9 กันยายน 2552 12:01 น.
วาวเดือน
พิรุณโรย โปรยปราย สายฟ้าแลบ
แสงปลาบแปลบ แวบวาบ เหมือนภาพหลอน
เสียงสะเทือน เลื่อนลั่นมา ดุจฟ้าคลอน
ทิฆัมพร ก็ร้อนรน เพราะฝนแรง
ฟ้าสว่าง ก็พร่างพราย ด้วยลายเมฆ
ดุจปั้นเสก ด้วยเมฆครึ้ม อึมครึมแสง
หวาดผวา นภากาศ หวาดระแวง
ด้วยเสียงแสง แห่งฟ้าโกรธ พิโรธมา
แต่เมื่อสิ้น ดินฟ้า โกรธานั้น
ฟ้าก็พลัน เหมือนวันใหม่ ให้หรรษา
ไร้พยับ เมฆหมอกฝน บนนภา
แสงทิวา ฟ้ากระจ่าง สว่างวัน
เหมือนชีวิต ที่ผิดหวัง พังพินาศ
มีทั้งขลาด หวาดไหว ไร้สุขสันต์
ทางดำเนิน เกินจะย่าง เหมือนทางตัน
อีกพลิกผัน หันชีวิต บิดเบือนไป
อุปสรรค ที่กักกั้น นั้นถาโถม
พือพัดโหม โรมรัน ให้หวั่นไหว
แต่หากสู้ กู้ชีวิต พิชิตใจ
ก็แก้ไข ให้สว่าง ในทางตัน
ฟ้าหลังฝน ย่อมใสสด งดงามยิ่ง
เหมือนละทิ้ง สิ่งมัวหมอง ไม่ปองขวัญ
ชีวิตคน ก็วนเวียน ไม่เพี้ยนกัน
ทุกข์มหันต์ ก็พลันสุข สนุกใจ
28 สิงหาคม 2552 16:24 น.
วาวเดือน
ยามเหนื่อยล้า พาให้ใจ ต้องไหวหวั่น
ใจพรึงพรั่น สั่นสะทก อกหวั่นหวาม
กายอ่อนเปลี้ย เพลียสั่นไหว โหยไห้ตาม
ทุกโมงยาม เฝ้าถามตัว กลัวอะไร
กลัวความเงียบ เย็นเยียบจิต คิดไม่ตก
จิตวนวก พกเพ้อ ละเมอไหน
หรือกลัวเหงา เงาตัวเอง วังเวงใจ
เหงาแค่ไหน ในความคิด พินิจดู
หน้าส่วนตัว
1855
