27 พฤษภาคม 2547 15:59 น.

.. ลมหายใจชาวนา ..

วิจิตร ภู่เงิน

ฤดูฟ้าทะมึนคลึ้มมืดมน
ลมพัดฝนเมฆดำบังจันทรา
โอ้แสงดาวแสงนวลดาริกา
บนฟากฟ้าถามหาแสงสว่าง

นกหลงคอนถลาบินหลงฟ้า
กลางผืนนาแลมองบ่เห็นทาง
เรไรร้องระงมดั่งทุ่งร้าง
ดูกองฟางร่ำไห้หาฝูงควาย

ฝนกระหน่ำเทลงไม่ปราณี
ผืนแผ่นธรณีกลายเป็นห้วย
ข้าวในนาที่เคยเขียวสดสวย
กลับต้องม้วยเน่าไปในดินโคลน

ฝูงปลาร่าเริงได้ตามวิสัย
มดแดงไฟอาศัยจอมดินโพน
ให้ฤดูน้ำหลากเพียงผ่านพ้น
จะลงโพนทำรังตามคันนา

ฝนฟ้าโหมกระหน่ำดั่งกลั่นแกล้ง
ในหน้าฤดูแล้ง แล้งหนักหนา
จะปลูกอะไรก็แห้งทันตา
มาถึงหน้านี้ยิ่งซ้ำระบม

โปรดแถนเจ้าดูแลน้ำฟ้าช่วย
ให้ฝูงวัวควายอิ่มพอสุขสม
น้ำท่วมนาข้าวจ้าวข้าวเหนียวจม
ชาวนาตรมเกี่ยวเก็บไม่พอกิน

น้ำท่วมฟ้าทะมึนคลึ้มมืดมน
ชาวนาจนหนทางในผืนดิน
บ่มีแสงดาวส่องธรณินทร์
ชีวิตสิ้นล้มลง.......ในบัดดล

27 พฤษภาคม 2547 01:05 น.

.. สีน้ำฟ้า ..

วิจิตร ภู่เงิน

มองฟ้า .. สีน้ำฟ้า
ปุยเมฆทา .. พาวิจิตร
ดลใจ .. ให้ขีดคิด
เขียนลิขิต .. บทกวี

  มองรุ้ง .. สีน้ำรุ้ง
ผู้คนมุ่ง .. ความสุขขี
วิจิตร .. เพียงยินดี
กับโลกที่ .. มีความฝัน

  มองเมฆ .. สีขาวขาว
ลอยสกาว .. บังตะวัน
น้ำฟ้า .. เคียงคู่กัน
เจือแบ่งปัน .. ความน่าชม

  ตะวัน .. สีสุกใส
วิจิตรใจ .. ล่องลอยลม
พัดพริ้ว .. ปลิวไล้ผม
แลสุขสม .. ชื่นวันวาน

  มองนก .. เจ้าผกผิน
บินไร้ถิ่น .. ส่งเสียงหวาน
น้ำฟ้า .. สีโปรดปราน
จึงบินนาน .. ชมลมลอย

  มองตา .. สีวิจิตร
ที่ขีดคิด .. เพียงถ้าคอย
น้ำฟ้า .. หล่นเรียงร้อย
วาดนกน้อย .. สีลาวัณย์

27 พฤษภาคม 2547 00:44 น.

.. นกขมิ้น ..

วิจิตร ภู่เงิน

นกขมิ้นบินล่องลอยเล่นลม
ถลาชมฟ้ากว้างสุดแสนไกล
ผ่านกี่ป่ากี่เขากี่ดงไพร
ในหัวใจมุ่งป่าเขียวลาวัณย์

สุดขอบฟ้ามีป่าเป็นที่หวัง
มิพะวังเกรงภัยข้ามไพรสัณฑ์
เพียงดวงใจหนักแน่นในคืนวัน
บินฝ่าฟันแรงลมโถมพัดมา

อุปสรรคมากมายในเส้นทาง
แต่เพียงวางเก็บไว้ในอุรา
คิดเสมอจุดหมายคือดงป่า
และผืนฟ้าอุดมดั่งสวรรค์

จงบินไปดั่งใจที่ขีดคิด
เขียนลิขิตขวากหนามเคยขวางกั้น
บันทึกเรื่องราวและสิ่งสร้างสรรค์
ตลอดที่ชีวันยังเดินทาง

ผาหินบินจรมิเคยคอนสั่น
แจ้วจำนรรจ์ร่ำร้องอยู่มิวาง
ปล่อยความทุกข์ระทมให้ไกลห่าง
โผปีกกางด้วยแรงกำลังใจ

บินไปให้ถึงถิ่นป่าดงเขียว
ปากร่องเรียวส่งเสียงอันสดใส
กล่อมพนากล่อมพื้นฟ้าดงไพร
ปัดเป่าไล่ความทุกข์ของดงดอน

บินไปเถิด บินไป ไปให้ถึง
ในที่ซึ่งเจ้าหวังว่าเป็นคอน
บินไปเถิด บินไป ถิ่นหลับนอน
เจ้าจงจรรอนไปมิหนีหน่าย

บินไปให้ถึงถิ่นนั้นเถิดหนา
ท้องทุ่งหญ้ารอชมเจ้ามิวาย
บินไปร้องกล่อมฝูงวัวฝูงควาย
ในลำห้วย ลำคู .. ภูดงงาม

25 พฤษภาคม 2547 22:25 น.