4 เมษายน 2551 12:20 น.
วรรธนภิโยกุล
อย่าเดินหนีฉันจะได้ไหม
อย่าเพิ่งไปโดยไม่ฟังอะไรจากฉัน
อยู่ใกล้ๆได้ไหมถึงแม้ไม่อยากมองหน้ากัน
เธอคงไม่อากฟังคำที่ฉันจะพูดไป
สนใจกันบ้างจะได้ไหม
อย่าคิดว่าเป็นอะไรที่ไร้ตัวตนแบบนี้
นี่คงเป็นวันสุดท้ายที่จะได้บอกความในที่ใจมี
จะเดินหนีก็ขอใหฟังคำนี้ก่อนเดินจากไป
แค่คำว่าฉันรักแต่เธอ
มีเธอเสมอทุกเซลล์สมอง
แม้เธอจะเดินจากไปไม่หันกลับมามอง
ฉันก็พอใจแล้วที่ได้ฟ้องใจที่มี
4 เมษายน 2551 11:53 น.
วรรธนภิโยกุล
พันคำใส่ความหยาบหยามจิต
ให้ชีวิตผู้อื่นสะอื้นไห้
ชอบสร้างเรื่องต่อชอบก่อไฟ
ไม่นานดอกใจคงหมองไหม้เพราะใจตน
ทางใดขวางใจเขาให้เศร้าหมอง
มิได้มีเงินทองกองให่เห็น
สร้างเป็นแต่กรรมชั่วไม่กลัวบาปเวร
นี่แหละที่เค้าเรียกว่าเดรมนุษย์สุดโศกา
เห็นควักหนังสือสื่อความคิด
อ่านธรรมะทำจิตคิดผ่องใส
จะเปิดอ่านไปให้ได้พระแสงอะไร
ในเมื่อใจยังมีไฟอเวจี
ถึงได้ว่าอายุปาเข้าสามสิบ
ยังไกลลิบไอ้เรื่องชำเลืองมาขอ
สงสัยคงต้องไปกรอกใบสมัครไว้รอ
ให้เธอไปอยู่ต่อคานทองนิเทศน์ไง
เห็นอายุอานามย่างสามสิบ
แต่ความคิดกลับห่างกันลิบโลก
ชอบเสแสร้งเป็นนักแสดงบทโศก
คิดวาคนทั้งโลกสมองกลวงหรือจึงถือลวงหลอกกัน
ไอ้เรื่องชอบตอแอแปรเปลี่ยนเรื่อง
ให้เค้าขุ่นเคืองโกรธกันหันหน้าหนี
ไหนๆล่ะไอ้ที่ว่าไปบวชชี
วัดไหนนี่ที่สอนเธอให้คิดไม่ดีวจีชั่ว
ใจเป็นมารพาลจิตคิดทำตัว
ไอ้ที่ว่ามั่วๆคงเป็นตัวหล่อนที่ทำ
ถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้
จะบวชชีคงช่วยชี้จิตมิได้
ขอแนะนำให้ใครก็ได้เค้าพาไป
ศรีธัญญาดีกว่าไหมเผื่อใจจะหายทราม
4 เมษายน 2551 11:36 น.
วรรธนภิโยกุล
ฉันมันผู้หญิงนิสัยไม่ดี
ไม่เหมาะสมที่ใครจะรักได้
ฉันมันผู้หญิงเอาแต่ใจ
ถึงไม่มีใครเค้าเหลียวแล
ฉัมันผู้หญิงปากเสีย
ไม่ชอบเฝ้าเลียแข้งเลียขา
ใจคิดยังไงปากก็เอื้อยเอ่ยเฉลยมา
คิดยังไงใจก็ว่าไปตามจริง
ไม่ชอบพูดจาอ้อมค้อม
พูดจาหว่านล้อมใครไม่ได้
ก็ฉันมันคนปากตรงกับใจ
จะให้เสแสร้งอย่างใครทำไม่เป็น
จะรักจะเกลียดไม่เสียดสี
ไม่สร้างภาพให้ดูดีเกินที่เป็นได้
ไม่ชอบปั้นน้ำเป็นตัวไม่กลัวใคร
ไม่ชอบใส่ไฟให้ใครเค้าทุกข์เศร้าเหงาอาวรณ์
มีแต่ฉันนี่แหละที่โดนเสียดสี
ในโลกนี้ทำดีได้ดีมันมีที่ไหน
ทำชั่วกลับได้ดีเกลื่อนไป
จะไปแคร์อะไรกับจิตใจคนโสมม
พวกหน้าไหว้หลังหลอกกลับกลอกจิต
ปากเป็นมิตรใจเป็นมารพาลดับสูญ
มือถือสากปากถือศีลใจอาดูร
อย่าเสียใจให้จิตดับสูญเพิ่มพูลกรรม
เห็นมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
หรือจะมองหาพระแสงไปแทงหวย
ทำหน้าตาเป็นหมาท่างงงวย
คาใจตรงไหนล่ะเดี๋ยวช่วยหายงวยงง
จ้องแต่คอยจับผิดชีวิตเขา
เรื่องของเขาเอาไปสอดเสริมเติมสี
ใจคอหยาบต่ำทรามสิ้นดี
คนแบบนี้นี่สินะพระเตรียมส่งให้ลงโลกันต์
2 เมษายน 2551 00:03 น.
วรรธนภิโยกุล
น่าแปลกใจใช่ไหม..ที่ฉันไม่เสียใจ
กับการเดินจากไปของเธอในวันนี้
ไม่เหนี่วรั้ง..ไม่ร้องไห้...ไม่ไยดี
สงสัยล่ะสิ ที่คนๆนี้ไม่มีน้ำตา
ทำไมถึงคิดว่าฉันจะร้องไห้
ทำไมต้องยอมให้น้ำตาเปื้อนหน้า
แค่คนไม่จริงใจกำลังจะบอกลา
ฉันควรดีใจเสียมากกว่า......ที่ได้เลิกรากับคนไร้ค่าอย่างเธอ
1 เมษายน 2551 23:58 น.
วรรธนภิโยกุล
หัวใจเธอราคาเท่าไหร่
ถ้าซื้อได้...ฉันยอมจ่ายเงินซื้อ
แต่ความจริงที่เป็นคือ
ไม่มีหรอกการซื้อ-ชายหัวใจ
จึงพยามทำทุกอย่าง
ให้ของวัญบ้าง...อาสาทำรายงานให้
เฝ้าทุ่ทเทเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองดีกว่าใคร
ซึ่งถ้าเธอมีใจก็ไม่มีวันเสียน้ำตา
แต่ในวันนี้รู้แล้ว......ที่ทำไปสูญเปล่า
ไม่ใช่ฉัน...แต่ดันเป็นเค้าที่เธอเห็นค่า
รู้สึกเจ็บจนไม่อาจเก็บกั้นน้ำจา
รู้มั้ยว่าอกหักมากน๊ะ..........ถ้าสามารถย้อนเวลาจะไม่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
887
