4 พฤศจิกายน 2547 12:02 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เธอคือคนแปลกหน้าผู้มาเยือน
ฉันและเพื่อนเพิ่งเจอเธอวันนี้
เธอส่งยิ้มอย่างคนมีไมตรี
ในเช้าที่มีเราอยู่หลายคน
เธอเดินมาพร้อมครูผู้สอนฉัน
ครูบอกพลันนี้เพื่อนเรือนห่างหน
เธอมาจากอีกบ้านของตำบล
ขอทุกคนดูแลอย่าแชชา
เพื่อนทุกคนทักทายเธอทั่วถึง
แล้วเธอจึงนั่งลงตรงข้างฝา
ฉันแอบมองเมื่อเธอนั่งพูดจา
เธอหันมาฉันหลบกลบอาการ
ในห้องเรียนวันนั้นฉันฝันเพ้อ
ว่าพบเจอนางฟ้ามายิ้มหวาน
โปรยดอกไม้มาให้ใจชื้นบาน
ทอสะพานผ่านฟ้ามาให้ชม
ครั้นตื่นมาเวลาก็จวนเที่ยง
ได้ยินเสียงครูเตือนเรื่องตัดผม
ไม่ตัดมาระวังนั่งระทม
ก้นระบมเพราะครูผู้เฆี่ยนตี
และเที่ยงวันเธอนั้นนั่งกินข้าว
เธอบอกกล่าวกับเราเมื่อเดิมที
เพื่อนของเธอแต่ก่อนก็มากมี
ย้ายมานี้เพราะแม่มาทำงาน
บ่ายโมงแล้วจึงเข้าเล่าเรียนต่อ
คุณครูหนอขยันหมั่นให้หาร
ฉันนั่งคิดตัดตั้งอยู่ตั้งนาน
เธอเดินผ่านบอกว่าเอาห้าลง
คำตอบคือห้าสิบฉันหยิบตอบ
ลงในกรอบหัวใจไม่สัยสง
เป็นคำตอบที่ฉันนั้นบรรจง
เขียนตอบลงแล้วเธอช่วยตรวจทาน
พอส่งครูครูว่าช่างน่าอาย
ลอกเขาได้ก็แค่สูตรคูณหาร
เธอแอบยิ้มชอบใจอยู่ตั้งนาน
ฉันเดินผ่านเธอว่าอย่าน้อยใจ
ถึงเลิกเรียนเธอลาพวกเรากลับ
พรุ่งนี้รับรองว่าจะมาใหม่
แม่มารับควบห้อมอเตอร์ไชค์
ฉันต้องไปแล้วละเดี๋ยวจะเย็น
พอค่ำคืนเข้านอนฉันร้อนใจ
กลัวเธอไปไม่มาให้ฉันเห็น
เมื่อตื่นเช้าอยากเห็นเธอถึงเย็น
หวังเธอเป็นกำลังให้ตั้งใจ(เรียน)
2 พฤศจิกายน 2547 15:45 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ขอโทษนะ หากทำให้เธอช้ำ
กับบางคำที่ฉันพูดออกไป
ฉันเพียงไม่อยากให้มันเกินไกล
จึงจงใจแกล้งพูดส่งเรื่องราว
ขอโทษนะ หากทำให้เธอช้ำ
กับบางคำที่เขาช่วยส่งข่าว
กับบางคนที่ดูจะก้าวร้าว
จนเธอเศร้ากับบางคำที่ได้ฟัง
ขอโทษนะ หากทำให้เธอช้ำ
กับบางคำที่อาจไม่ระวัง
เพียงแค่กลัวตัวเองล้ำเส้นหวัง
ที่เธอตั้งขีดไว้เพื่อตัวเธอ
- - -
ขอโทษนะ เพียงไม่อยากให้เธอกังวล
29 ตุลาคม 2547 22:19 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เธอ
เคยไหม...? เวลารักใครแล้วเพ้อ
เคยไหมเธอ..? เวลาเหงาแล้วคิดถึง
เป็นแต่ใครคนนั้นในห้วงคำนึง
เพ้อไปถึงวันข้างหน้าว่าอุ่นใจ
ฉันว่า
ความรักอาจเป็นเหมือนสายลมลอย
หลายคนคงเฝ้าคอยและถามไถ่
อยากมีรักมาครองให้อุ่นใจ
แต่สุดท้ายพัดผ่านไปให้คำนึง
ฉันว่า
โลกของความเป็นจริงรอเธออยู่
รอให้เธอออกไปดูให้รู้ซึ้ง
รักอาจจะสวยจะเศร้าให้รำพึง
แต่สักวันหนึ่งรักเธอคงยั่งยืน
ฉัน
ก็เพียงอยากจะถามเธอและบอกเล่า
ขอเธอเข้าใจไม่แปลเป็นอย่างอื่น
เพียงอยากจะส่งใจไปกับวันคืน
ให้เธอได้รักที่ยั่งยืนมาครอบครอง
29 กันยายน 2547 12:29 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ภาพใบนี้มีดวงตาผมสิงสู่
คอยจ้องอยู่เพียงเธอไม่ห่างหนี
เพราะภาพนี้ผมได้ถอดเอาดวงใจ
ใส่ลงไว้ในภาพมอบให้เธอ............. พ่อ
ขอให้ภาพใบนี้เชื่อมประสาน
เป็นสะพานพารักไปเสนอ
บอกเป็นนัยว่าใจมีเพียงเธอ
หลงละเมอเพ้อร่ำทุกค่ำวัน
ให้ไออุ่นในภาพพาเธอหลับ
กี่คืนลับภาพรักสลักฝัน
ขอเสียงเพลงบรรเลงเพลงสัมพันธ์
ให้เธอนั้นนอนหลับกับอุ่นไอ
ภาพใบนี้มีดวงตาผมสิงสู่
คอยเฝ้าดูยามเธอนั้นหลับไหล
คอยเก็บดาวเก็บเดือนบนฟ้าไกล
มาร้อยเป็นมาลัยส่งให้เธอ...........วิจิตร
29 กันยายน 2547 00:12 น.
วิจิตร ภู่เงิน
อย่าหลงตัวเองไปเลยเจ้าสกุณา
ท้องฟ้าไม่ใช่ของเจ้าคนเดียวหรอกหนา
ดูตรงนั้น,ตรงโน้นซิ.. ยังมีดวงดารา
และดวงจันทรา ลอยเด่นประดับฟ้าแสนไกล
อย่าหลงตัวเองไปเลยเจ้าสกุณา
ไม่มีเจ้าท้องฟ้าก็ยังคงสดใส
แม้เจ้าจะบินลาร้างไปแห่งหนตำบนใด
ท้องฟ้าคงไม่ร้องไห้เพราะอาลัยอาวรเจ้า
- - - - - -
อย่าหลงตัวเองไปเลยเจ้าสกุณา
- - - - - -
ในวันที่ท้องฟ้าคลึ้มมืดมน
สายฝนหล่นชะโลมผืนป่า
อย่าหลงตัวเองเลยเจ้าสกุณา
ท้องฟ้ามิใช่ของเจ้า...คนเดียว
หน้าส่วนตัว
1018
