27 กันยายน 2547 11:27 น.
วิจิตร ภู่เงิน
กรุ่นกลิ่นกาแฟยามเช้า,ยังคงเหลืออยู่
แจกันและดอกไม้แลดูก็ยังสดใส
ตู้ปลา,ปลายังว่ายว่องไว
มองไปนอกหน้าต่าง,ดอกไม้ก็บานรับอรุณ
รั้วหน้าบ้านตำลึงชูยอดไสว
แสงตะวันละมุ่นละไมยิ่งอบอุ่น
ผีเสื้อน้อยยิ้มรับเช้าวัน,วัยแรกรุ่น
บินมาผิงไออุ่นของแสงตะวัน
++++++
แต่เธอละ,เธอไปไหน
เธอทิ้งไว้แค่กลิ่นกาแฟเหงาเหงา
กับรอยยิ้มยามเช้าเช้า,ของวันเก่าเก่า
กับคนขี้เหงา... ที่เธอเคยเอ็นดู
++++++
23 กันยายน 2547 13:51 น.
วิจิตร ภู่เงิน
แต้มสีแดงให้ดอกไม้ได้ดูสดสวย
เติมสีน้ำเงินให้หนองห้วยทะเลและฟ้า
สุมไฟก่อให้ดวงดารา
บนฟากฟ้าได้ส่องแสงสุกสกาว
บันทึก,เล่าเรื่องราวของนางฟ้า
ที่คอยปลอบรักษายามเหน็บหนาว
เก็บไออุ่นของดวงดาว
ใส่กล่องติดกาว,จ่าหน้า,ส่งถึงทุกๆคน
หยุดความเหงาของสายลมใว้ตรงหน้า
ให้เป็นเพื่อนพูดจายามสับสน
ฝากความรักกับสายลมถึงผู้ทุกข์ทน
สั่งสายฝนโปรยปรายให้ฉ่ำเย็น
มอบความรักเป็นกำลังใจถึงเธอ
......
มอบความรักเป็นกำลังใจ......ส่งถึงเธอ
20 สิงหาคม 2547 17:55 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ไผ่ริมฝายร่ายลิ่วลำลมพัด
ต้นเรียงจัดแจงหนอกอแตกสาน
ยึดคันดินด้วยรกรากยืนนาน
ริมสะพานผ่านตาทุกหน้าปี
คราหน้านาพาใจให้หวนคิด
ลำไผ่ติดต้นฝายได้สานศรี
เอามาถักปักกั้นกันปลาดี
แต่เดิมทีทำท่อก็พองาม
ถึงหน้าหนาวราวไผ่ยังได้ตาก
ข้าวแห้งซากซังฟางวางใส่หาม
เกี่ยวข้าวเสร็จทำเบ็ดก็แต่ตาม
ว่าวผูกล่ามลอยลมก็สมใจ
ฝูงวัวควายเคียงคู่อยู่กลางนา
ตัดไผ่มาขัดเหลาให้เงาใส
เป็นกระบอกออกทุ่งทั่วป่าไพร
พอได้ใช้ใส่ของรองน้ำกิน
ทิวไม้ไผ่ใบเขียวเรียวลำงาม
กี่โมงยามย่างผ่านพานถวิล
ครั้งก่อนหน้าว่าเห็นเป็นอาจิณ
บัดนี้สิ้นสูญไปไผ่ต้นนา
ฝายก็ร้างทางเดินเมินผู้ผ่าน
ราวสะพานลานลุ่มที่ซุ้มปลา
ตอนนี้รกปกด้วยดงหญ้าคา
ขึ้นหนาตาพาฝายให้หน่ายแล
ผู้คนหรือถือไถ่ไม่พบเห็น
ตะวันเย็นย่ำพัดผลัดผ้าแพร
น้ำฝายไหลไม่หวนใคร่จริงแท้
ฤดูแปรผ่านไป.........ไผ่เหงาตาย
20 สิงหาคม 2547 17:27 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ทานตะวันหันดอกออกท้าแดด
ตะวันแสดสาดส่องบ่หมองศรี
กลีบดอกกล้าท้าแข่งแสงสุรีย์
เรืองรุจีสีงามอร่ามตา
ต้นยืนหยั่งดั่งว่ามิล้าเหนื่อย
ใบบ่เปื่อยเมื่อยไหม้ใคร่สูหา
ยืนหยัดทนท้าทานปานศรัทธา
เจ้าแรงกล้าบ่กลัวจนมัวใจ
แสงตะวันผันผ่านมาผลาญเผา
ไฟในเตาเร้าโหมโรมไศล
ผู้คนเศร้าเหงาหน้าล้าฤทัย
บ่สู้ไปในวันปล่อยผันผ่าน
ขอสูเอาเจ้าดอกทานตะวัน
เป็นกำนัลวันท้อของคนหาญ
ให้ยืนหยั่งดั่งดอกตะวันบาน
มิล้ารานนานวัน.........จงหมั่นเพียร
20 สิงหาคม 2547 17:13 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ความรักคือสิ่งใดเล่า
ฉันเฝ้าถามไถ่ดวงดาวบนฟากฟ้า
ความรักคือรุ้งคาดวาดทิวา
หรือว่าเป็นดั่งแสงขาวนวลของดวงจันทร์
ดวงดาวมากมายบนฟากฟ้า
พูดจาประสาสวรรค์
บอกความรักคือสิ่งกำนัล
ที่เหล่านางฟ้านั้นให้เรามา
..........
ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่ดาวพูด
ความรักบริสุทธิ์จากใจนั้นหนา
ผู้สร้างสรรค์คือเหล่านางฟ้า
ให้เรามาจริงดอกหรือ.....?
..........
ความรักคือสิ่งใดเล่า
ฉันเฝ้าถามดาวทุกมื้อ
วันนี้ดาวยิ้มและทำตาปรือ
บอกฉันว่าความรักคือ..........สิ่งสวยงาม
หน้าส่วนตัว
1947
