2 พฤษภาคม 2551 13:25 น.
วรรธนภิโยกุล
ไม่ได้บ้าผู้ชายเหมือนที่ใครเค้ากล่าวหา
ไม่ได้เสแสร้งมารยาให้ใครหลง
ไม่ได้ปลงกิเลสแล้วดังเช่นพุทธองค์
รัก โลภ โกรธ หลงยังคงต้องเป็น
แม้นใครมาเหน็บแนมให้แสบจิต
ก็ไม่ได้คิดถือโทษเคืองโกรธเขา
แม้ใครปองร้ายก็ไม่มุ่งหมายจะคืนเอา
ไม่ถือเอาความโกรธมาสุมทรวง
พยายามทำดีถึงขนาดนี้
แต่ทำไมเค้า(ผู้อาฆาต)จองเวรยังคิดแง่ดีไม่ได้
เห็นแต่เค้าเฝ้าคิดแผนร้ายคอยทำลายเราเรื่อยไป
ไม่รู้ว่าต้องทำอานิสงฆ์ผลบุญใดเพื่อให้เค้าไปจากเราเสียที
เหตุใดเล่าพวกเค้าจึงเป็นเช่นนี้
เราทำดีกลับตอบแทนเราไม่ดีอย่างที่เห็น
สู้อุตสาห์แผ่เมตตาให้เขาเช้ายันเย็น
แต่กลับถูกเค้าขู่เข็ญเป็นอาจิณ
ทำไมต้องพยาบาทอาฆาตจิต
แอบใจคิดริษยาอิฉาฉันท์
จะก่อเวรกรรมไปเพื่อใครกัน
ไม่ช้านานเวรที่ทำก็ย้อนกลับไปหาตัว
ควรหมั่นสร้างคุณงามความดีไว้
ฝึกจิตใจให้ผ่องใสไม่หม่นหมอง
คิดทำสิ่งใดๆให้ถูกต้องตามครรลอง
มิช้าคงสมใจปองค่าของกรรมดี