7 พฤศจิกายน 2551 22:50 น.
วรรธนภิโยกุล
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้
อยู่ดีๆก็มีพวกส่งข้อความเสียดสีมาหา
แถมยังใช้ชื่อแอดเดรสเราโดยเจตนา
เลยสงสัยอยู่ว่าเค้าคนนั้นมันเป็นคาย
++++++++++++++++++++++
เลยเอาข้อความให้แม่ดู
ใจก็อยากรู้แต่ไม่อยากลบหลู่คำแม่สอน
แม่บอกเราว่าคนแบบนี้นิสัยย่อมมากกว่าคำว่าสันดร
เราเลยขอระบายมันเป็นกลอนให้อ่านกัน
+++++++++++++++++++++
แม่บอกเราใครทำอะไรได้อย่างนั้น
เวรกรรมตามทันตาเห็น
แม่ไม่อยากให้เราจ้องแก้แค้นสร้างเวร
เราเลยยอมประเคนยกโทษให้มันไป
++++++++++++++++++++++
ข้อความที่ถูกส่งมา
ก็แค่คำด่าให้ด่างพร้อย
ไม่ได้ระคายผิวเราจนเป็นรอย
เพราะอย่างน้อยเราก็คอยให้อภัยทาน
++++++++++++++++++++++
ไม่ว่าอธรรมหรือธรรมะ
จะแพ้ชนะขึ้นกับเหตุผล
คงเหมือนกับจิตใจคน
ที่ไม่ยอมหลุดพ้นรัก โลภ โกรธ เลว
++++++++++++++++++++++
5 พฤศจิกายน 2551 10:12 น.
วรรธนภิโยกุล
วรรธนภิโยกุล
ก็ห้าวอย่างเนี๊ยะมาตั้งนาน
จะให้เปลี่ยนเป็นหวานคงไม่ได้
ทำตัวแอ๊บแบ๊วใสไม่เป็นไม่เห็นเป็นไร
ก็ชอบแบบเซอร์ๆไว้ลายตามสไตล์ตัวเอง
เป็นอย่างนี้นี่แหละตัวฉัน
ลุยไหน..ลุยกันอย่างนี้แหละฉันมันเก่ง
เป็นอะไรที่ง่ายๆตามสบายเป็นกันเอง
ชอบสนุกสนานครื้นเครงไปวันๆ
เป็นอย่างเงี๊ยะจะรับได้ไหม
ให้เธอรู้ไว้นี่แหละคือตัวฉัน
อาจไม่ดีเลิศเลอเหมือนใครๆหลายร้อยพัน
แต่ที่มีให้เธอไปทั้งหมดนั้นนั่นแหละ"หมดใจเลย"
ปลาน่ะมันพวกปากตรงกับใจ
คิดอะไรก็พูดออกไปมันแบบนั้น
จะให้หยอดคำหวานเป็นล้านคำ
เหมือนที่ใครๆเค้าชอบกันน่ะ..ทำไม่เป็น
ความจริงว่าไงก็ว่ามันไปตามที่เห็น
โป้ปดไม่เป็นอย่างตาเห็นมันไม่ได้
ก็ปลาน่ะปากขวานผ่าซากจะให้แก้ไขได้อย่างไร
เฮ้อ....พอปากตรงกับใจกลับหาว่าไร้รสนิยม
5 พฤศจิกายน 2551 09:57 น.
วรรธนภิโยกุล
คิดถึงนะคนดี
แต่วันนี้คงไม่มีเวลาจะไปหา
เพราะว่าเขาจ้องจับผิดอยู่ตลอดเวลา
บอกตรงๆเลยว่าไม่กล้าๆจริงๆ
++++++++++++++++++
ยังรักเธอมากกว่าเขา
ยังคงมีเราในใจอยู่เสมอ
แต่คนที่คู่ควรกับฉันมันไม่ใช่เธอคนดี
เสียใจทุกๆทีที่วันนี้ไม่มีเธอใกล้ตา
+++++++++++++++++
หวังว่าคงอีกไม่นาน
เรื่องราวนี้เราคงพ้นผ่านมันไปได้
ขอแค่เธอและฉันยังมีใจให้กันตลอดไป
คงไม่นานเกินใจจะอดทน
+++++++++++++++++
อย่าเพิ่งน้อยใจฉัน
ที่ต้องทำไปนั้นฉันมีเหตุผล
เพื่อรักษาหน้าครอบครัวตัวฉันต้องอดทน
แม้ต้องทนอยู่ใกล้กับอีกคนที่ฉันไม่ต้องการ
+++++++++++++++++
3 พฤศจิกายน 2551 14:01 น.
วรรธนภิโยกุล
ก้อฉันมันเป็นแค่คนรอ ที่ถูกมองเหมือนไร้ความหมาย...
ก้อเพราะว่าเป็นเหมือนของตายในยามที่ไม่มีใคร....
ฉันก้อเป็น เหมือนๆเทียน... ถูกเก็บในลิ้นชัก เพื่อรอ เรื่อยไป...
ถูกใช้ก้อตอนที่แสงไฟดับไป... ถึงค้นเพื่อจะใช้กัน...
คนที่มีความสำคัญแค่วันที่เธอเสียใจ มันคงไม่มีความหมายสักเท่าไหร่...
จะเจ็บจะทนเธอยังไหว ตราบจนเทียนไขนั้นจะลายหมดลงไป...
จะอยู่เป็นแสงที่ส่อง แม้อาจไม่ถึงใจ
แค่พอร่ำไรให้เธอนั้นยังมองเห็น...
3 พฤศจิกายน 2551 13:42 น.
วรรธนภิโยกุล
แล้ววันของเราก็มาถึง
ไม่อยากดึงเธอไว้ให้ใจหมอง
ไม่มีวันร้องไห้น้ำตานอง
เธอจะไปก็ไปเถอะขอร้อง....อย่ากลับมา
ขอให้เธอโชคดีกับคนนั้น
เขาสำคัญเธอก็ไปอย่ามาหา
คนอย่างฉันไม่มีวันเสียน้ำตา
ฉันก็แค่คนด้านชา...ไร้ค่าที่เธอลืม
หน้าส่วนตัว
1730
