3 พฤษภาคม 2547 13:04 น.
วิจิตร ภู่เงิน
กวีมันชอบเอาเราไปนินทามั่วๆเรื่อยเลยว่าไหม ท่านธรรมชาติที่ 2 ธรรมชาติที่ 1 ว่า
ใช่แล้วละท่านธรรมชาติที่ 1 กวีมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่บ้าน้ำลายที่สุดในโลกา ธรรมชาติที่ 2 ว่า
พวกเรากำลังตกเป็นขี้ข้ากวี ธรรมชาติที่ 3 กล่าวเสริม
ใช่แล้วละท่านธรรมชาติที่ 3 พวกเรากำลังตกเป็นขี้ข้ารับใช้กวี ธรรมชาติที่ 1 กล่าวย้ำ
ฉันเกลียดกวี ธรรมชาติที่ 2 ว่า
อย่าไปจงเกลียดจงชังมันนักเลย มันก็พอมีดีอยู่บ้างดอก ธรรมชาติที่ 3 กล่าวเพื่อลดอารมณ์ของธรรมชาติที่ 2
ก็พวกมันบ้าน้ำลาย ปั้นแต่ง จับเราเป็นตัวละครของมันโดยที่เราคัดค้านไม่ได้ เรากำลังตกเป็นขี้ข้ารับใช้มัน ฉันไม่ยอม !.. ธรรมชาติที่ 2 พูดระบายอารมณ์เหมือนคับแค้นใจมาแสนนาน
แต่ในขณะนั้นกวีผ่านมาได้ยินพอดี จึงกล่าวออกไปว่า
ข้าแต่ท่านธรรมชาติทั้ง 3 ข้าน้อยนี้ยังเป็นเพียงแค่กวีเดียงสา .. ความรู้เท่ามูลเล็บ ขอท่านธรรมชาติชี้นำด้วย ท่านธรรมชาติทั้ง 3 นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ มองหน้ากวี .. ยิ้ม .. แล้วเดินจากไป
28 เมษายน 2547 14:09 น.
วิจิตร ภู่เงิน
วันนี้ก็เหมือนทุกวันนั้นละตอนค่ำๆผมก็ออกไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆเล่นกันตั้งแต่ 4 โมงเย็นจนทุ่มกว่าๆ ไม่รู้เล่นอะไรกันนักหนา แทนที่จะเอาเวลานี้ไปจีบสาวหรือทำอย่างอื่นที่มันสนุกกว่านี้ ไม่รู้อะไร วิ่งแย่งกันเตะไปเตะมา เล่นทุกวันก็ใช่ว่าจะเก่งขึ้น จะบอกว่าลดน้ำหนักแต่ยิ่งเล่นก็ยิ่งกิน เหมือนเดิม แต่ก็เคยมีพักหนึ่งที่ผมเปลี่ยนชนิดกีฬาเล่นเคยไปตีปิงปองตีแบดกับเพื่อน เพราะเพื่อนมันแอบชอบคนอึ๋มๆคนหนึ่ง เธอมาตีแบดประจำ
ผมเปิด FM ฟังเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนหนึ่ง จริงๆผมไม่อยากเรียกมันว่าผ้าขนหนูหรอก แต่ช่างเหอะมันจะเป็นขนอะไรก็ช่าง แต่ผมก็ยังใช้มัน วันนี้ผมคิดว่าใช้เสร็จแล้วจะชัก ผมคิดว่ามันคงดีใจถ้าผมทำตามที่ผมคิด ผมหิวแล้วอาบน้ำเสร็จผมคงออกไปกินข้าว
กระเพราหมูกรอบครับ ผมสั่งแม่ค้า
เอาไข่ดาวไหมคะ แม่ค้าถามกลับ
เอาก็เอาครับ ผมไม่รู้จะตอบยังไงดีมากกว่าคำนี้จริงๆ จะปฏิเสธไม่เอาหรือก็ยังไงอยู่ จะบอกว่าเอาครับก็ยังไงอยู่ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่ายังไงอยู่ของผม ผมคิดยังไง แต่ผมก็คิดว่ามันเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในตอนนั้น สักพักกระเพราหมูกรอบพร้อมไข่ดาวก็มา ผมจิบน้ำก่อนลงมือเสวยอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า มันเป็นอาหารอย่างเดียวที่ผมสั่งประจำ ผมไม่รู้จะสั่งอะไรดีเมื่อเดินเข้าร้านอาหารตามสั่ง ถ้าร้านไหนมีเมนูมาให้ก็พอได้สั่งอย่างอื่นบ้าง แต่กระเพราหมูกรอบก็ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง และวันนี้ก็เช่นกัน
วันนี้ไข่ดาวช่วยให้กระเพราหมูกรอบของผมมีรสชาติมากขึ้น กินเสร็จผมหยิบทิชชูเช็ดมุมปาก ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้ววางลงบนโต๊ะเบาๆ ผมนั่งต่อไปสักพักเพื่อที่จะมั่นใจว่าหมูกรอบที่ผมเสวยในวันนี้ ลงไปถึงกระเพาะผมแล้ว ผมชำเลืองโต๊ะข้างๆแล้วลุกขึ้น เลือนเก้าอี้ให้ชิดโต๊ะแล้วเดินไปหาแม่ค้าเพื่อจ่ายเงิน
เท่าไรครับ ผมถามแม่ค้ามือก็ล่วงกระเป๋าเงิน
20 บาทคะ แม่ค้าตอบ มือแก่ก็ยังคนข้าวผัดที่กระทะ
20 บาทหรอครับ ผมย้ำคำตอบแม่ค้า
ผมยื่นธนบัตรใบละ 20 ส่งให้แม่ค้าแล้วเดินออกจากร้านพร้อมๆกับคำขอบคุณของแม่ค้า
วันนี้ผมเดินกลับหอพร้อมกับรอยยิ้ม ผมไม่รู้ว่าผมยิ้มเพราะอะไร ผมอาจดีใจ แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าผมดีใจเพราะอะไร อะไรทำให้ผมอารมณ์ดี วันนี้ตอนเย็นผมอาจชันโวไป 2 ลูกก็จริงแต่ผมก็ดีใจไปแล้วในตอนนั้น หรืออาจเป็นเพราะกระเพราหมูกรอบ แต่ผมก็กินแทบทุกวันไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นอะไร อาจจะเป็นไข่ดาว ใช่แน่ต้องเป็นไข่ดาวแน่ๆที่ทำให้ผมอารมณ์ดี แล้วไข่ดาวมีอะไรวิเศษกว่าอย่างอื่นละ ถึงทำให้ผมอารมณ์ดีได้ คงไม่ใช่ไข่ดาวหรอกแต่อาจจะเป็นแม่ค้า หรือไงหรืออะไร ..
ผมเดินอมยิ้มกลับหอพักพร้อมกับกระเพราหมูกรอบ .. ไข่ดาว จานละ 20 !..
23 กันยายน 2546 15:30 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ขอโทษด้วยครับเน็ตลงไม่ได้
31 สิงหาคม 2546 10:26 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ช้าง !.. ช้าง !.. ผมไม่รู้นะว่าเพราะอะไรและก็ทำไมเวลาที่ผมไม่ใช่ผมคนเดียวซิต้องใช้คำว่าพวกเรา ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ผมยังเป็นเด็กๆอยู่และย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่เพื่อนของผมยังเป็นเด็กๆอยู่ เช่นกัน ย้อนกลับ .. กลับไปนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา .. ผ่านมาโดยที่ผมและเพื่อนๆได้สร้างเรื่องราวต่างๆมากมาย ฝากไว้ .. ฝากไว้กลับเวลาที่ผ่านมา เยอะเหมือนกันนะครับ บางเรื่องของผู้เขียนเองพอนึกขึ้นได้ก็รู้สึกขำๆเหมือนกัน-ขำตัวเอง-ขำเพื่อนๆ .. อดที่จะอมยิ้มอยู่คนเดียวไม่ได้แต่บางเรื่อง .. บางความรู้สึกก็ต้องทำให้เราได้มานั่งคิดทบทวน ?..เฮ้อ .. ช่างมันเถอะครับผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปจำไว้แค่เป็นบทเรียนก็พอ เข้าเรื่องดีกว่า .. เอาเป็นว่าตอนนี้ผมได้ย้อนไปถึงตอนเด็กๆแล้วนะครับ .. มีเพื่อนมากมายที่รอผมอยู่ที่นั้นและก็มีเรื่องราวมากมายรอผมอยู่ที่นั้น .. ผมได้พบเพื่อนๆผมแล้วหลายคนและก็พบเรื่องราวต่างๆมากมาย .. แต่วันนี้ .. ที่นี้ผมมีบางส่วนบางตอนเท่านั้นที่อยากจะบอกเล่าให้ผู้อ่านได้รับฟัง .. ได้รับอ่านและอยากให้ผู้อ่านก็ลองย้อนกลับไปในเรื่องราวบางตอน-บางส่วนของผู้อ่านที่สอดคล้องกับเรื่องเล่าของผม เรื่องมันมีอยู่ว่า !.. ( แฮ .. ล้อเล่นนะครับแกล้งทำให้ระทึกใจเฉยๆ) ผู้อ่านรู้จักช้างไหมครับเคยเห็นช้างหรือเปล่า ถ้าไม่เคยเห็นลองจินตนาการตามเพลงนี้นะครับ ช้าง .. ช้าง .. ช้าง หนูเคยเห็นช้างหรือเปล่า ช้างมันก็ตัวไม่เบา จมูกยาว .. ยาว เรียกว่างวง สองเขี้ยวใต้งวงเรียกว่างา มีหูมีตาหางยาว..ว.ว.. ..ว กว่าจะเขียนจบ .. ผู้อ่านรู้ไหมครับว่าผู้เขียนคนนี้ต้องแกะเนื้อร้องนานที่เดียว ลืมเหมือนกันไม่ได้ร้องเสียนาน แต่ผมว่าผู้อ่านทุกคนต้องรู้จักช้าง-หรือเคยเห็นช้าง ถ้ามีผู้อ่านคนใดไม่เคยเห็นช้างก็ให้รีบไปดูนะครับ ช้างเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมืองคู่คนไทย .. คู่ชาติไทย แล้วมีใคร .. ใครบ้างละครับที่ให้ความสำคัญกับคำว่า .. ช้าง .. และให้ความสำคัญด้วยความจริงใจ ..
ช้าง !.. ช้าง !.. ช้าง !.. เสียงของเพื่อนผมหรือบางครั้งก็เป็นเสียงของผมเอง ( แต่วันนี้เป็นเสียงของเพื่อนผม) น้ำเสียงที่ตะโกนออกมาบ่งบอกถึงความดีใจตื่นเต้นสุดขีด และแน่นอนเราทุกคนก็ต้องหันไปทางต้นเสียงที่เปล่งออกมาและมองไปตามแนวเส้นตรงที่ผู้ตะโกนใช้นิ้วชี้ค้างไว้ สีหน้าท่าทางของคนตะโกนดูมีความภูมิใจนิดๆบวกกับความตื่นเต้นหน่อยๆ ผมรู้ .. เพราะผมก็เคยเป็นเช่นนี้ จริงๆนะครับ ตอนเด็กๆลองถ้าได้ทำอะไร .. ได้เห็นอะไรที่แปลกๆก่อนคนอื่น ( ลืมบอกไปว่าเรื่องที่ผมเล่าผมเป็นเด็กแค่ไหน ตอนนั้นคงประมาณ ป.1 ได้มั้ง)และคนอื่นก็อยากจะเห็นมัน .. มันจะมีความรู้สึกว่าเราเป็น HERO เป็นวีระบุรุษ มันเท่ห์ไม่เบานะครับที่ได้เห็นช้างก่อนคนอื่นๆผู้อ่านเคยมีอาการอย่างนี้ไหมครับ ?..
เด็กๆเวลาที่อยู่โรงเรียนหรือแม้แต่เวลาที่นั่งเรียนอยู่ก็ตามแต่ .. ลองถ้าได้เห็นอะไรแปลกๆพวกเราๆเด็กๆจะวิ่งกรูกันออกไปดู โดยเฉพาะถ้าได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ละก็ .. ทั้งวิ่งตาม ทั้งส่งเสียงร้อง ผู้อ่านรู้ไหมครับว่าตอนนั้นผมกับเพื่อนเวลาเห็นเฮลิคอปเตอร์แล้วร้องกันว่ายังไง ถ้าไม่รู้ผมก็เต็มใจจะบอกให้ก็ได้ว่า .. ร้องว่า .. นั้น .. เด .. คอป .. เต้อ .. พ่ .. กู .. แปลว่านั้นไงเฮลิคอปเตอร์พ่อฉัน และแน่นอนในสถานอาการเดียวกันนี้ก็ต้องเป็นอย่างนี้ .. และเป็นประจำ แม้อาจารย์จะวิ่งตามไล่ให้เข้าห้องก็ตาม-บอกแล้วไงอาจารย์ว่าผมตื่นเต้นที่ได้เห็นช้าง-ได้เห็นเฮลิคอปเตอร์ นานๆจะได้เห็นทีจะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงก็ผมมันเด็กบ้านอกนี่ครับ ที่บ้านไม่มีคอปเต้อ(เฮลิคอปเตอร์)
พอทุกคนมองตามมือที่ชี้ไป และได้เห็นช้างกันทั่วถึงทุกคนพวกเราก็ทำเหมือนเคย รู้หรือเปล่าครับว่าพวกผมทำอะไรกันต่อไป ทั้งที่ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องเรียน และกำลังเรียนอยู่ อาจารย์ก็กำลังสอนอยู่ ไปดูช้างกันเถอะครับผู้อ่าน ..
และพวกผมก็วิ่งกรูกันออกไปดูช้าง ผมได้เห็นช้าง ช้างมีหูสองข้างซ้ายและขวา ช้างมีตีน(เท้า)2คู่หน้าหลัง ช้างมีอะไรละขาวๆงวงหรืองาละทีนี้ ต้องงาซิเพราะผมจำได้ว่าเพลงบอกว่า 2 เขี้ยวใต้งวงเรียกว่างา และสีขาวๆยาวๆ2อันที่ผมเห็นมันก็น่าจะเป็นงาเอาเป็นว่าผมได้รู้จักช้างแล้ว .. ได้เห็นช้างแล้ว เย้ !.. ดีใจจัง ผมเห็นช้างแล้ว .. แล้วที่นี้ละ ช้างมาจากไหน ?.. ช้างมาทำอะไร ?.. ช้างมาจากป่า .. ถ้าช้างมาจากป่าแล้วทำไม .. ทำไมละถึงมีคนตามมาด้วย มีคนขี่หลังช้างด้วย-เขาเก่งจังเลยขี่หลังช้างได้ด้วย .. ในมือเขาถืออะไรนะ .. เหมือนค้อนของพ่อผมที่บ้านเลย-แต่ผมจำได้นะ .. จำได้ว่าค้อนที่บ้านผมปลายค้อนมันจะไม่แหลม แล้วนี่อะไรล่ะ ปลายแหลมก็แหลม ทำไมละเขาถึงได้เอาทุบลงบนหัวช้าง .. ช้างมันไม่เจ็บหรือ ?..
เวลาผ่านไปสักประมาณ 10-20 นาที เด็กๆก็พากันกลับเข้าห้องเรียน แต่ก็มีบางส่วนบางคนที่ยังติดใจช้างและผมก็เป็นบางคนที่ว่าพร้อมเพื่อนของผมอีกประมาณสี่ห้าคน เรายังติดใจช้าง .. ผมมองไปด้านหลังที่ช้างเดินมา ผมสงสัยจริงๆว่าช้างตัวอื่นๆทำไมมันไม่มา ก็ไอ้ที่ผมเห็นนี่มันมีตัวเดียวและคงจะเป็นตัวผู้เพราะมันมีงา ผมเคยได้ยินมาว่าช้างตัวผู้จะมีงา และตัวนี้ก็มีงา ผมคงเข้าใจไม่ผิด ช้าง ?.. ช้าง ?.. มันอยู่กันเป็นฝูง(โขลง)นี่ครับแล้วทำไม .. ทำไมละช้างที่ผมเห็นจึงมีตัวเดียว เอ ?.. ผมนี่ช่างเป็นเด็กขี้สงสัยจริงๆเป็นเด็กขี้สงสัยดีหรือเปล่าก็ไม่รู้-แม่เคยสอนผมว่าเป็นเด็กขี้เกียจไม่ดีไม่ดี .. แต่นี่มันขี้สงสัยมันต่างกับขี้เกียจนี่ครับ เอาเป็นว่าขี้สงสัยมันจะดีหรือไม่ดีผมก็สงสัยไปแล้วและต้องการคำตอบด้วย แต่ในตอนนี้ผมถามเพื่อน-เพื่อนก็ .. ชี้ . โบ้ . ชี้ . เบ้ .. ไม่รับรู้
ผมสังเกตรอบๆช้างจะมีคนเดิน 3 คนขี่หลังช้าง 1 คน คนที่เดินตามสามคน คนหนึ่งเดินด้านหลังช้าง อีกสองคนเดินซ้ายและขวาของถนนและเขามีอะไรมาขาย .. ผมก็ไม่รู้แต่คงจะเป็นของศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ แต่พ่อผมเคยบอกว่าเขาจะมาขายสิ่งศักดิ์สิทธิ์-จำได้ยังงั้น .. ผมและเพื่อนยังคงเดินตามช้างไปตามถนน ผมรู้สึกร้อน-ร้อนมากๆด้วย ผมมีรองเท้านะแต่เท้ามันทำไมร้อนละน่าจะร้อนแต่ตัวเฉยๆช้าง ?.. ช้างละ ช้างไม่มีรองเท้า ..
ผมเดินไปตามช้างเรื่อยๆและข้างทางบ้านไหนที่มีต้นกล้วย-ผมก็จะตัดใบตองกล้วยมาให้ช้างกิน ผมรักมันจังเลย-ผมรักช้าง ช้างเป็นสัตว์ที่น่ารักมากๆผมคิดอย่างนั้น ผมอยากจะขี่หลังช้างบ้างจังเลยแต่เอ๋ทำไงหนา ?.. ชั่งเหอะแค่เดินตามผมก็มีความสุขแล้ว
ก้าวช้าง .. ช้างก้าว .. และบัดนี้ก้าวของช้างก็ได้ก้าวออกจากหมู่บ้านของผมแล้ว ก้าวออกห่างไป .. ห่างไป ไปสู่หมู่บ้านอีกหมู่บ้านหนึ่งซึ่งอยู่ถัดไป เด็กที่หมู่บ้านแห่งนั้นก็คงจะได้เห็นช้าง-เขารอช้างเขาอยากเห็นช้าง .. และเขาก็คงจะได้เห็น ผมอิจฉาเขาจัง แต่เป็นเด็กขี้อิจฉาไม่ดีแม่ผมบอกยั้งงั้น ผมมองดูช้างจนลับตาผมผมยังไม่รู้จักช้างเลย ผมอยากรู้จักช้างมากกว่านี้แต่ช้าง-ช้างมันไปแล้ว
ขี้ช้าง !..เสียงของเพื่อนผมตะโกนขึ้นและทำให้ผมตื่นจากความอาลัย .. อาวรณ์ ผมและเพื่อนๆวิ่งกรูกันเข้าไปที่กองขี้ช้าง ของกู .. กูเห็นก่อน .. กูจะเอาไปให้ยายกูใส่ต้นหมากต้นพลู (มีความเชื่อว่าถ้าเอาขี้ช้างใส่ต้นพลูหมากมันจะมีอายุยืนยาวไม่ตายง่ายๆ) และต่อไปเกิดอะไรขึ้นผู้อ่านก็จินตนาการเอาเอง (เพราะคนเขียนขี้เกียจจะเขียนแล้ว) แต่สรุปเท่าที่เข้าใจว่าวันนั้น-ผมโดนแม่ด่าว่าไม่เข้าห้องเรียน .. หนีเรียน และอีกกระทงคือเสื้อและกางเกงนักเรียนของผมติดขี้ช้าง .. ขี้ช้าง
ค่ำวันนั้นก่อนนอนผมนึกถึงแต่ช้างไม่รู้เป็นอะไร ผมอยากรู้จักช้าง อยากจะเข้าใจช้าง อยากจะรู้จักช้างให้มากกว่าวันนี้ และผมจะได้หาคำตอบให้กับความเป็นเด็กขี้สงสัยของผม-อีกนานไหมหนาผมจะได้เห็นช้างอีก เฮ้อ !.. แต่วันนี้ผมกินข้าวทั้งน้ำตาช้างทำให้ผมมีน้ำตา แม่นะแม่กะอีแค่ขี้ช้างติดเสื้อบ่น .. บ่น..บ่นแล้วก็บ่น แถมเอาอะไรไม่รู้มาทาบก้นผม แต่แม่ครับแม่เผลอทาบแรงไปหน่อยหรือเปล่าครับก้นผมแดงเลย ก่อนนอนคือนั้นผมตั้งใจใว้ว่าจะฝันถึงช้างให้ได้ ต้องทำให้ได้ ผมต้องฝันถึงช้าง เพราะผมอยากรู้จักช้างมากกว่านี้ ช้างมีอะไรที่ทำให้ผมอยากรู้จักผมไม่รู้ .. ผมรู้เพียงว่าผมอยากรู้จักช้าง .. ผมรักช้าง ..
หน้าส่วนตัว
2446
