แม้ไหวลู่ต้องอยู่ได้ในสายลม

วาวเดือน

พายพัดโบกโยกไสวไกวกิ่งไม้
ร่วงโปรยปรายไม้ใบในสาขา
ไม้พัดปลิวพริ้วไหวไร้วิญญา
แต่ชีวายังยืนหยัดระบัดใบ

แม้ต้นหญ้าในป่าแล้งที่แห้งเหี่ยว
ยังเด็ดเดี่ยวเรียวใบไม่หวั่นไหว
ยังเเทรกร่างกลางดินแล้งระเเหงไพร
เพื่อผลิใบในป่าใหญ่ให้ชีวัน

แม้ชีวิตที่สิ้นหวังดังป่าแล้ง
ไร้เรี่ยวแรงแห่งพลังดังถวิล
ไร้กำลังพลังใจอันรวยริน
แต่ไม่สิ้นกำลังใจในตัวตน

ต้องยืนหยัดฟันฝ่าดังผาแกร่ง
ต้องเข้มแข็งมีแรงสู้อยู่ทุกหน
ไม่หวั่นไหวในทุกข์โศกโลกใบมน
ไม่ยินยลคนพร่ำด่าว่าไม่ดี

ต้องอยู่ได้ดังไม้ไหวที่ไกวสู้
ที่ยืนอยู่ดูใบหล่นวนเวียนหนี
ที่ไหวลู่อู้ลมบ้างในบางที
บางครั้งมีที่ต้านลมไม่ล้มลง

ต้องยึดมั่นเด็ดเดี่ยวดังเรียวหญ้า
ที่ฟันฝ่าท้าป่าแล้งเป็นแผงผง
มีจุดยืนผืนชีวันอันมั่นคง
ไม่ล้มลงให้คนข้ามหยามน้ำใจ


กลอนบทนี้แต่งไว้นานแล้วค่ะ เอามาลงเก็บไว้อ่านนานๆ