26 มิถุนายน 2548 23:28 น.

รับขวัญน้องใหม่

บายศรีพร้อม น้อมบูชา คุณพระสาม
ให้หมอพราหมณ์ สวดคาถา บาลีสอน
ประพรมน้ำ ทิพย์มิ่งมนต์ ปนสาคร
อันเชิญพร ประสาทประสิทธิ์ สถิตย์ทรง

ขวัญน้องเจ้า อยู่แห่งใด ให้คืนสู่
หากแม้นอยู่ ในป่าไพร อย่าได้หลง
อย่ามัวเพลิน ชมป่าเขา ลำเนาพง
จงเดินดง กลับมาอยู่ สู่น้องพลัน

ฝ้ายผูกแขน แทนห่วงใย จากใจพี่
ผูกข้อมือ ให้น้องนี้ สุขขีมั่น
นับจากนี้ ความเป็นไป ในสถาบัน
จงร่วมกัน ฝันฝ่า อย่าท้อใจ

ที่แห่งนี้ ไม่มีหรอก การบอก ว๊าก
ให้ตัวน้อง ได้ลำบาก ไม่อยากได้
ไม่มีการ คอยกลั่นแกล้ง กำแหงใด
หมดสมัย การรับน้อง ต้องทรมาน

เพราะนี่คือ สถาบัน การศึกษา
แหล่งวิชา ที่ตัวน้อง ต้องเดินผ่าน
ไม่ใช่บ้าน ที่เขาจัด ดัดสันดาน
มาสั่งหมอบ สั่งคลาน กันทำไม

นับจากนี้ อีก 4 ปี ที่น้องอยู่
จงเร่งเรียน เร่งรู้ อยู่ให้ได้
ทั้งเรื่องเรียน กิจกรรม ทำคู่ไป
ชีวิตแห่ง รั้วมหาลัย ให้จดจำ

ฝ้ายผูกแขน สีขาว ที่พราวพร่าง
ผูกไว้กลาง ใจของน้อง ที่ร้องร่ำ
ให้สายใย ใจฝ้าย ได้เกี่ยวนำ
คำสองคำ พี่กับน้อง คล้องเกี่ยวใจ

14451

love

comment

26 มิถุนายน 2548 23:25 น.

แท๊กซี่สอนลูก

วิจิตรวาทะลักษณ์

นายบุญเย็น เป็นแท๊กซี่ ที่กรุงเทพ
หาเงินเก็บ ส่งทางบ้าน เพื่อสานฝัน
ต้องพานพบ เรื่องใหญ่น้อย หลายร้อยพัน
ในทุกวัน เจอหลายคน บนเบาะตน

นายบุญเย็น มีลูกสาว คราววัยรุ่น
เพิ่งแรกแย้ม ดั่งดรุณ อรุณหน
ประสบการณ์ สอนบุญเย็น ให้เห็นคน
จึงหวังใช้ สอนลูกตน เป็นคนดี

โอ้ลูกเอ๋ย พ่อเคยเห็น เป็นหลายเรื่อง
ให้ขัดเคือง สารพัด เรื่องบัดสี
พ่อขับรถ ส่งโดยสาร กาลราตรี
ล้วนแต่มี เรื่องเน่าเน่า จะเล่าความ

บ้างขึ้นมา สมสู่ อยู่เบาะหลัง
พ่อห้ามยัง ว่าอย่าสอด กอดกันหยาม
หนักกว่านั้น ชุดนักเรียน ที่ขาวงาม
ยังลวนลาม ลูบจับ น่าอับอาย

มีครั้งหนึ่ง เจอเด็กนัก สัก ม. 2
โบกรถพ่อ ขึ้นเบาะมอง แล้งร้องขาย
คุณน้าขา หนูมีเงิน พันปลายปลาย
ให้น้าชาย ช่วยพาหนู สู่สวรรค์ที

พ่อเลยถาม เขาไป ทำไมหนู
เขาบอกอยู่ กับเพื่อนเลย เลยลองนี่
วันนี้หนู อยากลองนัก อีกสักที
เสร็จแล้วพี่ ก็เลิกแนว แล้วต่อกัน

โอ้ลูกเอ๋ย อย่าเลยรอ คำพ่อสอน
พึงสังวรณ์ ลูกเป็นหญิง อย่าชิงฝัน
อย่าให้หนึ่ง หลังเบาะฟูก คือลูกพลัน
ไม่เช่นนั้น หัวอกพ่อ คงรอตาย

1185

love

comment

26 มิถุนายน 2548 23:22 น.

"ตราสถาบัน" สัญลักษณ์แห่งความภูมิใจ หรือ สัญลักษณ์แห่งความตาย

วิจิตรวาทะลักษณ์

ปิยะพงษ์ เป็นลูกชาย ของยายแก้ว
ขายลูกชิ้น อยู่แถวแถว แนวถนน
พ่อเขาเสีย แต่ยังเด็ก ยังเล็กคน
แม่จึงทน หาเลี้ยงดู อยู่เรื่อยมา

ปิยะพงษ์ มีความฝัน อันยิ่งใหญ่
อยากเรียนใน สถาบัน อันทรงค่า
ใส่เสื้อช็อป ถือไม้ที มีราคา
หน้าอกเสื้อ มีตรา สถาบัน

ปิยะพงษ์ เขาสอบได้ ดั่งใจเฝ้า
จึงได้เข้า มาเล่าเรียน ดั่งเพียรฝัน
เขาบอกแม่ ว่าเรียนจบ คงครบครัน
จะสานฝัน เปิดร้านซ่อม พร้อมสบาย

เช้าวันหนึ่ง ก่อนไปเรียน เพื่อเขียนอ่าน
เขาเตรียมร้าน เหมือนดั่งเคย มิเลยหาย
แล้วลาแม่ ขึ้นรถเมล์ นั่งเบาะปลาย
สู่จุดหมาย สถาบัน ปั้นวิชา

หลังเลิกเรียน รอกลับบ้าน ชานป้ายรถ
ต้องกำสรด เพราะตราสถาบัน อันล้ำค่า
นักเรียนต่าง สถาบัน มันกรูมา
พิพากษา มึงต้องตาย เพราะใส่ต่างสถาบัน

โอ้อกตรา สถาบัน ชั้นปกเสื้อ
เลือดหลั่งเจือ เพราะคมดาบ ลงปราบปั้น
หนึ่งชีวิต บริสุทธิ์ ต้องหลุดพลัน
สังเวยมัน นักเรียนบาป คราบนักเลง

แม่ทราบข่าว ราวชีวิต จะปลิดบ้าง
มาเห็นร่าง เจ้าลูกชาย ใจร้อนเร่ง
โผเข้ากอด น้ำตาไหล ไห้ตะเบ็ง
น้ำตาเอ๋ย แทบจะเบ่ง เป็นเลือดริน

มาสิมา เอาชีวิต แม่ไปด้วย
ลูกไม่อยู่ แม่คงม้วย ลงด้วยดิ้น
หากแลกได้ กลับมาเถิด มาสู่ดิน
แม่จะสิ้น แทนเจ้า มาเอาไป

ปิยะพงษ์ เป็นลูกชาย ของยายแก้ว
ไม่มีแล้ว คนเตรียมร้าน การขายให้
ไม่มีลูก แม่จะสู้ อยู่ทำไม
เสร็จงานเจ้า แม่จะไป ตายตามกัน

3132

love

comment

22 มิถุนายน 2548 22:53 น.

ช่อราชพฤกษ์ (กลัวน้อยหน้า ดอกาสะลอง คับ) เด็ก มมส สู้ ๆ

วิจิตรวาทะลักษณ์

มหา ศาลสรรพวิชาตักสิลาแหล่ง
วิท ยาแกร่งแหล่งความรู้คู่ถิ่นอิสาน
ยา ชุบชีพสัพภัญญูผู้เจือจาร
ลัย เลอฝันสั่งสอนสารสรรพวิชา
มหา ศาลปานเมืองฟ้ามาเสกสร้าง
สาร สะพรั่งดั่งราชพฤกษ์ผนึกหล้า
คาม เขตเมืองเลื่องลือล้ำนามตักสิลา
หนึ่งในหล้า มหาวิทยาลัย มหาสารคาม

วิจิตวาละทักษณ์ (นฤมิตรเทวากร)
วันพุธที่ 22 มิถุนายน 2548
เวลา 22.58

1321

love

comment

19 มิถุนายน 2548 23:46 น.