25 พฤษภาคม 2547 22:05 น.
วิจิตร ภู่เงิน
นกขมิ้นบินล่องลอยเล่นลม
ถลาชมฟ้ากว้างสุดแสนไกล
ผ่านกี่ป่ากี่เขากี่ดงไพร
ในหัวใจมุ่งป่าเขียวลาวัณย์
สุดขอบฟ้ามีป่าเป็นที่หวัง
มิพะวังเกรงภัยข้ามไพรสัณฑ์
เพียงดวงใจหนักแน่นในคืนวัน
บินฝ่าฟันแรงลมโถมพัดมา
อุปสรรคมากมายในเส้นทาง
แต่เพียงวางเก็บไว้ในอุรา
คิดเสมอจุดหมายคือดงป่า
และผืนฟ้าอุดมดั่งสวรรค์
จงบินไปดั่งใจที่ขีดคิด
เขียนลิขิตขวากหนามเคยขวางกั้น
บันทึกเรื่องราวและสิ่งสร้างสรรค์
ตลอดที่ชีวันยังเดินทาง
ผาหินบินจรมิเคยคอนสั่น
แจ้วจำนรรจ์ร่ำร้องอยู่มิวาง
ปล่อยความทุกข์ระทมให้ไกลห่าง
โผปีกกางด้วยแรงกำลังใจ
บินไปให้ถึงถิ่นป่าดงเขียว
ปากร่องเรียวส่งเสียงอันสดใส
กล่อมพนากล่อมพื้นฟ้าดงไพร
ปัดเป่าไล่ความทุกข์ของดงดอน
บินไปเถิด บินไป ไปให้ถึง
ในที่ซึ่งเจ้าหวังว่าเป็นคอน
บินไปเถิด บินไป ถิ่นหลับนอน
เจ้าจงจรรอนไปมิหนีหน่าย
บินไปให้ถึงถิ่นนั้นเถิดหนา
ท้องทุ่งหญ้ารอชมเจ้ามิวาย
บินไปร้องกล่อมฝูงวัวฝูงควาย
ในลำห้วย ลำคู .. ภูดงงาม
21 พฤษภาคม 2547 01:27 น.
วิจิตร ภู่เงิน
อยากมีรถสักคัน .. สวยสวย
จะพาอาหมวย ขับเที่ยว
ชมทะเล .. ชมป่าสีเขียว
จะลดจะเลี้ยว ตามใจเธอสั่ง
ขับไปยิ้มไป .. ละไมหวาน
แวะลงทาน ข้าวแกงสองข้างฝั่ง
พาเธอไป ทุกที่หวัง
อย่าพะวัง .. ขอแค่เธอเกี่ยวดอง
อยากมีบ้านสักหลัง .. สวยสวย
จะยกให้อาหมวย สักห้อง
ให้เธอเข้าจับ .. เข้าจอง
เที่ยวซื้อของ เข้ามาจัดวาง
และฉันจะช่วยเธอ .. เก็บกวาด
จัดเรียงขวดสีสวย ไว้ข้างข้าง
ส่วนทีวี วางไว้ตรงกลาง
วันที่ว่างว่าง นั่งดูกันสองคน
อยากมีเด็กสักคน .. สวยสวย
จะยกให้อาหมวย แสนซน
สอนร้องเพลงกัน วันละหลายหน
และฟังเสียงอาหมวยบ่น น่ารักดี
ยามเด็กสวยร้องไห้ .. ฮือฮือ
จูงมืออาหมวย ไปซื้อขนมสี
กลับบ้านเต้นหน้าจอ .. ทีวี
ให้อาหมวยยิ้มยินดี เพราะเด็กซน
20 พฤษภาคม 2547 14:17 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เขียนบทกลอนวอนเว้าเจ้าว่าเชย
ไฉนเลยสู้มือถือจ๊ะจ๋า
พี่มันมีแต่ใจไร้เงินตรา
หวังน้องยาเข้าใจไม่ชาเย็น
ส่งบทกลอนวอนเว้าออกจากใจ
เยื้อและใยสักเสี้ยวบ่พบเห็น
เขียนบทกลอนจากใจคนเป็นเป็น
ขอน้องเจนจัดแจงอย่าว่าเชย
เพียงพี่รักบทกลอนที่อ้อนสื่อ
ขอน้องถือรับคำที่เอื้อนเอ่ย
เป็นคำรักใช่แกล้งเรียบเรียงเลย
ทุกคำพี่เฉลยความในใจ
เป็นบทกลอนวอนเว้าจากใจจริง
ขอน้องหญิงรับบ้างบางเยื้อใย
รับเอาคำเชยเชยของคนไกล
รับเอาไปนั่งคิดพินิจชม
19 พฤษภาคม 2547 13:45 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ชายทะเลเร่รักอยากพักพิง
หญิงทะเลเขาหยิ่งทำไม่สน
ชายทะเลปวดร้าวในกมล
น้ำตาล้นเอ่อท่วมดวงฤดี
ชายทะเลมีรักเพียงปักลง
ในที่ตรงหญิงทะเลสุขขี
มอบความรักจากใจอันภักดี
ให้หญิงทะเลนี้เพียงคนเดียว
หญิงทะเลเหล่มองหมู่ไม้หาด
ชายทะเลอุจาดมิขอเกี่ยว
น้ำเลี้ยงใจชายทะเลซีดเซียว
หญิงทะเลเขาเทียว เที่ยวทำเมิน
หมู่ไม้หาดฉลาดสะอาดสุด
หญิงทะเลจึงหยุดยิ้มเขินเขิน
ทอดสะพานให้ไม้หาดเขาเดิน
ชายทะเลเพียงเพลินเดินย่ำเหยียบ
น้ำตาชายทะเลพลันไหลหลั่ง
หวนคิดนั่งทบทวนเอาตัวเปรียบ
หญิงทะเลไม้หาดงามเกินเทียบ
ชายทะเลจึงหงอยเงียบระบม
16 พฤษภาคม 2547 01:34 น.
วิจิตร ภู่เงิน
หว่านเม็ดรักปลูกลงเพียงงอกงาม
เฝ้ารักษาทุกยามไม่ห่างหนี
ปลูกเจ้าลงพร้อมถ้อยคำวจี
ว่าข้านี้จะดูแลให้ชื่น
เม็ดรักงอกงามมีคนถามไถ่
อยากเด็ดตัวเจ้าไปปลูกที่อื่น
เวียนแวะมาชมเจ้าทุกค่ำคืน
หวังเพียงข้าหยิบยื่นส่งเจ้าไป
ข้าหรือเป็นแค่คนที่ปลูกเจ้า
แม้หวงเฝ้าควรที่ห้ามเจ้าไหม
เจ้าจะจากอยากอยู่กับผู้ใด
แล้วข้าไยไปห้ามมิควรเลย
จึงถามเจ้าว่าอยากจากข้าไหม
คนทั่วถิ่นห่างไกลเข้าเชื้อเชย
หวังขอเจ้าไปปลูก แม่คุณเอ๋ย
ความในใจจงเอ่ย ข้ารอฟัง
โปรดอย่าคิดติดว่าข้าคนปลูก
เจ้าพันผูกห่างไกลให้แลหลัง
จงเติบโตทุกถิ่นอย่าพะวัง
ประดับสะพรั่งชูช่อชวนชม
หน้าส่วนตัว
1079
