28 ตุลาคม 2548 15:15 น.
วาทิพย์
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
กี่ยุคกี่สมัยก็พูดกันมาแบบนี้
หากงานเลี้ยงหน้าแขกที่มาเป็นชุดเดิมก็คงดี
จะได้จัดงานขึ้นทันทีที่จบไป
แต่ครั้งนี้ต่างคนมีภาระหน้าที่
จึงไม่อาจใช้ชีวีร่วมกันใหม่
ทุกคนมีฝัน เพื่อวันหน้า ต้องก้าวไป
เพื่ออนาคตที่สดใสจำใจทำ
รู้ดี...เธอไม่อยากจากลา
เหมือนกับใจฉันที่หวั่นไหวมาทุกคืนค่ำ
ขอโชคดีกับวิถีทางที่มุ่งกระทำ
ขอความรักและความทรงจำ
อยู่กับคำว่า"เพื่อน"ตลอดไป
2 ตุลาคม 2548 08:41 น.
วาทิพย์
คณิตศาสตร์ยิ่งใหญ่ไฉนหรือ มั่นยึดถือเทิดไว้ให้สูงส่ง
อะตอมเล็ก-จักรวาลใหญ่ใช่มั่นคง แต่คณิตศาสตร์ยืนยงคู่เวลา
ทว่าสมการใดในคณิตศาสตร์ ก็มิอาจบ่งบรรยายใจของข้า
ที่เจ็บปวดรวดร้าวเศร้าทรมา ตรอมอุราชีวินแทบภินท์พัง
ฤาดวงใจแหลกสลายเป็นเศษส่วน กับจำนวนหยาดน้ำตาที่ไหลหลั่ง
คือจำนวนตรรกยะที่คับคั่ง ไร้ที่สุด-เวิ้งว้างระหว่างเวลา
ฤาความคิดจิตใจความใฝ่ฝัน ที่สะบั้นขาดลงไม่เป็นท่า
คือฟังก์ชันไม่ต่อเนื่องในอาณา บริเวณแห่งคุณค่าที่โยงใย
ฤาที่ใจดวงน้อยคอยตระหนัก กับความรักความหวังดีที่มีให้
หมดสิ้นค่ากลายเป็นศูนย์ในทันใด ทุกสิ่งพลันสิ้นไร้ในทันที
แม้ว่าใจของข้าจะลาญแหลก เป็นอนุพันธ์ย่อยแปลกแยกในทุกที่
ได้แต่หวังว่าสักวันจะคงมี โอกาสที่อินทิเกรตย้อนกลับคืน
อินทิเกรตพลังใจที่สูญสิ้น น้ำตารินหลั่งไหลให้ย้อนฝืน
จะเฝ้ารอมุ่งมั่นทุกวันคืน จะเฝ้ายืนหยัดสู้ไม่ท้อถอย
หวังพลังยิ่งใหญ่ในคณิตศาสตร์ ใจมุ่งมาดปรารถนาช่วยข้าหน่อย
ข้าจะคงเฝ้าหวังตั้งตาคอย ก่อนที่ใจดวงน้อย...จะดับไป
17 กันยายน 2548 15:28 น.
วาทิพย์
รักมิใช่การให้เพื่อหวังตอบ รักมิใช่การมอบเพื่อหวังผล
รักมิใช่ริษยาในกมล รักมิใช่ความสับสนในคนใด
รักมิใช่ไฟกาฬล้างผลาญโลก รักมิใช่ทุกข์โศกให้อ่อนไหว
รักมิใช่ลมโชยชายแล้วหายไป รักมิใช่ผืนดินที่ภิณพัง
รักมิใช่น้ำตาอาบหน้าเจ้า รักมิใช่ความเศร้าหมดความหวัง
รักมิใช่ความรันทดหมดพลัง รักมิใช่ออกคำสั่งแก่ผู้คน
แต่รักคือการให้ไม่หวังตอบ แต่รักคือการมอบไม่หวังผล
แต่รักคือความห่วงใยในกมล แต่รักคือความอดทนในคนใด
แต่รักคือกองไฟไล่ความหนาว แต่รักคือการกล้าก้าวสู่วันใหม่
แต่รักคือลมระรื่นให้ชื่นใจ แต่รักคือผืนไผทให้ไม้ยัง
แต่รักคือสายน้ำลบความเศร้า แต่รักคือแรงส่งเราให้ถึงฝั่ง
แต่รักคือกำลังใจให้พลัง เพราะรักคือความหวัง.. คนทั้งมวล
17 กันยายน 2548 15:27 น.
วาทิพย์
กร้านโลกีย์ยิ่งแล้ว กรีดกราย
หัวร่อต่อซิกชาย ทุกผู้
ด้วยเหตุแค่เงินจ่าย ซื้อร่าง
สุขชั่วคืนเจ้ารู้ แต่เจ้ายังเมิน
อำนาจเงินเล่านั้น มากมาย
หรือว่าเจ้ารักสบาย จึ่งคร้าน
เพียงแค่นอนทอดกาย พลีร่าง
ได้รถยนต์ได้บ้าน หากไร้ศักดิ์ศรี
ที่ไหนโทรสั่งได้ นะป๋า
สนองสุขทุกเวลา นะน้อง
หนูไม่โก่งราคา นะพี่
หิวหื่นแววตาฟ้อง ร้องเรียกเงินตรา
กลับบ้านนาเถิดน้อง กลับไป
ลำบากสักเพียงไร ต่อสู้
ดีชั่วอยู่ที่ใจ เจ้าหรอก สาวเอย
หากเกียรติหายเก็บกู้ กลับด้วยใจตน
7 กันยายน 2548 15:10 น.
วาทิพย์
ประชด
เขาปิ้งปลาประชดแมวแค่แซวหยอก เชือดไก่หลอกให้ลิงดูเพื่อขู่ขวัญ
เจ้าแก้ผ้าประชดผัวยั่วใครกัน ลบรอยแค้นได้ไหมนั่นแม่โฉมตรู
บนเส้นทางความรักอันฉาบฉวย ต่างหลงเงาหล่อสวยความรวยหรู
ไม่เคยซึ้งหัวใจไม่เรียนรู้ รักจึงรั้งไม่อยู่ต้องเลิกร้าง
ไม่ใช่แค่เสียดาย หากเสียใจ แม้เจ้ามีรักใหม่พี่ไม่ขวาง
แต่เจ้ากลับประชดโลก-หวังโศกจาง? ยอมเปลือยร่างทายท้ามหาชน
หรือนี่คือทางออกของหญิงสาว เมื่อรักแหลก-กลับแลกร้าวให้คาวหม่น
ประจานชู้-ประจานผัว-ประจานตน! ไยปัญญาอับจนมืดมนนัก
พี่เป็นเพียงผู้ชายหยาบกระด้าง ควรฤาแม่เอวบางมาหาญหัก
เอายางอายมาย่ำยีขยี้รัก พี่ยิ่งไม่รู้จักหรอกรักแท้
หรือต้องให้พี่ตายไปต่อหน้า เจ้าจึงหยุดโพนทะนาลืมบาดแผล
พี่ยอมแล้วยอมอยู่อย่างผู้แพ้ ขอเพียงแค่มิ่งมิตรเลิกคิดประชด
อันเนินเนื้อแนบเขนยพี่เคยกอด นุ่มเนียนเกินคำพลอดรำพันหมด
ยังตรึงทรวงหวงแหนเกินแทนทด เหลือเพียงความงามงดในจินตนา
แต่สายตาอนาจารนับล้านแสน เปรียบเจ้าแม้นแม่ยั่วเมืองเปลื้องตัณหา
ไม่มีค่าแถมยังไร้ราคา เขาตราหน้าเพียงค่าธุลีลม
หากต้องการลงโทษเพราะโกรธพี่ น่าจะหาคนดีที่เหมาะสม
ให้พี่นึกต่ำต้อยนั่งตรอมตรม ใช่จ่อมจมพ่ายแพ้ชะตาชีวิต
เพียงยอดหญิงนิ่งเฉยไม่เผยปาก สังคมย่อมถางถากว่าชายผิด
ยิ่งนารียิ่งดิ้นรนยิ่งมืดมิด ยิ่งเปลืองจิตเปลืองใจยิ่งถูกประณาม
แม้มิอาจรักเจ้าชั่วฟ้าดิน ก็ไม่อยากได้ยินใครหมิ่นหยาม
โลกที่เจ้ามองเห็นว่าแสนงาม แท้เถื่อนทรามแกมเศร้า...เจ้าจงรู้
หน้าส่วนตัว
1937
