16 พฤศจิกายน 2551 16:53 น.
วาสุกรี
ด้วยรู้ศักดิ์ รักนี้ ไม่มีสิทธิ
จึงไม่คิด หึงหวง และทวงหา
เจอกันเมื่อ สายไปแล้ว นะแก้วตา
ถ้อยสัญญา ใดใด จึ่งไม่มี
พบไม้งาม ยามขวานบิ่น ใช่สิ้นท่า
พบแววตา ท่วงจริต อยากคิดหนี
แม้นขวานบิ่น อย่าหมิ่นนัก เตือนสักที
มันพร้อมที่ จะทุบเจ้า แล้วเข้านอน
เฮ้อ.......
11 พฤศจิกายน 2551 12:13 น.
วาสุกรี
เปิดลิ้นชัก หารักเอย ที่เคยทุกข์
ซ่อนตัวซุก ในความมืด วืดความหวัง
ลมหายใจ รวยริน คล้ายภินท์พัง
ดูเหมือนยัง อ้างว้าง ไม่ซ่างซา
ดูแลตัว เองบ้าง ต่างต้องสู้
รู้ทั้งรู้ เหมือนไม่สิ้น ถวิลหา
โอ้ความรัก เกิดที่ใจ ไร้ที่มา
อนิจจา ที่จะไป ก็ไม่มี
ปิดลิ้นชัก ว่ารักเอย ที่เคยทุกข์
ซ่อนตัวซุก แม้เหงาหงอย อย่าถอยหนี
หากพร้อมสู้ ลุยต่อ อย่ารอรี
เคาะบอกที ที่ตรงอก ตกลง...นะ
25 ตุลาคม 2551 16:44 น.
วาสุกรี
จากชีวิต ของคน ที่ทนสู้
จากใจผู้ ขื่นขม ถูกข่มเหง
จากใกล้ชิด เคียงฝัน อย่างกันเอง
เขาละเลง รอยร้าว ให้เศร้าใจ
...มาวันนี้ ใจฉัน นั้นหายเจ็บ
...ความหนาวเหน็บ คราวนั้น มิหวั่นไหว
...ข้ามจากความ สับสน พ้นทุกข์ภัย
...และฉันได้ คนที่ฉัน นั้นต้องการ
ขอบใจนะ ที่ทำให้ ฉันได้คิด
กับชีวิต ต้องสู้ รู้กล้าหาญ
จนได้ยืน สู่ฝัน อันตระการ
เธอซมซาน บ้างอย่าท้อ สู้ต่อไป
23 ตุลาคม 2551 07:29 น.
วาสุกรี
ละครโลก ละครโรง มีโครงเรื่อง
ที่ต่อเนื่อง โยงใย ให้ความหมาย
ละครโลก ลึกล้ำ เกินทำนาย
ละครโรง ปิดท้าย ด้วยความดี
...ละครโลก มีเล่น เป็นหลายบท
...เกียรติยศ อำนาจ ทาสศักดิ์ศรี
...เดี๋ยวหลอกเขา หลอกเรา ไม่เข้าที
...คนจึงมี ...ละคร... ไว้สอนใจ
ละครโรง ปิดลง ตรงจุดหนึ่ง
อาจถอดดึง ชฎา มาเก็บได้
แต่หน้ากาก ละครโลก ที่โพกไว้
ดึงเท่าไหร่ ก็ไม่หลุด แม้นสุดแรง
...อยากจะหยุด โลกละคร แต่ตอนนี้
...หยุดสิ่งที่ สับสน ทุกหนแห่ง
...หยุดความ โหดร้าย ไม่สำแดง
...หยุดแก่งแย่ง สิ่งสมมุติ ฉันหยุดคอย
ยอมเป็นคน ไม่ทันกิน จนสินทรัพย์
แลยอมรับ กับความเศร้า ที่เหงาหงอย
อยากวางหวัง ทิ้งไว้ ให้ล่องลอย
ฉันอยากปล่อย ความเป็นคน บนเวที
...................
18 ตุลาคม 2551 17:37 น.
วาสุกรี
ฉันจากนา มากรุง มุ่งสู่ฝัน
จากด้วยวัน ฟ้าใส ไร้เมฆฝน
ฉันกลับบ้าน เยี่ยมเยือน เพื่อนทุกคน
วันฟ้าหม่น เป็นคนเก่า ที่เท่าเดิม....
หน้าส่วนตัว
1481
