9 ตุลาคม 2547 19:57 น.
วารินลับแล
ฉันมันของเก่า
เค้า...คือ ของใหม่
น่าเข้าใกล้ น่าสนใจ น่าค้นหา
ฉัน...คือ ของขึ้นรา
น่าเบื่อ น่าขว้างปา น่าโยนทิ้งไป
เธอ..คือคนขี้เบื่อ
พื้นที่ในใจมีเหลือเฟือสำหรับของใหม่
ของเก่าจึงถูกผลักไสไล่ส่งอย่างไร้เยื่อใย
ฉันต้องหลีกทางใช่ไหม...ใช่ไหมเธอ
ฉันคงบ้า
ฉีกรูปอาละวาด
เหมือนคนเป็นโรคประสาทคลุ้มคลั่ง
โวยวาย ร้องไห้ ไร้คนอยู่ฟัง
เมามาย.บ้าคลั่ง..เพราะเธอ
เอาถ้อยคำหวานๆเก็บมาคิด
เจ็บสนิท..ยังเพ้อเผลอ
เธอไม่รักแต่ทำไมยังรักเธอ
ใจเริ่มลอยเหม่อ
ก้มเก็บเศษรูปเธอ.....ไว้ที่เดิม
สุขนัก.ปวดลึก
ความสุขของเรามันช่างสั้น
แต่ความเจ็บปวดมันยาวนักยากเลือนหาย
ความเป็นจริงยังจมลึกให้ปวดใจ
นั่นคือเธอเดินจากไป...ไม่กลับมา
สุข.มันก็เพียงเล็กน้อย
แต่ความปวดร้าวมันฝังรอยให้ไหวล้า
ฉันยังงมงายกับอดีตที่ผ่านมา
ฉัน..ยังนับหยดน้ำตาอยู่ทุกคืน
8 ตุลาคม 2547 21:07 น.
วารินลับแล
จะรักเธอ....คนดี
ไม่ว่าจะอยู่ที่นี่หรือที่ไหน
แปลกดีนะ....ถ้าความรู้สึกลึกๆในใจ
จะเก็บเอาไว้ไม่เผื่อใครใครแม้สักคน
เพราะเธอคือคนแรก
มันจึงไม่แปลกในทุกๆสิ่งของเหตุผล
ฉันรักเธอ....จะรักเธอเพียงหนึ่งคน
คืนวันที่ผ่านพ้น....ฉันจะมีเธอ
ถึงแม้เธออาจจะมีใคร
ที่อยู่เคียงชิดใกล้...ไหวเพ้อ
แต่ในความฝันฉันฝันถึงเธอ
ทุกลมเข้าออกเสมอบ่งบอกว่าเธอ
...........คือ ลมหายใจ............
8 ตุลาคม 2547 10:14 น.
วารินลับแล
ยิ่งนานวัน....ฉันยิ่งรักเธอ
รักเสมอ รู้ไหม...ไม่แปรผัน
หัวใจดวงนี้.....มีเธอทุกคืนวัน
ความผูกพัน...นั้นมีมาก ยากจะเลือน
แล้วคนดี..ที่รัก ของฉันเล่า
จะคิดเหมือนกัน บ้างไหม....ขอเอ่ยเอื้อน
เพียงสักนิด...เพียงในใจ ไม่แชเชือน
เพียงคำเตือนว่ารัก....จากในใจ
หน้าส่วนตัว
1717
