันนี้..ไปร่วมงานศพ
ฟังเสียง....ปี่พาทย์...โหยหวน บาดจิต
จิตคิด...คิด...คิด แล้วแลดูเบื้องหน้า
มองดูที่ หีบ... โลง สี่เหลี่ยม สีขาว....
ภายในนั้น...มีสรีระ ร่างกาย
ร่างกาย...ที่ครั้งหนึ่งเคยมีลมหายใจ
ร่างกาย...มีความรู้สึก
แต่บัดนี้....ไม่ !!!
แลครานั้น....เหลียวมาดูตนเอง
ดู...ดูตนเองที่ตอนนี้ยังมีลมหายใจอยู่
ดู...ดูตนเองที่ยังมีความรู้สึก
แต่...แลดูตัวเองในอนาคต...
ในอนาคต...ที่ตนเองต้องอยู่ใน...หีบ...นั้น
...ไม่มีลมหายใจ
...ไม่มีความรู้สึก
ดูตนเอง....ไม่ต่างจากสรีระ ร่างกาย ใน...หีบ...เบื้องหน้า
...!!!
ในใจหวั่น...หวั่นใจ อย่างบอกไม่ถูก
ในใจกลัว...กลัวถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
อนาคต ซึ่งอาจจะเป็น 10 ปี 20 ปี
อนาคต ซึ่งอาจจะเป็น วันนี้ พรุ่งนี้
อนาคต ซึ่งอาจจะเป็น ชั่วโมงนี้...หรือ...เดี๋ยวนี้
เมื่อถึงเวลานั้นแล้ว
สรีระ ร่างกาย ใน...หีบ...คงไม่ใช่ใครอื่น....!!!
จิตมันนึก...จิตมันคิด...
คิดแล้วใจมันหวั่น
หวั่นว่าเมื่อถึงกาลนั้น...
เมื่อถึงกาลนั้น...เราจะเป็นอย่างไร ?
คิดแล้ว....มันเกืดความกลัว
ความกลัวที่เกิดมาจากในจิต
ขณะที่สายตามองไปเบื้องหน้า
จิตมันเลยเบื้องหน้าไปแล้ว
จิตมันเกิคความกลัว
4 กันยายน 2547 20:57 น.
วิญญาณศิลา
แด่คนรัก
มีบทกวีมากมาย
ที่ถูกเขียน เพื่อระบายความคิดถึง
แต่ไม่มีบทกวีบทซักบทหนึ่ง ที่มีไว้สำหรับฉัน
ที่ถูกเขียน เพื่อระบาย ความคิดถึงที่มีต่อเธอ
บทกวีบทนี้.....
ฉันเขียนในวันที่พบเธอวันแรก
ฉันเข้าไปคุยกับเธอ
เธอก็คุยด้วยดี เหมือนไม่มีมารยาอะไร
ในตอนนั้น.....
เธอดูซื่อ และน่ารัก ไร้เดียงสา
มีเพื่อนมากมาย ห้อมล้อม
มีวาจาไพเราะ กับ ทุกคน
ในวันนั้น.....
เธอทำอะไร...ก็ล้วนน่าดูไปหมด
เธอพูดอะไร...ก็ล้วนดูดีไปหมด
เธอ ทำให้คิดว่า...นี่แหล่ะ ...ผู้หญิง ในอุดมคติของฉัน
บทกวีบทนี้.....
ฉันเขียนในวันที่เราคบและรู้จักกัน
เราสองคน รัก กัน
เราสองคนไม่แยกจากกัน
ในขณะนั้น.....
เธอยิ่งดูซื่อ และ น่ารักมากขึ้น
เพื่อนมากมายห้อมล้อม...ในนั้นมีฉันด้วย
วาจาเธอไพเราะกับทุกคน...กับฉันด้วย
ในขณะนั้น.....
เราทำอะไร... ก็ล้วนถูกใจเธอไปหมด
เราพูดอะไร... ก็ล้วนเข้ากันไปหมด
เธอ ทำให้คิดว่า... เราจะไม่แยกจากกัน
บทกวีบทนี้.....
ฉันเขียนในวันที่เรา...อยู่ห่างไกลกัน
เราสองคนยังรักกัน
แต่...เราสองคนต้องแยกจากกัน
ในตอนนี้.....
เธอยังดูซื่อ...แต่สงบ
เพื่อนมากมายหายหน้า...แม้แต่......ฉัน
วาจาเธอ ไม่เอื่อนเอ่ยกับใคร...แม้แต่.......ฉัน
ในวันนี้.....
ฉันทำอะไร...ก็ทำเพื่อเธอ
ฉันเขียนอะไร...ก็เขียนเพื่อเธอ
แต่...เธอ...ผู้นอนสงบนิ่ง ณ ที่นี้ ชั่วกัลป์
แล้วน้ำตาแห่งความคิดถึง...ก็หลั่งไหลออกมาเพื่อเธอ
แด่เธอผู้ห่างไกล
Lovers
0 คน เลิฟวิญญาณศิลา
Calendar
หน้าส่วนตัว
1212
