2 มีนาคม 2550 09:59 น.
วัดวา
จากกันไปไกลกันแล้วหนอแก้วดา
เฝ้าเพ้อหาพาคิดถึงรำพึงเสมอ
ถึงวันนี้ไม่มีเจ้าเราพบเจอ
ก็ยังเพ้อละเมอหาไม่ลาใจ
เราแยกทางต่างเพราะรักหักสลาย
ฉันฟูมฟายหมายให้เธอทบทวนใหม่
ฉันรู้ดีที่ไม่ห้ามถามอะไร
เพราะเธอไม่เหลือใจไว้ให้ฉันเลย
ฉันไม่ลืมวันนั้นฉันร้องไห้
เธอเดินไปไม่เหลียวหลังยังนิ่งเฉย
ไม่แยแสแก่วันเก่าเราเคียงเคย
เพียงคำเอ่ยว่าลาก่อนตอนจากกัน
จากวันนั้นใจฉันเหงาเศร้าหม่นหมอง
น้ำตานองร้องไห้หาพาไหวหวั่น
ความเหน็บหนาวร้าวหัวใจให้จาบัลย์
ความโศกศัลย์มันกินใจไม่ลืมเลือน
แม้เวลาพาฉันไปไกลเพียงไหน
ห้วงดวงใจยังใฝ่หาไม่ลาเลื่อน
คำว่ารักยังปักใจให้ย้ำเตือน
คล้ายดังเพื่อนเตือนรักแรกที่แยกทาง
หน้าส่วนตัว
331
