28 เมษายน 2551 20:36 น.
วรรธนภิโยกุล
เธอกลับมาขอคืนดีอีกสักครั้ง
เธอขอแก้ไขอะไรที่ทำพังกับฉันไว้
เธอขอให้เราย้อนคืนวันหวานที่ผ่านไป
เธอขอให้ฉันมองเธอเสียใหม่อีกสักที
เธอวอนขอต่อฉัน
จะไม่มีวันทำน้ำตาฉันให้ต้องเสีย
เธอขอโทษที่ทำให้ฉันโกรธจนใจเพลีย
เธอบอกว่ารักฉันเกินกว่าจะยอมเสียให้ใครอีกคน
แล้วทำไมมาพูดเอาตอนนี้
ตอนความรักที่เคยมีเริ่มจางหาย
ไม่มีค่าเพียงพอให้ฉันนั้นเสียดาย
รู้ซึ้งแล้วกับผู้ชายสันดารหลายรักอย่างเธอ
เชิญไปอ้างสัจจะกับคนอื่น
ฉันจะไม่ทนฝืนให้ใจสลาย
ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเข็ดแทบตาย
ไม่มีวันที่ฉันใจทำใจหล่นหายให้กับเธอ
ไงล่ะคิดจับปลาทีละ10มือ
มาทำฟอร์มเนียนหน้าซื่อตาใส
เมินเสียเถิดพ่อผู้ชายหลายใจ
ไม่มีวันที่ฉันจะกลับไปยืนจุดเดิม
นี่แหละจุดอ่อนของเธอ
พอไว้เนื้อเชื่อใจก็แว่บเผลอไปเจอหญิง
เจ็บมาจนพอแล้วจริงๆ
ไม่เสียดายที่ถูกเธอทิ้งให้เปล่าดาย
ช่างเถอะที่รัก
ฉันดีใจที่เธอสอนให้รู้จักกับคำนี้
แค่ขาดเธอก็ไม่ได้ขาดใจตายในทันที
สัจธรรมข้อนี้สอนให้ฉันลุกสู้เพื่อศักดิ์ศรีและความจริงใจของใครที่ปรารถนาดีกับเรา
28 เมษายน 2551 20:24 น.
วรรธนภิโยกุล
เพราะอะไร.กัน.....
จิตใจจึงไหวหวั่นถึงเพียงนี้
เพียงแค่พบสบตาไม่กี่ที
ใจกลับแอบคิดถึงเค้าทุกๆทีที่หลับตา
แม้เพิ่งได้รู้จัก
ใจกลับง่ายไปรักปักใจหลง
ความรักไม่ใช่หมอลักษณ์ที่จะได้กล้าฟันธง
ไม่กล้าบอกกับใครว่าหลง.....หลงรักเธอ
โอ้....ใจเจ้ากรรม
เหตุใดต้องไหวหวั่นง่ายดายถึงเพียงนี้
ไม่นึกคิดตรึกตรองมองให้ดี
เดี๋ยวก็ไม่วายช้ำใจเหมือนทุกทีที่ผ่านมา
ในใจมัวแต่คอยครุ่นคิด
จิตใจเฝ้าใฝ่ฝันหา
แอบรักแอบคิดถึงทุกเวลา
ทั้งที่ใจก็รู้ว่าเธอไม่เคยเห็นค่าในสายตาเลย
คงเป็นเพราะสายตาของเธอ
ที่ทำให้ใจต้องเพ้อถึงเพียงนี้
แอบคิดหวง..ห่วงเธออยู่ทุกที
ไม่รู้ว่าใจเอย..ใยเป็นเช่นนี้ไม่เข้าใจ
28 เมษายน 2551 20:14 น.
วรรธนภิโยกุล
ส่วนธุรชนล้น บาปหาบชั่ว
หลงหมกมัวอบายมุข ทุกข์มัวหมอง
เหมือนจุดไฟเผาตนจนไหม้พอง
บาปสนอง ต้องทุกข์ร้อนทรมาน
อยู่ยากเย็นเข็ญใจ ไร้สุขา
สิ่งต่ำช้าพาตกต่ำ ชั่วลูกหลาน
ตกนรกหมกไหม้ ไร้สำราญ
ทรมานนานนับ ชั่วกัปกัลป์
ควรเพ่งพิศ สรรพชีวิต เป็นไฉน
เกิด ตาย วายปราณ สังขารขันธ์
ไม่ประมาท ก่อประโยชน์ โชติชีวัน
สร้างสุขสันติ์ ส่องแสงธรรมนำสังคม
28 เมษายน 2551 20:09 น.
วรรธนภิโยกุล
สรรพสัตว์อุบัติ อัตตภาพสู่
วนเวียนอยู่คู่ห้วง บ่วงสงสาร
ทุกข์ สุข พบ พราก เกิด ตายวายปราณ
ต้องพบพานไม่พ้น สักคนเดียว
พญามัจจุราช ฆาตชีวิต
ทิ้งญาติมิตร พ่อแม่ไม่แลเหลียว
ละสมบัติปิยะชน ไปคนเดียว
ทิ้งความเหี่ยวใจไว้ ให้เหล่ากอ
ส่วนคุณธรรมบำเพ็ญ เลิศเฉิดฉันท์
นำสุขสันติ์ปรรเจิด ประเสริฐหนอ
สถิตไว้พสก พร่ำยกยอ
ชมเชยข้อกรณี ปรีชาชาญ
เกียรติยศโจษจัน อันงามแท้
เป็นคุณแก่ลูกหลาน หลายสถาน
คุณความดีมีผล จนชื่นบาน
สู่วิมานสถานทิพย์ ริบเรืองรอง
21 เมษายน 2551 17:13 น.
วรรธนภิโยกุล
เหมือนเดิมหรือเปล่า
เธอถามคำถามเก่าๆคำนี้
แหมก็เราจากกันก็หลายปี
จะให้เหมือนเดิมเหรอคนดี....ไม่มีทาง
ไอ้ที่เปลี่ยนน่ะ......ก็ต้องมี
เปลี่ยนทรงผม....เปลี่ยนท่าทีก็มีบ้าง
เปลี่ยนอะไรๆให้ดูดีมิปล่อยวาง
อะไรไม่ดีน่ะก็ทิ้งขว้างปล่อยวางไป
แต่มีอยู่อย่าง
ที่ฉันไม่อาจทิ้งขว้างเปลี่ยนมันได้
ก็คือความรู้สึกที่มีต่อเธอ....คนนี้ไง
ไม่ว่าจะอยู่ไกล.....ใกล้....ก็รักและห่วงใยไม่ต่างกัน
หน้าส่วนตัว
959
