20 พฤศจิกายน 2547 00:50 น.
วิจิตร ภู่เงิน
คล้อยตะวันเคลื่อนลงตรงเหลี่ยมเขา
สายลมเบาพัดผ่านลำธารใส
ต้นข้าวเขียวเรียวลมลู่กิ่งใบ
เสียงเรไรร้องมาว่าค่ำแลง
ระดาดดาวพราวฟ้าทาทั่วถิ่น
เสียงนกบินลงกลบที่กลบแก่ง
ปลาฮุบเหยื่อดังมาจากนาแปลง
ดุเหว่าแกล้งร้องไล่ให้คืนเรือน
คันนาเปลี่ยวเทียวเดินเพลินทางกลับ
ดาวระยับส่องทางกลางถิ่นเถื่อน
ขับกล่อมเพลงบรรเลงให้เป็นเพื่อน
เอาแสงเดือนเป็นดวงตาพาย่ำเดิน
เด็ดใบข้าวมาเป่าเล่าเพลงป่า
ผืนพนาหน้านี้มิขาดเขิน
มีพอกินพอใช้ไม่ขาดเกิน
แลจำเริญเพลินตาหน้านาปี
จึ่งขับขานเพลงไปกล่อมไพรพฤกษ์
แลยามดึกมีดาวสกาวศรี
สาดแสงส่องทั่วท้องทุ่งขจี
ให้ทุ่งมีข้าวงามตามฤดู
18 พฤศจิกายน 2547 15:58 น.
วิจิตร ภู่เงิน
แม่เฒ่าร่ายมนตร์เสกวิเวกเวทย์
ชายหญิงเพศพันธุ์เชื้อมาสิงสม
มันผิดฮีต*เสื่อมศรัทธาจะพาจม
ธรรมอาคมลบลู่มิรู้ครอง
ให้มันรู้กูจะสิงชั่วลูกหลาน
หากสันดานมันเสื่อมสัตย์คำของ
ธรรมวิชาอาคมมิจำจอง
ให้มันร้องโอดครวญจวนวางวาย
กูรู้เห็นเป็นเช่นกรรมมึงจำไว้
ตามมึงไปในถิ่นที่ทั้งหลาย
หากมึงผิดคำแก่เก่าเหล่าผีร้าย
จะรำร่ายสิงลงทรงร่างมึง
ให้มึงตายหมอบลงตรงตีนกู
รอผีปู่ผีย่าท่านมาถึง
ให้ท่านเหยียบลงซ้ำกรรมของมึง
อย่ารำพึงหากมึงทำกรรมคะนอง
ผืนไร่นาปู่ย่ากูถากถาง
ให้มึงวางตีนเหยียบอย่าผยอง
กูจะเสกส่งมึงลงไปกอง
ในก้นหนองห้วยกรรมจำให้ดี
*ฮีต หมายถึง จารีต ประเพณี
14 พฤศจิกายน 2547 14:30 น.
วิจิตร ภู่เงิน
แด่:อิทธิ พลางกูร แสงตะวันที่ลาลับขอบฟ้าในเพลาค่ำวัน
เก็บตะวันที่เคยส่องฟ้า
เก็บเอามาเก็บไว้ในใจ
เก็บพลังเก็บแรงแห่งแสง,ยิ่งใหญ่
มั่นคงไว้ดั่งเช่นตะวัน
เก็บตะวันดวงนั้นที่ส่องฟ้า
เก็บเอามาเก็บไว้ในใจฉัน
อยู่เป็นแรงเติมแต่งในคืนวัน
ให้ฝ่าฟันถึงฝั่งฝันอันแสนไกล
เก็บพลังเก็บแรงเก็บแสงเสียง
เก็บสำเนียงเก็บตะวันอันสุกใส
เอามาเติมให้เต็มในหัวใจ
แล้วออกไปเก็บฝันในวันคืน
หากตะวันยังอยู่คู่ฟ้ากว้าง
จะมัวห่วงสิ่งใดให้ตื่นฝืน
ออกตามฝันให้ถึงวันที่ยั่งยืน
กี่วันคืนไปให้ถึงซึ่งวันชัย
ยามท้อถอยคอยแสงแห่งตะวัน
มาแบ่งปันไออุ่นอันสุกใส
เติมจนเต็มทั่วห้องของหัวใจ
เริ่มวันใหม่ด้วยแรงแห่งตะวัน
เก็บตะวันดวงนั้นที่ส่องฟ้า
เก็บเอามาเก็บไว้ในใจฉัน
อยู่เป็นแรงเติมแต่งในคืนวัน
ให้ฝ่าฟันถึงฝั่งฝันอันแสนไกล
14 พฤศจิกายน 2547 14:21 น.
วิจิตร ภู่เงิน
คิดถึงอย่าแรงไม่ได้แกล้งเพ้อ
มีแต่เธอในใจไม่ตอแหล
ใจมันหวงห่วงมากอยากดูแล
ไม่ตอแหลพูดไปจากใจจริง
ก็คนมันคิดถึงจึงได้เพ้อ
ทุกวันเหม่อเจอใครไม่สุงสิง
ก็คิดถึงถึงมากมายจริงจริง
แล้วเธอนิ่งอยู่ใยช่างใจดำ
คิดถึงอย่างแรงถึงแรงมากมาก
พูดออกจากใจจริงอย่าได้ขำ
แม้ยามฝันยังเจอเธอประจำ
อย่าได้ทำเมินเฉยเลยคนดี
เก็บเอาความคิดถึงฉันไว้บ้าง
อย่าเมินหมางพาใจให้ห่างหนี
แม้จะห่างกันไกลไปทุกที
แต่ฉันนี้จะคิดถึงเธอแรงแรง
4 พฤศจิกายน 2547 12:36 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เป็นทุ่งนาแห่งความเหงา
เป็นสายลมเบาที่พัดผ่าน
เป็นความร้างลาที่เนินนาน
เป็นตำนานของผืนดินถิ่นทำเนา
เป็นภาพปลาฮุบเหยื่อที่เหลืออยู่
เป็นแค่คูคันนาที่แดดเผา
เป็นเพียงซากความหลังที่บางเบา
เป็นดั่งเสาค้ำคนให้อิ่มเอม
หน้าส่วนตัว
2552
