14 มิถุนายน 2549 11:40 น.
วานร วายุ
มืดสนิท
ทั้งหมด.....
มิรับรู้แสงสีใด
ทุกสรรพสิ่งพลันหายจาก มโนสัมผัส
จืด ชืด ชา เฉย สรรพางค์กาย
ตะเกียกตะกายหากแต่สัญชาตญานเรียกร้อง
รุมเร้าไห้ หวลคิดคณึง....
ล่วงมาเท่าไหร่ มิรู้ได้
รสสัมผัสนานา
หายไปเจียนลืมแม้กระทั่งกลิ่นน้ำลาย ตัวเอง
หายไปทั้งหมด
มืด แล หนาวเหน็บ
หวังได้สักครากลับมา
สัมผัสอีก
อีกสักครา....
14 มิถุนายน 2549 11:16 น.
วานร วายุ
ท้องฟ้าคราม.........
บางครั้งทำให้หวั่นไหว
ว่า..
อาจก่อเกิดพายุ
แรง
แต่บางครั้งทำให้แข้มแข็ง
รอคอย
......
วันฟ้าคราม
... อีกครั้ง
14 มิถุนายน 2549 11:12 น.
วานร วายุ
คมดาบอาจฉีกร่างข้าให้สะบั้น
แหลกกระจุย
แม้กระนั้นข้าภาวนาว่า
ขอให้ดาบเล่มนั้นคมราวแสงอาทิตย์
เพื่อสำนึกสุดท้ายของวิญญาณที่แผ่วเบา
หลุดลอย แล นิ่มนวล
14 มิถุนายน 2549 11:09 น.
วานร วายุ
ในเมื่อ ไม่ได้เป็นในสิ่งนั้น
ก็มิควรหวังในสิ่งอื่น
แต่ควรคิดหาเหตุผลในสิ่งที่เป็นไป
ที่เป็นอยู่ และจะได้รู้ว่า
สิ่งนั้นที่หวัง ก็คือสิ่งที่อาจเป็นอยู่นั่นเอง
หน้าส่วนตัว
1022
