29 ตุลาคม 2553 23:05 น.
วาดเขียน
"ขณะนี้เราได้นำท่านมาสู่ท่าอากาศยานจังหวัดเชียงใหม่ เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ กรุณานั่งอยู่กับที่และยังคงรัดเข็มขัดจนกว่าสัญญาณแจ้งรัดเข็มขัดด้านเหนือศรีษะของท่านดับลง................." เสียงของพนักงานต้อนรับเครื่องบิน ดังขึ้นในขณะที่ผู้โดยสารหลายคนกำลังปลดเข็มขัด และเปิดสวิตซ์อุปกรณ์อิเลคโทรนิค อย่างไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น
จนกระทั่งเครื่องบินหยุดสนิท ผู้โดยสารหลายคนรีบผุดลุก ผุดนั่ง และพยายามเบียดกันเพื่อจะให้ได้เป็นส่วนแรกที่จะออกจากห้องโดยสารแห่งนี้...................................
"โอ้ย!!!!!!!!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นในขณะที่ทุกคนยังคงเร่งรีบต่อไป
"ขอโทษครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" เด็กหนุ่มคนหนึ่งรีบกล่าวคำขอโทษ จากการเร่งรีบเปิดเคบิน จนทำให้กระเป๋าหล่นลงมา
"ก็เจ็บน่ะสิ ถามได้ ไม่เจ็บจะร้องรึป่าวล่ะ" ดูเหมือนชายรุ่นพี่ที่ถึงคราวเคราะห์นั้นจะถูกใจกับคำขอโทษเสียเป็นอย่างยิ่ง
"ขอโทษจริงๆ ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" เด็กหนุ่มน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่มีเสียงตอบใดๆ กลับมา ชายรุ่นพี่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมเดินผ่านหน้าเค้าไปอย่างไม่ใยดี
"มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ" พนักงานต้อนรับคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณมากครับ" เด็กหนุ่มกล่าว
"ค่ะ เดินทางคนเดียวเหรอคะ"พนักงานต้อนรับยังงคงซักต่อเนื่องจากผู้โดยสารท่านอื่นออกจากห้องโดยสารเกือบจะครบแล้ว
"ใช่ครับ ผมมาเรียนที่นี่ เพิ่งจะมาเป็นครั้งแรกครับ" เด็กหนุ่มตอบพร้อมหน้าที่เปลี่ยนไปสู่รอยยิ้มเล็กๆ และลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กไปอย่างช้าๆ
"โชคดีค่ะ ขอให้สนุกกับการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ที่นี่นะคะ ขอบคุณที่บินกับเราค่ะ" พนักงานต้อนรับยังคงเสียงเจื้อยแจ้วต่อไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่มหาลัย...........
"น้องๆที่เพิ่งมาถึงขอให้มารวมตัวกันที่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ๆ จะพาน้องแยกตามคณะ และพาเข้าหอเป็นลำดับถัดไป" เสียงรุ่นพี่นายกสโมฯมหาวิทยาลัยประกาศ ในขณะที่เสียงรับน้อง หรือเสียงคนคุยกันไม่ได้เบากว่าเสียงประกาศเสียเลย ทันใดนั้นเอง
"หวัดดี ชื่อรัยอ่ะ" เด็กหนุ่มผิวขาวหน้าตาคมเข้มคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"หวัดดี เราชื่อ พิท แล้วนายล่ะ" เด็กหนุ่มผิวขาว ตาเล็กกล่าวทักทาย
"เราชื่อ ตั๊ฟ นายอยู่คณะไหนอ่ะ" เด็กคมเข้มถามต่อ
"เราอยู่คณะสถาปัตย์อ่ะ นายล่ะอยู่คณะเดียวกันเหรอ" พิทเอ่ยขึ้น
"เราอยู่วิศวะ ไปกันเถอะนายพึ่งมาถึงใช่มั้ย เราช่วยเอง" นายตั๊ฟ เอ่ยขึ้น ในขณะที่พิท ยังคงมึนงงกับการกระทำของนายตั๊ฟ ที่ดูแข็งขันและเอาจริงเอาจัง
ที่กลุ่มรับน้องคณะสถาปัตย์
"สวัสดีครับ ผมตั๊ฟ วิศวกรรมศาสตร์ ขออนุญาตพาพิท มาส่งครับ" นายตั๊ฟกล่าวเสียงโคตรแมน ยังกับเรียน รด. อยู่
"เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!กรึ้ก กรึ้ก กรึ้กรึ้ก" เสียงรุ่นพี่ดังขึ้นประกอบกับเสียงกลอง ทำให้ใจของพิทเต้นเร็วขึ้นอย่างทีไม่เคยรู่สึกมาก่อน
"น้องพิทใช่มั้ยครับ ยินดีต้อนรับสู่คณะสถาปัตย์นะครับน้องงงงงง ฮิ้ว(มีลูกเสล่อรับต่อกันเป็นระยะๆ) ขอบคุณมากครับน้องตั๊ฟ ยินดีครับ ไหน น้องพิทขอบคุณเพื่อนวิดวะหน่อยเร็ว" รุ่นพี่นายกถาปัดกล่าว
"ขอบคุณครับ ตั๊ฟ ยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าคงได้ตอบแทนน้ำใจในครั้งหน้านะ" เด็กชายกล่าว
"ยินดี แล้วเราต้องได้พบกันอีกแน่นอน ไปแล้วครับ" เด็กหนุ่มวิดวะเดินกลับไปแข็งขันเฉกเช่น รด.อีกตามเคย
"ครับ ครบกันทุกคนแล้วเดี๋ยวพวกพี่ๆ จะพาน้องๆเข้าหอพักกันเลยก็แล้วกันครับ เย็นนี้ ห้าโมงมาเจอกันที่คณะนะครับ" พี่นายกเอ่ยขึ้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่หอพักในมหาวิทยาลัย...........ขณะที่พิทกำลังลากกระเป๋าขึ้นบันได้อยู่ ด้วยความเพลีย ก็ต้องหงายหลังตกบันได เมื่อชนกับใครคนนึงเข้าอย่างจัง
"โอ้ย!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงพิท ดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด เหตุเกิดจากความซุ่มซ่ามของตนเองอีกนั่นเอง
"เห้ย อีกแล้วเหรอ เดินยังงัยวะเนี่ย" ชายหนุ่มบนเครื่องบินคนนั้น กำลังถมึงตาใส่นายพิทอยู่ ด้วยอารมณ์โกรธ
"ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" นายพิทเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด ทั้งที่ตนเองเป็นผู้ได้รับบาดเจ็บ
"ไม่ได้เป็นอะไร อย่ามายุ่ง" ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยด้วยวาจาที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย จากนั้นก็เดินแยกกันไป
พิทลุกขึ้นยืน แล้วลากกระเป๋าต่อด้วยความยากลำบาก จนมาหยุดอยู่หน้าห้องของตนเอง จึงไขกุญแจ หมุนลูกบิด และเปิดเข้าไปอยางช้าๆ
"ขออนุญาตนะครับ" พิทเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นอีกเตียงหนึ่งเต็มไปด้วยข้าวของที่เพิ่งจัดเรียงเป็นอย่างดี และแล้วก็พบว่า รูมเมทนั้นออกไปข้างนอกเสียแล้ว พิทจึงปิดประตูลง และเริ่มการจัดเก็บข้าวของที่ได้นำมาให้เป็นระเบียบ ในห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงนาฬิกา บนเตียงตรงข้ามที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
รูมเมทเราเค้าจะเป็นคนยังไงนะ...........เค้าจะยินดีต้อนรับเราหรือเปล่า พิทผู้น่าสงสารพึมพำกับตนเอง ขณะที่กำลังจัดเก็บข้าวของลงตู้ที่ว่างเปล่า
แต่คนคนนั้นเค้าก็ช่างดุซะจริงๆ เลย ขอโทษก็แล้ว พูดดีก็แล้ว ไม่เห็นจะมีทีท่าว่าเค้าจะดีกับเราเลย แถมยิ่งอยู่หอเดียวกันอีก เค้าคงเกลียดเราซะแล้ว ศึกหนักแล้วล่ะ พิทยนันท์ พิทยังคงบ่นพึมพำกับตนเองต่อไป ใช้เวลาไม่นานที่นอน พร้อมสัมภาระก็ถูกจัดเป็นที่เป็นทางเรียบร้อย พิทล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อน สักครู่ใหญ่ สิ่งที่ไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงปิดประตูดังจนนายพิทสะดุ้งตื่น
.เ...........อ่..........อออ.คื..ออออ. พิทกล่าวขึ้นขณะที่ยังตกใจกับเสียงที่เพิ่งได้ยิน
คุ..ณ....เข้า.....มาทำ..อะไรครับ? พิทยังคงพูด ในขณะที่ตนเองยังคงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เห้ย.....ใครให้เข้ามาห้องนี้.....ผิดห้องรึป่าว ชายคนนั้นพูดขึ้น
จะตามหลอกหลอน สร้างความเดือดร้อนให้กันถึงไหน เนี่ยยยยชายคนนั้นยังคงกล่าวต่อไปอย่างไม่ได้นึกถึงน้ำใจกันเลยแม้แต่นิดเดียว
ต้องขอโทษจริงๆ ครับ ผมดูดีแล้วครับ ผมได้ห้องนี้จริงๆ พิทตอบกลับทันทีที่เริ่มตั้งสติได้
งั้นก็อยู่ไปเถอะ เดี๋ยวจะย้ายเอง น้ำเสียงของชายคนนั้น ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกแย่ ลึกเข้าไปถึงกระดูก พิทนึกในใจว่าอยากรู้ว่าทำไมถึงไม่ชอบกันได้ขนาดนี้ ทั้งที่เพิ่งจะเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่ก็ยังใจเย็น และตอบกลับอย่างสุภาพว่า
ต้องขอโทษจริงๆ ที่ทำให้ลำบากใจครับ เดี๋ยวผมจะลองหาห้องอื่นด้วยก็แล้วกัน ช่วงนี้คงต้องอยู่ที่นี่ก่อน เพราะไม่รู้จักใครเลย ไม่รู้จะพึ่งพาใคร..........ขอโทษนะครับ พิทเอ่ย
นั่นมันเรื่องของนาย จะทำอะไรยังไงก็ไม่ต้องมาบอก ไม่อยากรับรู้ ทันทีที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็เดินออกไปจากห้องและปิดประตูเสียงดังโครม อีกครั้ง พิทนึกในใจว่าจะไม่พูดกับคนคนนี้อีกเป็นครั้งต่อไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่คณะสถาปัตย์
ครับน้องๆ ทุกคนที่มาถึงแล้วนะครับ ให้เข้ามารายงานตัวที่นี่ได้เลยครับ กรุณาลงชื่อ ชื่อเล่น และหอพักด้วยครับ นายกสโมถาปัดกล่าว ในขณะที่ทุกคนให้ความสำคัญกับการเต้นไก่ย่างรับน้องอยู่
พี่ครับ ผมพิทยนันท์ พิท อยู่หอราชพฤกษ์ครับ นายพิทกล่าวอย่างสุภาพ
น้องพิทเหรอครับ เป็นงัยบ้าง หอพักโอเคมั้ยครับ นายกสโมกล่าวถามด้วยความห่วงใย
ดีครับ โอเคมากครับ แต่พิทอยากอยู่กับเพื่อนที่คณะด้วยกัน จะยังพอเปลี่ยนได้มั้ยครับ
คงจะไม่ได้แล้วล่ะครับ มันเป็นกฎของมหาลัยที่จะต้องให้น้องใหม่ อยู่ในความควบคุมของรุ่นพี่ เพราะฉะนั้นจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันในส่วนปีหนึ่งได้ครับ แต่กฎของหอพี่ไม่ค่อยทราบนะครับ แล้วแต่ประธานหอ
อ่อ ครับพี่ พิทตอบด้วยเสียงสลด
มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ ไม่ต้องเกรงใจ เราจะดูแลน้องๆ อย่างเต็มที่ครับ นายกกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ไม่มีแล้วล่ะครับ เดี๋ยวถ้ามีอะไรให้รบกวน พิทไม่เกรงใจล่ะนะครับ ฝากตัวด้วยครับ สีหน้าของพิทเปลี่ยนไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆๆ
...ระหว่างที่ทำกิจกรรมรับน้อง..............
หวัดดี เรา แบมนะ นายชื่ออะไร??? เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งกล่าวทักทายนายพิทด้วยความสดใส
เราพิท ยินดีที่ได้รู้จัก แบม มาจากที่ไหนเหรอ พิทกล่าวทักทายเด็กหญิงด้วยความสดใสเช่นกัน
เราป็นคนกรุงเทพอ่ะ มาคนเดียวเลย ยังไม่ค่อยรู้จักใครเลยอ่ะ
เราก็มาคนเดียว เราเป็นคนสงขลา........... แล้วทั้งสองก็เริ่มสนทนากัน และดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเป็นไปในแนวทางที่ดี่ และแล้วไม่นานรุ่นพี่สันทนาการ ก็เรียกน้องๆ รวมกัน พร้อมทั้งคัดเลือก Boy Band และ Girl Group เพื่อเป็นหน้าตา บวกกับความตลกโปกฮา ที่น้องเหล่านี้จะต้องรับผิดชอบร่วมกัน และผู้ที่ได้รับเลือกในกลุ่มนั้นก็มี แบม และพิท อยู่ด้วย ทั้งคู่ดูยิ่งจะสนิท จนใครหลายๆ คนแอบกระซิบ เพื่อสร้างกระแสบางอย่าง
ฮ่า ฮ่า นี่เราได้รับเลือกหรือนี่ แบมกล่าว
เหมือนกันเลย สงสัยว่าพี่เค้าคงจะพลาดจุดใหญ่แล้วล่ะ ที่เลือกพิท เนี่ย 55 พิทตอบ
ไม่เป็นรัยหรอกนะ ดีแล้วจะได้มาสนุกด้วยกัน เราก็ทำตามพี่เค้าไปละกันเนอะ
จะได้รึป่าวแบม พิทไม่ค่อยถนัด
ได้สิ เรามาตั้งใจทำชีวิตปีหนึ่งเราให้มีความสุข เริ่มตั้งแต่วินาทีนี้ไปเถอะ เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไปจนตายเลยนะ แบมพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง ดูมีพลังและเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ
โอเคสิ เราจะเป็นเพื่อนรักกัน ไปตลอด นับจากวันนี้เป็นต้นไปนะ นายพิท ตบปากรับคำ
ทั้งสองคนยังคงคุยกันอย่างถูกคอจนเวลาผ่านไป ราวสองทุ่มถึงเวลาที่น้องใหม่จะต้องกลับเข้าหอ ทุกคนแยกย้ายกลับ แบมและพีกแยกจากกัน และต่างเดินกลับหออย่างช้าๆ แต่ทั้งสองคนคิดเหมือนกันว่า เราจะเริ่มต้นสิ่งดีๆ ที่นี่ จากนี้และต่อไป นี่คือจุดเริ่มต้นที่ดี
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่หอพัก.....................................................
ก๊อกๆ ขอโทษนะครับ นายพิทเคาะประตู และก้าวเข้ามาในห้องอย่างเกรงใจ ไม่มีเสียงตอบ พิทจึงตัดสินใจเปิดเข้าไป และพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง ด้วยความเหนื่อยล้า และไม่สบายตัวพิทจึงทำการรีบชำระล้างร่างกายทันที พลางนึกว่าคงเป็นโชคดีที่ชายคนนั้นไม่อยู่ ตนจะได้ไม่ต้องเกรงใจ ขณะที่พิทกำลังอาบน้ำอยู่
แกร็ก!!!!...............โครมมมม เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก นายพิทที่กำลังอิ่มสุขกัยการอาบน้ำถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ในพฤติกรรมอันไม่เข้าท่าของชายคนนี้ ทำให้ตนเองเริ่มมีความโมโหเกิดขึ้น
นี่...........คุณทำอะไรครับ พิทยังคงถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ พลางหยิบผ้าขนหนูแล้วรีบพันตัวอย่างว่องไว
ไม่ต้องยุ่ง บอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง ชายคนนั้นตอบ
ขอโทดนะครับ ผมอาบน้ำอยู่ น่าจะให้เสียงก่อนก็ได้นี่ครับ น้ำเสียงของพิทเริ่มเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
จะเข้าห้องน้ำ มีอะไรรึป่าว!!!!!! ชายคนนั้น เริ่มแสดงอาการไม่พอใจที่พิทเริ่มเสียงแข็ง
ก็น่าจะให้เกียรติกันบ้างสิครับ ผมยังไม่เคยไปวุ่นวายกับชิวิตคุณเลย นี่เราเพิ่งรู้จักกันด้วย พิทยังคงรักษาอารมณ์ต่อไป
ใครอยากรู้จักนาย นายยุ่งกับชีวิตเราตั้งแต่นายติดที่นี่แล้วล่ะ เข้าใจมั้ย!!!!!! ชายคนนั้นยังคงใช้เสียงดังตะคอกใส่พิท ทำให้พิทไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้อีกต่อไป
เราไปทำอะไรให้เหรอ ถึงได้เกลียดทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันเนี่ย.............ก็ขอโทดแล้วจะเอาอะไรอีกล่ะครับ...อยากได้อะไรอีกบอกมาสิครับ พิทเอ่ย
ออกไปจากห้องนี้สักที ทำได้มั้ย!!!!!!ชายคนนั้นตะโกนสุดเสียง พิทโกรธถึงขีดสุดแต่ก็ไม่ตอบโต้จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเก็บของเข้ากระเป๋าทันที เท่าที่รู้สึกได้ นายพิทรู้สึกถึงสายตาอำมหิตที่กำลังจ้องดูเขาขณะเก็บของอยู่ เมื่อเก็บของเสร็จนายพิทจึงเดินออกจากห้องไป ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ ในการจากลากับเพื่อนร่วมห้องใหม่ที่ไม่เคยเป็นมิตรเลย โชคยังเข้าข้างนายพิท ที่ชั้นล่างเป็นห้อง Study พิทจึงใช้ที่นี่เพื่อพักผ่อนในคืนนี้ ในขณะที่น้องใหม่ที่หอทุกคนเข้านอนในห้องของตนเอง ได้อย่างปกติสุข และแล้วนายพิทก็ผล็อยหลับไป
---------------------------------------------------------
น้องครับ น้อง........เสียงนุ่มๆ ของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้น
ครับ....บบบบ พิทตอบด้วยอาการงัวเงีย
ทำไมมานอนที่นี่ล่ะ ยามเค้าเห็น เลยมาบอกพี่ เราอยู่ห้องไหน รุ่นพี่ถามต่อ
ห้อง 412 วิง A ครับ..........ไม่เป็นรัยครับพี่ ผมนอนได้ครับ พิทงัวเงียตอบ
ครับ ไม่เป็นรัย เรามาอยู่ห้องพี่ก็แล้วกัน ห้องพี่อยู่คนเดียว รุ่นพี่กล่าวด้วยความอ่อนโยน
ขอบคุณครับ....... พิทรับคำ ยังไม่ทันจะพูดจบรุ่นพี่คนนั้น ก็หยิบกระเป๋าและข้าวของของนายพิทไปเรียบร้อยซะแล้ว
พี่ครับ เดี๋ยวผมถือเองก็ได้ครับ
ไม่เป็นรัย เดี๋ยวพี่ถือให้ เราเดินระวังก็แล้วกัน นายพิทเดินตามหลังรุ่นพี่มาติดๆ ลมพัดเบาๆ ทำให้กลิ่นของน้ำหอมของรุ่นพี่สัมผัสกับจมูกของนายพิท และเมื่อเดินผ่านแสงไฟนายพิทก็ได้เห็นภาพด้านหลังผู้ชายร่างสูง ขาว ผมสีทองยาวเล็กน้อย ในชุดกีฬา ทำให้นายพิทใจเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และหยุดชะงักชั่วครู
เป็นอะไรหรือเปล่าครับ รุ่นพี่หันกลับมาอย่างช้าๆ พร้อมเอ่ยด้วยวาจาสุภาพ นายพิทเลือดสูบฉีดเร็วขึ้นทำให้หน้าของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง และแล้วกว่าจรู้ตัวอีกทีหลังมือขาวๆ ของรุ่นพี่ก็มาแต่อยู่บนหน้าผากของพิทแล้ว
เอ่อ....ไม่เป็นอะไรครับ มันง่วงๆ ร้อนๆ นิดหน่อย พิทตอบ
อืม ไม่มีไข้นี่ครับ แต่หน้าเราแดงผิดปกติจัง รุ่นพี่กล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม ใบหน้าที่ขาวสะอาดใส ตัดกับสีชมพูของริมฝีปาก ดวงตาทั้งสองข้างที่ได้รับมรดกตกทอดจากเชื้อสายจีนของเขา พร้อมกับรอยยิ้มนั้น ทำให้นายพิทพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป และเดินตามรุ่นพี่มาเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าห้อง 411 วิง A
เอ่อ......คือ......พี่อยู่ตรงข้ามเหรอครับ นายพิทถามพร้อมกับทำหน้าเอ๋อใส่
ครับ เข้ามาสิ พักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวค่อยว่ากันนะคนดี รุ่นพี่กล่าว และยิ้มอีกครั้ง ทำให้นายพิทรู้สึกตัวร้อนผ่าว
ขอบคุณมากครับ งั้นพิทขอตัวนอนนะครับ พิทเอ่ยด้วยความเพลีย แต่ในใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่
และแล้วนายพิทก็หลับไป โดยที่ไม่รู้ว่ารุ่นพี่นั้นจ้องตนเองอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเหตุการณ์เลวร้ายก็ผ่านไป จนถึงเช้าของวันรุ่งขึ้น วันปฐมนิเทศหอพักแก่น้องใหม่
น้องครับ.................. รุ่นพี่ปลุกพิทด้วยเสียงอ่อนละมุน
อืมมมมมมมมมมมม.......................ครับ!!!!! พิทสะดุ้ง เนื่องจากใบหน้าของรุ่นพี่อยู่ห่างจากหน้าของพิทไม่เกิน หนึ่งฝ่ามือ
เป็นอะไร เช้านี้ที่หอเรามีปฐมนิเทศ ขอโทษที่ต้องปลุกนะครับ รุ่นพี่กล่าว
ไม่เป็นไรครับ เด๋วพิทขออาบน้ำก่อนนะครับ แล้วจะตามลงไป
เดี๋ยวพี่รอเรานี่ล่ะครับ ลงไปพร้อมกันจะดีกว่านะ รุ่นพี่กล่าว
ได้ครับ งั้นรอสักแปปนะครับ พิทรีบค้นสัมภาระเพื่อหาอุปกรณ์ทำความสะอาดร่างกายตนเอง จากนั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ในขณะที่สายตาของรุ่นพี่จ้องที่ตนเองอย่างไม่วางตา
เรียบร้อยแล้วล่ะครับ พิทเอ่ยขึ้นเมื่อทำทุกอย่างเสร็จ
งั้น เราลงไปกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาประชุมแล้ว รุ่นพี่กล่าว
ในขณะที่พิทกำลังเปิดประตูเพื่อก้าวออกจากห้องนั่นเอง ประตูห้องตรงข้ามก็เปิดออก พิทไม่ได้ตั้งใจมอง แต่ก็รู้ตัวอีกทีว่าหน้าของตนเองกำลังปะทะกับ คนไร้ซึ่งมิตรภาพคนนั้น เค้าทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ และดูเหมือนจะยิ่งหงุดหงิด เมื่อเห็นหน้าพิทในรัศมีห้องของเค้า................งรุ่นพี่คนนั้นตามออกมา สังเกตเห็นบรรยากาศมาคุ จึงเข้ามาตบไหล่พิทเบาๆ แล้วกระซิบข้างๆ หูพิทว่า
ไปเถอะครับน้อง เดี๋ยวจะสาย รุ่นพี่ผู้แสนดีกล่าว ในขณะที่ชายผู้ไร้มารยาทเอ่ยคำพูดที่ไม่น่าฟังอีกครั้ง
ไอ้ไท่!!!!!!! มึงตัดสินใจดีแล้วเหรอวะ ลำบากแล้วมึง ชายคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูกเป็นอย่างยิ่ง
ไอ้พอร์ช มึงใจเย็นๆ เป็นอะไรของมึงวะเนี่ย รุ่นพี่พูดจาโต้ตอบกับชายคนนั้น เหมือนจะสนิทกันมาก แต่ความสุภาพนั้นช่างแตกต่างกันซะนี่กะไร พิทเองไม่สนใจเดินนำออกมา ตามด้วยรุ่นพี่ และชายหนุ่มผู้ไร้มารยาทคนนั้น
ในขณะที่ห้องประชุมในหอกำลังเสียงดังโหวกเหวก และเจี้ยวจ้าวอยู่นั้น ก็เงียบสงบลงอย่างไม่ได้นัดหมาย ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่ พิท ไท่ และพอร์ช โดยที่พิทกำลังรู้สึกตัวว่ามีหลายๆ กลุ่มคนกำลังเขม่นตนเองอยู่
จึงหันกลับไปถามรุ่นพี่
พี่............ครับบบบบบ ยังไม่ทันจะได้ถามก็พบว่าตนเองอยู๋ไกลจากรุ่นพี่คนนั้นเสียแล้ว
สวัสดีครับ ทุกคน ยินดีต้อนรับสู่หอราชพฤกษ์นะครับ ผมไท่ครับ เป็นประธานหอ มีเรื่องอะไรให้ช่วยก็ยินดีครับ รุ่นพี่คนนั้นกล่าวขึ้น ในขณะที่ตนเองอยู่ด้านหน้าน้องใหม่คนอื่นๆ ทำให้พิทหายสงสัยว่าทำไมถึงได้มีสายตาเขม่น รวมไปถึงให้ความสนใจตนเองในขณะที่เข้ามาห้องประชุมนั่นเอง แต่ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
สวัสดีทุกคนครับ ผมพอร์ชนะครับ เป็นประธานหออีกคนครับ พี่ก็ดูแลเรื่องความเป็นอยู่ของทุกคนเช่นกัน เราช่วยกันทำงานอ่ะครับ แต่ผมถัดกิจกรรมมากกว่า ยินดีที่รู้จักทุกคนนะครับ ชายผู้นั้นกล่าวทักทายน้องใหม่หลายๆคน ด้วยใบหน้าที่ดูโอบอ้อมอารี มีไมตรีจิต แต่พิทไม่ยอมมองหน้า กลับทำหน้าเบื่อหน่ายให้นายคนนั้นสังเกตเห็นได้ชัดเจน แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี จนกระทั่งงานปฐมนิเทศจบลง ซึ่งความจริงแล้ต้องยอมรับว่าประธานทั้งสองนี่เนื้อหอม แต่พิทไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ยังคงนั่งเฉยต่อไป
นี่!!!!!!!!!!!!!ชื่ออะไร นายอยู่ห้องประธานเหรอ เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น พิทหันหน้ากลับไปหาเสียงนั้น เจอเข้ากับรุ่นพี่อีกหนึ่งคน ที่เป็นคนบุคลิกดี รวมไปถึงหน้าตาดีอีกคนหนึ่ง แต่ลักษณะนิสัยคงไม่ค่อยต่างกับนายไร้มารยาทสักเท่าไหร่
ครับ ผมอยู่ห้องพี่คนนั้นครับ ชื่อพิท เรียนอยู่ถาปัดครับ พิทตอบ
อย่ายุ่งกับประธานให้มากล่ะ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน รุ่นพี่คนนั้นกล่าว พร้อมทำสีหน้าขึงตึงใส่พิท
ขอโทดทีครับ พิทคงไม่ยุ่งอะไรทั้งนั้นล่ะครับ สบายใจเถอะนะครับ พิทกล่าว ไม่มีเสียงตอบ แต่มีอีกหนึ่งเสียงตะโกนข้ามห้วมา
เอิร์ท ไปกินข้าวกับพี่หน่อยสิครับ ชายมารยาททรามทั้งสองกำลังทักทายกัน
ได้สิ พี่พอร์ช กินที่ไหนดีล่ะ วันนี้เลี้ยงเอิร์ทด้วยนะ ทั้งสองกำลังทำข้อตกลงในขณะที่ พิท รู้สึกหงุดหงิดใจกับการกระทำของคนทรามทั้งสอง โดยไม่มีสาเหตุ และเปลี่ยนรูปแบบจากคนมารยาททรามเป็นคนธรรมดาสุภาพ ได้รวดเร็ว จนนายพิทอึ้งและไม่สามารถพูออะไรได้
พี่ไท่ เราไปด้วยกันสิ ไปกันเยอะๆนะ สนุกดี รุ่นพี่เอิร์ท พูดต่อพลางแสดงทีท่าเป็นเจ้าของไท่มากกว่าพอร์ชหนุ่มมารยาททรามคนนั้นเสียอีก
ได้สิ แล้วน้องไปกับพี่มั้ยครับ ไท่ตบปากรับคำเอิร์ท พร้อมหันมาถามพิทอย่างรวดเร็ว ทำให้พอร์ช ไม่ถูกใจและเอ่ยขึ้นว่า
เราอย่าไปยุ่งกับเด็กคนนี้เลย ไร้สาระเปล่าๆ ว่ะ นายพอร์ชเอ่ย
กว่าจะออกไป ณ ตอนนี้มือของพิท ก็ประทับอยู่บนใบหน้านายพอร์ชซะแล้ว
หน้าส่วนตัว
872
