12 เมษายน 2551 20:57 น.
วรรธนภิโยกุล
ถึงสงกรานต์ทีไรก็ใจหาย
เหมือนหัวใจจะละลายตามสายน้ำ
นึกถึงเมื่อปีก่อนๆที่เคยเล่นน้ำด้วยกัน
แต่วันนี้ไม่มีเธอนั้นเช่นวันวาน
ไม่อยากให้ใครมาสาดน้ำ
ไม่อยากให้ใครมาทำท่าจาปะแป้ง
คิดถึงแต่เธออย่างรุนแรง
ถ้าใครมาปะแป้งใครจะแสดงบทสุภาพบุรุษแทนเธอ
เมื่อสงกรานต์ปีก่อนหน้า
เธอยังมาเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว
จดจำอยู่เสมอถึงเธอในทุกเรื่องราว
ไม่รู้เธอยังจำมันได้ป่าวเรื่องราวในวันวาน
วันสงกรานต์ปีนี้
ขอวอนคนดีกลับมาหาฉัน
มาคอยปกป้องคุ้มครองกัน
มาอยู่เป็นไม้คอยกัน....ใครฉันที
ยังจำได้ปีที่ผ่าน
มีพวกโรคจิตคอยคิดระรานฉัน
เธอเองก็ยังเกือบจะมีเรื่องกัน
เพราะเคืองที่พวกมันทำลามปาม
เฮ้อ....สงสัยว่าปีนี้
ฉันคงไม่ออกไปเล่นสงกรานต์ที่ไหน
เพราะไม่มีเธอเป็นการ์ตให้
คงไม่ค่อยอุ่นใจเหมือนตอนมีเธออยู่ใกล้ๆกัน
11 เมษายน 2551 10:39 น.
วรรธนภิโยกุล
เป็นคนไม่เคยยอมใคร
ไม่เคยก้มหัวให้ใครให้ขายหน้า
ไม่เคยต้องทนเจ็บใจเสียน้ำตา
ไม่เคยอ่อนข้อให้ใครถ้าไม่ผิดอะไร
ไม่เคยแอบชิ่งเงินใคร
ไม่เคยพูดใส่ร้ายป้ายสี
ไม่เคยคิดร้ายคิดไม่ดี
ไม่เคยคิดแม้จะแก้แค้นคนที่ขี้โกงเรา
แต่เมื่อมาถึงวันนี้
ความแค้นที่มีต้องสะสาง
จะไม่ปล่อยคนชั่วให้ลอยนวลเลยสักทาง
ไม่คิดจะปล่อยวางโมหะโทสะในใจ
เมื่อฉันทำคุณกะใครเค้าไม่ขึ้น
ให้เงินเค้ายืมเค้าก็หลบหนี
รับขี้จากงานของแม่นางตัวดี
ที่ยอมแบบนี้ก็แค่หวังให้โอกาสโจรกลับใจ
เมื่อฉันได้รู้เบื้องหลังอันโสมม
เปรียบดอกบัวในโคลนตมจมอยู่ใต้น้ำ
ครั้นจะว่าเป็นเวรกรรมหรือทำทาน
ก็เลยไม่คิดเก็บกดอาการที่มีในใจ
เพราะอะไรเล่า ?
ที่ทำเอาเราทนโศกเศร้าถึงเพียงนี้
เสียดาย-เสียใจตั้งแต่แรกที่รู้ความจริงที่มี
ขว้างงูไม่พ้นพอก็งี้......เฮ้อเวรกรรม
มันจุกอกแน่นอัดในหัวใจ
มันเสียใจและเสียดายตังค์เกินทนไหว
อยากจะแฉความจริงให้โลกล่วงรู้กัน
ว่าพวกมันหน้าไหว้หลังหลอกเพียงใดกัน
11 เมษายน 2551 10:25 น.
วรรธนภิโยกุล
เธอเป็นคนเดินเข้ามา
เธอพาใจที่หวั่นไหวไปจากฉัน
เธอเป็นเหมือนแสงตะวัน
ที่ฉันต้องการมันตลอดไป
ฉันเองก็เป็นแค่คนๆหนึ่ง
ไม่สวยซึ้งไม่กล้าหาญ
เป็นเพียงดอกหญ้าบานอยู่ข้างๆทาง
ที่เธอคงมองผ่านแล้ว.....ข้ามเลย
11 เมษายน 2551 10:21 น.
วรรธนภิโยกุล
ปัญหารอบกายพาใจท้อ
จะอยู่ต่อหรือไปใช่....ปัญหา
อยู่ก็เจ็บช้ำจากไปก็เสียน้ำตา
จะจากไปใจเหว่ว้าพาอาวรณ์
ใจนึงก็อยากจะอยู่ต่อ
อยู่เพื่อรอเธอเปลี่ยนแปรนิสัย
ลดกรีความร้อนกัดกร่อนใจ
แล้วเริ่มต้นวันใหม่ๆกับใครที่รักจริง
แต่หากเราอยู่ต่อคงท้อหนัก
กับอุปสรรคและปัญหาที่หนักยิ่ง
ยิ่งคิดยิ่งท้อแท้แพ้ใจจริงๆ
คิดหวังพึ่งพิงใครเขาไม่ได้เลย
อยากจะหนี......หนีปัญหา
ใช้ปัญญาแทนน้ำตามาสร้างเสริม
หาเป็นหลักบักค้ำย้ำฐานเดิม
อยากจะเริ่มต้นใหม่กับใจตัวเอง
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านพ้น
ฉันสุดทนเหลือล้นเธอคนบ้า
ใจคอโหดเหี้ยมอำมหิตคิดขว้างปา
ไม่ต่างจากสัตว์ป่าไม่น่าทน
ใจโทรมๆของฉันเพียงเท่านี้
ที่ไม่เคยมีความสำคัญกะใครหน้าไหน
แล้วจะรั้งเพื่อให้อยู่รออะไร
หรือยังไม่สาแก่ใจที่ได้ทรมาน
อิสรภาพแห่งชีวิต
ได้ถูกเธอทำลายมันจนหมดสิ้น
ต้องทนเหงา-เศร้าซึมเป็นอาจิณ
จนหัวใจมันชาชินจบสิ้นลง
11 เมษายน 2551 09:58 น.
วรรธนภิโยกุล
บอกเลิกกันมาตั้งหลายที
คงเบื่อฟังคำนี้แล้วใช่ไหม
แต่ครั้งนี้คงไม่มีการอ่อนใจ
ถึงแม้ต้องต้องเจอชะตากรรมร้ายๆใจยอมทน
ไม่ใช่คนพูดประจบกลบเกลื่อน
ไม่เคยบิดเบือนเพื่อให้ตนนั้นพ้นผิด
ยึดถือความสัตย์ในชีวิต
จะถูกหรือผิดใจไม่คิดทำมารยา
ขออวยพรไว้ณ โอกาสนี้
พอกันทีเรื่องแบบนี้ฉันรับไม่ได้
นักแสดงในบ้านเธอมีมากมาย
ทั้งหญิง-ชายล้วนเสแสร้งแกล้งมารยา
ต่อหน้าเราเขาแสดงเป็นแม่พระ
ลับหลังเรากลับจ้องหาจังหวะคิดแผนอันแสนชั่ว
บอกตรงๆขนาดฉันเด็กนิเทศน์เองยังกลัว
คงได้เกรดA ชัวร์เธอผันตัวเป็นนักแสดง
ไม่ว่าคำที่โกหกและซุงแหล
ที่เคยทำให้ฉันอ่อนแอท้อแท้บ้าง
ไม่เคยเห็นมันพูดอะไรที่เป็นจริงสักสิ่งอย่าง
มีแต่การแสดงสร้างภาพว่ามันน่ะดีเกินใคร
หากยังคงต้องทนฝืนอยู่ต่อๆไป
คงตกเป็นผู้ต้องสงสัยให้ใครๆเค้ากล่าวหา
แล้วจะทนทำไมให้เสียเวลา
คิดเสียว่าช่วงที่ผ่านๆมาก็เป็นเพียงภาพฝันทรามๆ
จะเริ่มลบล้างความทรงจำในวันนี้
จะลบเลือนทุกที่ที่เคยมีรักกับเขา
ทนไม่ไหวแล้วกะละครน้ำเน่า
จากนักแสดงเสแสร้งในบ้านเขาเราสุดทน
หน้าส่วนตัว
738
