26 กุมภาพันธ์ 2547 11:54 น.
วิจิตร ภู่เงิน
๑
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
ปูเดินเอียง ใยลงรู
คนเมาน่า หดหู่
ชนประตู เพราะเดินเอียง
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
อยากเดินเอียง เหมือนดั่งปู
ผู้ใหญ่ บอกนอกลู่
เป็นเด็กรู้ ควรเชื่อฟัง
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
แกล้งเดินเอียง เหมือนคนเมา
ผู้ใหญ่ หัวเราะเอา
ดูแกล้งเมา ช่างเข้าที
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
ปูเดินเอียง เพราะไม่เมา
ถ้าลอง ปูกินเหล้า
ปูเดินเมา คงเข้าที
เรื่อยเรื่อย มาเรียงเรียง
เดินเอียงเอียง เหมือนปูเมา
ผู้ใหญ่ คงชมเรา
ว่าแกล้งเมา เดินเหมือนปู
๒
เรื่อยเรื่อย มาโรงเรียน
เดินเอียงเอียง เหมือนปูเมา
ครูถาม ให้บอกเล่า
ว่าตัวเรา เป็นอะไร
เรื่อยเรื่อย มาโรงเรียน
บอกครูเพียง ผมแกล้งเมา
ไม่เคย กินดอกเหล้า
ผมแกล้งเมา เท่านั้นเอง
เรื่อยเรื่อย มาโรงเรียน
เมามาเพียง ให้ครูชม
ครูใย ทำหน้าขม
พูดว่าผม ไม่เข้าที
๓
เมาเรื่อย มาโรงเรียน
เพราะว่าเพียง อยากโดนชม
ครูใย ทำหน้าขม
ไม่พูดชม ว่าเข้าที
เมาเรื่อย มาโรงเรียน
ครูใจเอียง ไม่พูดชม
ผู้ใหญ่ เข้าใจผม
เขาเคยชม ช่างเข้าที
๔
เมาเรื่อย มาโรงเรียน
ครูใจเอียง ไม่พูดชม
25 กุมภาพันธ์ 2547 11:04 น.
วิจิตร ภู่เงิน
วันนี้อากาศ เหมือนจะดี ตอนเช้า
ตัวข้าพเจ้า ตื่นขึ้น จากหลับไหล
ลุกขึ้นนั่ง ตรงขอบเตียง อย่างทำใจ
แล้วเดินไป ล้างหน้าตา และแปลงฟัน
แปลงฟันเสร็จ ชะโงกชาน หน้าต่างห้อง
มองจ้องจ้อง สระน้ำใส ในบ้านข้าง
ทับทิมน้อย ปลาดุกใหญ่ ว่ายเก้งก้าง
แลรอบข้าง สระน้ำนั้น มีไก่เดิน
กลับเข้าห้อง เปิดเพลงฟัง ดังเบาะเบาะ
เปลี่ยนผ้าเพราะ ต้องอาบน้ำ ตามประสา
ยังเล่าเรียน จึงขวนขวาย หาวิชา
ไปเรียนช้า อดได้หวัง คะแนนงาม
อาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนใส่ชุด นักศึกษา
เก็บตำรา เตรียมให้พร้อม ออกจากห้อง
จักรยานสีแดง ปั่นตาม ริมคลอง
มองแล้วมอง เมื่อจะเลี้ยว รถมากมี
พอมาถึง ตึกที่จะเรียน เขียนอ่าน
มองรอบด้าน เพื่อนไม่มา น่าฉงน
นักศึกษา ชายหญิง ต่างเดินวกวน
ไม่มีเพื่อน เราสักคน ที่มาเรียน
นั่งอยู่นาน รออาจารย์ แลเพื่อนเพื่อน
ใยแชเชือน ไม่เห็นมา ดั่งนัดหมาย
เดินวนไป เวียนมา กระวนกระวาย
จะว่าคล้าย ไอ้นี่บ้า ก็ไม่เชิง
ดุเวลาก็ล่วงเลยมามากโข
ใจที่โต เริ่มแห้งเหี่ยว แล้วละหนา
จึงหยิบสมุด เบอร์โทร เปิดขึ้นมา
หวังโทรหา ได้รับรู้ ความเป็นไป
เสียงเพื่อนพูด จึงนิ่งฟัง อย่างตั้งใจ
เพื่อนบอกให้ ไม่มีเรียน ดั่งนัดหมาย
อาจารย์ยกเลิกเรียน ตั้งแต่ปีกลาย
แล้วพี่อ้าย ไปอยู่ไหน ใยไม่ฟัง
เมื่อได้ยิน ดังนั้นจึงนั่ง นิ่ง-นิ่ง
เอนหลังพิง โต๊ะหินอ่อน อ่อนในใจ
ไม่มีเรียน ไม่บอกเรา เพื่อนหรือใคร
นั่งน้อยใจ เพื่อนไม่เล่า มันเศร้าเอย...
หน้าส่วนตัว
846
