2 พฤษภาคม 2547 17:02 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ไขว่สลับสับแข้งแย่งยึดยื้อ
เลี้ยงลูกดื้อหัวชนไม่สนหลัง
จะโดนชิงลูกไปครองระวัง
ซ้ำแล้วอาจได้นั่งม้าสำรอง
ฟุตบอลเป็นกีฬาเล่นเป็นทีม
ใช่ไล่ทิ่มแต่ใช้มันสมอง
โฉบกระชากเลื้อยเล่นเป็นทำนอง
เหมือนจังหวะเสียงกลองมีท่าที
เชื่อมั่นในทีมคือหัวใจหลัก
อีกพวกพรรคพร้อมใจไม่อวดดี
วิ่งช่วยกันส่งแย่งสามัคคี
ไม่เก่งแต่พาทีพูดเหน็บแหนม
ให้กำลังใจแม้ยามแพ้พ่าย
ลูกผู้ชายเรื่องนี้แค่กับแกล้ม
ชัยชนะมันเป็นเพียงของแถม
เรื่องเป็นแชมท์งวดใหม่คงไม่แก่
แม้ชนะก็อย่าเที่ยวอวดเบ่ง
ทำนักเลงคุยโวว่าตัวแน่
เพราะอาจไปเดินชนกับของแท้
จะร้องไห้หาแม่กินนมนอน
2 พฤษภาคม 2547 16:25 น.
วิจิตร ภู่เงิน
หอมไอดินกลิ่นอวลท้องทุ่งนา
พะยอมพาออกดอกให้ชวนชื่น
หว้าลูกดกมดแดงรังระรื่น
กระจาบบินหน้าตื่นหลบพรานไพร
อีแซวแซวนกเอี้ยงว่าเถียงถ้อย
ว่าช่างด้อยไมตรีหาที่ไหน
กระเต็นน้อยคอยเหยื่ออยู่ร่ำไป
ไม่สนใจเหยี่ยวกาบนฟ้าคราม
อวลอบสาปวัวควายในห้วยหนอง
ชะโดร้องสามช่ารอบพงหนาม
ปลาชิวน้อยใหญ่สุขใจเต้นตาม
ในห้วยน้ำสาครแสนบันเทิง
ตามผืนนาต้นกล้าฟ้อนระบำ
กบร่ายมนต์ฝนพร่ำฉ่ำหลังเพิง
ชาวนาต่างหน้าชื่นยิ้มรื่นเริง
ร้องรำเซิ้งกล่อมพนาหลับพลัน
30 เมษายน 2547 15:16 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ยกมือไหว้ท่วมหัวขอพรพรม
รดภัยใต้ระบมให้ฉ่ำชื่น
เอาความผาสุขมาเช่นวันคืน
ถอดไฟฝืนโหมแรงมอดมลาย
ขอพรเสกส่งเอาความผาสุข
ดับไฟที่ไหม้ลุกเพื่อคนใต้
ปกปักรักษาด้ามขวานของไทย
เมื่อพาลภัยผ่านแผ่วให้ห่างหนี
ให้สะตองอกงามตามประสา
อีกผืนฟ้าทะเลยิ้มสุขี
ภูเขาสูงต้นยางใหญ่ก็ดี
ได้ขึ้นเขียวขจีไม่โอนเอน
เป็นแต่ความร่มเย็นเช่นคนใต้
มีเรื่องร้ายผ่านผันบ่ทุกข์เข็ญ
ขอความสุขขับไล่ความลำเค็ญ
ให้ชาวใต้ร่มเย็นตลอดไป
28 เมษายน 2547 16:23 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ร้อยมะลิขาวนวลตามเส้นด้าย
ใบมะยมเบี่ยงบ่ายสลับชั้น
ช่อชบามาบรรจบผูกพันธ์
เป็นมาลัยรับขวัญเจ้าคนดี
เข้าป่าให้ขวัญมาพากลับบ้าน
กอบข้าวสารข้าวสวยจะอิ่มหมี
จูงขวัญลูกยาให้มาทันที
แม่จะกลับค่ำนี้ให้รีบมา
พ่อเจ้ายังออกตามดูวัวควาย
แม่อยู่ด้วยกับเจ้านะแก้วตา
ใยจึงงอแงไม่ชื่นอุรา
ให้แม่ได้พึ่งพาก่อไฟฟืน
ค่ำแล้วนกกาก็กลับนอนรัง
แต่ขวัญเจ้าใยยังหลงสะอื้น
จักจั่นแผดเสียงแข่งค่ำคืน
รู้ไหมแม่กลัวฝืนกลั้นน้ำตา
แม่กลัวผีป่าในห้วยน้ำหนอง
มาจับจ้องยื้อเจ้าจะโหยหา
จึงเรียกขวัญแก้วให้รีบกลับมา
กินแกงเนื้อไข่ปลาที่แม่ทำ
27 เมษายน 2547 16:26 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ตกกี่ชั้นโตไม่เคยไหวหวั่น
ยังมาเรียนทุกวันไม่ขาดคร้าน
แม้ใครต่างชมโตว่าบ่เอาถ่าน
โตยังยิ้มบานยอมรับไม่ระอา
มันเหนื่อยนักโตก็พักไม่หนักหนา
ฟุบลงหลับให้ตำราเดินเข้าฝัน
มานีมานะปิติชื่นชีวัน
เจ้าแก่พัลวันหอมแกล้มชูใจ
ตื่นจากฝันโตคิดเห็นแค่ไข่ไก่
ตอนเช้าแม่ใส่มาเป็นกับข้าว
ใกล้เที่ยงท้องโตมันหิวตาเป็นดาว
ระยิบระยับแวววาวเต็มห้องเรียน
คุณครูครับโตอยากจะพากเพียร
แต่เมื่อเขียนเรี่ยวแรงโตก็หดหาย
ครูครับขอพักกินข้าวให้สบาย
แล้วตอนบ่ายค่อยมาเรียนดีไหมครู
ใช่ว่าโตขี้เกียจไม่อยากเรียนรู้
แต่ทุกเช้าตรูต้องตอนวัวไปลาม
จึงมาเรียนสายหิวข้าวในทุกยาม
เพราะข้าวสักชามตกท้องยังไม่มี
เห็นใจโตเถอะครับคุณครูคนดี
กลับบ้านจะท่องมานีให้ขึ้นใจ
มาเรียนนั่งหน้าไม่เป็นเด็กเหลวไหล
ครูปล่อยโตไปกินข้าวนะครับครู
หน้าส่วนตัว
11297
